ตอนที่7.พวกฮีโร่เค้าจะไม่ทวงบุญคุณกันไม่ใช่เหรอ

“คืนนี้ดร.ไม่กลับหรือครับ” รปภ.ที่เฝ้าหน้าตึกเอ่ยทักทายอย่างคุ้นเคย

“อยากกลับเหมือนกันแต่มีงานด่วน” เขายิ้มแล้วเสียบบัตรผ่าน “นี่เพื่อนผมเองเขาจะมาสร้างความวุ่นวายให้ผม”

รปภ.หัวเราะกับคำพูดของดร.อธิปัตย์ซึ่งเขามักสนิทสนมกับคนทั่วไปแบบนี้เสมอๆ ความถือตัวแม้ว่าจะจบจากเมืองนอกหรือได้ดร.มาทำให้เป็นที่รักของคนทั่วไป และในขณะเดียวกันก็ถูกมองว่า ‘เพี้ยน’ นิดๆ ด้วย

“ผมแทบจะกินนอนที่ห้องแล็บอยู่แล้ว” ดร.อธิปัตย์พูดปนหัวเราะขณะพาร่างสูงใหญ่ก้าวเดินไปตามทางหินอ่อนที่ทอดตัวสู่ห้องทดลอง

“ตอนอยู่อังกฤษดร.ก็เป็นอย่างนั้นไม่ใช่เหรอ” ชายหนุ่มกระตุกยิ้มที่มุมปาก เขาไม่ค่อยยิ้มบ่อยนัก “แต่ก็ไม่ใครยอมให้ผมกินนอนที่แล็บนี่” เสียงดร.อธิปัตย์ครางในลำคอเหมือนจะประท้วง “แต่ก็นั้นแหละไม่อย่างนั้นผมคงไม่เจอคุณหรอก ใช่ไหมฌาน”

“ผมเป็นคนช่วยชีวิตดร.นะ”

“พวกฮีโร่เค้าจะไม่ทวงบุญคุณกันไม่ใช่เหรอ”

มือหนากดรหัสผ่านเข้าห้องทดลอง เขาพยักเพยิดให้ฌานเดินเข้าไปด้านในพร้อมส่งแก้วกาแฟให้ช่วยถือก่อนที่ตัวเองจะหยิบเสื้อกราวนด์มาสวมทับแล้วเดินตามเข้ามานั่งที่โต๊ะทำงาน ฌานพับแขนเสื้อขึ้นถึงศอกและวางบนโต๊ะ ดร.อธิปัตย์ฮัมเพลงในลำคอขณะใช้เข็มเจาะท่อนแขนของฌานเพื่อนำตัวอย่างเลือดของชายหนุ่มออกมา

“ความอยากอาหารของคุณเป็นปกติไหม” ถามทั้งที่สายตายังวางอยู่ที่เครื่องมือทันสมัยราคาหลายล้านตรงหน้า คอมพิวเตอร์ทำงานอย่างรู้หน้าที่คำนวณค่าต่างๆ ในเม็ดเลือดออกมาเป็นตัวอักษรมากมายวิ่งขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

“อาหารแบบไหนล่ะ”

ดร.อธิปัตย์เลิกคิ้วแต่ไม่ละสายตาจากจอคอมพิวเตอร์ “ผมต้องถามคุณใช่ไหมว่ากระหายเลือดแค่ไหน”

“อาจจะต้องเพิ่มว่า ‘กระหายเลือดมนุษย์’ แค่ไหน” เขาเสริม

“ถึงขั้นควบคุมตัวเองไม่ได้หรือเปล่า”

“มันกำลังจะเป็นอย่างนั้น”

ดร.อธิปัตย์เอนหลังพิงพนักเก้าอี้แล้วโคลงศีรษะไปมา “ทุกอย่างยังปกติอยู่ แต่ผมจะทดสอบเผื่อว่าร่างกายคุณจะดื้อยาของผมและมันคงไม่เสร็จภายในห้านาทีหรอก”

“มีอะไรก็พูดมาเถอะครับผมขี้เกียจอ่านใจดร.”

“ถ้าผมมีความสามารถพิเศษอย่างคุณ ผมจะไม่’ขี้เกียจ’ หรอก” ดร.อธิปัตย์หันมายิ้มเจ้าเล่ห์อีกครั้ง “ขอเจาะเลือดคุณอีกหน่อยแล้วก็ทดสอบตัวยากับเชื้อบ้าพวกนี้ด้วย”

“ผมไม่ใช่หนูลองยานะดร.” เขาประท้วงแต่ก็ยินยอมให้เข็มแหลมทิ่มแทงอีกครั้งแต่ปริมาณของเลือดมากกว่าเดิม

ดร.อธิปัตย์รู้สึกถึงชีพจรที่เต้นแรงของอีกฝ่ายจนต้องเงยหน้าจากท่อนแขนแข็งแกร่งของชายหนุ่มดวงตาหลังแว่นกันแดดสีชาเหมือนจะเปล่งประกาย มันอาจเป็นความรู้สึกที่อุปทานไปเองว่าเลือดในหลอดแก้วเต้นระริกรับคลื่นสัมผัสรุนแรง ร่างของดร.ถึงกับผงะถอยหลังไปครึ่งก้าวเขาปรายตาไปยังแก้วกาแฟกระดาษที่สั่นราวกับมีมือคนจับให้มันเขย่าขึ้นลงจนเสียงดังกึกกัก หลอดแก้วทดลองกระทบกันจนเกิดเสียงดังและตามมาด้วยเสียกระจกสั่นสะเทือน

“ฌาน!”

