ตอนที่ 6 ฉันชอบคุณ

วันถัดมา เอวารินนัดเจอกับตุลาอีกครั้ง หญิงสาวกระวนกระวายนั่งซ้อมพูดคนเดียว พนักงานเสิร์ฟคอยลอบมองเธอแปลก ๆ

“เป็นอะไรหรือเปล่า ตอนโทรคุยน้ำเสียงคุณไม่ค่อยดี” เจ้าของเสียงที่รอคอยดังขึ้น เอวารินรีบหันขวับมองเขา แววตาเป็นประกาย

“แต่งงานกับฉันนะคะ” มือบางกำไว้ตรงหน้าอก สายตาอ้อนวอน

“ฮะ!” ตุลาอุทานเสียงหลง

“ฉันอยากแต่งงานกับคุณจริง ๆ นะ นะ ช่วยฉัน แต่งงานเป็นสามีให้ฉันหน่อย” หน้าสวยทำเศร้าออดอ้อน พนักงานเสิร์ฟแอบมองแล้วอมยิ้ม ตุลาทำตัวไม่ถูกนั่งลงตรงข้ามร่างบาง

“ใจเย็นก่อน มันเกิดอะไรขึ้น” อยู่ ๆ ก็มีผู้หญิงมาขอให้แต่งงานทำเขาอึ้งไปเหมือนกัน เอวารินถอนหายใจหนักหน้าเศร้าเล่าให้เขาฟังว่าพ่อแม่จะให้เธอแต่งงานกับคนแก่เพราะเกรงใจท่านรัฐมนตรี เธอไม่อยากมีสามีแก่คราวพ่อ เลยจะแต่งงานตัดหน้า

“เรื่องแต่งงานมันเป็นเรื่องใหญ่ คิดให้ดี ๆ ก่อนไหม” ตุลาค่อยๆ พูดอย่างใจเย็น แต่งงานคือสิ่งที่ผูกมัดคนสองคนทั้งชีวิตไม่ใช่เรื่องเล่นสนุก เอวารินหลุบตาลงอย่างครุ่นคิดเสียงแผ่วเบาสั่นเครือ

“นี่เป็นทางออกที่จะทำให้ฉันไม่ต้องมีสามีแก่คราวพ่อ”

“แต่ผมมี....แฟนแล้ว” เสียงเข้มเน้นย้ำหน้าตาจริงจัง

“แต่ที่บ้านคุณไม่ยอมรับแฟนคุณถูกไหม ไม่อย่างนั้นพวกท่านไม่นัดให้คุณไปดูตัวตั้งหลายสิบครั้งหรอก”

“ก็ใช่”

“นั่นไง ฉันรู้ว่าคุณเบื่อที่ต้องถูกนัดดูตัว ฉันก็เบื่อ ฉันขอเสนอให้เราสองคนแต่งงานกัน ผู้ใหญ่จะได้ไม่มาวุ่นวายกับเราอีก ส่วนคุณอยากคบกับแฟนต่อก็ได้ ไม่ต้องกังวลเรื่องฉันเลยเพราะเราจะต่างคนต่างอยู่ เหมือนเป็นเพื่อนร่วมธุรกิจ แต่ครั้งนี้จะเป็นการร่วมมือของเราสองคนในแบบที่ผู้ใหญ่ไม่รู้” เสียงหวานพูดไม่หยุด ตุลาอ้าปากจะพูดแทรกก็ไม่มีจังหวะต้องรอจนกว่าเธอพูดจบ

“พูดเป็นชุดแบบนี้ นี่คิดมาก่อนแล้วใช่ไหม” หน้าหล่อยกคิ้วขึ้น

“ใช่ นอนคิดทั้งคืนเลย ก็รู้ไงว่าคุณต้องไม่เอาด้วย”

“ฮึ...รู้นี่.....แล้วทำไมต้องเป็นผม”

“ฉันชอบคุณไง” หญิงสาวพูดเร็วปานใจคิดแล้วชะงักหน้าตาอึกอัก บอกชอบผู้ชายที่เคยเจอไม่กี่ครั้ง

“...”

