ตอนที่ 4 ผู้ต้องสงสัย [2]

เมื่อแน่ใจว่าคนร้ายน่าจะอยู่ห้องข้างๆแล้วยังไม่มาห้องที่ผมอยู่ในตอนนี้แน่ ผมเลยออกมาจากตู้เสื้อผ้า ก่อนจะรีบตรงไปที่ระเบียงและมองหาห้องที่มีไฟเปิดอยู่ ขั้นห้า ผมเห็นแสงไฟออกมาจากชั้นนั้น ผมเอาผ้าห่มมาผูกกับราวระเบียงก่อนจะค่อยๆไต่ลงไปยังห้องด้านล่างทีละชั้น

ใกล้แล้ว ผมใกล้ถึงชั้นหาแล้วครับ แต่เหมือนวันนี้ฟ้าจะไม่เข้าข้างผมเลยสักนิด เพราะตอนนี้คนร้ายมันยืนถือมีดมองมาที่ผม ด้วยสายตายิ้มเยาะแล้วครับ 

"หึ เจอแล้ว" มันพูดด้วยเสียงเย็นที่ฟังแล้วขนผมถึงกับลุกขึ้นมาทันที

"อยากตกลงไปตายงั้นเหรอ เดี๋ยวฉันจะช่วยสงเคราะห์แกเอง" แค่พูดธรรมดาผมดก็กลัวมันจะแย่แล้วครับ 

แต่นี่มันกลับแก้ผ้าที่ผมผูกไว้กับราวระเบียงไปด้วย ไม่ได้น่ะผมต้องรีบเข้าห้องใดห้องหนึ่งเพราะถ้าผมตกจากชั้นเก้า ร่างผมคงแหลกไม่มีชิ้นดี ผมเหวียงตัวเองไปยังระเบียงชั้นหก ก่อนจะหยิบกระถางต้นไม้บนระเบียงชั้นนั้น ไปยังประตูระเบียงที่เป็นกระจก 

เพล้ง 

เศษแก้วแตกกระจายเต็มพื้นผมไม่สนใจว่าแก้วจะบาดเท้าผมไปแค่ไหน รีบเดินเข้าห้อง เหมือนโชคชะตาจะรังแกผมพอเพราะเจ้าของห้อง ตื่นขึ้นมาเปิดไฟพอดี 

กรั๊ดดดด

"ช่วยผมด้วยครับ" ผมรู้สึกว่าตัวเองเจ็บที่เท้าและรู้สึกเหมือนกระดูกจะแตกไปทั้งตัว 

"คุณๆๆ ค่ะมาดูนี่เร็วค่ะ" เสียงหญิงสาวที่กรี๊ด เมื่อกี้เปลี่ยนตื่นตระหนกเมื่อเห็นสภาพผมชัดๆ

"นี่คุณ" สามีของเธอตรงมาหาผมที่หมดแรง นั่งลงบนพื้น เสียงกรี๊ดของเจ้าของห้องและเสียงประตูที่แตกเรียกให้คนในชั้นนี้ตื่นได้สักที

"ข้างบนชั้นเก้ากับสิบมีคนตายครับ" ผมจับมือผู้ชายตรงหน้าและเอยบอกเค้าด้วยน้ำเสียงที่รวยรินเต็มที่แล้ว ก่อนที่ภาพของผมมันจะตัดไป

อื้อออ

ทำไมมันปวดไปทั้งตัวแบบนี้น่ะลูกคลื่น ผมกะพริบตาถี่ๆมองไปยังห้องที่ตัวเองกำลังนอนอยู่ กลิ่นแอลกอฮอล์ กลิ่นยาฆ่าเชื้อคละคลุ้งไปหมดแบบนี้แสดงว่าผมยังไม่ตาย

"พี่คลื่น ๆ" ผมมองไปยังเสียงของน้องสาวตัวเอง 

"พี่ธารค่ะพี่คลื่นฟื้นแล้ว" พี่ธารที่เดินออกมาจากห้องน้ำ พอเห็นผมลืมตาก็กดเรียกพยาบาลว่าคนไข้ฟื้นแล้ว 

พยาบาลกับหมอเข้าตรวจอาการของผมเสร็จ ก็บอกให้พักแล้วคุยอาการของผมกับญาติคนไข้ต่อนิดหน่อยก็ออกจากห้องไป

