ตอนที่4.แต่ทำไงได้ละ! ก็คนมันสวยนี่

“เดี๋ยวใครก็ได้ยินหรอก! พี่หมดเงินไปกับการแก้ข่าวนี้มามากพอแล้วนะ” อามี่อยากบีบคอขาวๆ ของจีจี้นัก “ถ้าว่างนักก็เอาเวลาไปซ้อมร้องเพลงเตรียมออกอัลบัมได้แล้วยะ”

“อย่างจีจี้ไม่ต้องซ้อมก็ได้แค่โปรยยิ้มหวานๆ ก็โอเคแล้วนี่” เธอพูดจาไม่สนใจกับหน้าตาดุๆ ของผู้จัดการนัก “แต่เอาเถอะ คราวนี้จีจี้จะยอมใส่ชุดที่พี่อามี่เลือกก็ได้”

อามี่ถอนหายใจโล่งอกแล้วส่งชุดราตรีสีชมพูไข่มุกให้จีระนันท์ “ไปลองซะจะได้ดูว่าพอดีไหม พี่ขอไปดูดบุหรี่ข้างนอกก่อนนะ”

จีจี้พยักหน้ารับแต่พอเห็นผู้จัดการส่วนตัวเดินออกไปแล้วเธอก็ทำหน้าเลี่ยนๆ “แหวะ! ทีตัวเองยังสูบบุหรี่แล้วยังจะมาว่าคนอื่นอีก”

จีระนันท์ผลุบหายเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกครั้ง นึกเจ็บใจที่ถูกมือดีแอบถ่ายภาพตัวเองในงานปาร์ตี้คืนนั้นไม่ได้ และเดาได้ไม่ยากนักหรอกสำหรับแม่สาวขี้อิจฉาอย่างยิหวาที่จะเป็นต้นตอของข่าวนี้เพราะมีเพียงหนังสือพิมพ์ฉบับเดียวที่ลงภาพเธอได้ชัดแจ่มขนาดนั้น

จีระนันท์เชื่อมาตลอดตั้งแต่เรียนปีหนึ่งว่ายิหวาอิจฉาในความสวยและน่ารักของเธอ มีกิจกรรมหลายอย่างที่ทั้งสองเคยทำร่วมกันแต่เธอได้เป็นดาวเด่นเสมอและเป็นดาวประจำคณะ รุ่นพี่หนุ่มๆ หลายคนแวะเวียนมาจีบเธอและเป็นรุ่นพี่ที่จีระนัทน์มารู้ที่หลังว่ายิหวาก็แอบชอบอยู่ แต่ทำไงได้ละ! ก็คนมันสวยนี่ สวยเลือกได้น่าจะรู้อยู่แล้ว

หญิงสาวเข้าวงการบันเทิงตั้งแต่ปีสอง สวยใสสไตล์เกาหลีอย่างจีจี้เป็นที่ชื่นชอบของหนุ่มๆ จากนางเอกMV ก็ก้าวมาเป็นนางเอกละครโทรทัศน์ในปีถัดมา เพราะร่าเริงในแวดวงบันเทิงจนทำให้เกือบเรียนไม่จบช้าไปหนึ่งเทอม แต่ก็ช่างเถอะ! ไม่ค่อยมีใส่ใจเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว ถึงเรียนจบเร็วก็ต้องมาเตร่หางานทำเหมือนยิหวากับปลายรุ้งอยู่ดี แต่ไม่รู้ยังไงยิหวาถึงได้มาทำงานเป็นนักข่าวบันเทิงคงจะอิจฉาเธอมากๆ และจะได้หาทางกลั้นแกล้งเธออีก ส่วนยัยปลายหรือปลายรุ้งนั้นไม่ได้อยู่ในสายตาของเธอเลยสักนิด เพราะทั้งเฉิ่มและดูเหมือนจะเอ๋อหน่อยๆ ไม่มีพิษภัยอะไรกับเธอนักแม้จะเห็นว่าเป็นเพื่อนรักของยิหวาก็ตาม

จีระนันท์ออกมาจากห้องลองชุดก็ไม่เห็นผู้จัดการหนุ่มหัวใจสาวของตน เธอจึงเดินออกมาด้านนอกเรียกพนักงานคนหนึ่งของห้องเสื้อมาดูเพราะรู้สึกว่าเอวมันจะคับไปหน่อย

“ได้ค่ะ...ทางร้านจะแก้ให้พอดีกับเอวของคุณจีจี้”

“เอาให้ทันนะจีจี้จะใส่ไปงานประกาศผลฯ ” จีระนันท์อดสั่งไม่ได้ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่ายังไงทางร้านต้องจัดการให้เธอได้ทันเวลาแน่ๆ

“ไม่มีปัญหาค่ะ สำหรับคุณจีจี้ทางร้านเราจัดการให้พิเศษสุดๆ อยู่แล้ว” จีบปากจีบคอพูดไปอย่างนั้นแต่ก็รู้สึกหมั่นไส้นางเอกแอ๊บแบ๊วคนนี้เหมือนกัน “แล้วเครื่องประดับละคะ”

ยังไม่ทันที่จีจี้จะพูดอะไรออกมาประตูร้านของห้องเสื้อก็ถูกเปิดออก ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งผิวขาวสวมแว่นกันแดดสีชาเดินเข้ามาในร้านมองด้วยหางตาก็รู้ว่าไม่ใช่คนไทย ‘หล่อยังกะพระเอกเกาหลี’

“พี่กาอินมาหรือยังครับ” ‘กังยู’หนุ่มลูกครึ่งเกาหลีที่พูดสำเนียงไทยได้ชัดเอ่ยถามกับพนักงานสาวที่กำลังดูแลจีจี้อยู่ เขาหันไปเห็นจีระนันท์เข้าพอดีก็ยิ้มให้เล็กน้อยตามมารยาท

“คุณอินมาแล้วค่ะแต่เมื่อครู่เดินไปร้านดอกไม้ข้างๆ คงอีกสักครู่ก็เข้ามา หรือจะให้ดิฉันโทรตามให้คะ”พนักงานสาวรีบโปรยยิ้มหว่านเสน่ห์แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มสะดุ้งสะเทือนนัก

“ขอบคุณครับแต่ไม่เป็นไร” เขาชี้นิ้วไปที่โซฟารับแขก “ผมนั่งรอตรงนี้ได้ใช่ไหม”

“เชิญตามสบายค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะยกน้ำมาให้”

“ไม่เป็นไรครับเชิญทำงานตามสบายเลยดีกว่าครับ” กังยูเอ่ยยิ้มๆ และเมื่อเห็นหญิงสาวที่รู้สึกคุ้นๆ หน้าจ้องมองมาทางเขา ชายหนุ่มจึงก้มศีรษะให้เล็กน้อยตามมารยาทและเดินไปนั่งที่โซฟา

“ใครนะเด็กคุณอินเหรอ” จีระนันท์อดกระซิบถามพนักงานคนเดิมไม่ได้

“คุณกังยูน้องชายคุณอินไงคะ” ‘ติดใจความหล่อเข้าแล้วละซิ’