“ฉันชอบที่คุณเป็นคนดีและดูเป็นคนเดียวที่จะไม่เอาเปรียบฉันแน่นอน” เธอพยายามพูดเป็นอย่างอื่นแบบไม่เนียนเท่าไหร่ สายตาคมหรี่มองหญิงสาวตรงหน้าอย่างครุ่นคิด ก่อนจะเน้นย้ำคำพูดก่อนหน้านี้

“ขอพูดคำเดิมนะ เรื่องแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่ และผมไม่อยากผูกมัดกับใคร”

“แค่หกเดือนเองนะคุณ ฉันสมัครเรียนโทที่อเมริกาผ่านการคัดเลือกแล้วรอเรียกตัวไปสัมภาษณ์ ขอนะคุณแค่หกเดือนเราจะหย่ากัน ส่วนฉันจะไปอยู่เมืองนอก พลีส...” มือเรียวยกขึ้นไหว้มองอ้อนวอน

“ถ้าหย่าคุณจะเป็นหม้ายไม่ห่วงสถานะตัวเองบ้างเหรอ” เขาพูดด้วยความเป็นห่วง แต่งงานแล้วหย่ามันไม่ใช่เรื่องดีสำหรับผู้หญิง

“ต่างชาติเขาไม่สนหรอก ฉันไปหาสามีฝรั่งก็ได้ อีกอย่างพ่อแม่คุณก็จะไม่บังคับคุณเรื่องแต่งงานอีก เรามาทำให้พวกท่านเห็นว่าการถูกบังคับให้แต่งงานมันล้มเหลว” สายตาสวยเป็นประกาย ตุลานิ่งคิด

“ถ้าผมไม่แต่งคุณจะทำยังไง”

“ก็จะกลับไปลิสก่อนว่ามีคู่เดทคนไหนที่พอจะไว้ใจได้บ้างแล้วลองไปตกลงกับเขาดู” หน้าสวยผิดหวัง ตอบเบาๆ

“คุณไปขอผู้ชายคนอื่นแต่งงานก่อนหน้าผมหรือเปล่า” ตุลาสงสาร พิงหลังบนเก้าอี้กอดอกมองเธออย่างใช้ความคิด

“เปล่า ฉันคิดถึงคุณเป็นคนแรกเลย ก็บอกแล้วไงว่าฉันชอบคุณที่สุด เอ่อ... ชอบที่เป็นคนดี อื้ม” หญิงสาวอ้อนวอนอีกครั้งน้ำตารื้นกลั้นไม่ให้ร้องไห้ ตุลาถอนหายใจหลุบตาลงต่ำครุ่นคิดอยู่สักพักแล้วเงยหน้าขึ้นมองเธออีกครั้ง

“แต่งก็แต่ง” เสียงทุ้มราบเรียบ หญิงสาวตาโตลุกขึ้นพรวด

“เย้ พูดแล้วห้ามกลับคำนะ” มือเรียวเอื้อมจับมือหนาเน้นย้ำชัด ๆ อีกครั้ง

“อื้ม....” เขาพยักหน้าตอบ

“กรี๊ด จะมีผัวของตัวเองแล้วจ้า ไม่ต้องมีผัวแก่ เย้ ๆ ดีใจ ๆ....” เอวารินกระโดดโลดเต้นพูดเสียงดัง ยืนกรี๊ดกร้าดสลับขาถี่ ลูกค้ากับพนักงานในร้านอาหารหันมองเป็นตาเดียวกันอมยิ้ม ตุลาหน้าเหวอ หันมองรอบข้างที่กำลังมองมา เขาอายแทบอยากหายไปจากตรงนี้

“พอแล้วคุณ ขอถอนคำพูดได้ไหมเนี่ย” เขาทำเสียงแข็งมองดุ เอามือบังหน้า เอวารินนึกขึ้นได้หยุดกึกยิ้มแห้ง ๆ ให้คนที่มองมา แล้วนั่งลงยกมือไหว้เขาขอบคุณเป็นการใหญ่.....

ปัจจุบัน

อืด อืด อืด เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นข้าง ๆ เอวารินลืมตาหยิบโทรศัพท์รีบกดรับสายเพื่อนรักทันที

“ฮัลโหล มายเฟรนด์” เสียงปลายสายลากยาวจนน่ามันไส้

“ว่าไงจ๊ะ มายเฟรนด์”

“ฉันถึงไทยละ ออกมาดริงก์กับฉันด้วย คิดถึง อยากเมาท์ๆ” ปลายสายกระดี๊กระด๊าคิดถึงเพื่อน

“ไม่ไปได้มะ วันแต่งฉันแกไม่มา” เอวารินทำเสียงเหวี่ยง

“ฮึ้ย บอกแล้วไงถ้าฉันไม่ติดงานแฟชั่นวีค มีเหรอจะไม่โผล่มางานแก”

“ย่ะ แซวไปงั้นแหละ ไว้เจอกันที่ร้านตอนสองทุ่มแล้วกัน” เธอแกล้งงอนแล้วนัดเพื่อนไปเจอที่ร้านประจำ