ตอนที่ 7

“ที่ผมละลาบละล้วงค้นข้าวของส่วนตัวของคุณ” ชายหนุ่มพูดต่อ “ไม่ได้คิดฉกฉวยอะไรของคุณหรอก เพียงแต่อยากรู้ว่าคุณเป็นใคร บ้านช่องห้องหออยู่ที่ไหนจะได้พาไปส่งถูก ขอรับรองตัวเองว่าผมน่ะ พลเมืองดีเต็มขั้น”

เธอมองหน้าเขา สบตาเขาครู่เดียวก็เมินไปมองรอบห้องๆ แล้วก็เลยสะดุ้งหน้าตาตื่นตกใจอีกครา

“ทะ...ที่นี่ ที่ไหนคะ?”

“โรงแรม”ชายหนุ่มบอกหน้าเฉย

“โรงแรม!”

เทียนรุ่งแหกปากลั่นอีกครั้ง หน้าขาวๆ ซีดลงอีก

“ใช่ โรงแรม เพราะสะดวกที่สุด และก็อยู่ไม่ไกลจากจากไอ้บาร์เฮงซวยนั่นเท่าไหร่ หรือคุณคิดว่าผมจะหาญกล้าพาคุณกลับบ้านที่ระบุไว้ในบัตรประชาชนของคุณ ซึ่งนั่นเห็นจะเป็นบ้านพ่อแม่คุณแหงๆ แล้วก็อยู่ไกลมากด้วยสิ ต่อให้ขึ้นทางด่วนลงทางด่วนต่อไฮเวย์ก็เถอะ”

“ฉัน...”

“ผมสาบาน เอ้า! ว่าไม่ได้คิดพาคุณเข้าโรงแรมเพื่อทำมิดีมิร้าย เพียงแต่ต้องรีบหาที่ให้คุณนอนพักให้หายเมาก็เท่านั้นเอง”

“ตะ...แต่ คุณขึ้นมานอนกับฉันบนเตียงนี่!”เทียนรุ่งกล่าวหา

ประสบการณ์เรื่องผู้ชายที่เพิ่งผิดหวังมาหยกๆ ก็ทำให้ไม่อยากไว้ใจ เชื่อใจเพศผู้หน้าไหนง่ายๆ

“ไม่นอนบนเตียง จะให้ผมนอนไหน หรือคุณคิดว่าผมควรไปเช่าห้องอีกห้องพักรอคุณฟื้นคืนสติ เพื่อพากลับบ้าน ผมจะทำอย่างนั้นก็ได้ ถ้าเพียงแต่จะแน่ใจว่าจะไม่มีใครแอบย่องเข้ามาลักหลับเพราะรู้แกวว่าคุณพักคนเดียวในห้องนี้ เห็นหรือยังว่าผมหวังดีและระแวดระวังภัยให้คุณแค่ไหน อาจจะระวังยิ่งกว่าตัวคุณระวังตัวเองอีกนะ ผมว่า”

ตอนท้าย เขาอดประชดไม่ได้

หน้าเซียวซีดเริ่มกลับมามีสีสัน

“ฉัน....เชื่อคุณ ว่าแต่คุณเป็นใครคะ แล้วชื่ออะไร เอ้อ...คุณคงไม่ว่าฉันถามซอกแซก”

“ผมชื่อจักร”

เขาบอกง่ายๆ ไม่มีนามสกุล ไม่บอกว่าเป็นใคร มาจากไหน

ถึงตอนนี้เทียนรุ่งก็เริ่มสังเกตเครื่องแต่งกายของเขา

“คุณเป็นพนักงานบริการในร้านอาหารแถวนั้นเหรอ?”

“ถ้าคุณจะวัดจากเครื่องแต่งกายของผม ก็เห็นจะเป็นอย่างอื่นไม่ได้ หรือคุณคิดว่าเจ้าของกิจการสถานเริงรมย์แถวนั้น จะนุ่งชุดขาวผูกหูกระต่ายแดงอย่างนี้ล่ะ แต่อย่ามาใส่ใจอาชีพผมเลย ว่าเรื่องคุณเถอะ ผมอยากรู้ ว่าทำไมคุณจึงดื่มเหล้าจนเมามาย แถมยังไปเที่ยวคนเดียวอย่างนั้น ไม่รู้หรือว่ามันยิ่งกว่าอันตราย หรือว่าเพื่อนๆ เขาเลิกคบคุณกันหมดแล้ว เลยไม่มีใครไปด้วย”

