ตอนที่ 12 คนส่งอาหาร

ตอนที่ 9 

คนส่งอาหาร

เช้าที่ตื่นมาแล้วไม่คุ้นชินกับการมีผู้ชายหน้าตาดีมานอนอยู่บนเตียงกันกับผมเลยครับ ให้ความรู้สึกแปลกออกไปจริงๆครับ 

ผมลุกขึ้นจากที่นอนพาตัวเองออกจากความคิดที่ทำให้อัตราการเต้นของหัวใจผมมันทำงานผิดปกติ แค่มองหน้าคุณตำรวจหนุ่มก็ทำให้หัวใจผมเต้นแรงจนไม่น่าเชื่อได้เลยครับ 

ผมลงมาเตรียมอาหารเช้า ให้กับสองชีวิตที่นังไม่ยอมตื่น ส่วนคนที่ตื่นมาช่วยผมเตรียมในเช้านี้ก็คือ ภาม เขาขอนอนเฝ้าข้างล่างแทนผู้กองยืนเถียงกันเป็นชม. เรื่องใครจะนอนโซฟา นั้นทำให้ผมตัดใจให้แทน ดังนั้นเมื่อคืนห้องผมจึงมีสามหนุ่มนอนอยู่ด้วยกัน

"ทำไมตื่นเช้ากันจังค่ะ" น้ำที่ตื่นแล้วเดินเข้ามาทักแฟนตัวที่ตอนนี้กำลังล้างวัตถุดิบ 

"พอพี่คลื่นตื่น พี่ก็พลอยตื่นตามไปด้วย" ภามหันไปบอกแฟนสาวที่งอแง

"เลิกจีบกันแล้วช่วยพี่ทำอาหารได้แล้ว" ผมหันไปบอกยัยน้องสาวตัวดีที่เอาแต่ยืนคุยกันงุงงิ้งอยู่สองคน

ทั้งสองคนเลยหันมามองผมก่อนที่จะพยักหน้ากันสองคนแล้วช่วยกันล้างผักหั่นวัตถุดิบเพื่อช่วยผมทำอาหาร ผมทำอาหารไปหันไปมองทางบันไดไป

"พี่คลื่นมองหาใครคะ" 

"เออ คือพี่มองหา" 

"ถ้าพี่มองหาพี่เหนือเหมือนวันนี้ พี่เขาจะมีงานเช้าออกไปทำงานตั้งแต่เช้าแล้วครับ" ภามไขข้อข้องใจให้กับผมได้ทันที ตอนตื่นนอนผมเองก็ไม่ได้สังกตุว่าพี่เขายังนอนอยู่บนที่นอนรึเปล่า ได้แต่นึกว่าจะลงมาทำอะไรให้คนที่กำลังนอนหลับทั้งสามกินดี

"งั้นเหรอ" ผมตอบรับคำสั้นๆเพียงเท่านั้น ก่อนที่จะหันกลับมาทำกับข้าวต่อ 

วันนี้คนที่มาส่งที่ร้านคาเฟ่ คือภามกับน้ำส่วนพี่เหนือ ภามบอกว่าพี่เขาเข้าเวรตั้งแต่เช้าแล้ว ทำไมมันรู้สึกหวิวๆเหมือนผมขาดอะไรบ้างอย่างไปเหมือนกันน่ะครับเนี้ย ที่ไม่มีพี่เขามาส่งที่ร้าน

"ทำไมวันนี้เจ้าของคาเฟ่ของเราหน้ามุ้ยแต่เช้าเลยล่ะครับเนี่ย" 

"ทะเล เดี๋ยวเหอะ!!!"

"เพราะว่าวันนี้คนมาส่งเป็นน้องสาวตัวเองไงคะ ไม่น่าใช่ผู้กองหนุ่มหล่อ" 

"นี่เพยเพย พี่ให้ค่าแรงเราเยอะไปใช่ไหมครับ" ผมล่ะเหนื่อยใจกับสองคนนี้จริงๆเลยครับ

"สองคนนั้นก็แค่อยากเป็นชิปเปอร์ไงครับ" 

"ทิวเขาหมายความว่าไง" ชิปเปอร์งั้นเหรอ ผมไม่เข้าใจในความหมายที่ทิวเขาหมายถึงอะไร 

"ก็พวกที่ชอบจับคนนี้กับคนนั้นมาคู่กัน เหมือนที่ตอนนี้ ทั้งสองคนกำลังจับพี่มาคู่กับผู้กองทิศเหนือไงครับ"

