บทที่ 1 คำขอร้อง

ฝ่ามือหยาบกร้านฟาดลงมาบนใบหน้าสวยหวานจนโลหิตสีแดงฉานไหลหยดออกมาจากมุมปากเธอในทันที

ธรรมิกาแหงนหน้าขึ้นไปมองคนที่ลงมือทำร้ายเธอด้วยสายตาเย็นเยือก ก่อนจะถ่มน้ำลายก้อนใหญ่ใส่เขาอย่างไม่กริ่งเกรงว่าจะโดนทำร้ายซ้ำอีกครั้ง

“ตบไม่ได้ทำให้ตายไม่รู้หรือไง?”

ลูกสาวของวัฒนาไม่ได้เกรงกลัวคนของมาเฟียหนุ่มเลย เธอเชิดใบหน้าที่แตกยับขึ้นก่อนจะจ้องมองวาดิมอย่างไม่ละสายตา

“หึ!” วาดิมนับถือใจของหญิงสาวที่ละม้ายคล้ายคลึงตุ๊กตากระเบื้องเคลือบ ความสูงของเธอถ้าเทียบกับลูกน้องของเขา แค่เพียงพวกมันลงมือหนักหน่อยคนอวดดีก็ไม่พ้นความตาย

คนเป็นพ่อเห็นลูกสาวโดนทำร้ายคาตาแบบนั้นก็ทรุดกองลงแดดิ้นกับพื้นดินสกปรกตรงหน้ามาเฟียหนุ่ม

วัฒนาคลานเข่าเข้าไปใกล้วาดิม แต่ก็ถูกลูกน้องของเขามากันทางไว้

“คุณโจว! คุณโจวผมขอร้อง ผมกราบก็ได้ ได้โปรดปล่อยลูกสาวผมไป มีก้าไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วย!!”

มาเฟียหนุ่มจ้องมองคนพูดด้วยสายตาว่างเปล่า ในมือเขาหมุนปลอกกระสุนปืนที่ถูกใช้ไปแล้วกับคนของอาชาไชย

“งั้นใครที่รู้…พวกมันหรือไง?” น้ำเสียงทรงพลังทำเอาวัฒนาตัวชาวาบ ปากหยักของวาดิมยกขึ้นสูงมองคนสนิทเจ้าพ่อใหญ่ถูกลากตัวมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ! อ๊ะ!” ทันทีที่ธรรมิกาเอ่ยปากออกไปลูกน้องของวาดิมก็คว้าลำคอของเธอก่อนจะออกแรงบีบ

“ผมไม่อยากจะทำแบบนี้เลยจริง ๆ นะคุณเจิน” วาดิมคล้ายกับรำพึงรำพันกับตัวเอง แต่ธรรมิการู้ว่าเขากำลังพูดกับเธอ

มาเฟียหนุ่มดีดก้นบุหรี่ใส่ร่างของคนสนิทวัฒนา ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นใช้ปลายเท้าที่สวมใส่รองเท้าหนังราคาแพงขยี้เหยียบก้นบุหรี่ที่อยู่บนตัวของคนเจ็บจนไฟดับลง

“อ๊ากกก อะ โอ๊ยยยย ชะ ช่วยผมด้วย!!”

“ฉันบอกให้หยุดไง!” ธรรมิกาใช้แรงเฮือกสุดท้ายตะโกนออกไปแม้มันจะแหบแห้งจนไร้เสียงก็ตาม

“ถ้าพ่อเธอไม่รู้…อาเธอไม่รู้ แล้วเธอรู้หรือไงว่ามันอยู่ที่ไหน?”

ปลายเท้าของวาดิมเหยียบลงบนลำคอคนสนิทวัฒนา คนที่ธรรมิกาเรียกเขาว่า คุณอา คนที่มองดูเธอเติบโตมาพร้อมกับบิดา

“คุณโจวผมสาบานได้ว่าคนอื่นไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องมันเป็นเพราะผมละเลยลูก…” วัฒนาร้อนรนมองไปทางลูกสาวและสั่งทางสายตาให้ธรรมิกาหยุดพูด

‘ลูก’ ในที่นี้ก็คือลูกชายคนโตของเจ้าพ่อใหญ่ วาดิมเหมือนจะไม่รับฟังเขาเอาแต่จ้องมองกองเลือดที่ไหลทะลักออกมาจากปากของคนที่นอนหายใจรวยรินอยู่ใต้ฝ่าเท้าเขา

“งั้นผมฆ่าคุณได้ใช่ไหม?” 

คนของวาดิมไม่ต้องรอให้เจ้านายอย่างเขาสั่ง ปลายกระบอกอาวุธร้ายสีดำจ่อเข้าที่กลางหน้าผากของวัฒนา เจ้าพ่อใหญ่สั่นไปทั้งร่าง เขาไม่ได้กลัวความตาย แต่ที่ห่วงที่สุดก็คือลูกสาว

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!! ไอ้วาดิม!! อะ ไอ้!” ธรรมิกาเอ่ยออกมาได้แค่นั้น และเสียงของเธอก็ขาดหายไป

แรงบีบรัดที่ลำคอเริ่มแรงขึ้นเรื่อย ๆ เธอรู้สึกถึงแรงดันอากาศที่ไม่รู้มาจากไหนกำลังจะปะทุออกมาจากร่างกายที่ร้าวระบม

ในหูเริ่มอื้ออึงรวมถึงตามบาดแผลก็เจ็บปวดมากขึ้น

เธอกำลังจะตาย

“คุณโจว!! คุณฆ่าผมเถอะผมจะรับผิดชอบทุกอย่างเอง!”

วัฒนาเงยหน้าจ้องมองมาเฟียหนุ่มน้ำตาไหลริน เจ้าพ่อใหญ่มองไปที่ลูกสาวอย่างคนสิ้นท่า

“ผะ ผมขอยืนยันว่าอาชาไชยคนอื่นไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรด้วย เรื่องสกปรกพวกนั้น…เป็นผม...ผมหักหลังตระกูลโจว ผมยินดีชดใช้ด้วยความตาย!”

วัฒนาจับปลายกระบอกปืนที่จ่อหน้าผากเขาและกำลังจะสอดนิ้วเข้าไปในไกปืนเพื่อปลิดชีพตัวเอง

แม้แต่เสียงกรีดร้องอันน่าเวทนาของลูกสาวก็ไม่อาจจะเปลี่ยนหัวใจที่เด็ดเดี่ยวของเขาได้ เมื่อเขาตายทุกอย่างจะจบ วัฒนาคิดแบบนั้น

ทว่าความเป็นจริงกลับไม่เป็นเช่นนั้น วัฒนาปล่อยกระบอกปืนลงอย่างคนสิ้นท่าและหมดแรง

“เอาสิ...ถ้าคุณฆ่าตัวตายหนีความผิด ผมจะได้ไม่ต้องไปเถียงกับป๊าให้เหนื่อยด้วย ส่วนลูกสาวคุณ...เอาแบบนี้แล้วกัน ให้ไปรับแขกที่กาสิโนก็ได้ ผมจะสงเคราะห์เลือกแขกดี ๆ ให้”