ตอนที่ 8 คำเตือน

ตอนที่ 5 

คำเตือน

หลังจากช่วยพี่ธารเคลียร้านเรียบร้อยแล้ว ผมก็มาถึงบ้านตัวเองสักที วันนี้ลูกน้ำโทรมาบอกว่าจะทำงานห้องเพื่อนำก่อนน่าจะถึงบ้านดึกหน่อย ตอนแรกยัยตัวดีว่าจะพาเพื่อนๆมาทำงานที่บ้านแต่พอรู้ว่า ผมมีคนอยู่เป็นเพื่อนแล้วก็เลยขอทำงานที่บ้านเพื่อนแทน

"แล้วนี่น้องคุณบอกไหมว่าจะกลับกี่โมง" 

"ไม่ครับ ถ้าคุณอยากกลับก่อนก็ได้น่ะ ผมอยู่ได้" ผมหันไปยิ้มให้กับคนตรงหน้าก่อนจะยกน้ำที่ลอยดอกมะลิข้างบ้านมาให้ผู้กองทิศเหนือ 

"ลอยดอกไม้ด้วย" เขามองโหลน้ำที่ผมยกมาให้ 

"ครับ ผมชอบกินหอมของมันแล้วก็น่าเวลาน้ำดื่มเย็นๆบวกกับกลิ่นหอมๆของดอกมะลิพอได้กินแล้วรู้สึกหายเหนื่อยเลย" มันเป็นฟิลที่ทำให้หายเหนื่อยได้ดีเลยทีเดียว

"ไม่เชื่อผู้กองลองดูสิครับ" ผมรินน้ำใส่แก้วก่อนจะส่งให้คนตรงหน้า 

"อื้ออ สดชื่นจริงด้วย" 

"เห็นไหมครับ" ผมบอกก่อนจะลุกขึ้นไปเก็บจานชามที่ยัยตัวดีกินทิ้งไว้มาล้างทำความสะอาด 

"ดูคุณสปอยน้องเนอะ" 

"ก็ในระดับหนึ่งแหละคุณเรามีกันสองคนพี่น้อง" 

"อ้อ" 

ผู้กองพยักหน้าเข้าใจ แล้วก้มหน้าเล่นมือถือตัวเองต่อ 

"แล้วคุณจะกลับบ้าน ตอนไหนครับ" 

"ไล่ผมเหรอ" 

"เปล่าครับ แค่ไม่รู้จะถามอะไรเฉยๆนะ" 

ผมไม่ค่อยชอบบรรยากาศเงียบๆ ทั้งที่มีีีคนอยู่ด้วยอีกคนมันจะบอกว่าไงดีล่ะครับผมอยู่กับน้องสาวที่ค่อนข้างจะร่าเริง แล้วพอมาอยู่กับคนที่แทบจะไม่ยอมพูดอะไรเลยเหมือนผู้กองมันเลย ทำให้บรรยากาศสำหรับผมมันดูอึมครึมไปซะหมด

"ก็ถามเรื่องอื่นสิคุณ"

"ฮ่าๆๆๆ ผมเองก็คุยไม่เก่งเหมือนกันแหละครับปกติยัยลูกน้ำชวนคุย" 

"ถ้างั้นผมถามเรื่องที่ผมอยากรู้ได้ใช่ไหมครับ" 

"หื้อ เอาเป็นว่าถ้าคำถามไหนผมตอบได้ผมก็จะตอบดีไหมครับ"

"อืม คุณทำอาหารก็อร่อย แถมมีร้านด้วยทำไมถึงรับทำงานเพิ่มอีก" 

ไอ้ท่าทางเอียงคอถามนั้นมันคืออะไรกันยิ่งมองก็ยิ่งขันกับลุคที่เห็นตอนอยู่โรงพยาบาล

"อืมม จะบอกว่าไงดีล่ะ ช่วงหลังมาจากสถานการณ์เศรษฐกิจก็ด้วย ผมเลยขาดทุนจากร้านเบเกอรี่ แล้วต้องหางานเสริมเพื่อพยุงร้านของแม่รวมถึงส่งน้องสาวคนเดียวเรียนหนังสือด้วยผมเลยจำเป็นต้องทำงานเพิ่ม" 

