ตอนที่1-2

“แต่งานผมยุ่ง แม่ก็รู้ ผมกำลังสร้างรีสอร์ตแห่งใหม่ เพราะตอนนี้ไร่ชาเหนือฟ้าของเราถูกจองข้ามปีจนเต็มหมด แล้วจะเอาเวลาที่ไหนมาดูแลเด็กของแม่ล่ะครับ”

“เอาแบบนี้ก็แล้วกัน ถ้าแกไม่อยากแตะต้องหนูอิ่มเขา แม่ก็ไม่ว่า แต่แกต้องเอาหนูอิ่มมาอยู่กับแกที่ไร่ในฐานะเมีย เข้าใจไหม”

“อะไรนะครับ ไม่แตะไม่ว่า แต่ให้เอามาอยู่ในฐานะเมีย แล้วผมจะเอามาเพื่อ...? ถ้าเอามาแล้วก็ต้องทำเมียอย่างเดียวครับ คงไม่ให้นั่ง ๆ นอน ๆ ชี้นิ้วเป็นคุณนาย แบบนั้นสบายไปหน่อย”

“นั่นมันก็แล้วแต่แก ดีซะอีก แม่จะได้มีหลานให้อุ้ม

ไว ๆ” บุหงาเอ่ยด้วยน้ำสียงรื่นเริงระคนดีใจ

เป็นคำสั่งที่เขารู้สึกว่าไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย เหมราชพยายามข่มอารมณ์โมโห ยังไม่หมดเท่านี้ แม่ยังจู้จี้บงการให้เขาดูแล อย่ารังแกแม่เด็กน้อยในสังกัด

“แม่ครับ”

“ว่าไงตาเหม จะโยกโย้อะไรอีก อายุปาเข้าไปจะสี่สิบแล้วนะลูก ก็หลับตาทำให้แม่หน่อย แม่อยากมีหลานแล้ว หนูอิ่มนี่แหละดี เหมาะกับแกที่สุด การบ้านการเรือนก็เก่ง ฝีมือทำอาหารก็ดี สมบัติเรามีตั้งมาก ไม่มีทายาทแล้วจะเอาไปให้ใคร”

“โอย...แม่ครับ ถ้าเปลี่ยนจากให้ผมเป็นผัวเด็กในสังกัดของคุณแม่ เปลี่ยนให้ผมช่วยหาผัวรวย ๆ ให้เธอสักคนดีไหมครับ แม่ก็รู้ ผมยุ่งแค่ไหน งานในไร่ก็ยุ่ง แม่จะให้ผมต้องยุ่งเรื่องในมุ้งทุกคืนอีกเหรอครับ ใช้งานผมมากไปไหมครับแม่ ไอ้โรจน์ ไอ้หรั่ง ไอ้พนา เพื่อนผม มันยังว่าง ยังไม่มีเมียเป็นตัวเป็นตนกันสักคน อาจมีใครที่กำลังอยากได้เมียเด็ก เดี๋ยวจะลองถาม ๆ ให้” แต่ละคนที่เขาพูดถึงล้วนเป็นพ่อเลี้ยงดังที่หล่อเหลาไม่น้อยหน้ากัน แล้วยังโสดแต่โฉดทุกคน

“หนูอิ่มเป็นคนนะลูก ไม่ใช่สิ่งของ จะได้เที่ยวไปยกให้คนนั้นคนนี้ ก็อิ่มอุ่นนี่ไงที่แก...”

“พอครับแม่ผมไม่อยากฟังชื่อยัยเด็กนี่ เพื่อนผมนั่นแหละดี พวกมันมีเวลาผลิตลูกมากกว่าผมด้วยซ้ำ แม่ก็รู้ว่าไร่ชาของผมตอนนี้ฮ็อตฮิตติดลมบนแค่ไหน เอามาอยู่กับผม ผมคงไม่มีเวลาดูแล เด็กของแม่จะเฉาตายคาบ้านที่แต่งเข้าบ้านแล้วผัวไม่เอา”

“แกก็เป็นเสียแบบนี้ตาเหม พูดจาแต่ละคำน่าฟังที่ไหน แบบนี้ละสิ จะสี่สิบแล้วถึงยังอยู่บนคาน ถ้าแม่ไม่หาเมียมาประเคนคงหาเองไม่ได้”

“ไม่เอาเองต่างหาก ดูผู้หญิงสมัยนี้สิ จ้องแต่จะหาผัวรวย” เหมราชรีบค้าน เขาเกลียดนักพวกผู้หญิงสวยที่เอาแต่แต่งตัวสวยคอยจ้องจะจับผัวรวย ๆ เพื่ออัปตัวเอง

แม่เลี้ยงบุหงาไม่สามารถจะฟังคำพูดจาดิบเถื่อนของลูกชายหัวแก้วหัวแหวนได้อีกจึงต้องรีบรวบรัดตัดความ

“ไม่ต้องพูดอะไรแล้วตาเหม พรุ่งนี้แกไปรับหนูอิ่มแต่เช้า แม่สั่งเลขาฯ ของแกให้เขาจัดการเรื่องตั๋วเครื่องบินเอาไว้แล้ว” ก่อนจะตัดสายไปทันที

“จะเอาแบบนี้ก็ได้เลยครับแม่เลี้ยงบุหงา...”

เหมราชพยักใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มหงึกหงัก ยกยิ้มร้ายที่มุมปาก แววตาเคืองขุ่นอย่างหมายมาด พานนึกไปถึง ‘หนูอิ่ม’ ของมารดา

“กล้ามาเป็นเมียฉัน จะฟาดให้อิ่ม เสร็จแล้วจะทิ้งให้อด รอวันเฉาตายเป็นใบชาแห้ง ผู้หญิงไร้ยางอาย กล้ามายุ่งกับชีวิตฉัน จะได้รู้ว่าเป็นเมียเหมราชไม่ได้สบายอย่างที่เธอคิด!”

หลังจากรัฐบาลได้วางโครงการท่าอากาศยานสุวรรณภูมิและจ้างออกแบบสนามบินเมื่อปี พ.ศ. 2538 หนองงูเห่าและพื้นที่ราบลุ่มใกล้เคียงที่เต็มไปด้วยประชาชนที่ประกอบอาชีพเกษตรกรรม เลี้ยงกุ้ง เลี้ยงปลา วิถีชีวิตดั้งเดิมเริ่มเปลี่ยนไปเมื่อท่าอากาศยานที่ใหญ่ที่สุดในประเทศผุดตระหง่านขึ้นมาท่ามกลางพื้นที่สีเขียว