ตอนที่ 1 บทนำ (1)

บทนำ

วันนี้เป็นวันที่เค้าค่อนข้างจะเจอกับความลำบากใจไม่น้อย เพราะว่าผมจะต้องมาตามพริตตี้สาวสวยจากไนซ์คลับหนึ่ง เพราะเธอมีความสัมพันธ์ลับๆกับเสี่ยเจ้าของโรงงานแปรรูปอาหาร จนเมียเค้ามาจ้างผมตามหาหลักฐานจากเธอ เพื่อใช้ในการฟ้องหย่าแบ่งสมบัติกัน 

งานของผมคือการหาชู้ของบรรดาเสี่ยเล็กเสี่ยใหญ่ หรือบรรดากิ๊กบ้านเล็กบ้านน้อย ถ้าถามว่าทำไมผมถึงทำงานเหล่านี้เพราะว่ามันได้เงินเยอะ แค่ผมมีหลักฐานหรือพิสูจน์ได้ว่าหญิงสาวคนนั้น

ผมเองไม่มีทางเลือกในชีวิตมากนักเพราะพ่อแม่เสี่ยไปตั้งแต่เด็ก อะไรที่ทำแล้วได้เงิน ช่วยให้เราสองคนพี่น้องมีชีวิตที่ดีผมทำหมด ผมมีน้องสาวหนึ่งคนเธอ ลูกน้ำ ส่วนตัวผมชื่อลูกคลื่น พ่อแม่ผมเสียไปตั้งแต่ น้องได้สามขวบ พวกท่านประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์

ผมได้เงินจากการประกันชีวิตพ่อกับแม่มาก่อนหนึ่ง ซึ่งมันเป็นเงินจำนวนหนึ่งที่ผมกับน้องต้องเก็บไว้เพื่อใช้ในการศึกษาในภายภาคหน้า

"พี่คลื่น น้ำจะสายแล้วน่ะ" เด็กสาวที่อายุอ่อนกว่าผม ห้าปีตะโกนเรียกผมจากชั้นล่างของบ้าน 

"ให้เวลาพี่เตรียมตัวหน่อยสิ น้ำ"  ผมบ่นเด็กสาวมหาลัยที่เพิ่งจะขึ้นปีสอง 

"คลื่นรู้หรอกน่า ว่าน้ำเปิดเทอมวันแรกไม่ทำน้ำสายหรอกค่ะ" ผมตอบน้องสาวอันเป็นที่รัก และเป็นญาติเพียงคนเดียวของกันและกัน

ตั้งแต่พ่อกับแม่เสียไปก็ไม่มีใครอยากนับญาติกับพวกเราสองคนพี่น้องเพราะพวกเข้าไม่อยากรับผิดชอบชีวิตพวกเรา ยิ่งรู้ว่าพ่อกับแม่ได้ทิ้งสมบัติไรไว้ให้มากมาย พวกเขายิ่งไม่สนใจเราสองคนพี่น้องจะมีก็แต่น้าพิกุล ที่แวะเวียนดูพวกเราบ้าง ถึงน้าจะไม่ใช้ญาติพวกเรา แต่ก็รักพวกเราเหมือนลูกเหมือนหลาน 

น้าพิกุลเป็นเพื่อนกับแม่มาตั้งแต่เด็ก แล้วก็ยังเป็นคนที่มาช่วยดูแลพวกเราตั้งแต่แรกเกิด มาช่วยแม่เลี้ยงพวกเรา แม้ในวันที่ไม่มีแม้น้าพิกุล ก็ยังมาค่อยดูแล นั้นทำให้พวกเราทั้งรักและเคารพท่านเป็นอย่างมาก 

"อาหารเช้ามาแล้วจ้า" เสียงใสๆของน้าพิกุลดังมาจากหน้าประตูบ้าน

"หอมจังเลยค่ะ จริงๆน้าพิกุลไม่ต้องลำบากทำมาให้ผมทุกวันก็ได้น่ะครับ ผมเกรงใจ" น้าค่อยดูแลเราสองคนไม่ต่างลูกแท้ๆ น้าพิกุลเองก็มีลูกชายหนึ่งลูกสาวหนึ่ง 

"ไม่เป็นไรเลย ถือซะว่าน้าเป็นแม่พวกเราอีกคน" น้าบอกพวกเราด้วยเสียงหวานๆ 

"เจ้าธีร์เองก็ไม่ค่อยได้กลับบ้าน น้าอยู่บ้านคนเดียวน้าก็เหงา" 

"แวะมาหาก็พอครับอย่าลำบากทำอาหารมาให้พวกเราเลย" ผมบอกออกไปอย่างเกรงใจน้าพิกุล 

พี่ธีร์ลูกชายคนโตของน้าพิกุลทำงานบริษัทใหญ่มีห้องพักใกล้ที่ทำงานเลยไม่ค่อยกลับบ้านส่วนลูกสาวน้องภาเรียนมหาลัยเอกชนก็เลยขอน้าพิกุลอยู่หอ ทำให้บ้านน้าพิกุลเหลือแค่น้าพิกุลคนเดียว

บ้านเราติดกัน น้าพิกุลกับแม่เลยเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็กๆ ทำให้น้าจะทำอาหารเช้า มาให้พวกเราสองคนพี่น้องทุกวัน 

"งั้นน้าทานข้าวมารึยังครับ" 

"ยังเลยจ้ะ" น้ายิ้มให้พวกเราแล้วเดินเอากับข้าวไปว่างบนโต๊ะที่มีแซนด์วิชแบบง่ายๆกับนมคนล่ะแก้ว 

"ทำไมวันนี้มีแค่นี้เองล่ะ ปกติคลื่นก็ทำกับข้าวด้วยนี้น่า" น้าหันมาถามเมื่อเห็นว่าอาหารเช้าแบบเร่งรีบของเรา

"พี่คลื่นตื่นสายค่ะ" สาวน้อยหันมายู่หน้าใส่ผม ผมยกมือขึ้น ยี้หัวน้องสาวด้วยความเอ็นดู

"งั้นเดี๋ยวน้าทอดไข่เพิ่มกินกับแกงร้อนๆนะ แล้วที่บ้านมีข้าวรึเปล่า" พวกเราสองคนพยักหน้าก่อนที่จะไปช่วยเตรียมชามเตรียมช้อนให้น้าพิกุล

"น้าพิกุลครับผม ฝากปิดบ้านด้วยน่ะครับ ถ้วยชามเดี๋ยวผมกลับมาล้าง" ผมบอกกับน้าพิกุลก่อนที่จะพากันออกไปทำหน้าที่ของตัวเอง 

"พี่คลื่นจะกลับดึกไหมวันนี้" เมื่อวานผมกลับบ้านเกือบตีหนึ่งทำให้ลูกน้ำต้องนอนที่บ้านคนเดียวกับหมาและแมวอย่างละตัว 

"อื้ออ พี่ก็บอกไม่ได้อะน้ำ" ผมเองก็ตอบไม่ถูกบางทีตามแป๊บเดียวก็ได้หลักฐานบางคนตามสามวันก็ยังไม่เจออะไรเลย 

50%