บทที่4: สายตาที่ไม่ธรรมดา

เสียงกริ่งหน้าประตูคฤหาสน์ดังขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว พร้อมเสียงรถยนต์เคลื่อนตัวเข้ามาในลานด้านหน้า พาขวัญสะดุ้งเฮือก ถ้วยกาแฟแทบหลุดจากมือ

ณรัณย์เหลือบสายตาไปทางหน้าต่างด้วยท่าทีสงบนิ่ง ก่อนกล่าวเสียงเรียบเย็น

“เพื่อนคุณ...มาเร็วกว่าที่ควรจะมาเสียอีก”

“อะไรนะ?” พาขวัญขมวดคิ้ว ลุกขึ้นอย่างงุนงง แปลกใจที่เขารู้ทั้งที่ไม่มีสัญญาณใดบอก เธอรีบสาวเท้าไปยังประตูหน้า

ทันทีที่เปิดประตู เธอก็ชะงัก ตาเบิกกว้าง เมื่อเห็นรถของช่อไหมเลี้ยวเข้ามาจอด หญิงสาวในชุดยีนส์กับเสื้อคลุมสีน้ำเงินเข้มก้าวลงจากรถอย่างมั่นใจ ใบหน้าคมจัดของเธอเปี่ยมด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“หวัดดีจ้ะ เพื่อนรัก” ช่อไหมเอ่ยเสียงประชดประชัน “กล้ามากนะที่มาทำงานในคฤหาสน์ลึกลับกลางป่า! กว่าฉันจะหาทางเข้ามาได้ หลงตั้งสามรอบแน่ะ!”

เธอก้าวเข้ามาโดยไม่รอคำเชิญ สายตากวาดสำรวจรอบตัวบ้าน ก่อนโน้มตัวกระซิบข้างหูเพื่อน

“แล้ว...นั่นใครน่ะ?”

“เจ้าของบ้าน...คุณณรัณย์” พาขวัญตอบเสียงแผ่ว แฝงทั้งอึดอัดและตกใจ

“แล้ว...แกมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

“แม่แกโทรหาฉัน บอกว่าติดต่อแกไม่ได้ กลัวลูกสาวจะโดนลักพาตัวไปขาย เลยส่งพิกัดมาให้ฉันจ้ะ”

ช่อไหมปรายตามองณรัณย์ที่ยืนล้วงกระเป้ามองมาอย่างเงียบงัน

“ทำไมเขาต้องจ้องแกแบบนั้น...มีอะไรหรือเปล่า?”

“มัน...เรื่องมันยาวน่ะ” พาขวัญกำลังจะตอบ แต่เสียงเครื่องยนต์อีกคันดังแทรกขึ้น

รถยนต์สีดำเงาวับแล่นเข้ามาอย่างแม่นยำ ประตูเปิดออกอย่างนุ่มนวล ชายหนุ่มในชุดสูทสีเทาเข้มก้าวลงด้วยท่าทีสุขุม ใบหน้าคมภายใต้กรอบแว่นดูเรียบหรู ดวงตาคมลึก เงียบขรึม

“สวัสดีครับ คุณณรัณย์” เขาทักทายอย่างสุภาพ ก่อนจะชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นหญิงสาวทั้งสอง

“สวัสดีครับ คุณพาขวัญ แล้วก็...”

สายตาเขาหยุดที่ช่อไหม ดวงตาเบิกเล็กน้อยเขาหันไปมองช่อไหม ดวงตาเบิกวูบเล็กน้อย ก่อนจะขยับแว่นขึ้นราวกับตั้งหลักความรู้สึกไม่ทัน แววตาเปลี่ยนไปในพริบตา มีทั้งความตกใจ ความคุ้นเคย และบางสิ่งที่ดูคล้ายจะย้อนคืนมาจากอดีต

“ช่อไหมค่ะ” หญิงสาวแนะนำตัวพร้อมรอยยิ้มสดใส

“สวัสดีค่ะ คุณตรัย ฉันขอตัวคุยกับเพื่อนก่อนนะคะ” พาขวัญเอ่ย ก่อนดึงแขนช่อไหมพาออกไปยังสวนด้านข้าง

