ตอนที่ 5 นางร้ายขี้แย่ง

“เหมือนเราสองคนใช่ไหมคะ อยู่ไกลแค่ไหนก็ยังมาเจอกัน ได้แต่งงานอยู่ด้วยกันอีก คนมันใช่อ่ะนะ”หญิงสาวพูดต่อหน้าเปื้อนยิ้มบิดตัวเขินอาย ตุลาถอนหายใจค่อย ๆ พูดต่อช้า ๆ เน้น ๆ

“พี่หมายถึงเราสองคนอยู่ใกล้กันแต่ก็ไม่ใช่ต่างหาก”

“อ้าวเหรอ หว้า... เข้าใจผิด” เธอทำหน้าผิดหวังแต่อมยิ้ม

“พูดขนาดนี้ก็ไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ”

“รู้สึกค่ะ แต่ไม่สน วาไม่ค่อยสนอะไรที่ทำให้รู้สึกแย่ โฟกัสแต่ความสุขมากกว่า” เสียงหวานเจื้อยแจ้ว สีหน้ามั่นใจ

“ก็ดีจะได้ไม่เครียดเวลาเจอแฟนพี่”

“พี่ตุล” เธอเรียกเขาแผ่วเบา

“หื้อ” คิ้วเข้มยกขึ้นสงสัยเมื่อเธอเรียกแล้วยิ้มหวาน

“พี่ตุลเรียกตัวเองว่าพี่” สีหน้าเธอดูเซอร์ไพรส์มากที่เขายอมเปลี่ยนการเรียกตัวเองจากผมเป็นพี่

“ก็เอวาเรียกว่าพี่ เลยเพลิน ๆ เหมือนคุยกับมีนา” ตุลาชะงัก จริงสิเขาแทนตัวเองว่าพี่เมื่อไหร่ เธอคนนี้ทำให้เขาลืมตัวไปสนิทสนมด้วยตั้งแต่ตอนไหน

“ดีค่ะ เอวาชอบ พี่ตุลกับน้องวา น่ารักดีนะคะ” เอวารินยิ้มเขินบิดตัวไปมา ตุลามองท่าทางเพ้อฝันของภรรยาแล้วถอนหายใจ

“เฮ้อ...” เขาแกล้งทำเป็นรำคาญแต่ลึก ๆ ก็ชอบความเป็นคนโลกสวยของเธอ ไม่เครียดดี

เอวารินเข้าห้องน้ำแล้วเดินออกมาล้างมือ สักพักหนูนาเปิดประตูห้องน้ำหยุดนิ่งไปก่อนจะเดินหน้าบึ้งมายืนล้างมือข้าง ๆ สายตาหวานกวาดมองในห้องน้ำไม่มีใครอยู่

“มีความสุขดีไหมคะ แย่งของ ๆ คนอื่นไป” หนูนามองหางตาผ่านกระจก เอวารินเหล่มองแล้วหันไปหาหนูนา

“ฉันแค่แต่งชั่วคราว หมดสัญญาก็จะไป พี่ตุลเขาบอกยูแล้วไม่ใช่เหรอ”

“ฉันรู้ว่าคุณไม่ไปหรอก คุณตุลหล่อรวยแสนดีขนาดนั้นคุณไม่ปล่อยเขาไปง่าย ๆ แน่ เดี๋ยวพอครบหกเดือนก็หาเรื่องอ้างโน่นนี่เพื่ออยู่ต่ออีก” หนูนาเบะปากก้มหน้าล้างมือแรง ๆ พยายามข่มอารมณ์ไม่กระชากนังเมียแต่งมาตบ

“ฉันพูดเป็นคำพูดอยู่แล้ว ยูไม่ต้องกังวล”

“ทำเป็นพูดดี แต่ก็ตั้งใจแย่งแฟนคนอื่น”

“ยูควรเชื่อใจในความรักของพี่ตุลนะ”

