ตอนที่ 10 คนเฝ้าบ้าน

ตอนที่ 7 

คนเฝ้าบ้าน

อื้ออออออ 

แสงแดดยามเช้าที่สดใส แต่สภาพจิตใจและร่างกาย ไม่สดใสเหมือนอากาศวันนี้เลยครับ ผมเองก็ไม่รู้ตัวว่าตัวเองขึ้นมานอนบนห้องตัวเองได้ยังไง เหมือนเมื่อคืนจะร้องไห้ระบายความทุกข์ใจกับพี่เหนือจนเผลอหลับไป บวกกับความเพลียที่ออกตามหาน้ำ แล้วผมก็พึ่งออกจากโรงพยาบาลด้วยเลยทำให้หลับไปตาย 

เห้อออ ไม่รู้ว่าปานนี้ยัยน้องสาวตัวดีจะเป็นไงบ้าง ไหนจะพี่เหนือที่เมื่อคืนค้างที่นี่หรือกลับไปนอนที่บ้านผมก็ไม่ทราบได้เหมือนกัน 

ผมลงมาข้างล่างเพื่อเตรียมอาหารให้กับคนที่เมื่อคืนแทบจะไม่ได้กินอะไรเลยก่อนนอนเลยครับ หื้อออ ทำไมมันหอมจังล่ะครับน่าแปลกจังใครทำอาหารเพราะยัยน้ำทำอาหารไม่เป็นนิ หรือจะเป็นพี่เหนือ 

ภาพตรงหน้าทำเอาผมถึงกับตกตะลึง อาหารบนโต๊ะเต็มไปหมดเหมือนที่บ้านผมวันนี้จะมีงานเลี้ยงยังไงยังนั้น 

"นี่มันอะไรกันว่ะ" ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆ 

"เป็นไงเรา" พี่เหนือที่เพิ่งจะออกมาจากห้องน้ำชั้นล่างถามผมขึ้นมา แสดงว่าเมื่อคืนเขานอนอยู่บ้านผมสินะ 

"นี่พี่ทำเหรอครับ" 

"เปล่าหรอก" 

"แล้วใครทำล่ะครับ" 

"นู้น...ครับ" 

พี่เหนือโยนปากไปทางห้องครัวทำให้ผมได้เห็นภาพของชายหญิงคู่หนึ่งกำลีงช่วยกันทำอาหารอยู่ 

"อะแฮ่ม!!!" ผมกระแอมเพื่อเรียกสองคนนั้นออกจากโลกของตัวเอง หวานไม่เกรงใจเจ้าของบ้านเลยครับ 

"พี่คลื่น" น้ำเรียกผมด้วยเสียงแผ่วเบา ผมไม่รู้ว่าทำไมน้องหายโกรธผมได้ แต่ท่าทางแมวง่อยแบบนี้แสดงถึงว่าน้องหายโกรธผมแล้วกำลังรู้สึกผิด 

"พามาได้แล้วเหรอ" ผมพูดแซวร้องสาวไป ไม่ได้ถามน้องว่าทำไม ถึงหายโกรธผมได้ไวขนาดนี้ 

"ไหนๆทำอะไรกันอยู่ เดี๋ยวพี่ทำต่อเองไปนั่งรอที่โต๊ะไป" 

"ไปกันเถอะค่ะพี่ภาม พี่คลื่นทำอาหารอร่อยมากเลยค่ะ" น้ำพรีเซ็นพี่ชายอย่างผมให้แฟนฟังก่อนจะพากันเดินออกไป 

สิ่งที่น้องทำค้างไว้ คือบัวลอยไข่หวาน ผมเลยจัดการทำต่่อจากทั้งสองคน ก่อนจะยกออกมาเสิร์ฟให้กับคนทั้งสามที่ตักข้าวรอ เป็นที่เรียบร้อยแล้ว 

"กินข้าวกันเถอะ เดี๋ยวพี่ต้องไปโรงพัก" พี่เหนือเห็นว่าไม่มีใครยอมตักข้าวเข้าปากสักที พี่เขาเลยพูดเพื่อขัดบรรยากาศเงียบๆนี้ทิ้งซะ 

"เออ คือเรื่องเมื่อคืนน้ำขอโทษค่ะ" น้ำมองหน้าผมที่กำลังตักข้าวเข้าปากพูดขึ้นมา 

"ทำไมถึงขอโทษล่ะในเมื่อ เมื่อคืนน้ำบอกว่าตัวเองไม้ผิด" 

ผมถามในสิ่งที่สงสัยก่อนจะวางช้อนแล้วหันมามองหน้าหญิงสาวตรงหน้าผม ด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจว่่าทำไมน้ำ ยอมมาขอโทษผมก่อนทั้งๆที่เมื่อคืนยังไงก็ไม่ยอมผมท่าเดียว

"อ้อ คือ" 

"พี่เล่าเอง" 

"ก็คือเมื่อคืนน้ำ เขาลงมาเข้าห้องน้ำเจอพี่ที่นอนอยู่ที่โซฟา พี่เลยเรียกมานั่งคุยกันน่ะ พี่เล่าเรื่องกล่องพัสดุให้น้ำฟัง เล่าเรื่องที่เราออกตามหาน้ำทั้งๆที่เพิ่งออกจากโรงพยาบาลน้ำ เขาเลยรู้สึกผิดกับคลื่นน่ะ" 

