ตอนที่ 13 เกิดเหตุร้าย

ตอนที่ 10

เกิดเหตุร้าย

"เห้ย" เสียงนี้ทำให้ผมเหมือนที่ผมถึงกับน้ำตาไหลออกมา พี่เหนือมาทันเวลาพอดีเลยครับ พี่เหนือแตะฆาตกรออกจากตัวผม ก่อนที่ฆาตกรจะเอามีดแทงลงมาที่ที่ตัวผม ผมเอ

รีบลุกขึ้นแล้วไปหลบอยู่ที่เคาน์เตอร์ในร้านทันที ตัวผมสั่นเพราะภาพเหตุการณ์ในคืนที่ผมเห็นฉากฆาตกรรมมันลอยเข้ามาในหัวของผม 

"เห้ยยยย" ผมอุทานออกมาอีกครั้งที่มีคนมาจับไหล่ของผม 

"ผมเองครับ" 

"ผู้หมวดเองเหรอครับ" 

"ครับ...พอดีผมติดรถมากับผู้กองนะครับ"

"รีบๆ รีบไปช่วยผู้กองจับตัวฆาตกรเถอะครับ" ผมเอยกับผู้หมวดด้วยเสียงสั่นที่ยังกลัวไม่หาย 

"คนร้ายงั้นเหรอครับ" เพล้ง เสียงข้าวของตกลงพื้นทำให้ผู้หมวดที่กำลังจะรีบวิ่งไปหลังร้านถูกชนเข้ากับคนร้าย 

"เห้ย" ผู้หมวด ขว้าได้เพียงเสื้อคลุมของคนร้ายที่ได้รับบาดเจ็บ 

"ภณ จับมันไว้ มันคือฆาตกรต่อเนื่อง" คนร้ายที่ได้ยินแบบนั้นก็รีบวิ่งไปขึ้นรถตัวเองที่จอดทิ้งไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ รรถมอเตอร์ไซส์ถูกขับออกไปด้วยความเร็วจนทั้งสองคนไม่คิดจะตามไปเพราะตามไปก็คงจะไม่ทันอยู่ 

"คลื่น" 

"ห๊ะ..ห๊ะ..." 

"ไหวไหมครับ" 

"พี่เหนือ ผะ..ผม กลัว" 

"ถ้างั้นเรากลับบ้านกันครับ ค่อยไปคุยกันที่บ้านครับ" 

"ภณ เรียกเจ้าหน้าที่มาเก็บหลักฐานด้วย" 

"ผู้กองได้รับบาดเจ็บนิครับ" ผมมองตามสายตาของผู้หมวดภณแล้วก็พบว่าที่แขนข้างขวาของพี่เหนือมีบาดแผลตรงตค้นแขนเป็นแผลใหญ่พอสมควร

"ไปโรงพยาบาลก่อนไหมครับ" 

"พี่ไม่เป็นอะไร เรากลับบ้านกันครับ" 

"ผมพาพี่ไปโรงพยาบาลเถอะครับ ผมเป็นห่วงพี่น่ะครับ" 

"อ่ะแฮ่มมม!!! ผมว่าผู้กองไปโรงพยาบาลเถอะครับ ไปให้คุณทิศใต้ทำแผลสักหน่อยเถอะครับ" ผมมองทั้งสองคนด้วยความงง ว่าพวกเขาคุยกันเรื่องอะไร 

"พี่มีพี่ชายชื่อทิศใต้ หมอชันสูตรศพไง จำได้ไหมครับ" 

"จำได้แล้วครับ"

"ถ้างั้นผมพาพี่เหนือไปหาพี่ใต้ก่อนครับ แล้วเราค่อยกลับบ้านกันครับ" 

"บ้านเราก็มา" 

"ครับ" 

"ภณ คุณยังไม่ไปตามเจ้าที่มาเก็บหลักฐานอีกเหรอ" 

"ไปเดี๋ยวนี้แหละครับ ใส่ใจจนเขาดูออกกันไปหมดแล้วครับ เหลือก็แต่เจ้าตัวที่ดูไม่ออกแล้วครับผู้กอง" 

"ภณ เดี๋ยววเถอะ" 

"ผู้หมวดพูดเรื่องไรเหรอครับ" 

"ก็พูดถึงคนที่รีบมาหาคุณในทันทีที่รู้ว่าคุณอยู่คนเดียวไงครับ" 

"พี่เหนือ รีบมาหาผมทั้งๆที่ยังติดงานอยู่เหรอครับ" 

ก็ไม่เชิงครับ พี่ว่าเราไปทำแผลกันก่อนดีกว่าครับ" 

"ครับ" 