แต่สายตาของผมก็หยุดอยู่ที่ผู้ชายคนหนึ่งที่เดินสวนกลับหมอเข้ามาหาผม การแต่งตัวที่ดูธรรมดาๆที่พออยู่บนตัวผู้ชายคนนี้แล้วกับดูดีอย่างบอกไม่ถูก 

ผู้ชายคนนั้นเดินนำคุณตำรวจอีกสองนายตรงเข้ามาหาผม 

"สวัสดีครับคุณลูกคลื่น" ชื่อเต็มๆที่ไม่ค่อยมีใครเรียกผมมาสักพักแล้ว เพราะผมไม่ค่อยชอบให้ใครเรียกแฝซักเท่าไหร่ ผมมองไปที่พี่ธาร ก่อนจะมองมายังผู้ชายตรงหน้า อย่างสงสัยว่าเขาเป็นใคร แต่ถ้าให้เดาก็คงเป็นตำรวจไม่ต่างจากสองคนด้านหลัง 

"นี่ผู้กองทิศเหนือ เขาเป็นเจ้าของคดีฆาตกรรมที่คลื่นไปเห็นน่ะ

ผมพยักหน้าเข้าใจในสถานะของผู้ชายตรงหน้าทันที 

"ถ้างั้นผมข้อสอบปากคำเลยแล้วกัน" 

"แต่คลื่นพึ่งฟื้นน่ะครับ" พี่ธารท้วงคนตรงหน้าผม 

ผู้กองทิศเหนือ แสดงถึงอาการไม่สบอารมณ์ที่พี่ธารขัดการทำงานของเค้า 

"ผมขอสอบพยานแค่สองคนแล้วกัน คุณออกไปรอข้างนอกก่อนเถอะครับ" 

"แต่ ..."

"ออกไปก่อนเหอะพี่ ผมฝากดูยัยน้ำด้วย" ผมขัดขึ้นก่อนที่ผู้กองจะกินหัวพี่ธารเอา 

"ได้ๆ แต่ถ้าน้ำไม่สบายใจน้ำก็ไม่ต้องตอบน่ะ" พี่ธารว่าก่อนจะเดินออกไปจากห้อง

"ช่วยเล่าเหตุการณ์วันนั้นให้ฟังหน่อย" ผู้กองนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียงคนไข้เพื่อรอฟังคำให้การของผม 

ผมเล่าเหตุการณ์วันนั้นให้ผู้กองหนุ่มฟัง อย่างละเอียดไม่ว่าจะเป็นเหตุที่ผมตามสองคนนั้นไปหรือว่าคนร้ายเห็นหน้าผมด้วย แต่ผมกับมองหน้าเขาไม่ชัดที่มีก็เพียงแต่คลิปเสียงที่พอจะอัดมาทัน 

"ไหนโทรศัพท์" ผู้กองถามหาโทรศัพท์มือถือผม 

"โทรศัพท์ของคุณหล่นอยู่ในที่เกิดเหตุ แล้วก็ไม่มีใครเห็นเหตุการณ์นอกจากคุณ" 

"ดัวนั้นตอนนี้ตัวคุณคือผู้ต้องสงสัยว่าก่อเหตุฆาตกรรมบุคคลทั้งสอง" 

"คุณว่าไงน่ะ? " ผมตกใจกับการกายเป็นผู้ต้องหา แบบไม่ทันตั้งตัว

"จะบอกว่าไงดี ในที่เกิดเหตุนอกจากมือถือคุณที่ตกอยู่หน้าอพาร์ทเม้นท์ แล้วก็รอยนิ้วมือของคุณเราไม่พบรอยนิ้วมือของคนอื่นในที่เกิดเหตุ" 

"โดยเบื้องต้นทางตำรวจจึงต้องควบคุมคุณในฐานะผู้ต้องสงสัยครับ" ทันทีที่เขาพูดจบทำให้ผมอึ้ง และต้องอึ้งเข้าไปใหญ่เมื่อผู้ชายตรงหน้าเอากุญแจมือมาใส่ผมก่อนจะเดินจากไป นี่มันเรื่องบ้าไรกันวะ

......................................................

โปรดติดตามตอนต่อไป

ขอบคุณที่ติดตามไรต์น่า

ช่องทางการติดต่อไรต์ นะคะ

Facebook : เยว่ทู่

Twitter : เยว่ทู่

Tiktok : เยว่ทู่