ไม่ยอมลดความอ้วน

น้องเนย...

"อิ่มจังอ่ะขอบคุณน้าาาาเพื่อนเลิฟ"

"อิ่มแล้วแบบนี้ก็ไม่ต้องพาไปกินบิงซูแล้วดิ"

"ไม่ๆๆต้องกิน กินคาวไม่กินหวานสันดานไพร่นะเคยได้ยินป่ะ"

"เครเครอยากกินร้านไหนเลือกดิ"

"อืมมมมเราจำได้ว่ามีร้านนึงนะเคยมากับเจ้ ร้านนี้บิงซูอร่อยมากๆอยู่อีกชั้นนึงอ่ะป่ะ" เราดึงแขนออกัสไปที่บันไดเลื่อนเพื่อขึ้นไปอีกชั้นที่มีร้านบิงซู

ขณะกำลังเดินผ่านร้านต่างๆก็บังเอิญอีกแล้ว บังเอิญเจอพี่วาตะที่กำลังนั่งอยู่ในร้านอาหารญี่ปุ่นโดยมีผู้หญิงคนนั้นคีบอาหารป้อน พี่วาตะคงจะชอบผู้หญิงแบบนี้สินะ ทั้งสวยทั้งหุ่นดี อกเป็นอกเอวเป็นเอว อยากถามจังว่าชีวิตนี้เคยกินปิ้งย่างแบบเรามั่งป่าว สงสัยจะไม่เคยถึงได้ผอมแบบนี้ใหญ่แค่นม เราไม่อิจฉาหรอกนะ ไม่เลยสักนิด

วาตะ.....

เขามองออกไปข้างนอกร้านก็เจอยัยหมูอ้วนกำลังลากจูงไอ้หมอนั่นเข้าร้านบิงซู นี่เขาเพิ่งเห็นเธอนั่งกินปิ้งย่างอยู่เลยนะ นี่เข้าร้านขนมต่ออีก เอากระเพาะไหนใส่วะ แบบนี้ถ้ามีผัวๆคงต้องทำงานหนักเพราะต้องหาเงินเลี้ยงยัยนี่

แต่ชาตินี้คงจะมีหรอกนะผัวอ่ะตัวเท่าตุ่มขนาดนี้ใครได้ไปเป็นเมียคงจะโชคร้าย

หลายวันต่อมา.....

น้องเนย....

วันนี้เป็นวันหมั้นของเจ้เค้ก เพราะวายุเร่งเร้าให้ลุงนายจัดการก่อนที่จะกลับไปเรียนต่อในอาทิตย์หน้านี้ เรากำลังนั่งมองเจ้เค้กแต่งหน้าโดยมีเจ้ครีมช่วยดูแลความเรียบร้อยอยู่ใกล้ๆ ถามว่าอิจฉาพี่มั้ยที่ได้หมั้นทั้งที่ก่อนหน้านี้ต้องเป็นตัวเองที่ต้องหมั้นกับพี่วาตะ

"เนยพี่ว่าเราลงไปช่วยแม่ดูแลงานข้างล่างดีกว่ามะ มานั่งหงอยอะไรตรงนี้" เจ้ครีมหันมาพูดกับเรา

"ขอน้องเนยนั่งอยู่ใในห้องนี้ก่อนนะเจ้ครีม น้องเนยไม่อยากลงไปเจอใครบางคน"

"เฮ้อออ จะหลบหน้าไปทำไมยังไงๆก็ต้องเจอกันอยู่ดี พี่เราหมั้นกับน้องชายเค้าไม่เจอวันนี้วันหน้าก็ต้องเจอ ยิ่งเราหลบหน้าเค้าแบบนี้เค้าจะหัวเราะเยาะเอานะจะหาว่าเราไม่กล้าสู้หน้า"

"ให้เค้าว่าเถอะค่ะ น้องเนยไม่กล้าสู้หน้าเค้าจริงๆนั่นแล่ะ"

เรานั่งมองเจ้ครีมแต่งหน้าแต่งตัวให้เจ้เค้ก วันนี้เจ้เค้กสวยมากจริง แม้ว่าเราจะเป็นฝาแฝดกันแต่เราไม่เหมือนกันเลย อาจจะเป็นเพราะเราอ้วนเจ้เค้กผอมเลยทำให้เจ้เค้กแต่งชุดไทยแล้วสวยแบบนี้ สักพักแม่ก็ขึ้นมาดูแล้วก็มาบอกเราว่าออกัสมาถึงแล้ว

