ตอนที่ 9 เจ็บตรงไหน

ไรวินท์อาบน้ำแต่งตัวเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าภายในไม่ถึงชั่วโมงก็ออกมาหน้าไปยังลานจอดรถ เมื่อเห็นรถภรรยาจอดขวางทางออกของรถเขาเลยเดินเข้าไปใกล้รถที่สตาร์ตอยู่เลยส่องดูด้านในไม่มีภรรยาในนั้น

“เสร็จไวจังคะ” ร่างบางวิ่งกระหืดกระหอบลากกระเป๋ามาเสียงดัง ไรวินท์ขมวดคิ้วมองกระเป๋าลากด้วยความสงสัย

“จะไปไหน?”

“พาพี่ไปทำงาน” ปาลิตาเสียงเหนื่อยยิ้มกว้างให้สามี

“พี่ไปเองได้”

“แน่เหรอคะ ลิตาได้ยินพี่คุยกับป้าติ่งว่าอาการยังไม่ดีขึ้น”

“พี่ไม่ได้เป็นอะไร” ไรวินท์ชะงักที่เธอรู้แสร้งทำท่าให้เหมือนเข้มแข็ง หน้าสวยยื่นเข้าใกล้ชิดสายตาคมมองดวงตาสวยเป็นประกายคู่นั้นดังต้องมนต์

“หน้าซีดขนาดนี้ยังบอกไม่เป็นไรอีก ให้ลิตาขับไปส่งเถอะ” มือเรียวรีบคว้ากระเป๋าในมือสามีทีเผลอซึ่งตอนนี้เขาอ่อนปวกเปียกไร้เรี่ยวแรงตอบโต้ ลิตาวางกระเป๋าที่เบาะหลังตามด้วยกระเป๋าลากของเธอ

“ไม่ทำงานหรือไง” เสียงทุ้มอ่อนลงไม่ค่อยมีแรงเถียงภรรยาที่แสนจะสดชื่นร่าเริงของเขา

“ขึ้นรถค่ะ เดี๋ยวไปไม่ทันงาน” ปาลิตาหันไปยิ้มหวานไม่ฟังที่เขาถามรีบขึ้นรถคาดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อย ไรวินท์กลอกตาเหนื่อยกับภรรยาก่อนจะเดินไปขึ้นนั่งเบาะข้าง ๆ ออกเดินทางสู่รีสอร์ตในเครือเปิดใหม่ที่ต่างจังหวัด

รีสอร์ตหรูติดชายทะเล

ปาลิตาขับรถพาสามีมางานเปิดตัวก่อนเวลาสองชั่วโมง ไรวินท์นั่งหลับมาตลอดทางเมื่อมาถึงรีสอร์ตก็เดินชมสถานที่และหยุดยืนริมสระว่ายน้ำติดชายหาด สายตาคมทอดมองน้ำทะเลกว้างใหญ่ลมโชยอ่อนทำให้เขาผ่อนคลายสบายใจขึ้น

ด้านปาลิตาลากกระเป๋าไปเก็บยังห้องพักขนาดใหญ่เห็นวิวทะเลมีสระว่ายน้ำเล็ก ๆ อยู่หน้าห้องสามารถก้าวเท้าจากห้องนอนลงสระน้ำได้เลย ร่างบางเดินเก็บข้าวของเข้าที่เอนกายนอนเหยียดแขนขายืดเส้นยืดสายบิดตัวไปมาหลังจากขับรถมาหลายชั่วโมงที่นอนนุ่มสบายทำเธอเคลิ้มตาปรือใกล้หลับ

“ไม่เหลือที่ให้เลยหรือไง” ไรวินท์หน้ามุ่ยยืนมองภรรยากางแขนขาเต็มที่นอน

“พี่วินเข้ามาได้ยังไงคะ” ร่างบางสะดุ้งลุกนั่งหน้าตาเหลอหลา ไรวินท์หยิบคีย์การ์ดสีขาวขึ้นตรงหน้า เธอขมวดคิ้วหันขวับไปมองคีย์การ์ดของเธอที่เสียบไว้ตรงหน้าประตูห้องเพื่อเปิดสวิตซ์ไฟ

“ลิตาเข้าผิด..........แล้วทำไมเปิดห้องได้...........หรือว่ามีคีย์การ์ดสองอัน” หน้าสวยครุ่นคิดเงยมองงง ๆ ไรวินท์พ่นลมหายใจโยนคีย์การ์ดบนตู้เล็กข้างหัวเตียงแล้วนั่งลงอย่างเหนื่อยล้า

“นี่ห้องของเราสองคน”

“...........ล้อกันเล่นใช่ไหม เกลียดขี้หน้ากันแต่นอนห้องเดียวกัน?” ปาลิตาหน้าเสียยิ้มแหย ๆ ทำใจดีสู้เสือ

“ถ้าแยกห้องคนอื่นก็สงสัย...........” คิ้วเข้มเลิกขึ้นมองกวนก่อนจะเอนกายลงนอนบนที่นอนกว้างขาวสะอาดหัวพิงหมอนสบายใจ

“พี่นอนโซฟาส่วนลิตานอนเตียง” ร่างบางเขยิบออกสีหน้าไม่วางใจ ไรวินท์เหล่มองหางตาหลับตาพูด

“ไม่ ลิตาไปนอนโซฟานี่เตียงพี่”

“อะไร ลิตามาก่อนนะนอนจองแล้วด้วย!”