ผมไม่จำเป็นต้องเล่าเรื่องพวกนี้ให้ใครฟัง แต่ถ้าใครอยากฟังผมก็พร้อมจะเล่าให้ฟัง

"แล้วทำไมไม่ขายร้านไปล่ะคุณ" 

"เพราะร้านเป็นความทรงจำของครอบครัวเรา" 

"น่ารัก" 

"หื้อ" 

"เปล่าๆคุณมี ไรให้ผมช่วยไหม" 

ผมไม่ได้สนใจว่าประโยคก่อนหน้าของผู้กองคืออะไร เพราะถ้าอยากให้ผมได้ยินผู้กองก็คงใช้เสียงที่ดังกว่านี้ และถ้าผู้กองอยากบอกผม เขาก็คงบอกเอง 

"ไม่เป็นไรครับ ผู้กองเป็นแขกน้าาา ใครจะกล้าใช้แขกที่มาเยือนกันครับ" 

"ผมเป็นคนไทย" 

"ห๊ะ" 

"เป็นมุก น่ะคุณ" 

"นี่ผู้กองเล่นมุกเป็นด้วยเหรอครับ" 

"คุณ ถึงผมจะเป็นตำรวจแต่ผมก็เป็นมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่งนะ ว่าแต่คุณอายุเท่าไหร่ครับ" 

"26 ครับ ผู้กองล่ะครับ" 

"29 ครับ ผมแก่กว่าสามปี" 

"ครับ" 

"เลิกเรียกคุณ แล้วเรียกพี่พวกเราย่าจะดูสนิทกันมากกว่าน่ะครับ" 

"ได้ครับ พี่ทิศเหนือหรือจะให้ผมเรียกพี่เหนือดีครับ"

"พี่เหนือครับ!!! หน้าผมมีไร ติดรึเปล่าทำไมพี่จ้องผมแบบนั้นล่ะครับ" 

พี่เหนือยื่นพึงกับโต๊ะในห้องครัวมองมาที่ผม ไม่ตอบคำถามที่ผมพูดกับเขา หรือพี่เขาจะหลับในไปแล้ว ผมเลยลองเรียกเขาดังๆนั่นแหละครับ พี่เหนือถึงได้ยกมือตบหน้าตัวเองก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาเหมือนเดิม โดยไม่ได้ตอบคำถามผมก่อนหน้า

"สรุปว่าให้เรียกพี่เหนือนะ" ผมพูดเองเออเองก่อนจะเก็บกวาดเช็ดถูภายในห้องครัวอีกนิดหน่อย พอรู้สึกว่าสะอาดจนพอใจ ผมถึงได้เดินไปหาพี่เหนือที่โต๊ะ ผมเลือกที่จะหยิบคุกกี้ติดมือไปด้วย ซึ่งเป็นคุกกี้ผลไม้ที่ผมทำเองรวมถึงคิดสูตรเองด้วย 

"ขนมครับ รับชาหรือกาแฟดีครับ" 

"บริการดี ยังกับพี่กำลังนั่งเฟริสคลาสอยู่เลย" 

"หื้ออ ครับ" 

"พี่บอกว่าบริการดีเกินไปแล้วครับ" 

"พี่เหรอครับ" 

"อ้อ ก็พี่แก่กว่าก็แทนตัวเองว่าพี่ไม่ได้เหรอ" 

ตึกตักๆ ทำใจผมเต้นแรงกับคำว่าไม่ได้เหรอของพี่เหนือไดีล่ะครับ นี่ผมคิดไปเองรึเปล่าครับว่าพี่เขากำลังอ้อนผมอยู่ ไม่น่าจะใช่หรอกมั้ง 

"ได้ครับ งั้นพี่เหนือทานคู่กับชาร้อนดีกว่าเพราะนี่ก็เย็นมากแล้วด้วย กินกาแฟไม่น่าจะเหมาะ" 

"ได้สิ" 

