ตอนที่ 2 บทนำ (2)

เช่นเดียวกันกับเคสนี่ที่ผมตามดูเธอมาจะเกือบอาทิตย์ยังไม่เจอเรื่องน่าสงสัยตรงไหนเลย เธอมาทำงาน เลิกงานกลับห้องพัก เฝ้าดูหน้าห้องพักก็ไม่เจอว่าจะมีเสี่ยมาหา หรือแม้แต่ผู้หญิงคนนี้ จะออกจากห้องของตัวเองไปหาเสี่ย ก่อนเข้าห้อง ก็เป็นไปไม่ได้เพราะผมเฝ้าเธอตลอดเวลา หรือจะบอกว่าเสี่ยเข้าไปหาเธอในผับ ก็ไม่น่าจะใช้เพราะผมก็เฝ้าทางเข้าออกอยู่ เคสนี้เลยทำให้ผมกับบ้านไม่ตรงเวลา แต่จะไม่ทำก็ไม่ได้เพราะได้เงินดี ยิ่งเจ้านี้ยิ่งจ่ายหนัก 

"ถ้าดึกน้ำไปขอนอนกับน้าพิกุลน่ะ" ผมเองก็ห่วงน้องสาวคนเดียว เลยเลือกวิธีแก้ปัญหาที่ง่ายที่สุดคือให้น้องไปอยู่กับน้าพิกุล

"แล้วพี่คลื่นจะกลับกี่โมง" เด็กสาวที่อายุไม่น้อยเริ่มงอแง 

ผม เอื้อมมือไปลูบหัวน้องเบาๆก่อนจะคิดว่าปกติผู้หญิงที่ผมตามเธอจะเลิกงานแล้วถึงหอภายในกี่นาที แล้วควรเฝ้าเธออีกสักหน่อย 

"ไม่เกิน ตีหนึ่งโอเคไหมคะ" เพราะกว่าผับจะปิดก็สี่ห้าทุ่มแล้ว 

"พี่คลื่น...พี่คลื่นทำงานที่มันไม่เสี่ยงไม่ได้หรอ" ลูกน้ำถามในสิ่งที่ผมเองก็ไม่มีคำตอบให้น้องสาว ไม่ใช้หางานอื่นไม่ได้มันก็พอหาได้ แต่ค่าตอบแทนมันน้อย ผมเองไม่ได้มีค่าใช้จ่ายเยอะแยะอะไรเพียงแต่หาไว้ให้เด็กสาวขี้แงคนนี้ ถ้าหากวันหนึ่งเกิดอะไรขึ้นกับผม น้องจะต้องไม่ลำบาก 

เอี๊ยดดดด

"ถึงแล้ว...ตั้งใจเรียนล่ะรู้ใช่ไหมว่าพี่เหนื่อยแค่ไหน" 

"รู้แล้วจ้าาา ลูกน้ำคนนี้จะตั้งใจเรียนเพื่อพี่ชาดสุดหล่อของน้อง" 

"หึ ไม่ต้องมาอ้อนพี่เลย รีบไปเลยไดัแล้วนี่ก็ใกล้ตาบแรกแลัวนิ" 

"พี่คลื่นก็ดูแลตัวเองดีๆรู้ไหมว่าน้ำก็ห่วงพี่เหมือนกัน" ไม่ว่าเปล่าเอาหัวมาถู ที่ไหล่ผมเหมือนเจ้าแมวอ้วนสำลีที่บ้านไม่ผิด 

"ไปๆรีบไปเรียนได้แล้วอ้อนพี่เป็นเด็กสามขวบเชียว" ผมว่าแล้วพลักหัวเด็กไม่รู้จักโตออกจากไหล่ผม 

หลังจากส่งน้องสาวคนสวยผมก็มาทำงานประจำของตัวเองเป็นร้านคาเฟ่เล็กๆ ร้านเปิดตอนเก้าโมง ปิดตอนหกโมงเย็น แล้วรับงานเป็นนักสืบในตอนกลางคืน ถ้าถามว่าทำงานหนักขนาดนี้ทำไมไม่รวย เพราะบ้านที่พ่อแม่ทิ้งไว้มันยังติดธนาคารอยู่ ผมเลยต้องหาเงินเพื่อให้ลูกน้ำสบายที่สุด 

