2

หญิงสาวหยิบเมนูขึ้นมาดู ปากก็เจรจาเจื้อยแจ้วเอียงตัวเข้าหาเรียกคุณปัตย์คะ...คุณปัตย์ขา รบกวนโสตประสาทของคนที่ก้มหน้าอยู่กับสมาร์ทโฟนของตัวเองเธอเดาว่าเขาคงพยายามตัดการรับรู้ว่ามีเธออยู่ตรงนี้หรือไม่ก็เรื่องงาน แต่จะบอกกล่าวกันสักหน่อย ยอมละสายตาสักชั่วโมงสองชั่วโมงโลกมันจะถล่มทลายหรือไงไม่ทราบ.......หญิงสาวพูดไปก็ปรายตามองใบหน้าหล่อเหลาเกลี้ยงเกลาอย่างที่เธอชอบ แต่ตอนนี้กำลังมืดครึ้มลงเรื่อย ๆ ความอดทนคงใกล้จะสิ้นสุดเต็มที.......สมน้ำหน้า ! ใครใช้ให้ทำตัวสูงเสียดฟ้ามองคนอื่นเป็นต้นไม้ใบหญ้ากันล่ะ.......หญิงสาวคลี่ยิ้มนัยน์ตาเป็นประกายเต้นระริกรู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันทีผู้ชายพยศแบบนี้สิถึงจะคู่ควรให้เป็นตัวเลือกอันดับหนึ่งสำหรับไลลา......แน่นอนว่าวันนี้เธอก็แค่ทำความรู้จักกันเบาะ ๆ ก่อนที่เป้าหมายของเธอจะเตลิดหลุดมือไปเสียก่อน......

ทางด้านสาวสวยเจ้าของห้องเสื้อในพื้นที่ของห้างหรู เธอชักชวนพนักงานในร้านที่เปรียบเสมือนน้องสาวออกมาหาซื้อสิ่งที่จะช่วยส่งเสริมเสื้อผ้าแบรนด์ปาริมาให้เลอค่าสมกับแรงกายแรงใจทั้งหมดทั้งมวลที่ทุ่มเทลงไปเพราะมันอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะได้พิสูจน์ฝีมือแล้วก็ได้

“รองเท้าคู่นี้เป็นไง...หว่าหวา..........” ปาริมาชูรองเท้าคัตชูสีพิงค์โกลด์ส้นแหลมเปี๊ยบให้รุ่นน้องดู ไม่ได้ให้ช่วยตัดสินใจเพราะนั่นเป็นสิทธิ์ของเธออยู่แล้ว เธอแค่อยากได้รับแรงสนับสนุนนิด ๆ หน่อย ๆ เท่านั้น

คนที่เลือกใช้ของแบรนด์เนมบางทีก็ไม่ได้หมายความว่าเธอคนนั้นติดหรูอยู่ไม่เป็นในช่วงยุคเข็นเช่นนี้ เศรษฐกิจตกต่ำอัตราเงินเฟ้อพุ่งกระฉูดแต่รายได้ที่เข้ากระเป๋ากลับรูดลงฮวบ ๆ สำหรับปาริมาเธอเชื่อว่าการเลือกใช้ของพวกนี้มาประกอบเสื้อผ้าแบรนด์ปาริมาของเธอเป็นช่องทางด่วนในการทำให้สินค้าอยู่ในระดับไฮเอนด์.....

“พี่แป้งหนูว่ามันแพงไปป่ะ....” เด็กสาวลดเสียงเป็นกระซิบกระซาบพอให้ได้ยินกันแค่สองคน เธอเป็นเด็กจบใหม่เพิ่งเข้าทำงานกับรุ่นพี่เพียงปีเดียวเพราะความนิยมชมชอบและนับถือกันมาตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย.....สาวน้อยดึงชายเสื้อรุ่นพี่ยิก ๆ หน้าซีดขาวรองเท้าคู่นิดเดียวราคาเป็นหมื่นแต่ดูเหมือนพี่แป้งจะไม่ได้คิดเหมือนเธอ

