ตอนที่ 6 ภรรยาอ่อนหัด

พรเดินถือถาดใส่ชามข้าวต้มส่วนนิ่มเด็กรับใช้อีกคนถือถาดเครื่องปรุงเดินตามมา เมื่อวางชามข้าวต้มและเครื่องปรุงเรียบร้อย ปาลิตาหยิบช้อนมานั่งเขี่ยวนในชามข้าวต้มอย่างเหม่อลอยเสียงช้อนกระทบชามกระเบื้องไปมา พรมีเรื่องอยากคุยกับคุณหนูเลยให้นิ่มเข้าไปเก็บทำความสะอาดห้องครัว

“เมื่อเช้าคุณวินเข้าบ้านหลังนั้นไม่ได้เลยจะมาขออาบน้ำบ้านนี้ คุณหนูไม่น่าหลับลึกเลยนะคะ เผื่อมีโอกาสปั๊มทายาทให้คุณพ่อคุณแม่” พรเสียงเจื้อยแจ้วหน้าระรื่น

“เขามาเหรอคะ....” ปาลิตาหลุบตาลงเม้มริมฝีปากกลบความเขิน

“ค่ะ มาแบบโชว์ซิกแพคด้วยนะคะ อุตส่าห์รอมาตั้งสามปีเสียโอกาสเลย”

“คนเขาไม่สนใจต่อให้ลิตาตื่นมาแก้ผ้าต่อหน้า เขาก็ไม่สนใจ”

“ลองแล้วเหรอคะ คุณหนูสวยขนาดนี้ผู้ชายที่ไหนจะทนไหว...” พรยื่นหน้าเข้าใกล้ยุยงคุณหนูให้อ่อยสามี

“ลิตาไม่เปลืองตัวอ่อยผู้ชายก่อนหรอกค่ะ” เสียงหวานบ่นอุบถ้าจะมีอะไรกันก็อยากให้เขาเป็นคนต้องการเธอเองไม่ใช่อ่อยให้เขาเผลอไผลแต่ไม่ได้ต้องการเธอจริง ๆ

“ค่ะ คุณหนู.......” พรเสียงอ่อนหน้าเจื่อนค่อย ๆ ก้าวเท้าถอยหลังเดินกลับไปในห้องครัว ปาลิตาถอนหายใจเศร้าทำยังไงเขาก็ไม่รักดีแค่ไหนเขาก็ไม่สน สามปีที่ผ่านมาเพิ่งได้เคยใกล้ชิดกันก็วันนี้กว่าจะเกินเลยถึงขั้นคู่ผัวตัวเมียคงต้องรออีกสักสิบปีหรือไม่ก็อาจไม่มีวันนั้นเลย………

ภายในห้องนอนของบ้านสีขาว

ปาลิตาเก็บตัวอยู่ในห้องนอนไม่กล้าก้าวเดินไปไหนกังวลว่าจะเจอหน้าสามีแล้วเผลอเขินอายให้เขาเห็น ร่างบางนั่งบนโซฟาปรับเอนนอนดูซีรี่เกาหลีน้ำตาซึมในมือกำกระดาษทิชชูเปียกชื้นอินกับฉากจากลาระหว่างนางเอกกับพระรองแสนดีที่ทำดีแทบตายนางเอกก็ไม่รัก สักพักเสียงข้อความดังขึ้นหญิงสาวไม่สนใจนั่งดูซีรี่ต่อ “ติ้ง ติ้ง ติ้ง....” เสียงข้อความดังเข้าอย่างต่อเนื่อง สายตาสวยเหลือบมองอย่างหงุดหงิดจำใจกดหยุดซีรี่เอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอ่านข้อความ

ข้อความจากไรวินท์

“ยายอ่อนหัด”

“คุณปู่ให้ไปทานเข้าเย็นนี้ ออกจากบ้านห้าโมงเย็น”

“แต่งตัวสวย ๆ จะไปล่องเรือ”

“ขาอ่อนนี่จะมีแรงเดินไหม”

“ว่าไง ยายอ่อนหัด”

“ตอบด้วย”

“คนบ้า” ปาลิตาอ่านข้อความของสามีอย่างหงุดหงิด หันขวับไปตาขวางบ้านฝั่งตรงข้ามไม่น่าพลาดให้เขาแกล้งแซวได้

ข้อความจากปาลิตา “โอเค”