"อ้อ แบบนี้นี่เองพี่เข้าใจแล้ว แต่พี่กับพี่เหนือเราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อยนิครับ" 

"จะใช่แบบนั้เหรอครับ พอพี่เขาไม่มาส่ง ทำไมพี่คลื่นของพวกเราถึงได้หงอยเป็นลุูกหมาแบบนี้ล่ะครับ" 

"ทะเลครับ พี่ใจดีเกินไปใช่ไหมครับเราถึงได้พูดแบบนี้กับพี่" 

"เปล่าครับ ผมไปทำความสะอาดร้านดีกว่า ไปกันครับพี่เพยเพย ก่อนที่เราสองคนจะโดนหักเงินเดือนครับ" 

"ไปเลยทั้งคู่" ผมไล่สองแสบไปทำความสะอาดร้านเพื่อเตรียมเปิดร้าน 

"พี่ธารยังไม่มาเหรอทิวเขา" 

"มาแล้วน่ะครับ พี่เขารดน้ำดอกไม้ของแม่พี่อยู่หลังร้านครับ" 

"งั้นเหรอ งั้นพี่ตัดกุหลาบขาวมาใส่แจกันในร้านหน่อยแล้วกัน" 

ผมเดินออกไปหลังร้านที่ผมกับแม่ช่วยกันปลูกดอกไม้เอาไว้หลายพันธ์ุ แต่หลังจากแม่ผมเสียไป ผมก็ยังไปหาพันธ์ุดอกไม้เหล่านั้นมาปลูกทดแทนต้นที่ตายไป กุหลาบสีขาวที่แม่ผมชอบมากเต็มสวนหลังร้าน ผมเดินตรงไปหาคนที่ยื่นรดน้ำดอกไม้ให้ผมอยู่ครับ 

"ไง" พี่เขาเอยทักผมขึ้นมาสั้นๆ

"โถรธผมเรื่องนั้นเหรอครับ" 

"เปล่าหรอก" พี่ธารยังคงตอบผมสั้นๆเหมือนเดิมครับ

"แล้วพี่....." ผมเว้นช่องว่างแล้วมองดูอาการของคนตรงหน้า 

"พี่ก็แค่น้อยใจครับ" 

"พี่กับคลื่นเรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก แต่คลื่นกับเข้าข้างเขา" 

"ผมไม่ได้เข้าข้างเขาครับ" 

"แต่ผมมองว่าเขาทำตามหน้าที่ของเขาอยากสุดความสามารถเขาแล้วครับ 

"เห้อออ สรุปพี่ก็ยังเป็นคนผิดสิน่ะ" 

"พี่ตัดดอกไม้ไว้ให้เราแล้วน่ะ อยู่ในตะกร้าตรงนู้น" พี่ธารชี้ไปยังตะกร้าดอกกุหลาบสีขาวในตะกร้าไม้สานของที่แม่ผมใช้มาตลอดตอนมีชีวิต ผมรักษาและยังคงใช้มันมาเป็นอย่างดี ผ่านมาจะเป็นสิบปีทำให้สภาพไม่ใช้อาจซีดไปบ้าง แต่ยังไม่ถึงกับใช้ไม่ได้ ผมหยิบตะกร้าขึ้นมาถือไว้ ก่อนจะเอยชวนคนที่รดน้ำดอกไม้เสร็จแล้วเข้าไปในร้านด้วยกัน 

ไลน์ 

เสียงการแจ้งเตือนไลน์ของผมแจ้งเตือนว่ามีข้อความใหม่เข้ามา หื้อ ไลน์เตือนเพื่อนใหม่งั้นเหรอครับ ผมเปิดอ่านข้อความจากเพื่อนใหม่ก่อนจะต้องยิ้มออกมาเพราะข้อความที่ถูกส่งมาจากคนที่มีงานด่วนจนต้องรีบออกจากบ้านไป 