“ฉันไม่เชื่อใจคุณ ดูก็รู้ว่าคุณชอบเขา ลับหลังคุณก็อ่อยหว่านเสน่ห์ให้เขา แต่คุณรู้ไว้เลยว่ามันไม่สำเร็จเพราะฉันจะไม่ยอมเลิกกับเขาเด็ดขาด เมื่อไหร่ที่คุณสองคนหย่ากันฉันจะคบกับคุณตุลอย่างเปิดเผย” หนูนาโมโหเกินจะทนหันไปจ้องหน้ามองตาท้าทายกัน

“ก็ขอให้มีวันนั้นนะ ฉันเอาใจช่วย” เอวารินยิ้มมุมปาก แล้วเดินเลี่ยงหยิบทิชชูมาเช็ดมือทำท่าจะเดินออก

“หน้าด้าน ไร้ยางอาย!” หนูนากัดปากแน่นแววตาขึงขัง หมั่นไส้เมียแต่งที่ทำหน้าเชิดไม่มียางอาย เอวารินถอนหายใจข่มอารมณ์

“ฉันพูดดี ๆ กับยูเพราะเข้าใจว่าคนที่มาก่อนต้องเจ็บปวด ฉันพยายามใจเย็นมาก ๆ ที่ยังปล่อยให้เขายังคบกับยูได้ทั้งที่ตอนนี้ฉันเป็นภรรยาถูกต้องตามกฎหมายของเขา”

“คุณตั้งใจแย่งเขา คุณไม่มีทางทำได้ ฉันจะขัดขวางทุกทางและฉันจะเป็นคนเดียวที่ได้อยู่เคียงข้างเขา!”

“เอาจริง ๆ นะ ถึงไม่มีฉันยูคิดว่าทางบ้านพี่ตุลเขาจะยอมรับยูเหรอ ที่จริงฉันไม่อยากพูดแบบนี้เลยนะ แต่เตรียมใจไว้บ้างก็ดี ฉันอยู่ในสังคมนี้มาตั้งแต่เกิด พวกเขาไม่มีทางยอมให้คนที่ต่างมาอยู่ในครอบครัวพวกเขาง่าย ๆ นอกจากฟลุก ซึ่งมันแทบจะมีความเป็นไปได้ 99.99% แต่ฉันก็ยังหวังว่ายูจะโชคดีได้ใช้ชีวิตคู่กับพี่ตุลอย่างที่หวังไว้ และรับรองว่าครบหกเดือนฉันจะไปเอง ส่วนตอนนี้ต่างคนต่างอยู่จะดีกว่า บาย” เอวารินลอยหน้าลอยตาพูดโบกมือลาแล้วรีบหันหลังกลับจะเปิดประตูหนีออกไปข้างนอกไม่อยากทะเลาะกับแฟนตุลา

“ฉันต้องได้แต่งงานกับเขา เธอไม่มีทางชนะฉัน” หนูนาเสียงดังตามหลัง เอวารินรีบปิดประตูลงอีกครั้ง มองตาขวาง

“อย่าเสียงดัง ถ้าคนอื่นรู้เรื่องนี้ พี่ตุลจะเสื่อมเสีย แล้วก็อย่ามาวุ่นวายกับฉันอีก ถ้ายังไม่หยุดจากที่ฉันจะคืนเขาให้เธอ ฉันอาจจะแย่งเขามาจากเธอจริง ๆ” น้ำเสียงหนักแน่นจ้องตาเขม็ง

“คุณไม่มีทางทำได้” หนูนากระแทกเสียงจ้องกลับไม่ยอม

“อย่าท้าทายฉัน ขนาดเขาไม่ยอมแต่งงานกับใครง่าย ๆ และมียูอยู่ทั้งคน ฉันยังเอาเขามาแต่งงานด้วยได้แล้วกับแค่ทำให้เขารักมันไม่อยากเลย ขอเตือนให้ยูอยู่เฉย ๆ จะดีกว่า” เอวารินหน้าขึงขังค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้มองหนูนาหัวจรดเท้าแล้วสะบัดหน้าเดินเชิดออกไปจากห้องน้ำ

“ฉันไม่ยอมให้แกได้เขาไป นางร้ายอย่างแกไม่มีทางชนะฉัน” หนูนาหายใจแรงกัดปากแน่นโกรธจัดแววตาแข็งกร้าว