ผมพาพี่เหนือไปทำแผลที่โรงพยาบาลแต่คนที่ทำแผลให้พี่เหนือ กลับไม่ใช่พี่ชายของพี่เหนือหรอกครับ เป็นเพื่อนของพี่ทิศใต้แทนครับ เพราะพี่ทิศใต้ติดผ่าตัดคนไข้อยู่ พี่ฟาร์มเลยเป็นคนมาทำแผลกับจัดยาให้แทนครับ

ผมยืนฟังคำสั่งของเภสัชเป็นเพื่อนพี่เหนือ เพื่อที่จะได้ช่วยจัดยาให้พี่เหนือได้เวลาที่พี่เหนือลืม พวกเราพากันกลับมาบ้านที่ยัยน้ำกำลังนั่งร้องไห้รอผมอยู่บนโซฟา โดยมีภามค่อยกอดปลอบ ผมมองดูภาพนั้นด้วยใจที่แตกสลาย พอคิดว่าถ้าวันนี้พี่เหนือมาหาผมช้ากว่านั้นหน่อยผมคงกลายเป็นศพที่แปดไปแล้ว แล้วน้ำก็คงเหลือแค่ตัวคนเดียวไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนอีก น้องคงจะโดดเดี่ยวไม่น้อยเลยครับ 

ผมที่ยืนมองภาพนั้นแล้วน้ำตาของผมก็ไหลลงมา มันบีบหัวใจของคนเป็นพี่ชายอย่างผมที่ต้องเลี้ยงน้องเองมาเป็นสิบๆปี 

"พี่คลื่น" น้ำที่เงยหน้าจากภามเห็นผม ก็ปล่อยมือจากแฟนตัวเองวิ่งมาหาผมทันที 

"พี่ไม่เป็นไรใช่ไหม พี่รู้ไหมว่าน้ำกลัวแค่ไหนที่ไปหาพี่ที่ร้านแล้วผู้หมวดบอกว่าพี่ถูกลอบทำร้าย" 

"น้ำ" ผมได้แต่เรียกชื่อน้องสาว แล้วค่อยๆเอามือลูปหลังน้องสาวที่ตอนนี้เอาแต่ร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างหนัก 

"พี่คลื่นรู้ไหมคะ ว่าน้ำกลัวมากแค่ไหน" 

"พี่ก็กลัวน้ำ" เราสองคนกอดกันร้องไห้หนักกว่าอีก ผมกลัวเอามากๆเลยครับ

"แล้วงี้น้ำจะกล้าทิ้งพี่คลื่นอยู่ที่นี้คนเดียวได้ยังไงคะ" 

"น้ำหมายความว่าไง" 

"น้ำต้องเตรียมสอบ แล้วอาจจะติวหนังสือกับเพื่อนจนดึกหรืออาจจะต้องทำรายงานจนเกือบเช้า น้ำเลยจะมาขออนุญาตพี่คลื่นไปค้างบ้านพี่ภามแทนนะคะ" 

"ถ้าพี่บอกไม่ให้เราไป เราจะไม่ไปไหมครับ" ผมพูดออกไปตามความรู้สึกจากใจจริงว่าถ้าไม่อยากให้น้ำไป น้ำจะโกรธผมไหม 

"ไม่ค่ะน้ำเข้าใจ แต่น้ำก็ไม่อยากให้พี่เป็นห่วงไงคะ" 

"เพราะถ้าน้ำกลับดึก พี่ก็จะต้องรอน้ำจนกว่าน้ำจะกลับมาใช่ไหมล่ะค่ะ" 

"ใช่" ผมตอบตามความจริงทำให้น้ำยิ้มออกมาได้บ้าง 

"เห้อออ ภามสัญญากับพี่อย่างสิ" ผมหันไปมองภามที่นั่งฟังเงียบอยู่ที่โซฟา 

"ครับ พี่จะขออะไรผมเหรอครับ" 

"เราจะรับปากพี่ได้ไหม" 

"พี่พูดคำขอมาก่อนครับ เพราะผมจะไม่รับปากอะไรส่งๆครับ" 

"อย่าปล่อยให้น้ำอยู่คนเดียวต้องอยู่ในที่ ที่มีคนในชุมชนตลอดห้ามอยู่ในที่เปลี่ยวๆกันสองคน" 

"ถ้าเป็นเรื่องนี้ได้ครับ"

"แล้วพี่คลื่นจะอยู่กับใครล่ะคะ" 

"เดี๋ยวพี่ย้ายมาอยู่ที่นี้เองครับ" พี่เหนือที่ยืนฟังพวกเราคุยกันที่ประตูมาสักพักแล้วพูดขึ้นมา

