ตอนที่ 3 รักแรกพบ

รุ่งเช้า

เอวารินนอนบิดขี้เกียจในเช้าวันหยุด เธอนอนหยิบโทรศัพท์มาเล่นก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว มือบางเลื่อนไปเห็นโพส “มีผู้มานอนเฝ้า สาใครกันนร้าหรือสาเราเอง” มือเรียวเลื่อนดูรูปใจสั่น เพ่งมองรูปด้านหลังของชายหนุ่มใส่เสื้อเหมือนที่ตุลาหยิบใส่เมื่อคืน หญิงสาวน้ำตารื้นกัดปากแน่น อารมณ์เสียถึงจะโมโหแต่เธอก็ไม่ตีโพยตีพาย เธอรู้ว่าตัวเองมาทีหลังแล้วไปเอาคนรักเขามาแต่งงานด้วย ก็ไม่แปลกที่เขาจะเปิดศึกมาแบบนี้...

ย้อนไปเมื่อสามเดือนที่แล้ว

เอวาริน สาวสวยนักเรียนนอก ใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศตั้งแต่อายุ 15 ปี และจะกลับมาเมืองไทยปีละสองครั้งตอนนี้เธอเรียนจบพ่อแม่เลยให้กลับมาอยู่ที่ไทย เอวารินเรียนด้านแฟชั่น มีแบรนด์เสื้อผ้าของตัวเอง แต่สิ่งที่เอวารินชอบจริง ๆ คือการเดินถ่ายรูปสถานที่ต่าง ๆ รอบกรุง ใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์รองเท้าผ้าใบ แบกกระเป๋าเป้พกกล้องไปถ่ายรูปบรรยากาศตึกรามบ้านช่องและความเป็นอยู่ของไทย

หญิงสาวเดินถ่ายรูปจนเมื่อยล้า หิวจัดยืนสั่งข้าวไข่เจียวสองกล่องแล้วไปนั่งพักอยู่ในสวนสาธารณะ ระหว่างนั่งทานข้าวไข่เจียว เธอมองไปรอบ ๆ เห็นเด็กขอทาน กับคนพิการนั่งขอทานอยู่หลายจุด หน้าสวยสงสัยว่าสมัยนี้ยังมีคนต้องนั่งขอทานอยู่อีกเหรอ คิดว่าจะมีการพัฒนาไปมากกว่านี้แล้ว เพียงไม่นานเธอเห็นผู้ชายคนหนึ่งใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์รองเท้าผ้าใบคล้ายกับเธอ เขาหอบถุงใหญ่ใส่ของหลายใบแวะยื่นถุงและซองสีขาวให้ขอทานเหล่านั้นทีละคนๆ ขอทานยกมือไหว้หน้าเปื้อนยิ้ม หญิงสาวเผลอยิ้มตาม ผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ หน้าสวยยังคงมองเขาที่แต่งตัวธรรมดาแต่ออร่าความหล่อกระจายแม้เขาจะใส่แว่นสายตาอยู่ก็ตาม เขาแวะให้ของขอทานคนสุดท้ายแล้วเดินมานั่งลงดื่มน้ำห่างจากเธอประมาณสองเมตร เธอหันมองเขาอย่างจงใจจนเขารู้สึกตัวหันมามองเธอ เอวารินใจหวิวเหมือนเจอรักแรกพบ เขาคนนั้นหล่อและมีจิตใจดีเธอรู้สึกหัวใจเต้นแรง ตุ้บ ตุ้บ ผิดปกติ ตาค้างมองเขาราวกับฝัน ชายหนุ่มยิ้มให้แล้วลุกขึ้นเดินหนีไป เอวารินมองตามเขาแล้วนึกขึ้นได้ ร่างบางรีบเก็บของลุกวิ่งตามไป

“คุณ คุณ..” เสียงหวานร้องเรียกวิ่งตามเขา

“เรียกผมเหรอครับ” ชายหนุ่มหันกลับมา

“ใช่ค่ะ เอ่อ แฮก แฮก...” หญิงสาวตัวงอหอบ แฮก แฮก

“ใจเย็นก่อน...”