ทิศเหนือ : หิวข้าวฝีมือคลื่นจังครับ 

ข้อความที่มาพร้อมกับรูปภาพ แซนด์วิชกับกาแฟที่วางคู่กันบนโต๊ะทำงาน 

ลูกคลื่น : พี่เอาไลน์คลื่นมาจากไหนครับ 

ทิศเหนือ : พี่เอาเบอร์คลื่นมาจากน้ำเมื่อคืนครับ 

ลูกคลื่น : อ้อครับ ตอนนี้พี่เหนืออยู่โรงพักไหมครับ 

ทิศเหนือ : อยู่ครับ พี่เพิ่งกลับมาจากการไปสืบคดีข้างนอกพอดี 

ลูกคลื่น : โอเคครับ 

ผมเดิินเข้าไปครัวก่อนจะลงมือทำอาหารที่คิดว่าน่าจะให้พลังงานกับคนที่ทำงานแบบเขา ก่อนจะจัดใส่กล่องอาหารอย่างดีนำใส่กระเป๋าก่อนที่จะตรงไปเรียกรถส่งอาหารนำอาหารไปส่งให้กับคนที่บ่นว่าหิวข้าว 

ลูกคลื่น : ทานให้หมดนะครับ

ผมส่งข้อความพร้อมกับอาหารที่ถูกจัดใส่กล่องอย่างดีพร้อมกับชาคาโมมายล์ที่แม่ของผมเป็นคนคิดค้นสูตรขึ้นมา ซึ่งรสชาติแบบนี้จะหาทานได้แค่ที่ร้านของผมเท่านั้นครับ ไม่มีข้อความตอบกลับมาจากคนที่ต้องรอรับอาหารของผม 

วันนี้ที่ร้านคนก็ยังเยอะเหมือนเดิม อาจจะเพราะร้านของเราปรับเปลี่ยนมาขายเค้กคู่กลับชาดอกไม้ที่สรรพคุณต่างๆที่แม่เป็นคนคิดค้นขึ้นมาจากสมุดของท่านที่ผมไม่เคยคิดจะเอามาเปิดอ่านจนวันที่ผมไม่สามารถออกไปไหนได้ด้วยตัวเอง ผมเลยเลือกที่จะหยิบสูตรอาหารของแม่ขึ้นมาทำและปรับปรุงเพื่อพัฒนาสูตรขึ้นไปอีก 

ไลน์

หื้อ มีแจ้งเตือนเข้ามาใหม่ทำให้ผมต้องเงยหน้าจากการทำบัญชีของผม แต่นี่ไม่ใช่ข้อความจากพี่เหนือ แต่มันเป็นข้อความจากชื่อที่ผมไม่ได้เป็นเพื่อนด้วย โดยชื่อไม่แสดงขึ้นมา ผมเปิดดูแล้วก็ต้องพบกับความประหลาดใจขึ้นอีกครั้งครับ เพราะที่ส่งมากับรูปอาหารที่ผมส่งให้กับพี่เหนือ และรูปของผมที่เอากระเป๋าอาหารไปส่งให้กับคนส่งอาหาร พร้อมกับข้อความที่ส่งมาให้ผมด่้วยประโยคที่ทำให้ผมถึงกับตาโต ที่ข้อความนั้นเด้งเข้ามาครับ 

พวกมึงมันสมควรตาย 

ผมถึงกับมือสั่นทันที ที่ข้อความเด้งเข้ามาเพราะมันเป็นประโยคเดียวกันกับเสียงที่ได้ยินวันนั้นที่โรงแรมนั้นครับ คำพูดของฆาตกรที่ฆ่าหญิงสาวคนนั้น 

ผมยกโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาคนที่ส่งข้อความมาหาผมตั้งแต่ตอนที่ได้อาหารว่า ได้รับของแล้ว ผมก็ยุ่งมากจนไม่ได้ตอนกลับข้อความพี่เขา ผมแคปหน้าจอไลน์ของคนร้ายส่งหาพี่เหนือทันทีครับ

พี่เหนือ

"ครับ" พี่เขาโทรมาถามหาผมด้วยความเป็นห่วงผมเพราะคชตอนนี้พี่เขาอยู่ที่เกิดเหตุ เพราะมีชาวบ้านแจ้งความเข้ามาว่าพวกเขาพบศพถูกหั่นออกเป็นชิ้นๆ แยกทุกส่วนออกมา ผมฟังสิ่งที่เหนือบอกแล้วก็ยิ่งทำให้อึ้งเข้าไปใหญ่ ผมกลัว!!! ถ้าหากว่าวันหนึ่งผมต้องเผชิญหน้ากับฆาตกร หรือถ้าหากว่าวันหนึ่งมันทำอะไรน้ำผมจะต้องทำยังไงดี พอคิดว่าถึงตรงนี้ก็ทำให้ผมต้องทรุดตัวลงด้วยความรู้สึกหวาดกลัวอย่างบอกไม่ถูก 