“พี่นอนก่อน” ร่างหนาเขยิบนอนขวางที่นอนกางแขนกางขาจับจองเต็มที่ ริมฝีปากบางเม้มแน่นไม่ยอม

“ลิตามาก่อน” มือเรียวทั้งผลักทั้งดันสุดแรงแต่ไม่ได้ผลเขายังนอนนิ่งไม่กระดิกสักนิด เมื่อมือไม่มีแรงเท้าก็ทำหน้าที่ถีบดันก้นสามีให้เขยิบออกจากที่นอน ไรวินท์มองฝ่าเท้าที่ดันก้นเขาออกอย่างขุ่นเคือง

“ใช้เท้าถีบผัวได้ไง ลงไปเลย......” เสียงทุ้มแข็งขึ้นไม่พอใจที่ภรรยาลามปามเลยผลักไหล่บางให้ออกห่างทว่าแรงผู้ชายนั้นแรงจนทำให้หญิงสาวที่นั่งหมิ่นขอบเตียงหงายหลัง

“ว้าย!” เสียงหวีดร้องกับหน้าตาเหลอหลาทำให้ไรวินท์รีบคว้าปลายข้อมือดึงแต่ไม่ไหวเขาเลยพุ่งไปโอบภรรยาแล้วพลิกตัวร่วงลงไปกระแทกพื้นเอง “บลัก!”

“โอ๊ย!” หน้าคมบูดเบี้ยวแขนแกร่งโอบล้อมเอวภรรยาไว้แน่น

“เป็นอะไรไหม” ปาลิตาตกใจรีบถามด้วยความเป็นห่วง สองสายตาประสานหายใจรดใบหน้าที่ชิดใกล้ของกันและกัน

“หนัก...” เสียงทุ้มแทบเปล่งไม่ออกมองภรรยาที่นอนทับอยู่บนกายหนา เธอได้สติก้มมองตัวเองกำลังนอนอยู่บนตัวสามีก็สะดุ้งรีบเบี่ยงตัวออกเขินอายจนแก้มแดง

“นอกจากอ่อนหัดยังตัวหนักเป็นท่อนไม้อีก” เขาเขยิบตัวนั่งพร้อมกับบ่นงึมงำ

“ปากร้าย นิสัยไม่ดี!” หน้าสวยง้ำงอมองอย่างขุ่นเคือง ไรวินท์กระตุกยิ้มจะลุกขึ้นก็ต้องนิ่วหน้าร้องโอดครวญ

“โอ๊ะ!”

“เจ็บตรงไหนคะ” ปาลิตาหน้าตาตื่น

“หลัง.....” หน้าคมบิดเบี้ยวแสดงอาการเจ็บปวด เธอรีบชะเง้อมองดูด้านหลังสามีเอื้อมมือจับตามที่มือของเขาวางไว้

“ตรงนี้เหรอคะ มันขึ้นสีเขียวอ่อน ๆ พรุ่งนี้ต้องช้ำแน่” สายตาสวยมองสีเขียวช้ำตรงบั้นเอวสามีด้วยความห่วงใยแล้วชะเง้อกวาดมองทั่วแผ่นหลังเห็นช้ำอีกสองจุด ไรวินท์มองหน้าสวยที่ใกล้เพียงปลายจมูกเผลอสูดดมกลิ่นหอมบนผมเส้นผมยาวสลวยของภรรยา

“มีตรงนี้ด้วย ตรงนี้ด้วย” นิ้วเรียวจิ้มตรงรอยช้ำผละหันมาหาสามีที่มองเธอตาหวานเยิ้ม ปาลิตานิ่งงันใจเต้นแรงตัวแข็ง ไรวินท์นึกขึ้นได้รีบเบือนหน้ามองไปทางอื่น

“รับผิดชอบเลย.........” เขาบ่นอุบหน้างอ

“ก็ได้ เดี๋ยวพาไปหาหมอ” เสียงหวานอ่อนลงสายตาหลุกหลิกเขินอาย

“ไม่ต้องหรอก โทรให้พนักงานเอายาทาฟกช้ำมาให้ก็พอ” เขาเอียงมองเล็กน้อยแล้วรีบหันกลับรวดเร็ว มือหนายันที่นอนเพื่อลุกขึ้นไปนอนคว่ำอยู่บนเตียงนอนนุ่ม ปาลิตาหน้าเสียมาช่วยเขาแท้ ๆ แต่เหมือนมาสร้างเรื่องเสียมากกว่า