"อ้อครับ" ผมขานรับพี่เหนือที่ทิ้งช้อนข้าวมาเล่าให้ผมฟังไม่ต่างกัน 

"พี่คลื่นหายโกรธน้ำได้ยังค่ะ" 

"คนอย่างพี่เนี่ยน่ะจะโกรธน้ำลง" 

"เคยมีครั้งไหนที่น้ำทำผิดแล้วพี่โกรธน้ำได้เกินวันบ้าง" 

"ไม่เคยเลยค่ะพี่คลื่นไม่เคยโกรธน้ำได้เกินวันเลยสักครั้งค่ะ"

"น้ำขอโทษนะคะที่เอาแต่ใจ" 

"ไม่เป็นไรครับ กินข้าวเถอะ แล้วน้ำไม่คิดจะแนะนำคนที่น้ำพามาเหรอ ว่าเขาเป็นใคร" 

ผมถามขึ้นมาหลังจากเราคุยกันมาสักพักแล้ว น้ำก็ยังได้เล่าว่าตัวเองกับผู้ชายตรงหน้าคือเป็นอะไรกัน

"คือพี่ภามกับน้ำ เราคบกันมาจะปีแล้วค่ะ" 

"น้ำเป็นรุ่นน้องที่คณะครับ ผมเห็นน้ำครั้งแรกแล้วรู้สึกชอบในความร่าเริงของน้ำผมเลยตามจีบน้ำครับ" 

"แล้วที่บ้านเราทำอาชีพไรเหรอ" 

"พี่คลื่น" 

"พี่ก็ต้องถามน้ำไหมล่ะน้ำ พี่เป็นพี่น้ำน่ะ พี่ก็็ต้องเป็นห่วงเราเป็นธรรมดา" 

"ไม่เป็นไรครับพี่คลื่นถามได้ครับ" 

"งั้นเรารู้สถานการณ์ของพี่กับน้ำในตอนนี้ไหม" 

"รู้ครับ น้ำเล่าให้ฟังแล้วครับ" 

"ผมจะดูแลน้ำให้ดีครับ" 

ผมพยักหน้ารับแล้วตักกับข้าวที่ว่าจะเป็นผู้ชายสองคนนี้ทำ ไม่คนใดก็น่าจะคนหนึ่ง เพราะน้ำแค่ทอดไข่ก็ยังไหมเลยครับ 

"แล้วอาหารมื้อนี้เป็นไงคะ" 

"พี่คลื่นเจ้าของคาเฟ่ คิดว่าอาหารมื้อนี้เป็นไงบ้างคะ" น้องสาวตัวดีถามขึ้นมา หลังจากที่พวกเราทานข้าวเงียบๆมาสักพัก 

"รสชาติใช้ได้ครับ" ผมตอบตามความจริง ทำให้ทั้งโต๊ะยิ้มออกมาน้อยๆ 

"แล้วสรุปใครทำ" 

"พี่ถามค่ะ พี่ภามชอบทำอาหารค่ะ" 

"ส่วนผมทอดไข่กับต้มม่าม่าเป็นครับ" 

"ส่วนน้ำแค่ทอดไข่ก็ยังไหม้เลยค่ะ" 

"อันนี้พี่รู้อยู่แล้วน้ำ" 

"น้ำบอกว่า พี่คลื่นชอบทำอาหารเหมือนแม่แต่ไม่ค่อยมีใครได้ชิมฝีมือพี่ เพราะพี่ไม่เคยทำอาหารใครกินนอกจากน้ำ" 

"หื้อ หมายความว่าคลื่นไม่ทำอาหารให้คนอื่นกินงั้นเหรอ" 

"ใช่ค่ะ พี่คลื่นไม่ทำอาหารให้คนอื่นกินค่ะ คนที่ได้กินคือคนพิเศษ เท่านั้นค่ะ" 

"อ้อเป็นแบบนี้เอง" พี่เหนือหันมายิ้มน้อยๆให้กับผมด้วยสายตาแปลกๆ

"มีไรเหรอคะ" 

"เปล่าหรอก" พี่เหนือปฏิเสธน้ำก่อนที่จะนั่งกินอาหารเงียบๆกันต่อไป 

หลังจากพวกเราทานอาหารเสร็จน้ำก็แต่งตัวไปมหาลัย โดยมีภามไปส่งและอยู่มหาลัยเป็นเพื่อนจนกว่าน้ำจะเรียนเสร็จ ภามรับปากกับผมว่าจะคอยดูน้ำให้ตอนอยู่มหาลัย 

"พี่เหนือส่งคลื่นแค่หย้าคาเฟ่แล้ว ไปทำงานเถอะครับ" ผมบอกพี่เหนือที่ตอนนี้กำลังขับรถพาผมไปที่คาเฟ่ ส่วนงานนักสืบผมคงต้องเลิกทำไปก่อน 

"ได้ครับ ไม่ให้พี่ไปส่งในร้านด้วยเหรอครับ" 

"ไม่ต้องครับ พี่เหนือมีงานเยอะแล้วครับ ผมดูแลตัวเองได้ครับ" 

"หึ เรื่องอาหารที่น้ำพูดจริงไหมครับ" 

"จริงครับ คลื่นไม่ชอบทำอาหารให้ใครกินจริงๆครับ" 

"แล้วทำไมกับพี่ คลื่นถึงทำให้กินล่ะครับ" 

"คลื่นก็แค่..."

