ตอนที่ 6 สถานะใหม่...สถานะพยาน [2]

ก๊อกๆ 

"ขอเข้าไปหน่อยครับ" ชายหนุ่มที่สวมชุดตำรวจแค่ครึ่งท่อนเดินเข้ามาในห้อง 

"ผู้กองให้ผมมาเฝ้าคุณคลื่นแทนเขาน่ะครับ" 

"แล้วคุณเป็นใครครับ" ผมถามเขากลับไป 

"ผมหมวดภณครับ" ผมพยักหน้ารับรู้ เพราะคงไม่ต้องแนะนำตัวกลับอะไรพวกเค้าคงสืบประวัติผมมาหมดแล้ว

"เออ...คือ ผมถามได้ไหมครับ" หมวดภณอ้ำๆอึ้งๆเหมือนอยากถามแต่ก็ไม่กล้าถามออกมา 

"ถามมาเถอะครับ ไงตอนนี้ผมก็ยังตกเป็นผู้สงสัยนิครับ" ใช่ครับยังไงซะตอนนี้ผมก็คงตกเป็นต้องสงสัยอยู่ดี ถ้าหากตำรวจมาเอาข้อมูลผมก็ควรให้ข้อมูลเขาไปตามตรง ยังไงมันก็คงส่งผลดีกว่าผมไม่พูดอะไรเลย

"คุณไม่หลักฐานอื่นนอกจากคลิปเสียงเหรอครับ"

"ไม่มีหรอกครับ ตอนนั้นภาพตรงหน้ามันทำให้ผมคิดไรไม่ออกเลยครับ ภาพที่ชายคนนั้นขึ้นคร่อมหญิงสาว จ้วงแทงตรงหน้าอกของเธอแบบไม่สามารถนับได้ว่าแทงไปกี่แผล" 

"แต่ว่ายังมีสติกดอัดเสียงได้ก็ถือว่าคุณคุมตัวเองได้พอสมควรเลยน่ะครับ" คุมสติได้งั้นเหรอ ผมไม่มีมันเลยต่างหากมือมันกดไปเองตามสัญชาตญาณต่างหากล่ะครับ

"คุณไม่ต้องกังวลไปหรอกครับตอนนี้ผู้กองทิศเหนือกำลังสืบหาหลักฐานและข้อเท็จจริงในคดีนี้อยู่ครับ"  เห้ออ ถึงจะบอกว่างั้นแต่เขาคือคนที่ใส่กุญแจมือผมอยู่ดี 

กริ๊ก...กริ๊กกกกกก 

"ครับ ผู้กอง"

"ได้ครับ ผู้กอง"  

"ครับๆ เดี๋ยวผมจัดการให้ครับ"

แกร๊ก หื้อออ 

"ทำไมปล่อยผมแล้วละครับ" กุญแจมือที่เคยล๊อคผมไว้กับขอบเตียง ตอนนี้ถูกปลดออกจากผมเรียบร้อยแล้ว 

"ผู้กองดูกล้องวงจรปิดบริเวณใกล้อพาร์ทเม้นมันมีมุมหนึ่งถ่ายติดตอนคุณกำลังห้อยอยู่ แล้วถูกตัดผ้าโดยคนร้ายตัวจริงพอดีน่ะครับ คุณก็หลุดจากการเป็นผู้ต้องสงสัยครับ" เขาอธิบายในสิ่งที่ผมกำลังสงสัย

"แล้วก็ผู้กองฝากบอกว่าตอนเย็นจะเข้ามาหาคุณครับ"  หมวดภณพูดจบก็ออกไป 

หมับบบ 

ยัยน้องสาวตัวดีพุ่งเข้ามากอดผม หึ...ผมยกมืือขึ้นกอดเธอตอบด้วยความรัก 

"กลับบ้านไปพักได้แล้ว" ผมไล่ยัยน้อง สาวตัวดีให้กลับบ้าน

"แล้วพี่คลื่นจะอยู่กับใคร" 

"นี่ พี่โตแล้วอยู่คนเดียวได้"  ผมบอกออกไปจริงก็ไม่เชิงอยู่คนเดียวเพราะข้างนอกห้องยังมีคุณตำรวจเฝ้าหน้าห้องผมอยู่ดี 

"กลับไปเหอะ พี่อยู่ได้จริงๆ" ผมพยักหน้าเป็นการบอกว่าผมอยู่ได้แน่นอน 

"พี่จะได้พักด้วย" หลังจากคล้อยหลังลูกน้ำไปไม่นานผมก็เกิดอาการง่วงนอน ขอหลับสักนิดแล้วกัน 

เฮือกกกก 

ผมสะดุ้งสุดตัว ที่ฝันถึงภาพเหตุการณ์วันนั้นกลับเขามาแต่คนที่กำลังถูกแทงกลับเป็นผม เม็ดเหงื่อมากมายผุดขึ้นเต็มหน้าผมไปหมด 

"หื้อออ" แก้วน้ำเย็นถูกส่งมาประกบที่แก้มทำให้ผมต้องหันไปมองยังคนที่ถือแก้ว ผู้กองทิศเหนือ มาตั้งแต่เมื่อไหร่กันน่ะ 

"คุณ" เขาพยักหน้าให้รับแก้วน้ำ

"ฝันร้ายเหรอ" 

"ครับ ผมฝันเห็นภาพเหตุการณ์วันนั้น" แต่แค่เปลี่ยนจากหญิงสาวคนนั้นมาเป็นตัวเองเฉย ผมบีบมือตัวเองไว้แน่น เพราะภาพความฝันมันชัดเจน ความเจ็บปวด ความทรมานที่พยายามเรียกให้คนช่วยแต่กลับไม่มีใครได้ยินเสียงของผม 

คนร้ายเอาแต่พูดว่าผมสมควรตายเหมือนกับที่มันพร่ำบอกหญิงสาวคนนั้น 

"พวกจะกันคุณไว้เป็นพยาน" 

"แล้วผมจะส่งคนค่อยตามดูแลคุณ คนร้ายมันเห็นหน้าคุณชัดเจน ผมกลัวว่าคุณจะมีอันตราย" 

"ครับ" ไม่ใช่แค่เขากลัวผมก็กลัวเหมือนกันครับ และที่สำคัญถ้ามันเกิดอะไรขึ้นกับลูกน้ำ ใจผมคงขาดแน่ๆเลยครับ 

"เออ คือผมกับน้องจะไม่มีอันตรายใช่ไหมครับ" ผมเป็นคนไม่ค่อยพูด กับคนที่ไม่สนิทกัน ยิ่งหน้าดุๆคิ้วขมวดตลอดเวลา แบบผู้กองแล้วด้วยผมยิ่งไม่กล้าพูดด้วย

"ผมจะให้การคุ้มครองพยานเป็นอย่างดี" เขาตอบแค่นั้นก่อนจะก้มหน้าลงอ่านเอกสารในมือต่อ

ผมแค่อยากได้ความมั่นใจจากตำรวจว่าผมกับน้องจะไม่มีอันตรายจากคนร้าย เพราะขนาดวันนั้นที่ตึกมีคน คนร้ายยังหนีไปได้ แล้วผมกับน้องจะปลอดภัยจากคนๆนั้นได้จริงเหรอครับ ผมเลยต้องถามเขาว่าผมจะถูกคุ้มกันในฐานะพยาน

100 %

......................................................

โปรดติดตามตอนต่อไป

ขอบคุณที่ติดตามไรต์น่า

ช่องทางการติดต่อไรต์ นะคะ

Facebook : เยว่ทู่

Twitter : เยว่ทู่

Tiktok : เยว่ทู่