INTRO

ภาพตรงหน้าคือหญิงสาวร่างเล็กนั่งอยู่บนเก้าอี้บุนวมอย่างดี ตรงโต๊ะด้านหน้ามีทั้งอาหารและเครื่องดื่มตั้งเรียงรายไว้หลายอย่าง ราวกับว่ากำลังอยู่ในงานเลี้ยงก็ไม่ปาน

ทว่าในความเป็นจริงนั้นร่างกายของเธอกลับถูกพันธนาการด้วยเชือกป่านสีขุ่นร้อยรัดมัดไว้กับเก้าอี้ บริเวณดวงตาถูกผ้าดิบสีเข้มผูกปิดไม่ให้มองเห็นสิ่งอื่นใด ปลายเท้าของเธอเปรอะเปื้อนไปด้วยโลหิตสีแดงฉาน

“ผมคิดว่าคุณจะมีแต่ลูกบุญธรรมชายนั่นเสียอีก…”

คำพูดของวาดิม โจวทำให้หัวใจของชายวัยใกล้ฝั่งสั่นสะท้าน ดวงตาหม่นแสงจับจ้องไปยังเบื้องหน้า หัวใจคล้ายกับขาดออกไปไกล ร่างทั้งร่างสั่นเทิ้มไปด้วยความหวาดกลัวจับจิตใจ

“คุณพ่อคะ นั่นคุณพ่อไหมคะ” เสียงแหบแห้งของหญิงสาวที่ถูกมัดไว้กับเก้าอี้เปล่งออกมาด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี เธอจำได้ว่านั่นคือเสียงบิดาผู้ให้กำเนิด

“ผะ ผมขอเวลาคุณโจว ผมจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย”

นัยน์ตาสีเข้มจ้องมองสภาพเจ้าพ่อใหญ่อย่างวัฒนา อาชาไชย มุมปากหยักของมาเฟียหนุ่มหยักยิ้ม ดวงตาคมเข้มตวัดกวาดไปมองทั่วทั้งบริเวณ

คนของอาชาไชยนอนเกลื่อนกลาดทั้งยังมีลมหายใจและไร้ลมหายใจ หากไม่เห็นแก่ไมตรีที่มีกันมาเนิ่นนาน สักคนเขาก็ไม่คิดจะเก็บไว้!

ผ้าดิบที่ถูกปิดดวงตาของหญิงสาวร่างอ้อนแอ้นอรชรถูกดึงออก ความรุนแรงของเนื้อผ้าบาดเข้าไปที่โหนกแก้มข้างซ้ายของเธอจนเลือดซิบ

“เมื่อมีคนทรยศก็ต้องมีคนรับผิดชอบ”

“คุณมันคนสารเลว”

เพียะ! สิ้นคำพูดที่หลุดออกมาจากปากบาง ใบหน้าสวยหวานสะบัดไปตามแรงตบ

ธรรมิกา อาชาไชย เงยหน้าขึ้นจ้องมองคนที่ตบหน้าเธอด้วยดวงตาวาวโรจน์ ก่อนจะถ่มน้ำลายผสมเลือดสีข้นใส่คนตรงหน้าตอกย้ำว่าเธอไม่ได้เกรงกลัวเขา