ตอนที่ 2.1 อดีตชาติ

“ท่านหมอทุกอย่างเรียบร้อยดีใช่หรือไม่ เฟิงเอ๋อร์ของข้าจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม”

“ฮูหยินไม่ต้องกังวลใจไป การย้ายตันเถียนของคุณชายใหญ่มาที่ร่างกายคุณชายน้อยเป็นไปได้ด้วยดีขอรับ รอแค่ให้คุณชายน้อยได้พักฟื้นก็จะสามารถฝึกปราณได้เหมือนปกติ แตกต่างที่ครั้งนี้ความเร็วของคุณชายน้อยจะเพิ่มขึ้นขอรับ”

“ดี ดีมาก ขอบใจท่านมาก จำเอาไว้ว่าเรื่องนี้ต้องเก็บเป็นความลับ หากเจ้ากล้าแพร่งพรายเรื่องนี้ออกไปรู้ใช่ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้น”คนถูกเรียกว่าฮูหยินยิ้มแย้มมีความสุข รีบหยิบถุงเงินจากอกเสื้อส่งให้หมอชรา

“ขอบคุณมากขอรับฮูหยินขอบคุณมาก”ชายชราผงกหัวขึ้นลงรับเงินก้อนโตด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะรีบหันหลังออกจากห้องไป อวิ๋นเมิ่งเหลือบสายตามองหมอชราก่อนจะส่งสายตาให้บุรุษชุดดำบนต้นไม้ อีกฝ่ายพยักหน้าเข้าใจกระโดดหายไปตัวในรัตติกาล

เท่านี้บุตรชายของนางก็จะสามารถก้าวไปถึงระดับที่ไม่ว่าใครก็ไม่อาจก้าวไปถึง ไม่ต้องกังวลว่าภายภาคหน้าจะมีอันตรายใดมาทำร้ายเขาได้อีกแล้ว

สตรีที่ได้ชื่อว่าฮูหยินหันสายตาพร้อมรอยยิ้มเหยียดหยามมองคนซึ่งครั้งหนึ่งนางเคยมอบความรักให้ แต่ตอนนี้ความรักที่ว่านั้นไม่มีอีกแล้ว

“อึก ท่านแม่เหตุใดท่านถึงทำกับข้าเช่นนี้ ไม่ใช่ว่า อึก ข้าคือลูกของท่านหรือ”เขาถามออกไปด้วยความไม่เข้าใจระคนผิดหวัง

ท่านแม่ที่เคยใจดี ท่านแม่ที่เคยอ่อนโยน ไม่คิดเลยว่าท่านแม่จะใจร้ายใจดำถึงขั้นนำตันเถียนของตนไปใส่ในร่างน้องชาย

น้องชายที่แย่งทุกอย่างของเขาไป !!

คนถูกเรียกท่านแม่หัวเราะลั่นหลังส่งหมอชราออกไปแล้ว นางหัวเราะออกมาจนน้ำตาเล็ด ก่อนปลายนิ้วเรียวจะยกขึ้นเช็ดหยดน้ำสีใสออกจากหางตา

“เจ้าทำให้ข้าสนุกมากจริง ๆ ไหน ๆ เจ้าก็จะตายแล้ว ข้าจะบอกเรื่องหนึ่งในเจ้าฟัง ความจริงของสายเลือดเจ้า”หญิงสูงวัยย่างก้าวมาตรงหน้า ใช้สายตามองสิ่งไร้ค่ามองเฟิงหลิว

“ครึ่งหนึ่งในร่างกายเจ้ามีสายเลือดชั้นต่ำปะปนอยู่ สายเลือดของสตรีไร้ค่าที่สามีข้าเผลอไปมีอะไรด้วยจนตั้งครรภ์ หากไม่ใช่ว่าตอนนั้นข้ามีบุตรยาก เจ้าคงไม่มีโอกาสลืมตาขึ้นมาดูโลกเลยด้วยซ้ำ”

“ท่านแม่ไม่จริงใช่ไหมขอรับ ข้า...ข้าจะไม่ใช่ลูกท่านพ่อกับท่านแม่ได้อย่างไร”

ความจริงจากปากคนเป็นมารดาทำเฟิงหลิวเชื่อไม่ลง เขาจะไม่ใช่ลูกของพวกท่านได้อย่างไร ถ้าเป็นอย่างนั้นแล้วมารดาแท้จริงของเขาเป็นใคร แล้วคำพูดที่เคยบอกว่าเขาคือทุกอย่างของพวกท่าน เป็นแก้วตาดวงใจของพวกท่าน มันหมายความว่ายังไง จะบอกว่าทุกอย่างที่ผ่านมาคือเรื่องโกหกอย่างนั้นหรือ

โหดร้ายเกินไปแล้วนะ !!

อวิ๋นเมิ่งกลอกตาเหนื่อยหน่าย กล่าวออกไปว่า

“จะตายอยู่แล้วข้าจะมาพูดล้อเล่นกับเจ้าไปทำไม เห้อ โชคดีที่เฟิงเอ๋อร์ของข้าเกิดมา ข้าถึงไม่ต้องแสร้งทำเป็นมารดาผู้แสนดีกับเจ้าต่อ จากนี้ความรักของข้าข้าจะมอบให้แค่เฟิงอี้เท่านั้น ส่วนเจ้า ในเมื่อทำหน้าที่เป็นก้อนกรวดให้เฟิงเอ๋อร์ของข้าเหยียบย้ำเพื่อปีนขึ้นไปยังจุดที่สูงกว่าได้แล้วก็ควรจากไปเสียที”

ฝ่ามือที่ครั้งหนึ่งเฟิงหลิวเคยคิดว่าอบอุ่น ตอนนี้กับเย็นเยียบสั่นสะท้านหัวใจแสนเจ็บปวดของเขา

จะบอกว่าที่ผ่านมาคือเรื่องโกหกทั้งหมดหรือ ? ทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นความรัก ความใจดี ความอบอุ่น ทุกอย่างที่บิดามารดาแสดงกับตน คือเรื่องโกหกทั้งหมดงั้นหรือ

ชายหนุ่มวัยยี่สิบหกปีใช้ดวงตาอ่อนแรงมองสบสายตามารดา ตอนนี้สิ่งที่เขาเห็นมีเพียงแววตาเหยียดหยันรังเกียจ ฝ่ามือเย็นยะเยือกยิ่งกว่าหิมะในฤดูหนาวซึ่งกำลังส่งพลังบางอย่างเข้ามาในร่างกาย

“ในเมื่อคนโง่หมดประโยชน์แล้วก็อย่าได้มีชีวิตอยู่ต่อไปเลย หลับให้สบายนะ ชีวิตนี้ของเจ้าถือว่าทำประโยชน์ได้มากแล้ว”นางกล่าวเอาไว้เพียงเท่านั้นก่อนจะหันหลังเดินจากไป