บทที่ 3 ต่อรอง

ธรรมิกาไม่เถียงว่าเมสันใช้นามสกุลอาชาไชยเช่นเดียวกันกับเธอ ความห่างเหินของสองพี่น้องเริ่มต้นตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ได้ แต่มารู้ตัวอีกทีเราก็พูดคุยกันน้อยมาก

แต่พี่ชายบุญธรรมของเธอก็ไม่ได้แย่กับเธอนัก เพียงแต่เขาไม่ได้สนิทสนมกับเธอเหมือนแต่ก่อน 

และธรรมิกาก็รู้ว่านิสัยของเมสันจะดีแต่กับบิดาของเธอ ส่วนกับคนอื่น ๆ โดยเฉพาะคนที่ต่ำกว่าเขา เมสันจะกดหัวรวมไปถึงเฉยชาไม่ว่ากับใครก็ตาม แม้กระทั่งบางครั้งเมสันก็เฉยชากับเธอราวกับคนที่ไม่ใช่พี่น้องกัน

ธรรมิกาไม่คิดจะถือสาเพราะเข้าใจเมสันดีว่าการเติบโตมาท่ามกลางการที่ต้องพิสูจน์ตัวเองตลอดเวลามันลำบากและทุกข์ใจแค่ไหน 

เมสันต้องผ่านการพิสูจน์ตัวเองมาไม่น้อยและอาจจะมากกว่าคนอื่น ๆ ด้วยซ้ำ ต่างกันกับเธอที่ไม่จำเป็นต้องพยายามอะไรเลย เพราะสายเลือดของเธอคืออาชาไชยที่แท้จริง

คนเราแววตามันบอกทุกอย่างและด้วยความอยากรู้อยากเห็น ธรรมิกาอยากจะลองวิชาที่ร่ำเรียนมาสักหน่อย หญิงสาวจึงเอาเอกสารบัญชีงบการเงินของบริษัทมาคำนวณสักหนึ่งชุด และก็นั่นแหละเธอพบความแปลกประหลาดของงบการเงินที่มันไม่สมดุล

นั่นก็หมายความว่ามีคนโกง และโกงเป็นขบวนการ

ธรรมิการู้ว่ามีคนโกง มีหนอนในตระกูลเราเธอก็ยิ่งค้นหาความจริง ค่อย ๆ สืบเสาะไปเรื่อย ๆ จนได้รู้ความจริงหลายอย่างที่ถูกหมกเอาไว้ใต้พรมด้วยฝีมือของเมสัน

ไม่เพียงแค่ยักยอกเงินบริษัท แม้กระทั่งปลอมลายเซ็นบิดาเขาก็ทำได้ลง แต่สิ่งที่ทำให้ธรรมิกาคิดว่านี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นเล็ก ๆ แล้วคือเอกสารการปล่อยเช่าพื้นที่คลังสินค้าที่ตัวเมสันเองบอกบิดาเธอว่าปิดซ่อมแซม

พื้นที่ตรงนั้นพี่ชายบุญธรรมเอาไปทำเรื่องผิดกฎหมาย และเธอได้เอกสารเช่า-ซื้อนั้นมาจากการที่แอบเข้าไปในห้องนอนของพี่ชาย

ย้อนกลับไปเมื่อปีก่อนธรรมิกาจำได้ว่าตอนที่เธอเรียนจบแค่อยากจะเข้าไปทำงานในบริษัท พี่ชายคนนี้ก็ดูเหมือนไม่อยากจะให้เธอลำบากและบอกให้อยู่บ้านใช้เงินสบาย ๆ และรอรับปันผลอย่างเดียว

พี่ชายที่มักจะเฉยชากับเธอ แต่บางครั้งเขาก็เป็นพี่ชายที่แสนดี ความห่วงหาในเรื่องนั้น ธรรมิการู้สึกแปลกใจแต่เพราะบิดาก็เชื่อใจพี่ชายบุญธรรมเธอจึงต้องเลยตามเลย

แต่ในตอนนี้ธรรมิกาเข้าใจแล้วว่า เพราะเหตุใดเขาถึงพยายามกีดกันเธอให้ออกห่างธุรกิจของบิดา เขากลัวว่าสิ่งที่ตนเองกำลังกอบกำไว้จะสั่นคลอนต่างหาก

เมสันไม่ได้มองว่าเธอเป็นน้องสาว แต่มองว่าเธอเป็นศัตรู 

ในขณะที่เธอเร่งหาทางออกจะบอกเรื่องนี้กับบิดา ไม่เพียงเมสันที่ระแคะระคายว่าเธอรู้เรื่องนี้ แต่ตระกูลโจวก็รู้เรื่องนี้ด้วยเช่นกัน!