"น้องเนยออกัสมาน่ะถามหาน้องเนย ลงไปคุยกับออกัสสิ"

"แม่ให้ออกัสขึ้นมาบนนี้ไม่ได้เหรอคะน้องเนยไม่อยากลงไปเลย"

"หลบหน้าวาตะใช่ไหม"

"ค่ะ ไม่ปฎิเสธ"งั้นเดี๋ยวแม่เรียกออกัสขึ้นมาบนนี้ก็ได้ แต่ว่าตอนทำพิธีน้องเนยต้องลงไปร่วมพิธีนะลูก"

"ค่ะแม่" สักพักออกัสก็มา

"โหสวยนะเนี้ย"

"แน่นอนสิวันนี้วันหมั้นเราหนิ"

"ดีใจด้วยนะที่มีคนจอง ไม่เหมือนใครบางคนแถวนี้โดนเท 5555"

"ออกัส!!!! "

"เนยพี่ว่าเนยลดความอ้วนน่าจะดีนะ รับรองสวยแน่" เจ้ครีมจู่ๆมาบอกให้เราลดความอ้วน

"ไม่ค่ะ น้องเนยไม่อยากสวย ถ้าจะมีคนรักน้องเนยก็ต้องรักน้องเนยที่เป็นน้องเนยแบบนี้ไม่ใช่เพราะน้องเนยสวยหุ่นดีมีนม"

"แล้วเธอคิดว่าจะมีมั้ยคนที่เธอว่าคนที่เค้ารักเธอแบบที่เป็น" ออกัสถามด้วยสีหน้าจริงจัง

"ไม่รู้สิ อาจจะมีหรืออาจจะไม่มีก็ได้น้องเนยไม่ซีเรียส น้องเนยไม่มีแฟนน้องเนยก็อยู่กับป๊ากับแม่ไปแบบนี้แล่ะ"

หนึ่งชั่วโมงต่อมา พิธีหมั้นก็เริ่มขึ้น เรานั่งอยู่ฝั่งนึงพี่วาตะก็นั่งอยู่อีกฝั่ง วันนี้พี่วาตะหล่อมากใส่ชุดไทยสากลสีครีม แต่ถึงจะหล่อยังไงเราก็ไม่มีสิทธิ์คิดไม่มีสิทธิ์มองว่าเขาเป็นของเราอีกต่อไป เขาเป็นของคนอื่นท่องเอาไว้ในใจ มาเป็นเพลงเลยสิ เห้ออออ กว่าจะจบพิธีทำเอาเราเหน็บกินขามันชาไปหมดทั้งขาเลย ออกัสพยุงเราให้มานั่งที่โซฟาแล้วเดินไปขอยานวดจากแม่บ้านมานวดให้เรา ออกัสดีกับเรามากจริงๆ ถ้าเราไม่มีออกัสเป็นเพื่อนเราจะเป็นยังไงนะ

"ออกัส"

"อะไร"

"เราเป็นเพื่อนกันมากี่ปีแล้วอ่ะ"

ถ้านับตั้งแตอนุบาลด้วยก็สิบห้าปีถามทำไม"

"โหนานเหมือนกันเนอะ ว่าแต่เราสงสัยตั้งแต่เรารู้จักกันมาเราไม่เคยเห็นออกัสมีแฟนเลย"

"เธอก็เหมือนกันมั้ยยัยหมูตอน เธอก็ไม่มีเหมือนกันป๊ะ"

"เราอ้วนเราไม่สวยไม่มีแฟนมันไม่แปลกหรอก แต่ออกัสอ่ะหน้าตาดีหล่อเหมือนเจบีgot7เลยนะทำไมไม่มีแฟน หรือว่า....."

"หรืออะไรของเธอ"

"ออกัสชอบ....ผู้ชาย ใช่ไหม"

"ยัยโง่ ไม่รู้อะไรก็อย่าพูดไปเรื่อยเราเสียหายนะเว้ย"

"5555555 แน่ๆเลยออกัสอย่ามาโกหกเรานะบอกมาเหอะนายชอบใคร"

"ไม่จำเป็นต้องรู้หรอกน่า"

วาตะ.....

