ตอนที่5. เจ้าเล่ห์

“เหรอ...”จีระนันท์เผลอยิ้มเจ้าเล่ห์ “เธอไปทำอะไรก็ทำก่อนไป ฉันจะเลือกดูชุดอื่นอีกสักชุดสองชุด” พนักงานสาวทำหน้างงๆ แต่เมื่อถูกไล่จึงต้องแสร้งเดินไปทางอื่น จีระนันท์เดินเข้ามานั่งข้างๆ กังยูที่เปิดนิตยสารดูฆ่าเวลา

“คุณเป็นน้องชายพี่อินเหรอคะ” จีระนันท์เอ่ยถามพลางส่งสายตาหวานเชื่อมให้

“ครับ...แต่ส่วนใหญ่ผมจะอยู่เกาหลีกับคุณพ่อไม่ค่อยได้มาเมืองไทยนัก” เขายิ้มที่มุมปาก ‘อิน’ คือชื่อไทยของพี่สาวของเขาแต่ชื่อจริงคือ ‘กาอิน’ แต่พี่สาวเขาก็ชอบให้เรียกว่า ‘อิน’มากกว่า

“จีจี้เป็นลูกค้าประจำของพี่อินแต่ไม่ยักรู้ว่าพี่อินมีน้องชาย ‘หล่อ’ ขนาดนี้”

กังยูเลิกคิ้วเล็กน้อยไม่คิดว่าจะถูกชมต่อหน้าแบบนี้เขายิ้มน้อยๆ แบบเขินๆ

หลังจากสูดมะเร็งเข้าไปหลายอึกอามี่ก็ถอนหายใจหนักๆ นี่เขาพยายามเลิกบุหรี่หลายครั้งแล้วแต่เพราะยังต้องทำงานกับยัยจีจี้อยู่นี่แหละ ยิ่งเครียดก็ยิ่งสูบสงสัยต้องเลิกทำงานกับจีจี้แล้วนั้นแหละเขาถึงจะเลิกบุหรี่ได้สำเร็จ แต่ก็ต้องยอมรับว่าจีจี้เป็นดาราหน้าใสที่เรียกเงินเข้ากระเป๋าเขาจนตุง ถ้าไม่นับนิสัยขี้เอาใจคิดอะไรเข้าข้างตัวเองแถมยังไม่รู้ตัวว่าตัวเองเป็นคนขี้อิจฉาด้วยละก็ จีระนันท์หรือจีจี้ก็เป็นคนดีคนหนึ่ง เอ...หรือนับไปนับมาข้อเสียจะเยอะกว่าข้อดีหว่า?

ขณะที่หมุนตัวก้าวออกมาจากซอกตึกสายตาของผู้จัดการหนุ่มหัวใจสาวก็แลเห็นร่างเพรียวลมของนักข่าวสาวเดินสะพายย่ามสีแดงเดินตรงมาทางร้าน ยิหวาเงยหน้าจากทางเดินก็เห็นร่างที่คุ้นตาเธอกระตุกยิ้มที่มุมปากทันที

“พี่อามี่มาทำอะไรแถวนี้ละคะ” ‘โลกมันแคบหรือโลกมันกลมดีละเนี่ย ถ้าเจอยัยอามี่ที่ไหนก็ต้องเจอจีจี้ที่นั่น’ หญิงสาวบ่นอุบอิบในใจแต่ก็ยกมือไหว้ตามมารยาท

“ฉันน่าจะเป็นคนถามหล่อนมากกว่านะยะ”

“หวานัดเพื่อนไว้ที่นี่คะ” ยิหวาเชิดหน้าตอบ คงคิดว่าคนอย่างเธอคงไม่มีปัญญาซื้อชุดหรูหราของร้านพี่อินแน่ๆ แต่ก็ช่างเถอะ! เธอไม่อยากสนใจเรื่องไร้สาระแบบนี้เท่าไหร่หรอก

“นี่ยิหวา! ฉันขอเตือนหล่อนนะยะว่าอย่ามายุ่งวุ่นวายกับจีจี้นักอีกแค่เดือนเศษๆ จีจี้ก็จะเป็นนักร้องแล้วฉันไม่อยากให้มีข่าวเสื่อมเสียอีก”

“พี่อามี่น่าจะไปบอกเด็กพี่มากกว่ามาบอกหวานะคะ” เธอส่ายหน้าระอาใจ “ถ้าคนเราทำอะไรดีๆ ก็ไม่มีเรื่องไม่ดีให้ขุดคุ้ยหรอกคะ”

“ยัยยิหวา!!!”

