ตอนที่ 5 ช่างหอมหวาน

เขาชะงักขบกรามแน่นพยายามห้ามใจซึ่งดูเหมือนจะไม่เป็นผลเนื้อตรงหน้าช่างหอมหวานเย้ายวนจนไม่อาจฝืนความต้องการแตะปลายจมูกลงสัมผัสแก้มเนียนแผ่วเบา กายบางสะดุ้งเอียงหน้าหันมองหน้าหล่อที่ใกล้ชิดเพียงปลายจมูกเขาเคลื่อนริมฝีปากเข้าใกล้ลมหายใจอุ่นรดแก้มเนียน ปาลิตาหายใจหอบแรงตัวเย็นวาบอยู่ ๆ สายตาก็มืดดับหมดสติร่วงลงต่อหน้าสามีไรวินท์รีบคว้าตัวภรรยามาประคองกอดไว้ได้ทัน

“ลิตา...” ไรวินท์เขย่าร่างภรรยาที่หมดสติหัวสั่นหัวคลอนตามแรงเหวี่ยง

“ตายยังวะ” เขาสีหน้ากังวล ยกนิ้วอังรูจมูกของภรรยาที่ยังหายใจเป็นปกติทำให้เบาใจ ช้อนแขนรวบร่างบางขึ้นไว้ในอ้อมกอดพาไปยังเตียงนอนขาวสะอาด ปาลิตาสลบนิ่งไรวินท์นั่งลงข้างเตียงพ่นลมหายใจโล่งอกไม่คิดว่าภรรยาจะอ่อนหัดแค่ใกล้ผู้ชายนิดหน่อยถึงกับเป็นลม เขาจ้องมองภรรยาที่หลับใหลริมฝีปากหนาผุดยิ้มเอ็นดูก่อนจะรู้ตัวว่าไม่ควรรู้สึกดีด้วยเลยหุบยิ้มท่าทางหลุกหลิกลุกพรวดเดินออกไปจากห้องนอนของภรรยาทันที เท้าหนักก้าวลงบันไดอย่างเชื่องช้ายังนึกถึงความวาบหวามระหว่างเขากับภรรยาที่ไม่เคยได้แตะต้องและใกล้ชิดกันเท่านี้ ช่างแปลกที่ความไร้เดียงสานั้นทำให้เขาใจเต้นแรงอยากใกล้ชิดกับภรรยาตัวน้อยมากขึ้น

“อุ้ย! คุณวิน!” พรคนรับใช้กำลังจัดเตรียมโต๊ะสำหรับอาหารเช้าสะดุ้งตกใจเมื่อเห็นไรวินท์เดินเปลือยท่อนบนพันผ้าขนหนูรอบเอวลงมาจากบันได ไรวินทร์ชะงักขมวดคิ้วหาข้ออ้าง

“ที่บ้านนั้นประตูมันล็อกเอง เข้าบ้านไม่ได้เลยจะมาอาบน้ำที่นี่......แต่ลิตานอนอยู่เลยไม่รบกวน เดี๋ยวไปนั่งรอป้าติ่งที่ริมสระดีกว่า” เขาทำเสียงขรึมอธิบายให้คนรับใช้ฟังเป็นชุดเพื่อกลบเกลื่อน ทั้งที่ไม่จำเป็นต้องบอกคนรับใช้ก็ได้

“ป้าติ่งกลับมาแล้วนะคะ”

“อ๋อ....เหรอ...โอเค” ไรวินท์อึกอักท่าทางแปลก ๆ รีบเดินไปทางเชื่อมระหว่างบ้านแฝด พรมองคุณผู้ชายจนลับตาก่อนจะเงยมองชั้นบนพร้อมกับส่ายหน้าเบา ๆ

“คุณหนูนะคุณหนู สามีมาเยือนในรอบสามปีไม่น่าขี้เซาเลย....” พรบ่นอุบเห็นใจปาลิตาอุตส่าห์เฝ้ารอสามีมาหาตั้งนานพอเขามาดันนอนหลับไม่ยอมตื่น

ช่วงสาย

ปาลิตากะพริบตาถี่เพื่อปรับแสงมือเรียวยกขึ้นแตะหน้าผากอาการยังมึน ๆ สักพักก็นอนยิ้มที่ฝันหวานได้ใกล้ชิดกับสามีตัวเอง ร่างบางยันตัวขึ้นนั่งสะลึมสะลือก้าวเท้าลงพื้นกระเบื้องสีขาวสะอาดตรงไปยังห้องน้ำเพื่อทำกิจวัตรประจำวัน มือเรียวหยิบแปรงสีฟันกำลังจะบีบยาสีฟัน เกิดนึกเอะใจว่าเมื่อเช้าเธอแปรงฟันไปแล้วตอนนี้เหมือนภาพซ้ำ คิ้วเรียวขมวดเงยมองตัวเองในกระจก