"นั่นแฟนหนูเนยเหรอตาหวาน" พ่อถามอาหวานเมื่อหันไปมองยัยเนยที่หัวเราะเสียงดังกับไอ้หมอนั่นที่เขาจำได้มาเป็นคนเดียวกับที่เจอที่ห้าง สองคนนั้นนั่งอยู่ที่โซฟาใกล้ๆที่เขานั่งนี่แล่ะ

"อ๋อ ออกัสเป็นเพื่อนน้องเนยตั้งแต่สมัยอนุบาลค่ะพี่นาย"

"ดูสนิทกันดีนะ ดูสิ"

"ค่ะยัยเนยไม่มีเพื่อนมีแต่ออกัสคนเดียวเพราะที่โรงเรียนชอบมีคนล้อน้องเนยๆเลยไม่อยากคบกับใครสักคนมีแต่ออกัสที่เข้ามาคุยด้วยสองคนนี้เลยเป็นเพื่่อนที่สนิทกันมาก ถ้าน้องเนยไปไหนกับออกัสหวานไม่เคยห่วงเลยค่ะ"

"นัตว่าถ้าน้องเนยลดหุ่นนะต้องสวยมากแน่ๆเลยหวาน ทำไมหวานไม่บอกน้องเนยลดน้ำหนักบ้างล่ะ"

"บอกจนไม่รู้จะบอกยังไงแล้วนัต แต่ไม่ใช่ไม่เคยลดนะ แต่ทำได้แค่อาทิตย์เดียวเท่านั้นล่ะโดนหามเข้าโรงพยาบาลทันทีเพราะช็อก คุณหมอบอกลดกระทันหันเกินไปทำให้ร่างกายปรับสภาพไม่ทัน ตั้งแต่นั้นมาหวานกับพี่คีย์เลยไม่บังคับให้ลดอีก แต่ก็จะมีเตือนๆบ้างให้ค่อยๆลดทีละนิดแต่เหมือนจะไม่ได้ผล"

"น้องเนยเป็นเด็กน่ารักนะ มองโลกในแง่ดี พี่คงไม่มีวาสนาได้น้องเนยไปเป็นลูกสะใภ้" พ่อพูดจบก็หันหน้ามาทางผมทันทีทำให้ทุกคนต้องมองตาม

"มึงอย่าโลภมากไอ้นาย กูยกน้องเค้กให้ลูกมึงไปคนนึงละ เหลือน้องเนยไว้ให้ดูแลกูกับตาหวานยามแก่ยามเฒาบ้างสิวะ" อาคีย์พูดดีครับผมอยากยกนิ้วให้เลย

"อาการหวงลูกนี่เป็นมาตั้งแต่หนุ่มยันแก่เลยนะไอ้คีย์"

"แน่นอนดิลูกกูๆเลี้ยงมากะมือ"

แล้วทำไมเขาต้องมานั่งฟังเรื่องยัยนี่ด้วยวะเนี้ย...

เขาขอตัวออกไปสูดอากาศข้างนอกเพราะบ้านหลังนี้อยู่นอกเมืองอากาศยามเย็นแบบนี้ดีโคตรๆ เขาเดินเล่นแล้วก็มานั่งอยู่ตรงท่าน้ำ มันทำให้เขาคิดถึงช่วงเวลานึงเมื่อครั้งยังเป็นเด็ก

"ฮืออพี่วาตะ พี่วาตะไม่ไปได้มั้ยคะ น้องเนยไม่อยากให้พี่วาตะไปไหน ฮืออออ นะคะ"

"พี่ไปไม่นานหรอกน้องเนย พี่สัญญาพี่จะกลับมาหาน้องเนย"

"ฮือออ จริงๆนะคะพี่วาตะไม่ได้หลอกน้องเนยใช่ไหมคะ"

"พี่เคยหลอกน้องเนยเหรอ"

"ไม่ค่ะ พี่วาตะไม่เคยหลอกน้องเนย แต่น้องเนยกลัวว่าพี่วาตะจะลืมน้องเนยฮืออออ"

"งั้นเรามาเกี่ยวก้อยสัญญากัน"

"ทำยังไงคะ"

"เราเอานิ้วมาคล้องกันไว้แบบนี้ พี่สัญญาว่าพี่จะกลับมาหาน้องเนย ถ้าน้องเนยโตขึ้นน้องเนยต้องมาเป็นเจ้าสาวให้พี่นะ"

"อื้มมม น้องเนยสัญญาค่ะ น้องเนยจะโตเร็วๆน้องเนยจะกินเยอะๆจะได้โตเร็วๆพี่วาตะจะได้กลับมาหาน้องเนย"

ภาพในวัยเด็กกำลังกลับมาให้เขาจำมันได้อีกครั้งว่าเขาเคยสัญญากับเด็กผู้หญิงคนนึงเอาไว้ที่นี่ เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆในวันนั้นกลายมาเป็นยัยเนยในวันนี