“ลองคิดดูนะ เสื้อผ้าคอลเล็คชั่นใหม่ของเรากับรองเท้าคู่นี้แล้วก็เข็มขัดเส้นนั้นใส่แล้วเข้ากันแบบว่า....หูยยยยย เริ่ด...เลอค่าอ่ะ.........” ปาริมาบอกในสิ่งที่เธอตั้งใจเป็นแม่นมั่นทุกคอลเล็คชั่น เธอจะสวมมันด้วยตัวเอง เป็นพรีเซนเตอร์เองแม้ไม่มีชื่อเสียงเป็นที่รู้จักมากนัก แต่รูปร่างหน้าตาเธอก็ไม่เป็นรองใครเธอมั่นใจในจุดนี้มาก......นอกจากนั้นเธอยังขยันอัปลงโซเชี่ยลถือเป็นช่องทางโปรโมทหลักแม้ยอดคนติดตามยังไม่มากเท่าไรแต่ก็ฟรีเธอยังไม่มีปัญญาจ้างคนดัง ๆ จึงต้องขยันเก็บสะสมไปเรื่อย ๆ ......แค่พลาดเป้าไปสองครั้งหลังนี่เองและแน่นอนว่าเธอจะไม่ยอมพลาดเป็นครั้งที่สาม.....ฮือ ๆ ๆ...พลาดไม่ได้แล้วจริง ๆ หมดตัวแน่ฉัน....เธอได้แต่ร่ำร้องในใจไม่แสดงให้ใครเห็น...

“โอย....พี่แป้ง” สาวน้อยกุมขมับขนาดเธอเป็นแค่ลูกจ้างยังหวาดเสียวแทน.....มันก็จริงอย่างที่พี่แป้งเคยบอกและเคยสำเร็จมาแล้วระดับหนึ่งยกเว้นปีนี้นี่แหละที่ไม่ได้แม้แต่ทุนคืน......หว่าหวาได้แต่หวังว่าเธอคงไม่ใช่ตัวซวยหรอกนะเพราะพอเธอมาทำงานปุ๊บกิจการก็ฟุบปั๊บแต่ถึงอย่างไร เงินเดือนของพวกเธอก็ได้รับครบตรงเวลา

“เถอะน่า...คราวนี้รับรองต้องปังแน่ ๆ ......” ปาริมายิ้มอย่างมั่นใจ นอกจากคนสนิทแล้วเธอไม่ค่อยยิ้มให้ใครง่าย ๆ ยิ่งหากไม่ชอบใจติดจะเหวี่ยงใส่ด้วยซ้ำ

“ก็ได้ค่ะแล้วแต่พี่แป้งเลยเหอะ.......หวังว่าจะไม่ปังปิ๊นาศก็แล้วกัน” หว่าหวาพูดเสียงอุบอิบโดยเฉพาะประโยคหลัง......เพราะพี่แป้งเป็นเจ้าของว่าอะไรก็ว่าตามกันปัญหาพวกนี้ใช่จะมีแค่พวกเธอเสียที่ไหน

ปาริมามัวแต่คุยกับรุ่นน้อง กว่าจะตกลงใจได้พอหันกลับมาอีกทีก็ดันมีมือดีมาฉกเข็มขัดที่มีเส้นเดียวไปต่อหน้าต่อตา........หญิงสาวรูปร่างหน้าตาคุ้น ๆ ดูจากการแต่งกายเธอคนนี้รสนิยมดีมากจริง ๆ เพียงแต่ท่าทางหยิ่งชะมัด...ปาริมาแอบตัดสินคนตรงหน้าทั้งที่เธอก็แทบจะไม่ต่างกัน

“เข็มขัดเส้นนั้นฉันจองแล้วค่ะ......” ปาริมารีบแสดงความเป็นเจ้าของก่อนที่ผู้หญิงคนนั้นจะซื้อมันไปจริง ๆ

ไลลานางแบบสาวเบอร์ต้น ๆ ของวงการเลิกคิ้วมองหญิงสาวหน้าตาสะสวยอายุอานามคงไม่เท่าไหร่หน้าตาเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนและเธอก็จำได้ว่าเป็นคนเดียวกับที่อธิปัตย์ยืนมองก่อนที่เธอจะเข้าไปหาเขา........อืมมมม......ริมฝีปากเคลือบสีแดงสดคลี่ยิ้มออกมาอย่างนึกสนุกแต่แววตาประกาศชัดว่า ฉัน-ไม่-ยอม…....

“เหรอ.........ฉันเห็นคุณถือรองเท้าคู่เดียวไม่ใช่หรือคะ” เธอยังคงยิ้มแม้ในยามตำหนิฝ่ายตรงข้าม ถ้าขอกันดี ๆ คงไม่มีปัญหา เธอก็แค่หยิบขึ้นมาดูฆ่าเวลาแต่แม่เด็กน้อยนี่กลับไม่เลือกทำแบบตรงไปตรงมาหรือว่าเอาแต่ใจจนเคยตัว....