ณรัณย์ที่เงียบมาตลอด เหลือบตามองทั้งสอง

“ตรัย เข้ามาสิ”

“ครับ” ตรัยขานรับ ก่อนก้าวตามเข้าไปในคฤหาสน์ แต่ก่อนจะพ้นประตู เขาหันกลับไปมองช่อไหมอีกครั้ง แววตาฉายความรู้สึกบางอย่าง...ที่แม้เจ้าตัวอาจไม่รู้ตัว

---

แสงแดดยามสายสาดลอดกิ่งไม้ลงมาเป็นลำ พาสวนด้านหลังคฤหาสน์ดูสงบร่มรื่น ทว่าในใจพาขวัญกลับปั่นป่วนไม่คลาย

สองสาวนั่งอยู่บนม้านั่งใต้ต้นไม้ กลิ่นดอกไม้ป่าลอยมากับลม ช่อไหมจิบกาแฟเงียบ ๆ ก่อนวางแก้วลงแล้วจ้องหน้าเพื่อนด้วยสีหน้าจริงจัง

“ขวัญ...ฉันถามจริง แกแน่ใจเหรอว่าไม่มีอะไรกับเจ้าของบ้านนั่น?”

พาขวัญสะดุ้ง หันไปมองเพื่อน

“ถามอะไรแปลก ๆ อยู่ดี ๆ ทำไมพูดแบบนั้น?”

“ก็สายตาเขาน่ะ!” ช่อไหมชี้ไปทางตัวบ้าน “มันทั้งหวง ทั้งคลั่ง ทั้งอะไรสักอย่างที่ฉันอธิบายไม่ได้ ขวัญ...มันไม่ปกติเลยนะ”

พาขวัญหลบตา สีหน้าระคนลังเล

“ฉันเองก็ไม่แน่ใจ...บางทีมันอาจเป็นแค่บุคลิกของเขาก็ได้”

“แกหมายความว่าไง? อย่าบอกนะว่า...แกเริ่มรู้สึกอะไรกับเขาแล้ว?”

พาขวัญนิ่ง ก่อนตอบเสียงเบา

“มันไม่ใช่แค่รู้สึก...แต่มันเหมือนเขามีแรงดึงดูดบางอย่าง เวลาอยู่ใกล้ ๆ มัน...”

“แกจูบกับเขาแล้วใช่มั้ย!?” ช่อไหมถามเสียงสูง ตาโตอย่างไม่อยากจะเชื่อ “แกเพิ่งมาอยู่นี่ไม่ถึงอาทิตย์เลยนะ!”

“หยุดเลย!” พาขวัญหน้าแดงจัด รีบโบกมือปฏิเสธ “ยังไม่ได้จูบสักหน่อย!”

“แล้วมันยังไงงั้นเหรอ?” ช่อไหมยังคงไม่ลดท่าทีสงสัย

พาขวัญก้มหน้าลงเล็กน้อย สูดลมหายใจลึก แล้วเอ่ยเบา ๆ

“แต่ว่า...ฉันฝันถึงเขา”

“ฝัน? ฝันอะไร?”

หญิงสาวนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะเงยหน้าขึ้น สีหน้าเคร่งขรึมอย่างที่ช่อไหมไม่ค่อยได้เห็นบ่อยนัก

“แกจำได้มั้ยที่ฉันเคยเล่าให้ฟังว่าฝันถึงผู้ชายคนหนึ่ง...มาหลายปีแล้ว ตั้งแต่สมัยเรียนมหา’ลัย”

“ห้ะ?” ช่อไหมเลิกคิ้ว

“ในฝัน...เขาอยู่ในชุดแปลกตา บางทีก็เป็นเสื้อคลุมยาวสีดำ บางทีก็เหมือนชุดเก่าโบราณ เขาจะปรากฏในสถานที่ที่ฉันไม่รู้จัก บางครั้งเป็นป่า บางครั้งก็เป็นห้องที่มีแท่นไม้กับแสงเทียนจาง ๆ”

“แล้วแกก็...ฝันถึงเขาคนเดียวมาตลอด?”