เทียนรุ่งอยากเกลียดผู้ชายคนนี้ เพราะวาจาเขาทั้งกัดทั้งหยิก อย่างเจ็บๆ แต่ก็เกลียดไม่ลง

ทั้งนี้ เพราะสำนึกที่ว่ายังไงๆ เขาก็มีบุญคุณ ช่วยเธอพ้นโชคชะตาเลวร้ายนั้นมาได้ โดยที่เธอเองไม่ได้ขอร้อง และเขาก็ไม่เคยรู้จักเธอมาก่อน แสดงว่านิสัยจริงๆของเขาต้องเป็นคนดีไม่น้อย

“ว่าไง หรือว่าเป็นความลับคับอกที่บอกใครไม่ได้”

เทียนรุ่งอ้ำอึ้ง ชั่งใจว่าควรเล่าความจริงให้เขาฟังดีหรือไม่ แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจบอกทั้งหมด ถึงพฤติกรรมเกือบนำไปสู่ภัยพิบัติของตน

“ฉัน…เอ้อ…ฉันเพิ่งอกหักน่ะ แล้วทีนี้ ฉัน…ก็เลย”

“ก็แค่นั้น เรื่องชาวบ้านๆ”

เขาขัดก่อนหล่อนจะทันจบ กังวานเสียงเนือยๆ คล้ายจะบอกว่า ก็แค่นั้น ทำยังกับเป็นเรื่องลับสุดยอดไปได้.

“ไอ้เรื่องรักไม่สมหวัง ถูกคนรักทรยศ หรือแอบรักเขา เขาไม่แลตอบนี่นะคุณ มันเรื่องแสนจะธรรมดา คนสติดีพอ เขาไม่ประชดด้วยการหาเรื่องใส่ตัวอย่างที่คุณทำกันหรอก ทำเป็นนางมารร้ายในละครน้ำเน่าไปได้ ผิดหวังปุ๊บ ต้องคว้าเหล้ามาดื่มปั๊บ”

จักรมองหน้าเรียวงาม พยายามไม่แสดงความประหลาดใจ

ผู้หญิงสาว สวยราวเทพธิดา ถูกผู้ชายหักอก?

ไม่รู้ว่าไอ้ผู้ชายที่เป็นคนรักหล่อนคนนั้นกินหญ้าแทนข้าวหรือยังไง บางทีอาจตามืดบอดจึงปล่อยผู้หญิงสวยขนาดนี้หลุดมือ โดยการไปคว้าสตรีอื่นแทน

เขาคิดว่าฝ่ายชายน่าจะผละไปหาคนอื่น หล่อนจึงบอกว่าอกหัก

แต่ทำไม... ท่าทางกิริยามารยาทหล่อนก็ไม่ใช่สาวประเภทแป๋นแจ๋น สิบเอ็ด ร.ด.พอที่จะทำให้ผู้ชายเมิน กลับสิ้นคิดหาทางออกให้ชีวิตด้วยวิธีที่โง่เอามากๆแบบนั้น ในเมื่ออย่างหล่อน เท่าที่เขามองอยู่ น่าจะหาแฟนหล่อ รวย นิสัยใจคอดีแค่ไหน ก็ไม่น่าจะยากสักนิด

“ว่าแต่แค่เรื่องรักไม่สมหวังนี้เองหรือที่ทำให้คุณทำตัวเป็นเมรีขี้เมา”

“ไม่เชิง....”

เสียงตอบคำถามของเขา ฟังอ่อนอ่อย

ดวงตางามประหลาดเหลือบมองเขามีแววขลาดๆ ราวว่าบอกให้เขารู้เหตุผลจริงๆ จะถูกดุเป็นแน่ กระนั้น

“ไม่เชิง แล้วมันยังไงแน่”

จักรถามกระชั้น ไม่ให้หลบให้เลี่ยง

“คือ.... ที่ฉันไปที่นั่น จริงๆ แล้วฉัน... ฉันคิดจะไปหาเหยื่อ เอ๊ย!ไม่ใช่....คือฉันจะไปหาผู้ชายสักคน ที่มีคุณสมบัติที่กำหนดเอาไว้แล้วในใจ”

“คุณสมบัติอะไร เหยื่อที่คุณคิดไปหาน่ะ”

“นี่คุณ! ฉันบอกแล้วนะว่า...”