ตอนที่ 2

“เทียนจ๋า”

เลอสันต์โทรศัพท์หาในวันหนึ่ง

“ เย็นนี้เราพบกันที่ร้านเดิมได้มั้ยจ๊ะ พี่อยากปรับความเข้าใจกับเทียน ได้โปรดไปพบพี่หน่อยนะ”

เสียงที่พูดมา ฟังก็รู้ว่าเจ้าตัวระแวดระวัง เพราะแทบจะเป็นกระซิบ

เทียนรุ่งนึกเยาะในใจ แต่ยังตอบกลับไปเสียงเรียบเป็นปกติ แม้หัวใจจะร้าวรานสักแค่ไหนก็ตาม

“ไม่เห็นจะต้องมีอะไรต้องปรับความเข้าใจนี่คะ ในเมื่อดิฉันไม่ได้เข้าใจอะไรผิด”

“โธ่! เทียน... พี่ยังรักเทียนอยู่เสมอ มาพบพี่หน่อยเถอะนะ พี่อยากเล่าความจริงทั้งหมดให้เทียนได้เข้าใจ”

เลอสันต์ส่งเสียงออดอ้อนมาตามสาย

เทียนรุ่งชั่งใจชั่วครู่

การที่เธอหลบหน้าหลบตา อาจจะทำให้อดีตคนรักคิดว่าเธอยังรัก จึงตัดสินใจตอบรับไป อย่างน้อยก็จะได้รู้ถึงสาเหตุที่เขาผละจากเธอไปหาผู้หญิงคนใหม่ที่เพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน ชัดๆ จากปากสับปลับนั่น

เมื่อเธอไปถึงเลอสันต์นั่งรออยู่ที่ร้านประจำ

“นั่งก่อนๆรับอะไรดี พี่เลี้ยงเอง”

“ดิฉันไม่หิวค่ะ คุณรีบพูดธุระมาดีกว่า”

เธอพูดเสียงห่างเหิน

เลอสันต์ถอนใจ ก่อนเปิดฉากด้วยน้ำเสียงออดอ้อน อย่างมั่นใจว่ามนต์เสน่ห์ของตนยังใช้ได้ผล

“เทียน พี่อยากจะบอกว่าพี่ยังรักเทียนอยู่เสมอ”

“เอาคู่หมั้นคนสวยไปทิ้งไว้ที่ไหนคะ อีกไม่ถึงเดือนก็จะแต่งแล้วไม่ใช่หรือ ผู้จัดการ!”

เทียนรุ่งประชดประชัน เพราะหลังจากหมั้นหมายกับเภาลีนา เลอสันต์ก็ได้เลื่อนตำแหน่งจากพนักงานบัญชีธรรมดาๆ เป็นผู้จัดการฝ่ายบัญชีทันที

“เทียนจ๋า อย่าประชดพี่แบบนี้สิ พี่ไม่ได้รักเภาลีนาสักนิด แต่จำต้องหมั้นเพื่อหน้าที่การงานที่ดีขึ้น ถ้ารอไต่เต้าพี่คงตายเสียก่อนกว่าจะได้ตำแหน่งดีๆในองค์กร”

“เลยหวังก้าวหน้าด้วยทางลัด” ต่อคำพูดอย่างเหลืออด

น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความเกลียดชังขยะแขยง

เลอสันต์พยายามข่มอารมณ์โกรธ เขาคิดว่าเทียนรุ่งยังโมโหอยู่เท่านั้น แต่ผู้หญิงก็คือผู้หญิง ง้อนิดอ้อนหน่อยขี้คร้านจะใจอ่อน