พาขวัญพยักหน้า “ใช่...และทุกครั้งที่ฉันมองหน้าผู้ชายคนนั้น ฉันก็เห็นชัดเลยว่า...เขาหน้าเหมือนคุณณรัณย์ไม่มีผิดเลย”

ช่อไหมอ้าปากจะพูด แต่ก็พูดไม่ออก ได้แต่จ้องหน้าเพื่อนอย่างไม่อยากเชื่อ

“ในฝันนั้น เขาเคยจับมือฉัน...เคยจูบฉันด้วยไหม บางทีฉันก็ฝันว่าเราหนีไปด้วยกัน บางครั้งเขาก็โกรธ รุนแรง เย็นชา แต่สุดท้าย...เขาก็ปกป้องฉันทุกครั้ง” พาขวัญพูดเสียงแผ่ว ราวกับกำลังเล่าเรื่องจริงที่ฝังแน่นในหัวใจ

“ตอนแรกฉันคิดว่า...มันก็แค่ภาพหลอนจากจินตนาการ แต่พอมาเจอคุณณรัณย์ตัวจริง ๆ ฉัน...ฉันแทบล้มทั้งยืนเลยไหม แววตาเขา ท่าทางเขา ทุกอย่าง มันเหมือนคนในฝันฉันเป๊ะ”

“ขวัญ...” ช่อไหมพูดได้แค่นั้น น้ำเสียงแผ่วลงทันที “นี่มัน...เหนือจริงไปหน่อยแล้วนะ”

“ฉันรู้” พาขวัญหัวเราะแผ่วเบา พลางกอดตัวเองเหมือนพยายามปลอบใจ “แต่ฉันไม่รู้จะอธิบายยังไงจริง ๆ ฉันไม่ได้ฝันถึงใครที่ไหนบ่อยขนาดนี้ แถมฝันนั้นมัน...เหมือนจริงเกินไป จนฉันบางครั้งไม่แน่ใจว่ามันคืออดีต หรืออนาคต หรืออะไรกันแน่”

“แล้วในฝันนั้น...เขาเคยบอกชื่อไหม?” ช่อไหมถามเสียงเบา

พาขวัญนิ่งไปสักพัก ก่อนส่ายหน้า

“ไม่เคย...แต่ฉันจำแววตาเขาได้ชัด...ชัดจนเหมือนฝังอยู่ในใจฉันตั้งแต่เกิดแล้ว”

เสียงลมเย็นวูบหนึ่งพลันพัดผ่านใบไม้ไหวกราวคล้ายคำเตือน... ใบไม้ไหวกราว กลิ่นประหลาดหอมลึกคล้ายกำยานลอยมากับสายลม

ช่อไหมหันขวับ “แกได้กลิ่นมั้ย?”

พาขวัญพยักหน้า ใบหน้าซีดเผือด

“ฉันเคยได้กลิ่นนี้...ตอนกลางคืน”

เสียงกระซิบเบาแว่วจากหลังต้นไม้ เป็นเสียงผู้หญิง คล้ายลมที่หอบคำพูด

“…กลับมา…”

ทั้งสองหันไปอย่างรวดเร็ว...แต่เบื้องหลังไม่มีใคร ไม่มีแม้แต่เงา

“ขวัญ ฉันกลับก่อนดีกว่า แกรีบทำงานนี้ให้จบแล้วกลับบ้านเถอะ ฉันไม่ชอบที่นี่เลย” ช่อไหมเสียงสั่น

พาขวัญฝืนยิ้ม

“ฉันก็อยากกลับ...แต่ฉันเสียดายคาาจ้างน่ะสิ"

“งั้นก็แล้วแต่แก” ช่อไหมถอนหายใจ “แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้น โทรหาฉันทันที เข้าใจมั้ย?”

พาขวัญพยักหน้า ส่งเพื่อนถึงรถ เธอเพียงยืนมองรถเลี้ยวออกจากประตูรั้วเหล็กไปจนลับสายตา

...สายลมเย็นพัดกลับมาอีกครั้ง

คราวนี้ไม่มีแม้กลิ่น...แต่พาขวัญรู้สึกถึงแรงจ้องจากด้านหลัง