ร้านเสื้อผ้าแบรนด์เอวาริน

เสื้อผ้าแฟชั่นและชุดออกงานชุดราตรีเรียบหรูมีสไตล์เป็นที่นิยมของเหล่าไฮโซ เอวารินเดินดูความเรียบร้อยกับผู้จัดการร้านเสร็จก็เข้าไปในห้องออกแบบเสื้อผ้า มือบางจับดินสอวาดแบบลงกระดาษ แต่วันนี้เธอไม่มีสมาธิ ผ่านมาเกือบสองอาทิตย์หลังแต่งงาน ทุกครั้งที่เห็นหนูนาเธอจะรู้สึกผิดที่แย่งคนรักคนอื่น เธอเคยโดนแย่งแฟน รู้ว่าต้องเสียใจแค่ไหนแต่เธอมีเหตุผลที่ต้องทำแบบนี้ เมื่อครบกำหนดเธอจะจากไปและคืนเขาให้คนรักอย่างไม่อิดออด หญิงสาวหลับตาเอนหัวพิงเบาะเรียกสมาธิให้กลับมา

ย้อนไปเมื่อสองเดือนที่แล้ว

หลังจากได้นัดเดทกับตุลา ผ่านมาสองอาทิตย์เอวารินใช้ชีวิตตามปกติ แต่วันนี้พ่อแม่เรียกเธอมาคุยเรื่องการแต่งงาน

“เสี่ยทรงสิทธิ์ เขาให้ท่านรัฐมนตรีมาทาบทามลูก” ไอศูรย์ พ่อของเอวารินนั่งไขว่ห้างพูดหน้าเครียด

“เสี่ยทรงสิทธิ์ ลูกชายเขาแต่งงานกันหมดแล้วไม่ใช่หรือคะ” ป่านฟ้าแม่ของเอวารินคิ้วขมวดถามสามีด้วยความสงสัย

“เขามาขอยัยหนูให้ตัวเขาเอง”ไอศูรย์หลบสายตาภรรยา

“หนูไม่แต่งค่ะ คิดได้ไงที่จะให้หนูมีสามีรุ่นเดียวกับคุณพ่อ ลูกเขยเป็นเพื่อนพ่อเนี่ยนะ ได้เหรอ” เอวารินสะดุ้งรีบลุกขึ้นโวยวายไม่ยอม

“พ่อก็ไม่เต็มใจแต่เกรงใจท่านรัฐมนตรี” ไอศูรย์หนักใจที่ต้องทำแบบนี้เพราะธุรกิจต้องพึ่งพาท่านรัฐมนตรี

“แต่หนูไม่เกรงใจ ชีวิตหนูทำไมต้องไปขึ้นอยู่กับท่านอะไรนั่นด้วย”

“ท่านมีบุญคุณกับธุรกิจเรา พ่อลำบากใจที่จะปฏิเสธ ไม่อยากหมางใจกัน”

“แต่ถ้าหนูมีคนรักและกำลังจะแต่งงาน เป็นข้ออ้างให้ไม่ต้องแต่งงานกับเสี่ยได้ใช่ไหมคะ” เอวารินคิดหาทางรอด พูดออกมาอย่างไม่คิด ยังไม่รู้ว่าใครจะมาเป็นเจ้าบ่าวให้ด้วยซ้ำ

“คนรักของลูกเป็นใคร ลูกจะแต่งงานกับใคร!” ป่านฟ้าตกใจหน้าเครียดคาดคั้นลูกสาว ตั้งแต่กลับมาจากเมืองนอกไม่เห็นว่าลูกสาวจะมีแฟนหรือคบใครเป็นพิเศษ ให้ไปดูตัวหลายครั้งก็ล่ม

“หนูมีของหนูก็แล้วกันค่ะ” หน้าสวยเลิ่กลั่กกอดอกเชิดหน้า ปิดบังไม่ให้แม่ดูออกว่าเธอไม่มั่นใจ ป่านฟ้าจ้องหน้าจับสังเกต ลูกสาว ไอศูรย์ครุ่นคิด เอวารินรีบหันหลังเดินหนีอยู่นาน ก่อนพ่อแม่จะจับพิรุธได้ว่าเธอยังไม่มีเจ้าบ่าวจริงๆ