1 ขิงก็รา ข่าก็จะเอาคืน 2

ชีวิตแต่งงานของจิดาภาที่อาศัยอยู่ในรั้วบ้านคุณนายมณีนั้นถือว่าเรียบง่ายมาก หากไม่นับตอนที่ต้องเจอกับน่านฟ้าในบ้าน... อย่างเช่นวันนี้ความสงบของหล่อนก็ถูกรบกวนอีก หลังจากเพิ่งทำใจปลงกับเรื่องที่เพื่อนมาฟ้องได้ไม่กี่วัน เสียงรถแลนด์โรเวอร์แล่นเข้ามาในบ้านจิตตะวัฒนะเรียกปฏิกิริยาถอนหายใจจากคนที่นั่งเล่นอยู่สวนหลังบ้าน

คนหยาบ ขับรถหยาบขนาดได้ยินเสียงทะลุจากหน้าบ้านมาหลังบ้าน เป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่เขาจะประกาศว่ามาถึงด้วยเสียงรถกระหึ่ม เบรกเอี๊ยดอย่างใส่อารมณ์ในยามจอดและตบท้ายด้วยบีบแตรหนึ่งครั้งให้คนรถมาเอารถไปเก็บ

นั่นคือคอนเซปต์ของเขาล่ะ นายน่านฟ้า จิตตะวัฒนะ ผู้ชายสุดห่ามที่แค่นึกชื่อก็ชวนให้อารมณ์เสีย จิดาภาเกลียดเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นหน้าก็ว่าได้ แต่เสียดายแทนที่จะหนีไปได้ไกลหูไกลตากลับต้องมาแต่งงานและอยู่ใกล้เขาจนเสียสุขภาพจิตเช่นนี้

จิดาภาคว้าหนังสือนิยายและกระดาษที่พิมพ์ต้นฉบับมาอ่านเพื่อแก้คำผิดมากอดไว้ งานเขียนนิยายคืองานที่ทำเสริมมาตั้งแต่ตอนเรียน ได้รายได้พอเป็นค่าขนมเพราะไม่มีเวลาทำจริงจัง แต่ตอนเรียนจบและแต่งงานหล่อนก็ได้พอมีเวลาเขียนมากขึ้นบ้างในตอนที่เลิกช่วยงานบัญชีคุณนายมณีแล้ว

แต่วันนี้ท่าจะฤกษ์ไม่ดี น่านฟ้ากลับบ้านในรอบหลายวัน และวันนี้คุณนายมณีแม่ของเขาไม่อยู่บ้านด้วย หล่อนขี้เกียจทะเลาะกับเขาเลยเตรียมเก็บของหนีเข้าห้อง ไม่แยแสต่อผู้เป็นสามีซึ่งก็ไม่ต่างจากที่เขาไม่เคยแยแสหล่อน

บ้านอยู่ร่วมกันได้สงบแน่ ยามเมื่อหล่อนกับเขาไม่ได้เผชิญหน้าและต่างคนต่างอยู่ในพื้นที่ของตัวเอง แต่ว่าเมื่อมาเจอหน้ากันเมื่อไหร่ การทะเลาะทุ่มเถียงและกระแนะกระแหนระหว่างกันมีอันต้องเกิดขึ้น

พอเขาเข้ามาหล่อนจึงหลบฉากไปอย่างว่องไว ไม่อยากพบอยากเจอให้รำคาญใจ

แต่บางครั้งก็ใช่ว่าจิดาภาจะหลบเลี่ยงน่านฟ้าได้ตลอด เพราะเมื่ออาทิตย์ถัดมาเขาเดินเข้ามาหาหล่อนถึงบ้าน หลังจากที่หนีหายไปทุกคืนให้เพื่อนหล่อนกระหน่ำส่งภาพเขาคลอเคลียกับสาวมาให้ดูเป็นระยะๆ จนเกือบประกาศออกสื่อไปว่าเขาเป็นสามีของหล่อนแค่ในทะเบียนแต่ชีวิตจริงไม่ใช่

ใครจะรู้ว่าคนที่ใครๆ ต่างคิดว่าเป็นสามีสุดเพียบพร้อมของหล่อนนั้น จะไม่ไยดีหล่อนพอๆ กับที่หล่อนไม่ไยดีเขา

“นี่ มานี่หน่อยสิ” เขาเรียกเธออย่างกับเธอเป็นทาสของเขาก็ไม่ปาน จิดาภากลอกตานิดหน่อยก่อนจะหันไปหาเขา วันนี้หล่อนเดินหนีไม่ทันเพราะอ่านหนังสือติดพัน พอเขาเดินมาเจอเลยจะลุกหนี เพราะอ่านนิยายของยายมิ้นเพื่อนนักเขียนด้วยกันมาถึงจุดไคลแมกซ์ ถ้าเขาไม่มาเธอคงได้อ่านต่อจนรู้ตัวคนร้ายในเรื่องไปแล้ว ตั้งใจจะเดินจ้ำอ้าวหนีไปหาที่อ่านหนังสือต่อแท้ๆ แต่โดนเรียกจนได้

“มีอะไรคะ”

