ตอนที่1-3

ราคาที่ดินโดยรอบขยับกระเตื้องขึ้นอย่างต่อเนื่อง พื้นที่ซึ่งเคยเป็นบ่อเลี้ยงปลา บ่อเลี้ยงกุ้ง สวนมะม่วงพันธุ์ดี ตามวิถีชีวิตดั้งเดิม กลับค่อย ๆ เลือนหาย กลายเป็นโรงแรม หมู่บ้านมากมายหลายระดับเข้ามาทดแทน เกิดสงครามแย่งชิงซื้อที่ดินจากพวกนายทุนเพื่อกว้านซื้อที่ดินจากชาวบ้านให้ได้มากที่สุด

ชาวบ้านฐานะธรรมดาที่เบื่อกับอาชีพเดิม ๆ ของบรรพบุรุษยอมตัดใจขายที่ดินทำกินเพราะทำให้ชีวิตพวกเขาพลิกผันมีเงินทองมาใช้หนี้สิน มีบ้านหลังใหญ่ รถคันใหม่ ขึ้นมาเพียงพริบตา ไม่ต้องทำงานหนักกลางแดด ชีวิตแขวนอยู่บนราคาจากสะพานปลาซึ่งขยับขึ้นลงไม่เว้นแต่ละวัน ชีวิตชาวบ้านธรรมดาแค่เซ็นชื่อขายที่ดินกลายเป็นเศรษฐีร้อยล้านได้ในพริบตาเดียว

เหลือเพียงชาวบ้านไม่มากนักที่ยังไม่ยอมสละพื้นที่ทำกินเพื่อแลกกับเม็ดเงินมหาศาลที่นายทุนพยายามเข้ามาหว่านล้อมให้ยอมขาย เพราะมีโครงการมากมายที่ต้องการพื้นที่ซึ่งเปรียบดั่งขุมทรัพย์ ทว่าชาวบ้านที่ยังอาชีพดั้งเดิมกลับได้รับผลกระทบไม่น้อยจากสภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนไป ทั้งลำคลองที่ตื้นเขิน น้ำเสียจากโรงงาน เคหสถาน แต่วิถีดั้งเดิมก็ยังพอมีให้เห็น

รวมถึงบ่อปลา บ่อกุ้ง ขนาดใหญ่กว่าสามร้อยไร่ที่ห่างจากสนามบินออกไปราวยี่สิบกิโลเมตรแห่งนี้ซึ่งตกทอดมาถึง ‘อิ่มอุ่น เพราพินิต’ เด็กสาวผิวขาว หน้าตาหมดจด ผู้ซึ่งก้าวพ้นชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยชื่อดังทางภาคตะวันออกมาหมาด ๆ ด้วยคะแนนเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง แต่ผลการเรียนที่ดีไม่ได้การันตีว่าชีวิตนับจากนี้จะดีตามไปด้วย

ดวงตาคู่งามเปล่งประกายดื้อรั้นอย่างแสนเสียดายเมื่อทอดมองที่ดินกว้างใหญ่สุดสายตา แบ่งเป็นบ่อปลาสลิดกว่าร้อยห้าสิบไร่ ที่เหลือเป็นบ่อกุ้งขาวที่เลี้ยงผสมกับปลานิลไว้ ที่ดินผืนใหญ่นี้เป็นมรดกชิ้นเดียวของตระกูลที่ทำกินกันมาหลายชั่วอายุคน แต่แล้วลูกหลานอย่างเธอก็ไม่สามารถรักษามันเอาไว้ เมื่อเวลานี้มันถูกผลัดเปลี่ยนไปเป็นของคนในตระกูล ‘สิริดาราวรรณ’ เศรษฐีทางภาคเหนือ

หลายปีมานี้ ตั้งแต่อิ่มอุ่นเริ่มเข้ารั้วมหาวิทยาลัยก็รับรู้มาตลอดว่าบิดาของเธอประสบปัญหาขาดทุนจากการเลี้ยงกุ้งและปลาสลิดอย่างต่อเนื่อง เพราะสภาพน้ำจากคลองธรรมชาติที่ผันเข้าสู่บ่อกว้างอันเป็นสิ่งสำคัญในการเลี้ยงกุ้ง เลี้ยงปลาสลิด ปลานิลเกิดการเปลี่ยนแปลง แม้ว่าจะทุ่มหัวอาหารลงไปมากเท่าไร ใช้ขี้ไก่ปรับสภาพน้ำหรือแม้แต่จะปรับสูตรการเลี้ยงตามคำแนะนำของนักวิชาการ ปลาและกุ้งกลับไม่โตอย่างที่เคย

ยามที่ลากปลาขึ้นแต่ละทีต้องใช้คนงานจำนวนมากนับร้อย เสียค่าใช้จ่ายมาก จากที่นายชาลี บิดาของตนเคยมีแต่รอยยิ้มเพราะเห็นกำไรหลักแสน หลักล้าน หลายปีมานี้ บิดาจะมีสีหน้าวิตกจากกำไรที่ต้องได้เป็นตัวเลขเก็บเข้าบัญชีธนาคารเจ็ดหลัก กลับกลายเป็นขาดทุนย่อยยับติดลบนับล้าน ขาดทุนค่าอาหาร ค่าแรงคนงานมาหลายปีติดกัน เงินเก็บมากมายถูกนำมาลงทุนแต่แล้วก็จมทุน กลายเป็นหนี้สินพะรุงพะรัง

ความสนิทสนมของบิดาและแม่เลี้ยงบุหงาค่อนข้างแน่นแฟ้น เดิมทีนางเป็นลูกสาวเศรษฐีเก่ามีพื้นเพอยู่ในจังหวัดเดียวกัน แม้ว่าท่านจะแต่งงานไปกับเศรษฐีทางภาคเหนือนานแล้ว แต่ก็ยังแวะเวียนกลับมาเยี่ยมบ้านเกิดเสมอ เพราะยังมีญาติพี่น้องอยู่ในละแวกนี้

และเพราะเป็นเพื่อนเรียนโรงเรียนรุ่นเดียวกันมา เคยปีนต้นฝรั่ง วิ่งรอบคันบ่อ ยกยอ จับปูนา เล่นมาด้วยกัน นายชาลียามหมดหนทางจึงนำที่ดินผืนใหญ่กว่าสามร้อยไร่ไปจดจำนองกับแม่เลี้ยงบุหงาเอาไว้ ซึ่งเวลานั้นไร่ชาของแม่เลี้ยงบุหงาเริ่มสร้างกำไรได้มหาศาลเพราะการบริหารและมองการณ์ไกลของเหมราชลูกชายของนาง