บทที่สอง: Mayday 2

“ที่อิสราเอลประกาศสงครามด้วยน่ะนะ”

“ใช่ ๆ เราไปตุรกี ต้องผ่านอิสราเอล จะโดนลูกหลงด้วยหรือเปล่านะ”

“บ้า เขาคงไม่ยิงเครื่องบินเราหรอกมั้ง เราแค่ใช้น่านฟ้าเขาเท่านั้น” แอร์โอสเตสบางคนกระซิบ

“ปากไม่ดี ไม่เป็นมงคลเลย ทำไมคิดอะไรอย่างนั้น”

เกิดเสียงตีมือดังขึ้นเสียงดังก่อนทั้งหมดจะหัวเราะ แอร์โฮสเตสบางคนกลัวการยิงขีปนาวุธที่อิสราเอล เนื่องจากไม่รู้ว่าจะมีผลกระทบทางอากาศหรือไม่

พวกเขามีความจำเป็นจะต้องบินผ่านน่านฟ้าของประเทศนี้เพื่อไปยังตุรกี ไม่รู้ว่าอิสราเอลจะลอบโจมตีหรือไม่

ตอนแรกคาร์ลยื่นเหตุผลให้ทางหอการบินว่าจะบินผ่านอิรักและซีเรียแทนเนื่องจากเหตุผลความไม่สงบระหว่างปาเลสไตน์กับอิสราเอล

กระนั้นหอการบินปฏิเสธแผนนี้เนื่องจากมีเครื่องบินขอผ่านอิรักและซีเรียก่อนด้วยเหตุผลเดียวกันเยอะแล้ว เพราะเกรงว่าจะเกิดอุบัติเหตุบินชนกัน หอการบินจึงจัดเส้นทางให้บินผ่านอิสราเอลแทน

คาร์ลรู้สึกใจคอไม่ดี นี่เป็นครั้งแรกที่รู้สึกไม่ปลอดภัยในการบิน ในตอนแรกเครื่องบินเดินทางอย่างราบรื่น สภาพอากาศโดยรวมดี ไม่มีหลุมอากาศใด ๆ

แต่เมื่อบินเข้าสู่เขตเอเชียตะวันตก เกิดฝนตกหนักตลอดเส้นทางและมีตกหลุมอากาศบ้างประปราย

ลำพังเขาสามารถประคองตัวเครื่องไปลงที่ตุรกีได้โดยไม่มีปัญหาอะไร แต่ในใจหนึ่งก็คิดขึ้นมาได้ว่าหากประสบปัญหาความไม่ลงรอยกันที่อิสราเอล คงเป็นเรื่องยากที่จะนำเครื่องบินคู่ใจลงจอดที่ประเทศปลายทาง

แอร์โฮสเตสและสจ๊วตเริ่มเก็บอาหารที่เสิร์ฟให้ผู้โดยสารแล้ว แต่ทั้งหมดเองยังต้องมาคอยลุ้นว่าจะเกิดเหตุด่วนเหตุร้ายใด ๆ ขึ้นหรือไม่

และแล้ว...

เหมือนพระเจ้าจะไม่ฟังคำขอของชาวเรา

อนิจจา ขณะเครื่องบินกำลังลอยเหนือน่านฟ้าอิสราเอล ตัวเครื่องได้ถูกโจมตีจนยานยนต์เกิดความเสียหาย มอเตอร์บริเวณปีกเครื่องบินไฟลุกท่วม มิหนำซ้ำยังเกิดฝนตกหนักทำให้ยากต่อการประคองเครื่อง คาร์ลเห็นท่าไม่ดี เขารู้ว่าเครื่องบินลำนี้คงไม่อาจลงจอดที่ตุรกีได้และคงไปไม่ถึงจุดหมายปลายทาง

ด้วยวิสัยทัศน์ของกัปตัน เขาตัดสินใจนำเครื่องหักออกไปทางทะเล หมายจะ Ditching (ลงจอดบนผิวน้ำ) ให้ไวที่สุด การแลนด์ดิงลงบนพื้นถนนนั้นเสี่ยงต่อความปลอดภัยเป็นอย่างมาก การนำเครื่องลงจอดบนผิวน้ำนั้นช่วยลดแรงกระแทกได้ และยังมีแนวโน้มจะรักษาชีวิตผู้โดยสารทุกคนไว้ได้

ขณะที่กัปตันประกาศตามสาย ก็เกิดเหตุจลาจลของคนบนเครื่อง หลายส่วนเสียสติและพยายามจะออกทางประตูฉุกเฉิน เป็นหน้าที่ของแอร์โฮสเตสและสจ๊วตที่ต้องควบคุมความโกลาหล

ใครจะไม่รักตัวกลัวตาย

กระทั่งแอร์โฮสเตสและกัปตันเองก็กลัวตาย แต่ในเมื่อเป็นลูกค้าของสายการบินแล้ว ทางสายการบินก็ย่อมต้องปลอบประโลมและถือชีวิตของลูกค้าเป็นเรื่องสำคัญและมาก่อนตน

พริมโรสและแอมแปร์หลังจากทราบแล้วว่าเครื่องบินจะลดระดับลงจอดบนน้ำ พวกเธอก็ให้ผู้โดยสารหยิบเสื้อชูชีพขึ้นมาเตรียมพร้อมทันที แอร์โฮสเตสบางส่วนต้องทำหน้าที่ปลอบใจผู้คน อีกทั้งยังต้องเตรียมดูทางหนีทีไล่อีกด้วย

ภาวินเองก็ยังคงน่าหมั่นไส้จนถึงที่สุดในช่วงที่ลำบาก หมอนั่นพยายามทำให้ตัวเองได้หน้ามากที่สุดถึงวิ่งช่วยคนอื่นไปทั่ว หญิงสาวไม่ได้ใส่ใจเขาเพราะอย่างน้อยอีกฝ่ายก็ช่วยผู้โดยสารจริง ๆ

เมื่อเครื่องบินลดระดับลงอย่างรวดเร็ว ส่งผลให้ผู้โดยสารร้องกรี๊ด คาร์ลรู้สึกหงุดหงิดที่คุมความเร็วเครื่องไม่ได้ กระนั้นค่อย ๆ นำเครื่องบินลงจอดบนผิวน้ำโดยหันหัวเครื่องบินไปทางประเทศตุรกี เขามีแผนจะอพยพย้ายผู้โดยสารขึ้นเรือไปเกาะไซปรัสเพราะเป็นเกาะที่ใกล้ที่สุด

เกาะไซปรัสเป็นเกาะที่ตั้งอยู่ทางตอนใต้ของประเทศตุรกี เมื่อขึ้นไปแล้วเขาจะให้ผู้โดยสารพักที่นั่นไปก่อน จากนั้นค่อยส่งสัญญาณไปที่ตุรกีเพื่อให้ส่งเครื่องบินพาณิชย์ลำใหม่มารับ