ฌานสะดุ้งเหมือนตื่นจากภวังค์ แล้วทุกสิ่งรอบตัวก็สงบนิ่งกลับคืนสู่สภาวะปกติ มีแต่ใบหน้าคมเข้มที่เต็มไปด้วยเหงื่อ ดร.อธิปัตย์แตะไหล่เขาเบาๆ พลางถอนหายใจหนักๆ

“ผมรู้สึกเหมือน ‘มัน’กำลังเรียกผมอยู่” เขายกมือขึ้นปาดเหงื่อ

“คุณรู้ตัวเองหรือเปล่า มีสติไหม”

“รู้แต่เหมือน ‘มัน’ พยายามจะควบคุมผมอยู่”

“ไม่น่าเชื่อ” ดร.อธิปัตย์ส่ายหน้าไปมา “คุณอยู่ไกลเกินกว่าที่เขาจะควบคุมคุณได้ ตลอดสามปีที่คุณอยู่เมืองไทยทุกอย่างมันก็สงบเรียบร้อยมาตลอด”

“มันก็ไม่ได้สงบนักหรอก” เขายกมือขึ้นกุมขมับ “แต่มันก็ควบคุมได้”

“อย่าบอกนะว่าข่าวประหลาดๆ ในหนังสือพิมพ์นั่นเป็นฝีมือของคุณ!”

“ข่าวอะไร” ฌานเลิกคิ้วอย่างฉงน

“ก็พบศพนิรนามตายประหลาดเลือดหมดตัวนะซิ” ดร.อธิปัตย์รีบลุกขึ้นไปหยิบแฟ้มเอกสานที่เขาตัดข่าวเก็บไว้ส่งให้ฌานดู “คุณจำอะไรได้บ้างหรือเปล่า”

“ไม่ใช่ผมนี่” เขาขมวดคิ้วยุ่งแล้วเพ่งอ่านข่าวกรอบเล็กๆ ที่ไม่มีแม้กระทั้งรูปภาพ “ชานเมืองกรุงเทพฯ แต่ผมไม่ได้เข้ากรุงเทพฯ หลายเดือนแล้วนะ”

“ในระยะสามเดือนนี่พบสองศพที่มีลักษณะเดียวกัน แต่ผมก็ไม่ได้คิดว่าเป็นคุณหรอก”

“ทำไมดร.เชื่อใจผมขนาดนั้นละ”

“ก็ถ้าคุณไม่สามารถควบคุมตัวเองได้จริงก็คงแจ้นมาหาแบบนี้ตั้งแต่สามเดือนที่แล้วไง”

“ผมไม่เคยอ่านข่าวพวกนี้เลย”เขาพึมพำออกมา

“มันแค่ข่าวกรอบเล็กๆ เท่านั้น”ดร.ยื่นมือมาหยิบหนังสือพิมพ์เก็บเข้าที่ “แต่ประสาทสัมผัสของคุณไวมากถ้าเรื่องพวกนี้เกี่ยวกับคุณจริง คุณต้องรู้สึกอะไรบ้างแล้วละ”

“ก็ตอนนี้แหละที่ผมเริ่มรู้สึกไงละ” ฌานรู้สึกว่านอกจากดร.อธิปัตย์แล้วเขาแทบไม่ค่อยได้พูดจากับใครแบบนี้นัก จะว่าไปวันๆ หนึ่งเขาแทบไม่ได้เอ่ยปากพูดกับใครเลยด้วยซ้ำ

“สภาพคุณตอนนี้เหมือนคนติดเหล้ายังไงไม่รู้” ดร.อธิปัตย์หัวเราะในลำคอพยายามทำเหมือนไม่มีอะไรเลวร้ายอย่างที่คิด “คุณกลับไปพักที่คอนโดผมก่อนดีกว่า เดี๋ยวเสร็จตรงนี้แล้วผมจะตามคุณไป”

สายตาที่ฌานมองมาเหมือนมีคำถามแต่ดร.โบกมือไปมาเหมือนไล่แมลงวันที่น่ารำคาญ “ผมชอบทำงานคนเดียวจะได้ใช้ความคิดได้มากหน่อย นี่กุญแจห้องผมคงไม่ต้องบอกก็รู้ใช่ไหมว่าอยู่ที่ไหนแค่วันนี้คุณยังดมกลิ่นผมได้”

“ถ้าเรื่องดมกลิ่นมันต้องพวก’วูลฟ์’ แต่แค่เรื่องง่ายๆ ที่ ‘แวมไพร์’ทุกตนทำได้”