ตอนที่ 3  ผู้ต้องสงสัย [1]

ผู้ต้องสงสัย

ภาพเสี่ยที่นอนสลบอยู่หน้าห้องทำผมไปไม่เป็น แล้วหญิงสาวที่เข้ามาพร้อมกับเข้าเธอหายไปไหน ผมเรียกสติตัวเองด้วยการตบหน้าเบาๆ ก่อนจะดูว่าชายตรงหน้าผมยังมีลมหายใจอยู่ไหมด้วยการเอามือไปอังที่จมูกของเขา โล่งไปทีเข้ายังหายใจอยู่ 

"ช่วยด้วยครับ" ผมเริ่มเคาะห้องข้างๆตะโกนร้องหาคนช่วยเหลือ เพราะเหมือนที่หัวเสี่ยจะมีเลือดไหลออกมา แต่ก็ไม่มีการตอบสนองจากคนในอพาร์ทเม้นท์เลย จะบอกว่าเป็นอพาร์ทเม้นท์ร้างก็เป็นไปไม่ได้เพราะยังมีคนเฝ้าอพาร์ทเม้น ข้างหน้ายังมียามเฝ้า รถในลานจอดก็มีจอดอยู่ แสดงว่าที่นี่ต้องมีคนอยู่สิ 

"ช่วยด้วยครับ!!!" ผมวิ่งไปเคาะทุกห้อง หรือว่าที่นี่จะเก็บเสียงได้ดี ถึงได้ไม่มีใครตอบสนองผมเลยทั้งๆที่ ผมออกจะตะโกนเสียงดังขนาดนี้ หรือว่าชั้นนี้จะถูกเหมาให้เป็นชั้นส่วนตัวของเสี่ยคนนี้นะถึงได้ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองกับผมเลย

ถ้าชั้นนี้ไม่มีคนอยู่ ถ้างั้นก็ลองขึ้นไปอีกชั้นแล้วกัน เพราะที่นี่มีแค่สิบชั้นจากที่ผมเห็นปุ่มกดในลิฟต์ มันมีถึงแค่ชั้นสิบ แล้วก็ดาดฟ้าเลย

ตึก ตึก ตึก 

ผมวิ่งขึ้นบันไดมายังชั้นสูงสุดของอพาร์ตเมนต์นี้ ถ้าในอพาร์ทเม้นท์ไม่มีคนอยู่แล้วผมควรจะทำยังไง เพราะพื้นที่รอบๆ อพาร์ทเม้นท์นี้แทบจะไม่มีบ้านคนเลย มีก็ไปลูกห่างๆกัน สติผมตอนนี้คิดอะไรแทบจะไม่ออกเลยครับ 

ก๊อกๆๆ

"มีคนอยู่ไหมครับ"ผมเริ่มเคาะจากห้องที่กับบันไดเพื่อดูว่ามีคนอยู่ชั้นนี้บ้างไหม 

"นี่มันเสียงดนตรีนิ" เหมือนผมจะได้ยินเสียงดนตรีแจ๊สมาจากห้องในสุด แถมเหมือนประตูแงม ออกมาเล็กน้อยอีกต่างหาก 

ผมเดินเข้าที่ห้องนั้นด้วยอยากรู้ว่าทำไมเจ้าของห้องถึงได้ไม่สนใจเสียงเรียงหรือเสียงเดินของผม ในห้องมีแค่เสียงไฟสีแดงสลัวๆๆ ภาพที่ให้ผมถึงทรุดลงนั่งหลบข้างห้อง เป็นภาพของชายคนหนึ่งกำลังแทงผู้หญิงที่ผมตามมาเป็นอาทิตย์ อย่างบ้าคลั่ง  ผมมองเห็นหน้าชายคนนั้นเพราะเขาใส่หน้ากากอนามัย ตอนนี้ผมได้ยินแค่เสียงหัวเราะ ของคนร้าย กับเสียงพูดกับเหยื่อด้วยประโยคเดิมซ้ำๆ 

'หึ ผู้หญิงอย่างพวกมึงมันสมควรตาย' ประโยคเดียวที่ตราตรึงในหูผม ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอัดเสียงเหตุการณ์ ที่เกิดขึ้นแต่เหมือนโชคจะไม่เข้าข้างผม เพราะอยู่ๆ ยัยน้องสาวตัวดีก็โทรศัพท์มาหาผม ผมรีบกดตัดสายก่อนจะวิ่งมาที่ชั้นที่เสี่ยนอนสลบอยู่กดส่งคลิปเสียงที่ตัวเองอัดไปให้พี่ธาร 

ผมเลือกส่งหาพี่ธารเพราะไม่อยากให้น้องสาวตัวดี เป็นห่วงเลยเลือกจะส่งให้ผู้ที่มีวุติภาวะมากกว่า และคิดว่าพี่เค้าคงมีสติพอที่จะแจ้งความให้ผม ผมแชร์โลเคชั่นไปหาพี่ธารหลังจากคลิปโหลดเสร็จ เพราะถ้าหากเกิดอะไรขึ้นกับผม 

เสียงฝีเท้าของฆาตกรดังใกล้เข้า นั้นยิ่งทำให้ผมกลัว ผมปิดเสียงปิดสั่นเพื่อกันการโทรเข้าโทรออกแบบเมื่อกี้อีก ที่ผมซ้อนอยู่ในตอนนี้คือตู้เสื้อในห้อง 903 ส่วนเสี่ยที่คิดว่ายังไม่ตายในตอนแรก แต่ตอนนี้ผมเริ่มไม่มั่นใจในการมีชีวิตอยู่ของเขาแล้วครับ 

"มึงๆ เป็นใคร" 

"หึ กูก็เป็นยมบาลมาเอาชีวิตมึง กับผู้หญิงชั่วคนนั้นไง"  เสียงที่ได้ยินไม่ได้พูดแบบคนปกติ แต่มันพูดไปกัดแล้วกัดฟันไปทำให้จับน้ำเสียงได้ยาก น้ำเสียงของคนร้ายเต็มไปด้วยความแค้น ชายหญิงคู่นี้มาก 

"แล้วๆ มึงเป็นใคร น้ำฟ้าล่ะ น้ำฟ้าไปไหน หรือว่ามึง" เสียงของเสี่ยคนนั้นเจือปนไปด้วยความหวาดกลัว 

ผมได้แต่ภาวนาให้พี่ธารรีบมาช่วยเพราะที่ซ้อนคงไม่สามารถหลบคนร้ายไปได้นานแน่ๆ 

"กูส่งมันไปรอมึงในนรกแล้ว" ฉึก เสียงมีดปักลงบนเนื้อคนทันที ที่น้ำเสียงเย็นนั้นสิ้นสุดลง 

"หึ คิดว่ามึงจะหลบกูพ้นเหรอ ออกมาเถอะ แล้วกูจะให้มึงได้ไปสบาย" มันพูดกับผมน้ำเสียงของมันเหมือนไม่ได้เข้ามาในห้องนี้ แต่เหมือนเดินอยู่ที่หน้าห้อง 

ปัง 

เสียงผลักประตูห้องข้างๆดังขึ้นมันคงขึ้นว่าผมจะยอมเข้ามาซ้อนในห้องนี้ เพราะผมไม่ได้ปิดประตูห้องด้านหน้าแต่จงใจเปิดทิ้งไว้ให้เหมือนกับตอนที่ผมเจอเสี่ยสลบ 

50 %