“เฮ้ย!” หญิงสาวอุทานเสียงดังหน้าตาเหลอหลา กระจกเงาสะท้อนให้เห็นว่าตัวเธอรวบผมขึ้นสูงสวมเสื้อคลุมอาบน้ำ ปาลิตายืนมองตัวเองในกระจกอึ้ง ๆ แล้วถอนหายใจหดตัวห่อเหี่ยว

“ไม่ได้ฝัน......ถ้าภาพไม่ตัดป่านนี้เราคง........ตกเป็นของพี่วินไปแล้วก็ได้.......ฮึย...เสียดาย.............” หน้าสวยง้ำงอคล้ายจะร้องไห้สลับเท้ากระทืบไปมาเหมือนเด็กงอแงไม่ได้อย่างใจ สองมือเรียวยกขึ้นปิดปากกรีดร้องในลำคอ “วี้ด วี้ด...” ก่อนจะวิ่งดีใจออกไปในห้องนอนยืนหลบหลังกำแพงค่อย ๆ ชะเง้อหน้าดูบ้านฝั่งตรงข้ามเห็นไรวินท์กำลังนั่งอ่านหนังสือบนโซฟาที่หันมาทางห้องเธอ หน้าสวยแดงก่ำอมยิ้มเขินค่อย ๆ ดึงผ้าม่านผืนหนารูดปิดยืนหลบยิ้มปลื้มปริ่ม

ไรวินท์นั่งบนโซฟาหรูภายในห้องนอนกับหนังสือหนึ่งเล่มถือไว้กลบเกลื่อนสายตาที่คอยส่องดูว่าภรรยาอาการเป็นยังไง เมื่อเห็นว่าภายในห้องนอนเธอมีการเคลื่อนไหวเลยเบาใจและเห็นว่าเธอกำลังรูดม่านปิดแต่แสร้งทำเป็นไม่เห็น

เมื่อผ้าม่านปิดบังทั้งบานกระจกไรวินท์ผุดรอยยิ้มน้อย ๆ เอ็นดูภรรยาคนสวยจอมโกะน่าเสียดายที่เธอไม่เคยเห็นเพราะเขามักซ่อนรอยยิ้มไว้ลับหลังเธอเสมอ

ผ่านไปสักพักไรวินท์วางหนังสือเหยียดกายลุกเดินลงไปด้านล่างตรงไปหาป้าติ่งที่ดูช่างทำประตูกำลังซ่อมตัวล็อกที่ล็อกประตูเองเป็นประจำ เขายืนดูอยู่ใกล้ ๆ คอยเหล่มองภรรยาคนสวยพอเห็นเธอเดินมาที่ห้องอาหารของบ้านตรงข้ามเลยพูดเสียงดังหวังให้ได้ยิน

“ซ่อมดี ๆ นะครับ อย่าให้เสียบ่อยผมไม่อยากไปรบกวนคนข้างบ้าน” คิ้วเข้มเลิกขึ้นเหล่มองบ้านตรงข้ามเล็กน้อยปาลิตาชะงักหันมองมาทางบ้านของสามีเห็นคนกำลังซ่อมประตู

“เมื่อเช้าป้าเปิดประตูหลังครัวไว้ทำไมไม่ไปเข้าทางนั้นคะ” ป้าติ่งเอ่ยถามอย่างสงสัย

“ผม...ไม่รู้ว่าป้าเปิดไว้......” ไรวินท์อึกอักหน้าเจื่อนหาทางแถทั้งที่เขาเห็นว่าประตูหลังครัวเปิดอยู่จริง

“ป้าเปิดกว้างเอาเก้าอี้ค้ำไว้ระบายกลิ่นอับ คุณวินไม่เห็นได้ยังไงคะ?” ป้าติ่งขมวดคิ้วแปลกใจประตูเปิดกว้างขนาดนั้นไม่มีทางที่จะไม่เห็น ไรวินท์สะดุ้งหน้าตาเหลอหลารีบปิดปากป้าติ่งไม่ให้พูด

“ป้า! ดูแลการซ่อมนะครับ ผมจะไปอ่านหนังสือต่อ...” ชายหนุ่มรีบตัดบทส่ายหน้าส่งสัญญาณกับป้าติ่งประมาณห้ามพูดเขาไม่อยากให้ภรรยารู้ว่าเข้าบ้านตัวเองได้แต่ไปรบกวนบ้านเธอ ป้าติ่งพยักหน้ารับเบา ๆ เขายกยิ้มค่อย ๆ หันไปมองลุ้นว่าภรรยาได้ยินที่ป้าติ่งพูดหรือไม่ ด้านปาลิตาที่มองดูอยู่ไกล ๆ ไม่ได้ยินป้าติ่งพูดถึงกับสะดุ้งเมื่อสามีหันมองมาทางเธอเลยรีบเดินหนีไปยังโต๊ะทานอาหารยังไม่ค่อยกล้าเผชิญหน้ากับสามีกลัวทำตัวไม่ถูก