หากวัฒนาเป็นอะไรไปอาชาไชยตัวจริงอย่างธรรมิกาเท่านั้นที่จะได้ครอบครองทุกอย่าง ส่วนตัวเมสันก็เป็นแค่คนดูแลเหมือนอย่างเดิมก็เท่านั้น และนั่นคือเหตุผลที่เขาทรยศเราและตระกูลโจว ก่อนจะหอบเงินทองและหนีหน้าไปโดยปล่อยให้อาชาไชยเป็นผู้รับผิดชอบทุกอย่างแทน 

ธรรมิกาไม่อาจรู้ถึงความเสียหายในสิ่งที่เมสันทำทิ้งไว้มันมหาศาลขนาดไหน ขนาดที่จะเอาทุกชีวิตของอาชาไชยมารับผิดชอบก็คงไม่พอ

“คุยกับฉันอย่าเหม่อ!” วาดิมใช้ปลายกระบอกปืนเคาะปลายคางเธอ ธรรมิกากะพริบตาเชื่องช้าและพยายามบังคับสายตาตัวเองให้จ้องมองนัยน์ตาสีเข้มที่สาดแววอำมหิตตรงหน้า

ธรรมิกามั่นใจอย่างหนึ่งว่าวาดิมฆ่าบิดาเธอไม่ได้อาจจะเพราะบิดาของเขาไม่ให้ฆ่า จะด้วยเหตุผลอะไรเขาไม่สามารถทำตามใจได้

เขาจึงทำได้แค่ข่มขวัญท่านอยู่แบบนี้ นั่นก็หมายความว่าตระกูลโจวเชื่อว่าพ่อเธอไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรด้วย เพียงแต่จะสั่งสอนให้ทุกคนอย่าได้เหิมเกริมกับพวกเขาอีกก็เท่านั้น

“เมื่อเงินที่เคยใช้จ่ายง่าย ๆ ยากขึ้น คุณคงรู้ความหมายในสิ่งที่ฉันพูดใช่ไหม?” เพราะยัยนี่เองสินะ มุมปากหยักสวยของมาเฟียหนุ่มยกยิ้ม

“ฉันจะเชื่อในสิ่งที่เธอพูดได้ยังไง…” วาดิมไม่เพียงมองแค่หน้าเธอแต่เขามองไปยังบิดาของเธอด้วย

ธรรมิการู้ว่าวาดิมกำลังข่มขู่เธอด้วยการเอาชีวิตของบิดามาเป็นเดิมพัน

“ฉันยังจับเรื่องที่มันทำบัญชีปลอมได้เลย แค่เรื่องพามันกลับมา ถ้าคุณให้โอกาส…” นิ้วมือเรียวขาวแตะลงมาบนริมฝีปากเธอ

“ฉันไม่ให้โอกาสใครพร่ำเพรื่อมีก้า…และฉันก็บอกไปแล้วว่าเมื่อมีคนทรยศก็ต้องมีคนรับผิดชอบ”

ครั้งนี้ธรรมิกาไม่ได้ด่าว่าวาดิมว่าสารเลวอีกแล้ว แต่ร่างกายของเธอคล้ายถูกแช่แข็ง หญิงสาวเผลอกลั้นหายใจเมื่อตอนแรกวาดิมใช้ปลายนิ้วสัมผัสเรียวปากเธอ แต่สักพักมันกลับกลายเป็นปลายกระบอกปืน

“ฉันจะทำยังไงกับครอบครัวเธอดีล่ะ…ไม่สิ ฉันจะทำยังไงกับเธอดี” ธรรมิการู้สึกใจชื้นเพราะเป้าหมายของวาดิมได้เปลี่ยนมาเป็นเธอเรียบร้อยแล้ว

“คุณต้องการคนรับผิดชอบ ฉันจะรับผิดชอบทุกอย่างเอง จนกว่าจะหาตัวเมสันพามันมาให้คุณล้างแค้น ระหว่างนี้ฉันจะรับผิดชอบทุกอย่างแทนอาชาไชยเอง”

ธรรมิกาขอโอกาสจากวาดิมที่จะพิสูจน์ความจริงว่าเรื่องเลวร้ายที่เมสันทำไม่ได้เกี่ยวอะไรกับบิดาของเธอและตระกูลของเรา

“ผู้หญิงเป็นสิ่งมีชีวิตที่ฉันเกลียดที่สุด ทำตัวเหมือนจะฉลาดแต่ก็โง่ เมื่อกี้เธอยังด่าฉันฉอด ๆ แต่ตอนนี้มาตีสองหน้าทำพูดดี…เธอคิดว่าฉันจะหลงกลหรือไง”