"ก็แค่....อะไรครับ" นั้นสิก็แค่อะไร ผมก็ไม่เคยคิดถึงจุดนี้เลยว่าคนที่ผมเพิ่งจะรู้จักไม่ได้สนิทอะไรกันทำไม ผมถึงได้ยอมทำอาหารให้เขากินล่ะ 

"ก็แค่ อยากขอบคุณครับ" ใช่อาจจะเพราะผมอยากขอบคุณพี่เขาก็เลยทำมันอย่างง่ายดาย 

"หึ...งั้นเหรอครับ" อะไรกันรอยยิ้มนั้นทำไมใจผมเต้นแรงกับรอยยิ้มแบบนั้นของพี่เขาได้ล่ะครับเนี่ยยย

"ถึงแล้วครับ" 

"ครับ ขอบคุณครับพี่เหนือ แล้ววันนี้พี่จะค้างบ้านผมไหม" 

"หื้ออออ" เวร...แล้วคลื่นถามไรออกไปว่ะนั้น 

"แล้วเราอยากให้ค้างไหม รึอยากให้พี่ส่งหมวดมาเฝ้าครับ" 

"เอ่อคือ..." จะอึกอักทำไมคลื่น ใครมาดูก็เหมือนกันไหม 

"เป็นใครก็ได้ครับ" 

"วันนี้พี่อยากกินข้าวผัดปู กับน้ำอัญชันมะนาวครับ" 

"ห๊ะ... พี่เหนือว่าไรนะครับ" 

"หึๆ พี่บอกว่าเลิกงานกลับมาแล้วพี่อยากกินข้าวผัดปูกับน้ำอัญชันมะนาว ถือว่าเป็นค่าเฝ้าบ้านให้ในตอนดึกครับ" 

"ครับ" 

ผมตอบรับแค่นั้น แล้วเดินลงจากรถ ก่อนที่รถเก๋งคันหรูเคลื่อนตัวออกไปจากหน้าร้านของผม ด้วยอาการใจเต้นแรง ที่ไม่สามารถบอกได้เลยว่าตอนนี้ผมตื่นเต้นดีใจอะไรกันแน่ 

"คลื่น" 

"คระ ครับ" พี่ธารที่เดินมาจากไหนไม่รู้มาตบที่ไหล่ผมเบาๆ แต่กลับทำผมสะดุ้งสุดตัว 

"ตกใจอะไรหือ" 

"เปล่าครับพี่" 

"แล้วใครมาส่งคลื่นเหรอ" 

"อ้อ ผู้กองทิศเหนือครับ"

"ผู้กองเหรอ เขาไปหาคลื่นที่บ้านงั้นเหรอ" 

"เปล่าครับ เมื่อคืนที่บ้านมีเรื่องนิดหน่อย เมื่อคืนพี่เหนือเลยนอนที่บ้านคลื่นครับ" 

"พี่เหนือเหรอ" 

"ใช่ครับ พี่เหนือ พี่ธารมีอะไรรึเปล่าครับ"

"เปล่าๆๆ คลื่น แล้วนี่คลื่นกินไรมายัง" 

"กินมาแล้วครับ ลูกค้าเยอะไหมครับ ถ้ายัง คลื่นจะขอตัวไปทำน้ำอัญชันสักแป๊บ แล้วเดียวออกมาช่วยดูหน้าร้านครับ" 

"คลื่นจะเข้าครัวงั้นเหรอ" ผมพยักหน้ารับคำถามของพี่ธาร ก็พี่เหนืออุตส่าห์อยากกิน พี่ธารทำหน้าตกใจยังกับว่าผมเป็นผีไปได้

ผมเข้าครัวเตรียมน้ำอัญชันเอาไว้ก่อน ส่วนมะนาวค่อยผสมตอนจะเสิร์ฟให้พี่เขา ส่วนข้าวค่อยผัดตอนจะกลับบ้าน หลังจากเตรียมวัตถุดิบเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผมก็ออกมาช่วยส่วนหน้าร้านแต่วันนี้น่าแปลกมากเลยครับ เพราะผมรู้สึกเหมือนถูกมองอยู่ตลอดเวลา

ผมอาจจะคิดมากไปเพราะตอนนี้ร้านของผม อาจจะมีตำรวจแฝงตัวอยู่ มันเลยทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองมีคนมาจ้องมองตลอดเวลา

......................................................

โปรดติดตามตอนต่อไป

ขอบคุณที่ติดตามไรต์น่า

ช่องทางการติดต่อไรต์ นะคะ

Facebook : เยว่ทู่

Twitter : เยว่ทู่

Tiktok : เยว่ทู่