บทที่3:เช้าที่เร้าใจ

พาขวัญเดินลงบันไดช้า ๆ ราวกับร่างกายยังไม่ฟื้นจากฝันร้ายเมื่อคืน แต่เธอแน่ใจว่ามันไม่ใช่แค่ความฝัน เพราะเธอเห็นรอยนิ้วบนกระจก เธอได้ยินเสียงกระซิบที่เย็นเยียบจนสั่นถึงขั้วกระดูก

เสียงกาน้ำเดือดดังในครัว กลิ่นกาแฟหอมลอยอบอวล และคนที่เธอไม่คิดว่าจะได้เจอแต่เช้า…นั่งไขว่ห้างรออยู่แล้วที่โต๊ะอาหาร

ณรัณย์อยู่ในเสื้อเชิ้ตขาวพับแขน ข้างกายคือถ้วยกาแฟ เขาหล่ออย่างไม่ต้องพยายาม แต่ในแววตานั้นยังมีบางอย่าง…ที่อันตราย

“นอนไม่หลับเหรอครับ?” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มแต่แฝงความรู้ลึกบางอย่าง

พาขวัญเม้มริมฝีปากแน่น นั่งลงฝั่งตรงข้ามอย่างอึดอัด

“เมื่อคืนมีคนเคาะห้องฉันค่ะ หรืออาจจะไม่ใช่คน ...คุณรู้ใช่ไหมว่ามีอะไรอยู่ในบ้านนี้” เธอกลั้นใจถามตรงๆ

ณรัณย์วางถ้วยกาแฟลงช้า ๆ แววตาเขาจ้องเธอราวจะล้วงลึกถึงจิตใต้สำนึก

“คุณกำลัง ‘รู้สึก’… แปลว่าคุณกำลัง 'จำ' นั่นแปลว่า—ร่างกายคุณเริ่มตอบสนองแล้ว”

“ตอบสนองกับอะไรคะ?”

เขายิ้มบาง ๆ “กับผม”

เขาเอื้อมมือมาแตะหลังมือเธอเบา ๆ แค่ปลายนิ้ว แต่พาขวัญสะดุ้งเพราะสิ่งที่เธอเห็น…

ภาพของตัวเธอในชุดบางเบา กำลังยืนอยู่บนระเบียงไม้โบราณ ร่างเปลือยเปล่าปกคลุมเพียงผ้าขาวบาง ริมฝีปากกำลังถูกจูบอย่างร้อนแรงจากชายหนุ่มคนหนึ่ง ที่ใบหน้าเหมือนณรัณย์ทุกอย่าง

“หยุด...ได้โปรด…” เธอสะบัดมือออกน้ำตาซึมโดยไม่รู้สาเหตุ

“มันคืออะไร? ภาพเหล่านี้…ฉันไม่ได้อยากเห็น…”

ณรัณย์ขยับเข้ามาใกล้อีก ร่างของเขาร้อนจัดแม้เช้านี้จะเย็น

“มันไม่ใช่แค่ภาพ…พาขวัญ มันคือ ‘ความจริง’ ที่รอให้คุณยอมรับเพราะครั้งหนึ่ง คุณเคย ‘เป็นของผม’…ทั้งกายและหัวใจ”

เขาโน้มหน้าลงต่ำ เสียงกระซิบอยู่ข้างหู “และคุณก็ชอบ…คุณรู้ดีว่า คุณไม่เคยปฏิเสธผมได้เลย”

…เธอผลักเขาอีกครั้ง แต่มือกลับสั่นร่างกายเหมือนหลอกตัวเองไม่ได้ หัวใจสั่นสะท้าน และกลางกายร้อนรุ่มอย่างน่ากลัว ร้อนเหมือนแรงปรารถนาที่ถูกฝังมานานกำลังปะทุ เธอไม่อยากยอมรับ ไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะหวั่นไหวกับผู้ชายคนนี้ ทั้งที่เพิ่งเจอกันไม่กี่วัน

แต่ภาพจากอดีตนั้นกลับชัดเจนกว่าความทรงจำจริงๆ ของเธอเสียอีก ริมฝีปากนั้น…สัมผัสนั้น…การโอบกอดที่ราวกับทั้งจักรวาลเคยเงียบงันเพื่อมันเพียงครั้งเดียว