จิดาภาหันไปมองคนตัวโตกว่าที่หล่อนไม่ได้มองอย่างเต็มตามาเป็นอาทิตย์อย่างพิจารณา เจ้าของเรือนกายสูงใหญ่ไปจนผิวขาวจัดเข้ากับชุดเสื้อสีเทาและกางเกงสีดำที่แนบไปกับขายาวๆ วงหน้าคมโดดเด่นด้วยดวงตาคมกริบนัยน์ตาดำสนิทมักจะพราวระยับ ยามเมื่อได้ทำให้หล่อนอารมณ์เดือดด้วยท่าทางและคำพูดเพียงไม่กี่คำของเขา ไม่เจอกันหลายวันผมยาวๆ เซอร์ๆ ของเขาถูกตัดสั้นรองทรง ส่งให้เปิดเผยใบหน้าเปี่ยมเสน่ห์แผ่ออร่าความหล่อได้มากกว่าทรงผมเดิม

ไม่ปฏิเสธว่าความเพอร์เฟกต์ด้านรูปร่างหน้าตาของน่านฟ้า ทำให้เขาเป็นภาพในจินตนาการของพระเอกของใครหลายคน แต่นั่นมันแค่เปลือกนอก สำหรับคนที่รู้จักตัวตนข้างในของเขาอย่างหล่อน ความหน้าตาดีของเขาไม่ได้ทำให้หล่อนหวั่นไหวแม้แต่น้อยนิด ถ้าเขาอยู่ในนิยายของหล่อนเขาไม่มีทางได้เป็นพระเอกแน่ นิสัยแย่ๆ อย่างเขา ถึงจะหล่อปานเทพบุตรสามองค์รวมร่างกันเขาก็เป็นได้แค่ผู้ร้าย ดีไม่ดีหล่อนยังจะต้องให้ตายในตอนจบ เพื่อความสะใจของคนเขียนล้วนๆ อีกต่างหาก

“แช่งฉันอยู่ในใจหรือไง ทำหน้าอย่างนี้” ดวงตาคมกริบมองหล่อนอย่างหาเรื่องจนหล่อนต้องกลอกตาเป็นเลขเจ็ดไทย

ให้ตายเถอะ เขาช่างรู้ทันแม้กระทั่งความคิดของหล่อน

“เรียกฉัน มีอะไรคะ”

“แม่จะให้ไปรับที่สนามบินเพราะว่ามีของเยอะ ให้เธอกับฉันไปด้วยกัน”

“ท่านบอกมาอย่างนั้นเหรอคะ” หล่อนเปรยๆ เหมือนกำลังครุ่นคิด แต่ก็นั่นล่ะเพราะว่าเป็นความต้องการของคุณนายมณีที่หล่อนรักและนับถือไม่ต่างจากบุพการีต่อให้ต้องฝืนใจเดินทางไปกับน่านฟ้า หล่อนก็จะไป

“เดี๋ยวฉันไปเปลี่ยนชุดก่อนนะคะ”

น่านฟ้ากำลังจะเอ่ยค้านเพราะยังไม่ทันมองหล่อนให้ดีว่าหล่อนแต่งกายอย่างไร ทำไมถึงต้องเปลี่ยน แต่พอกวาดตามองคนที่สวมเสื้อยืดตัวหลวมโพรกพิมพ์ลายอะไรสักอย่างที่เกี่ยวข้องคล้ายเป็นเสื้อแจกของสำนักพิมพ์นิยายน้ำเน่าต้นสังกัดของหล่อน แล้วยังเสริมความเฉิ่มด้วยกางเกงขาสั้นตัวใหญ่ปลายขาบานเพราะเจ้าของใส่นานปี ผมของหล่อนถูกมัดหลวมๆ เป็นก้อนไว้ที่ท้ายทอย เท่านั้นไม่พอผมหน้าม้ายาวเลยคิ้วจนจะปิดไปครึ่งหน้าเข้ากับแว่นตาอันโตที่ปิดหน้าเรียวเล็กจืดชืดในความรู้สึกจนเห็นแต่คางแหลมๆ

มองอย่างพิจารณาแล้วก็คิดได้ว่า ถ้าออกจากบ้านด้วยกันแล้วมีคนรู้ว่ายายนี่เป็นเมียเขาแล้วคงขายหน้าไปทั้งบาง รีบแค่ไหนก็ควรรอให้หล่อนแปลงโฉมบ้าง

“ไปเถอะไป อย่าให้นานนักนะ เพราะฉันไม่มีเวลามาก ถ้าแม่ไม่บ่นน้อยใจจนจะขู่ว่าถ้าฉันไม่ไปรับจะไปเที่ยวที่พม่ากับเพื่อนต่อ แล้วให้ฉันไปเก็บดอกเบี้ยแม่ค้าที่ตลาดแทน ฉันคงไม่ปลีกตัวจากงานยุ่งๆ มา เธอเองอย่าทำให้ฉันเสียเวลาเพิ่มมากนักก็แล้วกัน”

หญิงสาวถลึงตาใส่เขาแทนคำก่นด่าแล้วเดินเลี่ยงเอาของไปเก็บและแต่งกายเงียบๆ ในใจยังนึกเคืองที่เขาพูด คนประเภทไหนกันนะที่เห็นเรื่องของคนในครอบครัวเป็นเรื่องทำให้เสียเวลา

ถามไปก็ได้คำตอบกับตัวเองว่าคนประเภทร้ายๆ อย่างน่านฟ้านี่ล่ะ