“พี่ยอมรับว่าวิธีการของพี่มันไม่ถูก แต่พี่ขอให้เทียนเข้าใจพี่บ้าง พี่รู้นะว่าเทียนยังรักพี่อยู่ แล้วทำไมเราไม่คืนดีกันแบบลับๆ เล่นละครตบตาเภาลีนาล่ะ พี่จะยอมแต่งงานกับเภาลีนา แต่เราสองคนก็ยังคบกันเหมือนเดิม เพียงแต่เปิดเผยไม่ได้ เมื่อวันหนึ่งมาถึง พี่มีทุกอย่างพร้อมแล้วทั้งเงินทองและหน้าที่การงาน พี่ก็จะขอหย่ากับเภาลีนา แล้วเราจะแต่งงานกันตามที่เคยฝันเอาไว้”

เลอสันต์ชะงักแผนการชั่วร้ายของตนทันที่มองเห็นแววตาเกรี้ยวกราด

เทียนรุ่งมองหน้าผู้ชายที่เธอเคยรัก ขนาดว่าเสียน้ำตาเมื่อทราบว่าเขาตีจาก อย่างกับว่ากำลังมองเห็นสัตว์ประหลาด

ความเจ็บปวดรวดร้าว กลายเป็นความรู้สึกเกือบจะเรียกได้ว่าขยะแขยง

แต่เลอสันต์เห็นเธอนิ่งขึง คงคิดว่าเธอคล้อยตาม จึงหว่านล้อมต่อด้วยลิ้นสองแฉกของอสรพิษ

“ขอให้เทียนใจเย็น แค่ทำตามแผนของพี่เท่านั้น ไม่นานเราก็จะสบาย มีเงินทองจับจ่ายใช้สอยไม่อั้น”

“คุณเลอสันต์” เทียนรุ่งเรียกเขาเต็มยศเหมือนกำลังพูดอยู่กับคนแปลกหน้า “ฉันไม่ทราบว่าคุณมีแผนการจะทำอะไรยังไง แต่ฉันขอบอกคุณว่าไม่มีวันที่ฉันจะร่วมแผนการอุบาทว์ๆ กับคุณ!”

“เทียน!”

“ฉันขอประกาศตรงนี้เลยละกัน ระหว่างฉันกับคุณ ความรู้สึกดีๆ ที่มีต่อกันขอให้จบให้สิ้นสุดลงเพียงเท่านี้ อย่านัดออกมาหาอีก และอย่าพยายามมาวุ่นวายยุ่งเกี่ยวใดๆกับฉัน ไม่อย่างนั้นเราได้เห็นดีกันแน่”

“เทียน เดี๋ยวก่อน...”

“ไม่เดี๋ยว! อ้อ...มีอีกอย่างหนึ่งที่จะบอกให้คุณรับรู้เอาไว้ ฉันสามารถถอนใจจากคุณได้แล้ว ฉันไม่รักคุณอีกแล้วเพราะฉันได้พบผู้ชายคนใหม่ที่ไม่เห็นแก่ตัว ไม่มีความคิดชั่วร้ายเหมือนอย่างคุณ ก็ไม่ได้อยากอวดหรอก แต่อยากจะบอกให้รู้ ผู้ชายคนนั้นวิเศษและพิเศษสำหรับฉันมาก เขารักฉันและพร้อมจะให้ความสุขตามที่ฉันต้องการ”

เลอสันต์หน้าเผือดวูบ แต่แล้วก็ยิ้มออกมา

“พี่ไม่เชื่อ พี่รู้จักเทียนดีพอจึงแน่ใจว่าคนอย่างเทียนไม่มีวันเปลี่ยนใจได้ง่ายๆ เทียนรักพี่มากี่ปี...สี่หรือห้า ซึ่งพี่ต้องพยายามมากแค่ไหนกว่าจะทำให้เทียนยอมรับพี่ รักพี่ เรารู้กันอยู่ เพราะฉะนั้นเมื่อรักแล้วพี่ไม่คิดว่าเทียนจะเลิกรักได้เพียงพริบตาเดียว เทียนกำลังโกรธ กำลังน้อยใจ และคงโมโหหึงพี่ เอาเป็นว่าพี่เข้าใจละกัน ว่าที่เทียนบอกว่ามีแฟนใหม่แล้วนั้น เทียนพูดเพื่อเอาชนะพี่เท่านั้นเอง”