"พี่คลื่น เก็บร้านเลยไหมครับ" ทิวเขาลูกจ้างภายในร้านถามผมขึ้น 

"เก็บเลยเดี๋ยวพี่มีงานต่อ" 

"คลื่นมีไรให้พวกพี่ช่วยก็บอกน่ะ" พี่ธารอีกหนึ่งสมาชิกในร้านเอยบอกผม 

"ไม่เป็นไรพี่งานไม่ยาก" ผมบอกพี่ธารก่อนจะส่งยิ้มให้พี่เขา 

"ฝากปิดร้านด้วยน่ะพี่ คลื่น ไปก่อน" ปกติพี่ธารจะรับหน้าที่ค่อยเปิดปิดร้านให้ผม 

"คลื่น มีไรให้พวกพี่ช่วยต้องบอกน่ะ" ผมพยักหน้าและส่งยิ้มให้กับพี่ธารและทิวเขาก่อนจะขับรถไปยังเป้าหมายของผม 

ตอนนี้ผมมาถึงหน้าคอนโดของสาวสวยผู้ต้องสงสัยเรียบร้อยแล้วครับ ซึ่งมีเด็กแถวนี้ที่ผมจ้างเป็นสายข่าวมารออยู่ก่อนแล้ว เด็กๆเริ่มเล่าเรื่องของผู้หญิงคนนั้น ซึ่งมันเป็นพฤติกรรมปกติเหมือนที่เธอทำมาเป็นอาทิตย์

เรื่องปกติที่น่าแปลกก็คือ มันไม่มีอะไรน่าสงสัยเนี่ยแหละครับที่มันน่าสงสัย เธอเดินออกมาจากห้องพักเตรียมตัวไปทำงาน แต่แล้วก็มีเรื่องผิดปกติเกิดขึ้น เมื่อเธอรับโทรศัพท์ ใครบางคนก่อนจะอารมณ์เสียขึ้นรถไป 

เส้นทางวันนี้้แปลกตาออกไปจากหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาเธอไม่ได้ตรงไปผับที่เธอทำงานอยู่แต่กลับเปลี่ยนเส้นทางออกนอกเมืองแทน ผมตามเธออยู่ห่างๆเพราะกลัวเธอจะเห็นว่า มีรถขับตาม เพราะต่อให้เธอหลุดจากการตามผมก็จะรู้อยู่ดีว่าจุดหมายสุดท้ายของเธอเป็นที่ไหน เพราะรถเธอมีเครื่องติดตามของผมอยู่ 

น่าแปลกเข้าอีกเพราะจุดหมายของเธอคือ อพาร์ทเมนท์เก่าๆๆโทรมๆที่แค่มองภายนอกก็โคตรน่ากลัว แต่เธอกลับเดินเข้าไป และแล้วคนที่ผมรอมาตลอดอาทิตย์ก็ปรากฏตัวขึ้นที่นี่แล้วครับ เสี่ยเดินตามเธอเข้าไปในอพาร์ทเม้นท์ ผมทิ้งระยะห่างสักพักก่อนจะเดินตามเข้าไป ลิฟต์กดไปที่ชั้น 9 ผมยื่นรอลิฟต์ อีกตัวลงมารับ ก่อนที่จะกดไปยังชั้นเดียวกับพวกเขา

เอาแหละครับ วันนี้ผมจะปิดจ๊อบนี้ได้ แต่แล้วทั้งชั้นกลับเงียบสนิทเหมือนไม่มีคนอยู่นี่มันอะไรกันครับ ผมเดินออกมาจากลิฟต์ แล้วภาพที่เห็นยิ่งทำให้ผมต้องตกตะลึง เสี่ยคนนั้นนอนสลบอยู่หน้าห้อง 903 ซึ่งประตูห้องถูกเปิดทิ้งไว้ นี่มันอะไรกับครับ.

.......................................................

โปรดติดตามตอนต่อไป

ขอบคุณที่ติดตามไรต์น่า 

ช่องทางการติดต่อไรท์ นะคะ

Facebook : เยว่ทู่

Twitter : เยว่ทู่

Tiktok : เยว่ทู่