ผมว่างขนมเสร็จกำลังจะเตรียมชาให้พี่เหนือ แต่แล้วเสียงอ๊อดหน้าบ้านกับดังขึ้น มันทำให้ผมแปลกใจ เพราะถ้าเป็นยัยลูกน้ำจะต้องเปิดเข้ามาเลย เพราะลูกน้ำมีกุญแจ หรือจะเป็นน้าพิกุลงั้นเหรอ

 "เดี๋ยวพี่ไปดูเอง" 

พี่เหนือพูดเสร็จก็ลุกขึ้น ค่อยแง้มประตูด้วยมือข้างหนึ่งส่วนอีกข้างก็จับปืนพกด้านหลังไว้ เพื่อเตรียมถ้าหากคนที่มากดเป็นผู้ต้องสงสัย 

"ลูกคลื่นอยู่ไหมคะ" เสียงน้าพิกุลนิ 

"น้าผมเองครับ" ผมที่เดิมตามมาดูด้วยความอยากรู้บอกพี่เหนือทันทีที่เห็นหน้าคนมากดอ๊อดหน้าบ้านตัวเอง 

"น้าพิกุลมีไร รึเปล่าครับ"

ผมเดินมาเปิดประให้กับน้าพิกุล ให้เข้ามานั่งคุยกันข้างใน เพราะตัวผมเองก็คิดถึงคุณน้าคนสวยที่ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวัน 

"อ้อ น้าเห็นไฟเปิดอยู่ก็เลยเดินมาดูว่ายัยน้ำกลับมาบ้านรึยังพอดี น้าไม่ได้ยินเสียงไอ้ข้าวเจ้ามันเห่าน่ะ" 

ไอ้ข้าวเจ้าคือหมาที่ผมกับน้องเก็บมันมาเลี้ยงจากข้างทางข้าวเจ้าเป็นหมาไทยผสมโกลเด้น ข้าวเจ้าไม่เคยกัดใครแต่ถ้ามีคนแปลกหน้าย่างกายมาหน้าบ้านมันจะเห่าขึ้นมาทันที 

"ข้าวเจ้านอนอยู่ในบ้านกับพี่เหนือน่ะครับ" 

ฟังไม่ผิดหรอกครับมันนอนอยู่กับคุณตำรวจหนุ่มจริงๆครับ เห่าเขาอยู่สามทีพอเขาเล่นด้วยหน่อยก็สนิทกันเฉยเลย

"พี่เหนืองั้นเหรอ" 

"พี่เหนือคือ" 

"สวัสดีครับคุณน้า ผมชื่อทิศเหนือเป็นเพื่อนกับลูกคลื่นน่ะครับ" 

"สวัสดีจ้ะ น้าไม่เห็นรู้เลยว่าคลื่นมีเพื่อนหล่อขนาดนี้" 

แปลกจังทำไมเขาถึงได้แนะนำตัวว่าตัวเองเป็นเพื่อนกับผมล่ะ 

"เออนี่ น้าเห็นมันว่างอยู่หน้าบ้านคลื่น" 

น้าพิกุลยื่นกล่องพัสดุที่ไม่ได้จ่าหน้ากล่องว่าพัสดุชิ้นนี้เป็นของใคร และใครเป็นผู้ส่ง ผมกับพี่เหนือ หันมองหน้ากันอย่างสงสัย ก่อนที่พี่เหนือจะเอื้อมมือไปรัับกล่องพัสดุ มาจากมือน้าพิกุลมาถือไว้ 

"น้าเข้าบ้านก่อนไหมครับ" 

"ไม่แหละคลื่นวันนี้ลูกชาย น้ากลับมา น้าจะกลับไปกินข้าวกับเขาซะหน่อย น้าแค่ห่วงน้ำกับคลื่นเลยแวะมาดู แต่ถ้าทั้งสองคนมีคนดูแลน้าก็สบายใจ น้าไปก่อนน่ะ" 

น้าพิกุลส่งยิ้มแปลกๆมาให้ผมกับพี่เหนือก่อนจะเดินเข้าบ้านตัวเองทิ้งให้ผมงงกับคำพูดของเขา ใครมาดูแลใคร แล้วทำไมถึงยิ้มแบบนั้นกันนะ 