"คลื่น" 

"ห๊ะ...ครับ!!!" ผมสะดุ้งสุดตัวทันที ที่มีคนมาเรียกผม 

"พี่ธารมีอะไรหรือเปล่าครับ" 

"เปล่า พี่เห็นสีหน้าเราแล้วเป็นห่วง มีอะไรรึเปล่าคลื่น" 

"เออ คือผมห่วงน้ำแหละครับ วันนี้น้ำยังไม่ไลน์หาผมเลยครับ" 

ผมเลือกที่จะปิดพี่ธารเอาไว้เพราะไม่อยากให้พี่เขาห่วงเกินกว่าเหตุ วันก่อนที่พี่ธารมีเรื่องกับพี่เหนือเพราะเรื่องความปลอดภัยของผม ถ้าหากรู้ว่าวันนี้ผมโดนขู่แถม คนร้ายก็ยังก่อเหตุฆาตกรรมโดยที่ตำรวจยังสืบหาตัวจริงของฆาตกรไม่ได้ พี่ธารคงเป็นห่วงผมมากแน่ๆเลยครับ ผมเลยเลือกที่จะยังไม่บอกความจริงกับพี่ธารดีกว่า 

"เราเตรียมปิดร้ายกันเถอะครับ" 

"แล้ววันนี้คลื่นจะกลับบ้านยังไงครับ" 

"พี่ธารไม่ต้องห่วงนะครับ เดี๋ยววันนี้พี่เหนือจะมารับแต่เขาจะมารับช้าหน่อยครับเพราะติดงานนะครับ" 

"ให้พี่อยู่เป็นเพื่อนก่อนไหมครับ" 

"ไม่เป็นไรครับผมอยู่คนเดียวครับ" 

ตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มกว่าแล้วครับผมไม่อยากรบกวนเวลาพักผ่อนของพวกเขา เพราะวันนี้ลูกค้าก็เยอะมากพอสมควร ดังนั้นน้องๆกับพี่ธารเองก็คงเหนื่อยมากพอสมควรแล้วครับ ผมเลยไม่อยากให้พวกเขาต้องมารอพี่เหนือเป็นเพื่อนผม 

เพล้ง 

หลังจากน้องๆที่ร้านกลับแล้วผมอยู่คนเดียวมาสักพัก อยู่ๆผมก็ได้ยินเสียงกระถางต้นไม้หล่นมาจากหลังร้าน ผมค่อยๆเดินไปทางหลังร้านเพื่อดูว่าทำไมกระถางแคตตัสที่ผมวางไว้บนชั้นหลังร้านตกลงมาได้ยังไง 

"เห้ย!!!" ผั๊วะ อยู่ท่อนไม้ก็ถูกฟาดลงมาเต็มแขนของผมอยากชายชุดดำ 

"พวกมึงสมควรตาย" น้ำเสียงแบบนี้ทำให้ผมถึงกลับกลัวจนตัวสั่น 

"กลัวเหรอ" ฆาตกรยังพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบเหมือนพยายามพูดให้เป็นแบบนั้น พฤติกรรมลอกเลียน เหมือนเขาพยายามลอกเลียนการพูดแบบนี้มากใครสักคนหนึ่ง 

ฉึก เขาดึงมีดออกมาจากกระเป๋าข้างลำตัว ผมขยับตัวถอยหลังไปเรื่อยๆด้วยความกลัวตาย ผมยังไม่อยากตายตอนนี้เพราะผมยังรักชีวิตตัวเองในตอนนี้ ผมยังอยากมีชีวิตอยู่เพื่อดูแลน้ำเห็นน้ำมีอนาคต มีงานแต่งงาน มีชีวิตที่ดี 

"เห้ยยยยยย"

......................................................

โปรดติดตามตอนต่อไป

ขอบคุณที่ติดตามไรต์น่า

ช่องทางการติดต่อไรต์ นะคะ

Facebook : เยว่ทู่

Twitter : เยว่ทู่

Tiktok : เยว่ทู่