นิ้วเรียวพิมพ์ข้อความกลับสั้น ๆ ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงถึงยังไงก็สู้ฝีปากร้ายกาจของสามีไม่ได้ จากนั้นก็คว้ารีโมตมาปิดโทรทัศน์หมดเวลาชีรี่ต้องเตรียมตัวแต่งสวยออกไปทานข้าวกับปู่ของสามี

ลานจอดรถหน้าบ้าน

ไรวินท์ยืนกดโทรศัพท์ส่งข้อความเร่งภรรยาที่มาช้าสามนาที ปาลิตาสวมชุดกระโปรงคลุมเข่าผ้าพลิ้วสีชมพูอ่อนรวบผมขึ้นหลวม ๆ ปล่อยปอยผมลงปะหน้าเท้าเรียวก้าวเดินเชื่องช้าโทรศัพท์อยู่ในกระเป๋าถือใบเล็กเลยไม่รู้ว่าเขาส่งข้อความมาตามเธอ

ปาลิตาเดินมาเกือบถึงลานจอดรถเห็นสามียืนหันหลังก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์เลยเดินเข้าไปใกล้ยื่นหน้าสวยเอียงมองสามี

“นัดกับเมียน้อยหรือคะ” เสียงหวานแผ่วเบาอยู่ข้าง ๆ เขาสะดุ้งหน้าเหวอเมื่อเธอมายืนอยู่ใกล้ไม่ทันตั้งตัว ก่อนจะปรับสีหน้าเคร่งขรึมมองสำรวจการแต่งตัวของภรรยาสวยหวานเรียบง่ายดูดี

“ใช่ เสร็จธุระจะไปหาคนเป็นงาน ไม่อ่อนหัด...” คิ้วเข้มเลิกขึ้นยียวนเดินไปยังรถหรู ปาลิตาเบะปากขุ่นเคือง

“คำก็อ่อนหัด สองคำก็อ่อนหัด ลิตาไม่ได้โชกโชนมีอะไรกับผู้ชายไปทั่ว ในเมื่อสามีไม่เคยทำหน้าที่ก็ต้องอ่อนหัดเป็นธรรมดา” เสียงหวานบ่นพึมพำตามหลังกระแทกเท้าเดินหน้ามุ่ยไปขึ้นรถฝั่งซ้ายนั่งเบาะข้างสามีที่เข้านั่งฝั่งคนขับ

“หัดเรียนรู้เองก็ได้ หนังหวือหวามีให้ดูเยอะแยะ ดูบ่อย ๆ จะได้เรียนรู้” ไรวินท์บ่นกลับก้มหน้าคาดสายรัดนิรภัย

“ดูหนังจะรู้จริงได้ไงคะ สู้เลี้ยงสามีลับ ๆ ไว้ให้ช่วยสอนดีกว่า” เธอลอยหน้าลอยตายิ้มยียวน

“หยุด! ความคิดบ้า ๆ” ไรวินท์เงยขึ้นจ้องมองขึงขัง ปาลิตาชะงักไม่คิดว่าเขาจะจริงจัง

“มีสามีหลายคนเป็นความคิดบ้า ๆ ทีผู้ชายยังมีเมียหลายคนได้เลย”

“เพราะพี่ไม่ได้เป็นของลิตา แต่ลิตาเป็นของพี่” สายตาคมจ้องมองเอาเรื่องก่อนจะหันกลับไปสตาร์ตรถ ปาลิตาอึ้ง ๆ แอบดีใจในคำพูดว่าเธอเป็นของเขา

“อดทนหน่อยหลังหย่ากัน อยากไปมีอะไรกับใครก็เชิญ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นปรายตามองภรรยาหน้าง้ำเล็กน้อย

“กว่าจะหย่า ไม่ร่างกายเสื่อมโทรมไปแล้วหรือไง”

“นั่นมันไม่ใช่ปัญหาของพี่” คิ้วเข้มเลิกขึ้นไม่แยแสถอยรถออกจากลานจอด

“เห็นแก่ตัวชะมัด” หญิงสาวเบือนหน้ามองกระจกพึมพำอยู่คนเดียว

“พี่ได้ยิน...” ไรวินท์เสียงเข้มเหล่มองหางตา ปาลิตาหันขวับมองหน้าเขาแล้วสะบัดหนีคอแทบหัก เขากระตุกยิ้มก่อนจะตีหน้าขรึมภายในเวลาไม่ถึงวินาที