“ฉัน…ไม่ได้เป็นของใครทั้งนั้น…” พาขวัญพึมพำแผ่วเบา พยายามดึงสติกลับมา

ณรัณย์เพียงยิ้มน้อย ๆ สายตานั้นไม่อ่อนโยน แต่ก็ไม่แข็งกระด้าง เขาจ้องลึกลงไปในดวงตาเธอ

“คุณอาจลืม แต่ร่างกายคุณ…จดจำผมได้ดีกว่าสมองเสียอีก” เสียงของเขานุ่มทุ้มราวกระซิบในเงาคืน เสี้ยวรอยยิ้มนั้นอันตรายอย่างประหลาด ราวกับรู้ว่ากำแพงเธอกำลังพังทลายลงทีละนิด

ณรัณย์ไม่รอคำตอบ เขาเอื้อมมือมาประคองปลายคางเธอแผ่วเบา ปลายนิ้วลูบไล้ผิวแก้มเย็นเฉียบของพาขวัญอย่างคนที่คุ้นเคยดี ราวกับครั้งหนึ่งเคยท่องจำทุกเส้นทางบนเรือนร่างเธอมาแล้วนับพันคืน

“อย่าหลอกตัวเองว่าคุณกลัวผม…คุณกลัวความรู้สึกของตัวเองต่างหาก” เขากระซิบ พลางขยับเข้าใกล้จนลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดริมฝีปากเธอ พาขวัญตัวแข็งทื่อ แต่หัวใจกลับเต้นรัวดั่งระฆังยามศึก

เขายกมืออีกข้างขึ้น ลูบเรือนผมเธอเบา ๆ แล้วโน้มใบหน้าลง…ริมฝีปากเฉียดผิวแก้มเธอเพียงนิดเดียว ไม่จูบ…แต่ราวกับไฟฟ้าแล่นผ่าน

“ถ้าคุณอยากให้ผมหยุด…ก็แค่ผลักผมออก” คำท้านั้นแผ่วเบา แต่เร่าร้อนราวเปลวเพลิง พาขวัญเม้มปากแน่น…มือสั่น แต่ไม่ขยับ และนั่น…คือคำตอบในสายตาของณรัณย์

เขาค่อย ๆ เลื่อนปลายจมูกลงตามแนวกราม ลมหายใจร้อนจัด ซ่านลงไปถึงลำคอเธอ

“คุณเคยร้องขอผมในคืนฝนตก…บนเตียงในห้องนอน ในคฤหาสน์แห่งนี้…จำได้ไหม”

เธอสั่นสะท้าน ภาพในหัวพรั่งพรู ร่างเปลือยใต้ผ้าขาวบาง เสียงหอบหายใจ การกระซิบเรียกชื่อเขา…และเสียงครางที่ไม่ใช่ของใครอื่นนอกจากตัวเธอเอง

“หยุด…” พาขวัญเปล่งเสียงแทบไม่ออก ราวกับขาดอากาศหายใจ

ณรัณย์ยิ้ม และกระซิบข้างใบหูอย่างแผ่วหวานแต่แฝงแรงปรารถนา

“ผมหยุดได้…ถ้าคุณสั่งด้วยหัวใจ ไม่ใช่ด้วยความกลัว”

เขาแตะริมฝีปากที่ลาดไหล่เธอในที่สุด จูบเพียงเบา…แต่ทิ้งแรงสะเทือนมหาศาลในกาย

พาขวัญหลับตาแน่น เธอกำลังจะล้มลงในหลุมเดิม หลุมที่เธอไม่เคยรอดพ้นได้เลยในทุกภพทุกชาติ...

แม้ไม่รู้ว่าในอดีตเธอเคยรักเขาหรือทำลายเขา แต่ในชาตินี้…เธออาจจะกำลัง “ยอมอีกครั้ง” โดยไม่รู้ตัว

---

> และหากเธอจำทุกอย่างได้…จะยังกล้ารักเขาอยู่หรือไม่—ในเมื่อความรักนั้น เคยจบลงด้วยความตาย