7 ดูแลสามี [1]

แปะ แปะ แปะ

ฝูฮวนยืนอยู่กลางกระท่อม นางปัดมือไปมาสองสามครั้งก่อนจะย้ายมาท้าวสะเอวตนเองไว้ พลางยกยิ้มด้วยความยินดีในเมื่อตอนนี้กระท่อมโกโรโกโสก็คล้ายกับเป็นบ้านขึ้นมาบ้างแล้ว หลังจากที่นางใช้เวลาในตอนเช้าหมดไปกับการจัดและทำความสะอาดบ้านตามที่พื้นที่น้อย ๆ ในกระท่อมจะเอื้ออำนวย

“ข้าก็เก่งใช้ได้” ฝูฮวนเปรยออกมากับตนเอง พลางหันไปมอง รอบ ๆ กระท่อม

“อีกไม่นานสามีคงได้เวลากลับบ้านแล้ว จะทำอะไรไว้เป็นมื้อเย็นดีนะ” ฝูฮวนจำได้ว่าตอนที่จัดห้องครัวนางเห็นมีข้าวสารเหลืออยู่เล็กน้อย ไข่อีกสองสามฟอง ตอนแรกนางคิดว่าไข่หมดไปแล้ว แต่ตอนมาจัดบ้าน เห็นมีไข่ซ่อนอยู่ในไหอีกสี่ฟอง เครื่องปรุงก็มีอย่างจำกัด แต่ก็น่าจะพอทำอาหารได้ไปอีกสักสองสามวัน

“ถ้าจะให้กินแต่ข้าวต้มเละ ๆ คงไม่ดีเป็นแน่ วันแรกของการทำหน้าที่ภรรยาก็ต้องทำหน้าที่ของตนเองให้ดีสิ เสี่ยวฮวน” ฝูฮวนปลุกปลอบใจตนเองแล้วก็หันซ้ายหันขวา สมองรีบปั่นอย่างเร็วจี๋

“ใช่แล้ว ไอ้หวานซะอย่าง”

ฝูฮวนแบกตะกร้าไม้ไผ่สานเดินอ้อมมาทางด้านหลังของกระท่อม เหลียวซ้ายแลขวาเห็นมีดเก่า ๆ ด้ามหนึ่งจึงถือติดมือมาด้วย นางมุ่งหน้าไปทางป่าหลังบ้าน ก็นะ บ้านของนางอยู่ท้ายหมู่บ้าน อีกนิดเดียวก็เป็นชายป่าแล้ว การจะหาของกินในป่าน่ะมันง่ายจะตาย นิยายเรื่องไหน ๆ นางเอกย้อนเวลามาก็เข้าป่ากันทั้งนั้น

แล้วก็ไม่ผิดไปจากที่คิด นางใช้ไม้แหลมแทนเสียมขุดดินโดยรอบให้พอได้ใช้มีดตัดหน่อไม้ที่อยู่ใต้ดินอีกหน่อย ในตะกร้าไม้ไผ่จึงมีหน่อไม้อยู่เพียงพอสำหรับอาหารหนึ่งมื้อแล้ว

“อึบ แค่นี้คงพอแล้ว ขอบใจนะเจ้าหน่อไม้ทั้งหลาย” ฝูฮวนเปรยกับตนเองพลางหยิบหน่อไม้ใส่ตะกร้า แล้วเดินทางกลับบ้าน นางอารมณ์ดียิ่งนักถึงกับฮัมเพลงเบา ๆ ไปตลอดทางกลับบ้าน

.

ยามเซิน (15.00 – 16.59 น) อามู่ก็กลับมาจากการทำงาน เขานำรถลากที่มีฟืนอยู่เต็มรถไปเก็บไว้ที่โรงเก็บฟืนสำหรับนำไปส่งให้ลูกค้า หลังจากนั้นถึงได้เดินเข้าไปในบ้านจึงเห็นว่าภรรยากำลังเดินเข้ามาหา ในมือถือถ้วยน้ำมาด้วย

“ท่านพี่ กลับมาแล้วหรือเจ้าคะ มานั่งก่อนเจ้าค่ะ ดื่มน้ำเย็น ๆ ให้คลายร้อนก่อน” ฝูฮวนเดินมายืนรออยู่ตรงโต๊ะกินข้าวกลางบ้าน อามู่เห็นเช่นนั้นจึงพยักหน้าและเดินไปนั่งลงตามคำเชิญของฝูฮวน

“นี่เจ้าค่ะ” เสี่ยวฮวนว่าแล้วก็ยื่นถ้วยน้ำไปให้สามี

“ใครให้เจ้าเรียกข้าว่าท่านพี่” เสียงเข้มเอ่ยออกมา แต่ก็ไม่ยอมยื่นมือไปรับถ้วยน้ำจากฝูฮวนเสียที

“ข้าถือวิสาสะเรียกเองเจ้าค่ะ ท่านพี่! แม้ว่าการแต่งงานระหว่างพวกเราจะเป็นเรื่องของข้อตกลงและผลประโยชน์ร่วมกัน แต่ถึงอย่างไรข้ากับท่านพี่ก็ถือได้ว่าเป็นสามีภรรยากันนะเจ้าคะ” ฝูฮวนเอ่ยตอบด้วยเสียงออดอ้อนอ่อนหวานขนาดที่น้ำตาลยังเรียกว่าพี่

อามู่ได้ยินเช่นนั้นจึงหรี่ตาลงเหมือนจ้องจับผิดฝูฮวน แน่นอนว่านางเห็นสายตาจ้องจับผิดของสามีแต่นางไม่สนใจ แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้พลางส่งยิ้มที่คิดว่าหวานที่สุดไปให้อามู่พร้อมกับยื่นถ้วยน้ำส่งให้อีกครั้ง

อามู่จึงหลบสายตารับเอาถ้วยน้ำมาดื่มจนหมด

“ท่านพี่คงหายเหนื่อยแล้ว เช่นนั้นไปอาบน้ำล้างตัวก่อนดีหรือไม่เจ้าคะ วันนี้ข้าทำอาหารไว้หลายอย่างเชียว เสร็จแล้วจะได้มากินข้าวกันเจ้าค่ะ”