ผมหันไปมองคนที่เอาแต่สนใจกล่องโดยที่พี่เขาไม่ได้สนใจในคำพูดของน้าพิกุลเลยสักนิด

"ไม่น่าจะใช่ระเบิด" 

"ระเบิดเลยเหรอครับ" 

ผมพึ่งรู้สึกว่าชีวิตตัวเองอยู่ในอันตรายแค่ไหนก็ตอนที่ พี่เหนือบอกว่าในกล่องอาจจะเป็นระเบิด พอนึกๆมาถึงตรงนี้ ผมก็นึกห่วงยัยน้องสาวตัวดีขึ้นมาทันที

"พี่เหนือนี้สองทุ่มแล้วยัยน้ำยังไม่กลับมาเลยครับ" 

"เข้าบ้านก่อนแล้วโทรหาน้องสาวเดี๋ยวพี่จะดูว่าในกล่องคืออะไร" 

ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด

"เป็นไงบ้าง" พี่เหนือถามขึ้นทั้งๆที่ตัวเองยังสำรวจและก็เขย่ากล่องไปด้วย 

"โทรติดครับ แต่ไม่มีคนรับ" 

"พี่ว่างั้นเรามาแกะกล่องนี้ดูกันก่อนดีกว่า" 

เห้ยยย 

ผมร้องออกมาอย่างตกใจกลัว ก่อนที่จะหยิบของที่อยู่ในกล่องออกมาดู

"นี่มันน้ำนิครับ" 

ในกล่องเต็มไปด้วยรูปลูกน้องทุกอริยบท แถมที่รูปก็ยังมีลายน้ำวันที่ปั๊มอยู่ว่ารูปที่ถ่ายทั้งหมดเป็นวันนี้ทุกรูป แถมที่รูปก็ยังเต็มไปด้วยเลือด ใช่ครับมันมีรอยเลือดสาดมาเต็มกล่องเปื้อนรูปยัยน้ำไปหมด ผมดูมาจนถึงรูปสุดท้ายรูปที่น้ำอยู่ในชุดเดรสสายเดียวสั้นเลยเข่าขึ้นมา และที่สำคัญน้ำกำลังกอดแขนชายคนหนึ่งอยู่ 

"นี่มันอะไรกัน" ผมพึมพำพยายามกดโทรศัพท์หาน้องสาวตัวดีที่ไม่ว่าจะโทรเท่าไรก็ไม่มีคนรับสักที

"มีคนรับไหม น้องบอกไหมว่าบ้านเพื่อนที่อยู่ไหน"

"ผมรู้จักหอเพื่อนของลูกน้ำครับ" 

"งั้นไปขึ้นรถกระวนกระวายไปก็ไม่ช่วยอะไร" 

"ฮึก ถ้ายัยน้ำเป็นอะไรไปผมจะทำไงดี" ผมพูดขึ้นพึมพำกับตัวเอง 

"ฮึก ผม ฮึกเหลือน้องแค่คนเดียว" 

"เราจะต้องเจอตัวน้องสาวคุณก้อนเกิดเรื่องแน่ คุณเชื่อใจผมน่ะครับ"

ผมหันมองหน้าพี่เหนือที่มองไปยังทางข้างหน้าหลังจากรู้จากผมว่าหอเพื่อนลูกน้ำอยู่ที่ไหน ด้วยมือข้างเดียวเพราะมืออีกข้างกำลังกุมมือผม ผมบีบมือพร้อมกับพยักหน้าเชื่อมั่นในคำพูดเขา ทั้งๆที่รู้ว่าเขามองไม่เห็นปฏิกิริยาของผมก็ตาม ยัยน้ำอย่าพึ่งเป็นอะไรนะ พี่ขอโทษ 

......................................................

โปรดติดตามตอนต่อไป

ขอบคุณที่ติดตามไรต์น่า

ช่องทางการติดต่อไรต์ นะคะ

Facebook : เยว่ทู่

Twitter : เยว่ทู่

Tiktok : เยว่ทู่