“คือเมื่อกี้ฉันเห็นคุณเอาของให้ขอทาน คุณใจดีมากเลย อ่ะ ฉันให้...” มือเรียวยื่นถุงพลาสติกใสมีกล่องข้าวอยู่ในถุง

“....” หน้าหล่อมองงง ๆ

“ข้าวไข่เจียว อร่อยนะคุณ” หญิงสาวยิ้มแห้ง ๆ ยังไม่หายเหนื่อย

“คุณเก็บไว้กินเถอะ”

“ฉันกินแล้ว แบ่งให้”

“ขอบคุณครับ” เขายิ้ม เอื้อมมือจะรับถุงจากเธอ แต่ยังไม่ทันรับไว้เธอก็ดึงถุงกลับไปก่อน เขาหน้าเหวอ

“เฮ้ย!” หญิงสาวทำหน้าตกใจนึกขึ้นได้หันซ้ายหันขวาวิ่งกลับไปทางเดิม ชายหนุ่มมองงง ๆ วิ่งตามไปเผื่อมีอะไรให้ช่วย หญิงสาววิ่งกลับมาเจอกล้องยังวางอยู่ที่เดิมก็ดีใจวิ่งเข้าไปหยิบกล้องมาถือไว้

“ลืมกล้องเหรอ” ชายหนุ่มเอ่ยถาม

“ใช่ค่ะ กลัวจะหาย แล้วนี่คุณตามฉันมาทำไมคะ” หญิงสาวตอบเสียงแจ๋วแล้วคิดได้ว่าเขาวิ่งตามมา

“ก็..เอ่อ คุณยังไม่ให้ข้าวไข่เจียวผมเลย” เขาเอามือลูบต้นคอยิ้มเขิน ๆ

“อุ้ย ลืม มัวแต่ตกใจ ขอโทษด้วยนะคะ นี่ค่ะ ข้าวไข่เจียวแสนอร่อย” หญิงสาวสะดุ้งยิ้มแห้ง ๆ ยื่นกล่องข้าวให้ หลังจากนั้นทั้งสองก็นั่งกินข้าวไข่เจียวด้วยกัน และคุยกันเรื่องทั่วไปก่อนจะต่างคนต่างแยกย้าย...

หลังจากวันนั้นประมาณหนึ่งเดือน

เอวารินเดินหน้าง้ำเข้ามาร้านอาหารหรู นี่เป็นการดูตัวกับลูกคนรวยนับสิบครั้งแล้ว เธอแต่งตัวสวยแต่ต้องพูดจาสถุล แสดงกริยาไม่ดีให้คนที่นัดเจอไม่ชอบ ร่างบางนั่งลงมองออกไปนอกหน้าต่างบานใหญ่ดูนกที่บินได้อย่างอิสระ แตกต่างกับเธอถึงจะรวยแค่ไหนก็ใช้ชีวิตอิสระไม่ได้

“คุณเอวารินใช่ไหมครับ” เสียงผู้ชายถามอย่างมีมารยาท หญิงสาวชะงักไปเมื่อเสียงเขาเหมือนผู้ชายใจดีคนนั้น หน้าสวยค่อย ๆ หันมองผู้ชายที่ยืนอยู่ด้านหลังอยู่ด้วยใจระทึก ตุ้บ ตุ้บ ตุ้บ

“คุณ...” ทั้งสองพูดพร้อมกันหญิงสาวตาค้างเมื่อเขาคือคนที่เธอคิด และเขาก็ดูแปลกใจที่เห็นเธอ หน้าหล่ออมยิ้มขำ ๆ ที่ได้เจอคนรู้จัก

ตุลากับเอวาริน สั่งอาหารมานั่งทานกันเต็มโต๊ะ

“บังเอิญนะ ไม่คิดว่าเราต้องมาดูตัวกันเอง” ตุลาพูดยิ้ม ๆ

“นี่ไม่ใช่ครั้งแรกของฉันหรอกค่ะ เยอะจนนับไม่ถ้วน เบื่อมาก” เอวารินทำหน้าเบื่อหน่ายหั่นสเต๊กเข้าปาก

“ผมก็เหมือนกัน”

“จริงดิ หล่อ ๆ อย่างคุณเนี่ยนะ” หญิงสาวทำหน้าไม่เชื่อ

“ขนาดสวย ๆ อย่างคุณยังออกเดทหลายครั้งเลย” เขาเอ่ยชมจากใจ หญิงสาวยิ้มเขินเอามือเก็บปอยผมทัดข้างหู แล้วทานอาหารแก้เขิน ทั้งสองพูดคุยกันหลายเรื่อง จนเมื่อทานอาหารเสร็จ เดินออกมาที่หน้าร้านอาหาร

“ตกลงครั้งนี้ก็ล้มเหลวอีกแล้วเนอะ” หน้าสวยยิ้มแห้ง ๆ ทำเหมือนไม่เป็นไรทั้งที่เสียดาย

“ครับ เพราะผมมีแฟนแล้ว” เขาพูดตรง ๆ ไม่อ้อมค้อม หญิงสาวอึ้งหน้าเสียแล้วกลบเกลื่อนยื่นมือเช็คแฮนด์กับเขา

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ คุณตุลา”

“ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณเอวาริน” ทั้งสองจับมือยิ้มให้กัน หลังจากนั้นก็แยกย้าย เอวารินเดินไปแล้วหันมองตุลาอีกครั้ง ในใจคิดเสียดายที่เจอเขาช้าไป บ๊าย บายนะ รักแรกพบของฉัน