“ขอตัวนะคะ” ยิหวาผลักบานประตูเข้ามาก็เห็นชายหนุ่มทำหน้าเลียนๆ นั่งอยู่ที่โซฟา ข้างๆ กันมีดาราสาวหน้าใสเบียดกระแซะจนเขาแทบจะตกโซฟาอยู่แล้ว

“กังยู”

“ยิหวา” กังยูดีใจยิ้มกว้างออกมาแล้วรีบลุกขึ้นยืนจนทำให้ร่างบางเซถลาลงซบโซฟาแต่ก็รีบยันตัวลุกขึ้นทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “มาแล้วเหรอ”

“รถติดนะแล้วกังยูมานานหรือยัง” ยิหวาถามพลางปรายตามองมาทางจีระนันท์ “สวัสดีคะคุณจีจี้มาเลือกชุดไปออกงิ้วเอ๊ย!ออกงานหรือคะ”

“รู้อยู่แล้วอย่ามาแกล้งไม่รู้หน่อยเลยคะคุณยิหวา” จีจี้จีบปากจีบคอแสร้งทำพูดดีเพราะว่าอยู่ต่อหน้าหนุ่มหล่อหรอกนะ

“จีจี้เสร็จหรือยัง เราต้องไปถ่ายMV เพลงโปรโมตอีกนะจ๊ะ” อามี่รีบเข้ามาขวางเพราะไม่อยากให้ดาราในสังกัดมีเรื่องกับนักข่าวปากร้ายนี่อีก

“เสร็จก็ได้ค่ะ” เธอเชิดหน้าขึ้น “จีจี้ไม่อยากให้ทุกคนต้องรอ จีจี้เป็นมืออาชีพจะทำอะไรต้องมีความรับผิดชอบและสามัญสำนึกที่ดีค่ะ”

จีระนันท์แขวะยิหวาเสร็จก็หันไปโปรยยิ้มหวานให้กังยูอีกครั้ง “แล้วอย่าลืมเมล์หาจีจี้นะคะ”

“คะ...ครับ” กังยูถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นจีระนันท์เดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกครั้งและออกมาอีกทีก็ยิ้มส่งสายตาหวานให้เขาอีก เป็นจังหวะเดียวกับที่ประตูเปิดออกพร้อมร่างของกาอินและปลายรุ้งที่หอบช่อดอกไม้เข้ามาพร้อมกัน

“อ้าวจีจี้! กลับแล้วจ๊ะ” ‘นึกว่ากลับไปตั้งนานแล้ว’ กาอินทักตามมารยาท

“ค่ะ จีจี้มางานที่อื่นไว้คราวหน้าจะแวะมาใหม่ ฝากดูแลชุดให้จีจี้ด้วยนะคะ”

“ไม่มีปัญหาจ๊ะ”

เมื่อจีระนันท์กับผู้จัดการก้าวออกไปขึ้นรถยนต์ของตนเรียบร้อยแล้ว ทุกคนในร้านจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอกเกือบจะพร้อมกัน ทำให้กังยูหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วรับดอกกุหลาบช่อใหญ่จากปลายรุ้งมาช่วยถือ

“ไปเหมาดอกไม้มาอีกแล้วหรือครับพี่กาอิน” กังยูทักอย่างเข้าใจพี่สาว เวลาเครียดๆ เธอจะชอบจัดดอกไม้ ในห้องเสื้อนี้จึงอบอวลด้วยดอกไม้สดส่งกลิ่นหอมฟุ้งตลอดเวลา

“ปลายไปเจอพี่กาอินที่ไหนอ่ะถึงได้เข้ามาพร้อมกันได้” ยิหวาทักแล้วรินน้ำส่งให้เจ้าของห้องเสื้อและเพื่อนสาว

“ใกล้ๆ นี่แหละ ปลายเดินเล่นคิดอะไรมาเรื่อยเปื่อยเจอพี่กาอินทักเข้าพอดีก็เลยช่วยกันเลือกดอกไม้มาจ๊ะ” ปลายรุ้งยิ้มบางๆ “กังยูสบายดีนะ ไม่ได้เจอกันหลายเดือนแล้ว”

“งานที่โซลยุ่งๆ เลยไม่ได้มาที่นี่เลย” เขายิ้มตอบแต่สายตาจับจ้องที่ยิหวามากกว่า