น้าขอมานอนกับผมคืนนี้เพราะน้ำจะไม่อยู่บ้านหลายวันเลยอยากนอนคุยกับผมเหมือนตอนเด็กๆส่วนภามกับพี่เหนือนอนห้องเดียวกัน ที่ห้องของผม ส่วนตัวผมก็มานอนกับน้องสาว 

"พี่คลื่น พี่ว่าพี่เหนือเป็นคนยังไงคะ" 

"หื้อ ทำไมถามเรื่องพี่เขาล่ะน้ำ" 

อยู่น้ำก็ถามถึงคุณตำรวจหนุ่มที่พักนี้มานอนค้างที่บ้านผมแทบจะทุกวันไปแล้วครับ ถ้าถามความรู้สึกของผมว่าพี่เหนือเป็นยังไงผมก็คงตอบได้แค่ว่าผมรู้สึกดีที่มีพี่เหนือค่อยปกป้องผม มันทำให้ผมรู้สึกปลอดภัยทุกครั้งที่เห็นหน้าพี่เหนือ

"ก็ดี" ผมตอบน้องสาวสั้นๆ เพราะไม่อยากให้น้องสาวมองว่าผมแปลกที่รู้สึกดีกับผู้ชายคนหนึ่ง 

"ดีก็ดีแล้วค่ะ เพราะน้ำเองก็ชอบพี่เหนือนะคะ" 

"อะไรของเราห๊ะ ยัยน้ำ" 

"เปล่าค่ะ น้ำแค่อยากให้พี่คลื่นรู้ว่าน้ำก็ชอบพี่เหนือเหมือนกันค่ะ" 

"นอนไปเลยยัยน้ำ" ผมไล่น้องสาวตัวดีให้หลับไปเลย

น้ำเก็บของไปแต่เช้า เพราะวันนี้มีเรียนด้วยเลยเก็บของไปพร้อมกับที่จะไปเรียนตอนเย็นก็จะไม่กลับเข้ามาที่บ้านอีก ผมเลือกที่จะตื่นมาทำข้าวต้มกุ้งให้กับคนที่เป็นไข้อ่อนๆตั้งแต่เช้า ภามกระซิบบอกผมก่อนที่จะพาน้ำไปเรียน ผมเลยเลือกที่จะทำข้าวต้มกุ้งให้เขา

ผมโทรบอกเด็กว่าร้านจะปิดปรับปรุงสักสองวัน จากเหตุการณ์เมื่อคืนร้านได้รับความเสียหายบ้างบางส่วน ถึงจะไม่เยอะแต่ก็ต้องเก็บกวาดเศษกระถางและเศษดินที่กระจัดกระจายไปทั่วร้านอยู่ดี ผมเลยเลือกที่ะปิดร้านสักสองวันเพื่อที่ตัวเองจะได้ทำใจในเรื่องนั้นด้วย 

ก๊อกๆๆ

ผมเคาะห้องนอนตัวเองที่ตอนนี้มีคุณตำรวจหนุ่มมานอนรักษาตัวอยู่ที่บ้านผม ก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไปก็พบว่าพี่เหนือกำลังคุยโทรศัพท์อยู่กับใครบางคนด้วยสีหน้าท่าทางที่เครียดมาก 

"อืม ได้ๆๆ โอเคๆ หมวดจัดการตามนั้นได้เลย" 

"มีอะไรรึเปล่าครับ" ผมถามพี่เหนือหลังจากพี่เหนือวางโทรศัพท์จากหมวดภณเรียบร้อยแล้ว 

"ฆาตกรก่อเหตุอีกแล้ว" 

"เหมือนมันมาฆ่าเราไม่สำเร็จเลยไปลงกับคนอื่น แถมครั้งนี้ยังทิ้งข้อความไว้อีกด้วย" 

"พี่กำลังจะบอกว่า เมื่อคืนหลังจากฆาตกรหนีไปเขาไปฆ่าคนอื่นแทนผมเหรอครับ" 

"ใช่" ผมทรุดตัวลงนั่งบนเตียงอย่างช้าๆ มีคนตายเพราะผมแล้วครับ แล้วก็อาจจะมีศพต่อไปที่ต้องตายเพราะผมอีกใช่ไหมครับ แหมะ แหมะ น้ำตาของผมไหลลงบนหลังมือตัวเองด้วยความเสียใจ ที่ผ่านมาผมพยายามที่จะไม่โทษตัวเองมาตลอดเลยครับ

"คลื่น" 

"ใจเย็นๆไว้ก่อน"

