ตอนที่ 3 สะสมบุญ

หลังจากวันนั้นในช่วงเช้าเสกสรรก็เดินสายบริจาคกับสถานที่ต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นวัด โรงเรียน สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า และโรงพยาบาล สิ่งที่บริจาคก็จะมี ข้าวสารเหนียว ข้าวสารเจ้า บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ปลากระป๋อง น้ำดื่ม ยารักษาโรคจำพวกยาสามัญประจำบ้านทั่วไป เครื่องนุ่งห่ม อุปกรณ์ทำครัวจำพวก หม้อ มีดกระทะ ตะหลิว ทัพพี ถ้วยชามและแก้วน้ำ เครื่องอาบน้ำ เช่น สบู่ แชมพู ยาสีฟัน แปรงสีฟัน และครีมอาบน้ำ อีกทั้งยังบริจาคของสดจำพวก เนื้อหมู เนื้อวัว เนื้อไก่ หมึก กุ้ง ให้แก่โรงเรียนเพื่อนำไปประกอบอาหารกลางวันให้กับเด็กนักเรียน รวมถึงเครื่องปรุงรสอีกนับไม่ถ้วน

           เสกสรรใช้เวลาบริจาคของเหล่านี้อยู่กว่าสามสัปดาห์ รวมเงินสดที่บริจาคไปทั้งหมดสี่ล้านกว่าบาทไม่รวมเงินที่ใช้ซื้อของบริจาคอีกกว่าห้าล้านบาท แต่หลังจากนั้นอีกสองวันเขาก็ล้มป่วยเพราะอาการปวดเข่า ตามข้อมือข้อเท้าปูดบวมจนเดินแทบไม่ได้ ที่ร้ายแรงกว่านั้นเช้าวันหนึ่งที่เขาตื่นขึ้นมาอย่างยากลำบากเขาเกิดอาการเวียนศีรษะหน้ามืดอย่างรุนแรงและอาเจียนเป็นเลือด

เจ้าของร่างใหญ่ฝืนขับรถไปโรงพยาบาลด้วยความทรมาน ดวงตาเขาพร่ามัวเต็มที ตลอดเวลาที่ขับรถไปตามถนนในหัวเขาเฝ้าถามตัวเองซ้ำ ๆ ว่าภรรยากับลูกที่หลวงตาเคยทำนายไว้อยู่ที่ไหน ที่บอกว่าฝันเพียงตื่นหนึ่งก็ได้เจอเห็นทีจะเป็นเหมือนแค่เรื่องหลอกเด็ก เขาฝันและตื่นขึ้นมาเกือบสามสัปดาห์แล้ว แต่ก็ยังไม่เจอใครเข้ามาในชีวิตสักคน สุดท้ายแล้วพระผู้นั้นก็แค่หมอเดา บัดนี้ขณะที่เขาใกล้จะตายแม้แต่เงาภรรยากับลูกเขาก็ยังไม่เคยเห็น ต่อจากนี้ไปเขาจะไม่งมงายกับเรื่องพวกนี้อีก หลวงตาหลอกให้เขาทำบุญหมดเงินไปตั้งหลายล้านบาท หนำซ้ำอาการปวดเข่าของเขายังกำเริบ สิ่งที่หลวงตาพูดไว้ไม่มีสิ่งไหนใกล้เคียงความจริงแม้เพียงครึ่งคำ

           เขายิ้มหยันให้ตัวเอง

หายจากอาการเจ็บป่วยทางร่างกายอย่างนั้นหรือ

           ทำมากได้มากอย่างนั้นหรือ

           ได้สัตว์สองเท้าสามตัวพร้อมกันอย่างนั้นหรือ

           ทุกสิ่งล้วนหลอกลวงชาวบ้านตาดำ ๆ อย่างเขาที่หลงเชื่องมงายกับเรื่องดวงเท่านั้น

           เสกสรรจอดรถที่หน้าห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาล ใบหน้าก็ฟุบลงกับพวงมาลัยรถ ลมหายใจเขาก็ดับสูญไปในตอนนั้น

ดวงตะวันกำลังจะตกดินทอแสงสีแดงประกายแสดลอดผ่านออกมาจากปลายไม้มองเห็นเพียงริบหรี่ นี่คงเกือบจะหกโมงเย็นแล้วกระมังแต่ยังไร้วี่แววของสามีที่ออกจากบ้านไปตั้งแต่ช่วงสายของวัน ภายในบ้านไม้ยกสูงกลางเก่ากลางใหม่ มีหญิงสาววัยยี่สิบหกปีกำลังนอนซมเพราะพิษไข้มานานกว่าสองสัปดาห์ ห่างออกไปเล็กน้อยมีเด็กชายกับเด็กหญิงนั่งเล่นคุยกันเสียงจอแจอย่างไร้เดียงสา

ยุพาพยายามฝืนร่างกายให้ลุกขึ้นนั่งเพื่อเตรียมจะไปหุงหาอาหารให้ลูกทั้งสอง ถ้ารอให้สามีกลับมาทั้งเธอและลูกคงไม่มีอะไรกิน หกปีแล้วนะที่เธอต้องทนอยู่กับสามีคนนี้ สามีที่ไม่ได้เรื่องอะไรสักอย่าง นิสัยเหลาะแหละเอาแต่ใจตัวเอง ให้ทำงานคนเดียวก็ทำไม่เสร็จสักอย่าง ตั้งแต่เธอป่วยก็ออกไปดื่มเหล้ากับเพื่อนทุกวัน กลับมาก็โวยวายเสียงดัง เธอเหนื่อยกับเขาเหลือเกิน หลายครั้งที่คิดอยากจะหย่ากับเขาแต่พอมองเห็นหน้าลูกทีไรเธอก็ทำไม่ลง