"แต่ผมทำให้ต้องมีคนมาตายเพราะผมนะครับ" ผมพูดออกไปด้วยเสียงสั่นๆๆ 

"ไหนวันนี้คลื่นทำอะไรมาให้พี่กินครับ" พี่เหนือที่พยายามเปลี่ยนเรื่องที่จะทำให้ผมกังวลไปพูดถึงเรื่องอาหารที่อยู่ในถาดแทน 

"ข้าวต้มกุ้งครับ พี่แพ้รึเปล่าครับ" 

"ไม่แพ้ครับ วันนี้คลื่นไปร้านไหมครับ" 

"ไม่ครับแต่ว่า ว่าจะเข้าไปทำความสะอาดซะหน่อยครับ" 

พี่เหนือทำเพียงพยักหน้าก่อนที่จะจะกินข้าวต้มที่ผมทำให้ ผมไม่ได้พูดอะไรคชต่อได้แต่นั่งนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนและ เหยื่อผู้เคราะห์ร้ายแทนผม แล้วได้แต่แขว่งขาตัวเองแก้เครียดไปเรื่อยๆ

"ถ้างั้นพี่ไปช่วยเก็บร้านเองครับ" 

"พี่ลาสองวัยพอดีเลย วันนี้เก็บร้านเสร็จแล้วพี่พาเราไปเที่ยวดีไหมครับ" 

"พี่เหนือพาจะพาผมไปเที่ยวที่ไหนครับ" 

"งั้นเราไปไหว้พระที่อยุธยากันดีไหม คลื่นจะได้สบายใจ" 

"ได้ครับ ถ้างั้นพี่กินยาก่อนน่ะครับ แล้วพี่จะขับรถไหวไหมครับ"

"ไหวครับ" 

พวกเราสองคนพากันไปช่วยกันเก็บร้านแต่ก็พบว่าที่ร้านมีพวกน้องๆกับพี่ธารมาช่วยกันทำอยู่ก่อนแล้ว พวกเราใช้เวลาไม่นานก็ทำความสะอาดร้านเสร็จ พี่ธารบอกว่าจะพาน้องๆไปเลี้ยงข้าวแทนผมเพราะเหมือนจะรู้ว่าผมกับพี่เหนือจะต้องกลับไปเก็บเสื้อผ้ากันต่อ ผมถูกทะเลกับเพยเพยแซวเรื่องไปเที่ยวนิดหน่อย สองคนนั้นก็ถูกทิวเขาลากออกไป 

เราสองคนเก็บเสื้อผ้าเสร็จพี่เหนือก็เรียกรถเพื่อจ้างรถไปส่งพวกเราสองคนแทนการขับรถไปเอง ตอนนี้พวกเรามาถึงอยุธยาตอนสี่ทุ่มกว่าๆพี่เหนือเปิดห้องให้กับคนขับรถอีกห้องส่วนผมกับพี่เหนือเรานอนห้องเดียวกัน 

"พักผ่อนก่อนนะเดี๋ยวพรุ่งนี้พี่พาไปไหว้พระนะครับ" 

"ครับ พี่เองมาล้างแผลก่อนนะครับ" ผมล้างแผลให้คนป่วยก่อนพวกเราสองคนจะนอนหลับไปพร้อมความเพลียของร่างกาย

อื้ออออ 

"ตื่นครับ ไปใส่บาตรกัน" 

"ได้ครับๆ" พี่เหนือขานรับทั้งๆที่ยังไม่ลืมตา 

"ผมกับพี่เหนือเรามาใส่บาตรพระเสร็จ ผมสองคนก็พากันมาไหว้พระใหญ่โบราณ มาเดินเที่ยวเมื่องโบราณในเวลาเที่ยงพอดี ทำให้ผมหน้าแดงเพราะอากาศร้อนมาก พี่เหนือเลยอาสาจะไปซื้อน้ำให้ผม ผมมองดูเมืองเก่าที่ยังคงความขลังของโบราณวัตถุเอาไว้เป็นอย่างดี สงบยังครับบรรยากาศที่นี่สงบมากจริงๆครับ 

กริ๊กๆๆๆ เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นมาทำให้ผมต้องยกโทรศัพท์ขึ้นมารับ 

ลูกน้ำ

ผมกดรับสายน้องสาวตัวเองก่อนที่จะต้องตกใจจนทำมือถือในมือตก

คน คนอย่างพวกมึงมันสมควรตาย

.......................................................

โปรดติดตามตอนต่อไป

ขอบคุณที่ติดตามไรต์น่า

ช่องทางการติดต่อไรท์ นะคะ

Facebook : เยว่ทู่

Twitter : เยว่ทู่

Tiktok : เยว่ทู่