ถ้าบอกว่าชอบจะเชื่อไหม

น้องเนย...............

"ไว้พรุ่งนี้มารับนะ"

"อื้มมม ได้ๆเราจะรอละกัน บาย"

เรามาส่งออกัสที่รถเพราะตอนนี้งานหมั้นก็ผ่านไปเรียบร้อยแล้ว แขกเหรื่อก็ทยอยกลับกันเกือบหมดจะเหลือแค่ครอบครัวลุงนายที่เย็นนี้จะทานอาหารค่ำที่บ้านเรา

"ว่าไง วันนี้ไม่ทักกันเลยนะ" ทำหน้ายียวนมาแต่ไกลเลยค่ะ คงไม่ต้องบอกนะคะว่าใคร

"ทำไมต้องทัก" เราตอบกลับไปแต่ก็ไม่ได้มองหน้าหรอกนะคะเพราะกลัวจะหวั่นไหวอีก

"โอ้โห พูดแลดูห่างเหินจังเลยนะอดีตว่าที่คู่หมั้น"

"ดีแล้วค่ะที่เป็นแค่ว่าที่ เพราะน้องเนย...เอ่อเพราะเราคงจะรู้สึกแย่กว่านี้ถ้าได้หมั้นกับคนแบบคุณ"

"เป็นฉันหรือเปล่าที่ต้องรู้สึกแย่ที่ีมีคู่หมั้นแบบเธอ หึ พาไปไหนคงอายคนอื่นแย่"

"ค่ะ เรามันไม่สวยเรามันอ้วนเรามันน่าเกลียดคุณถึงได้รังเกรียจ แล้วไงเหรอ เราก็เป็นของเราแบบนี้ เราไม่ได้ทำให้คุณหรือใครเดือดร้อนเพราะฉะนั้นอย่ามาดูถูกกันคุณมันก็แค่ผู้ชายที่มีทัศนคติที่แย่มองคนที่รูปลักษณ์ภายนอก"

เราไม่อยากยืนคุยกับคนแบบนี้แล้วค่ะ เราไปหลงรักผู้ชายแบบนี้ได้ไงกันนะ เสียเวลาชีวิตจริงๆเลยค่ะ เราเดินหนีออกมา แต่.... เขาดึงแขนเราเอาไว้แล้วก็พูดสิ่งที่เราไม่คิดว่าจะได้ฟัง

"เดี๋ยวดิ ฉันยังพูดไม่จบ"

"มีอะไรก็พูดมาค่ะ มันเสียเวลาของเรา""...ฉันหวังว่าเธอคงไม่กลับคำเรื่องหมั้นหรอกนะ"

"ก็ไม่แน่นะคะ"

"ยัย..."

"ยัยหมูอ้วน ยัยหมูตอน ยัยคนไม่สวย คุณจะว่าเราแบบนี้อีกใช่ไหม หึ เราฟังมาทั้งชีวิตแล้วล่ะคุณจะว่าเราด้วยคำพวกนี้ก็แล้วแต่เลยค่ะเราฟังจนชิน ขอตัวก่อนนะคะคุณวาตะ" เรามองเขาทั้งน้ำตา เราพยายามแล้วค่ะที่จะไม่ร้องไห้ให้คนแบบเขาอีกแต่มันทำไม่ได้จริงๆ เราเดินออกมาพร้อมกับน้ำตาที่มันไหลไม่หยุด โชคดีที่ตอนนี้มันเป็นเวลาพลบค่ำเลยไม่มีใครสังเกตุเห็น

เรากลับมาที่ห้องนอนของตัวเองแล้วเดินไปที่กระเป๋านักเรียนที่วางอยู่ก่อนที่จะหยิบกรรไกรมาตัดพวงกุญแจมิคกี้เม้าส์ที่ห้อยอยู่ออก

"พอกันทีคนใจดำ" เราเขวี้ยงมันออกไปตรงหน้าต่าง มันจะไปตกที่ไหนก็ช่างมันเราไม่อยากเห็นมันอีกต่อไป

วาตะ....

ปั่ก!! อะไรมาโดนหัวเขา เขารีบมองหาเพราะเหมือนมีอะไรมาโดน แล้วสายตาก็ไปสะดุดกับอะไรสักอย่างสีแดงๆ มันเหมือนตุ๊กตา เขาจึงเดินไปแล้วหยิบมันขึ้นมาดู พวงกุญแจ?? ทำไมมันคุ้นๆเหมือนเขาเคยเห็นที่ไหน

"เฮีย ผมตามหาตั้งนานมายืนอะไรตรงนี้คนเดียว" ไอ้วายุเดินจูงมือคู่าหมั้นหมาดๆของมันมาหาผม

"เอ๊ะนั่นมัน...."

"ของเธอเหรอ" ผมถามยัยเค้กเพราะเห็นเธอมองมันอยู่

"เปล่าค่ะ ของยัยเนยน่ะว่าแต่มาตกทำไมตรงนี้ ของรักของหวงเลยนะนั่นน่ะ"

"พวงกุญแจอ่ะนะของรักของหวงน้องสาวตัวเอง เน่าขนาดนั้น"

"นายอย่าพูดแบบนี้ให้ยัยเนยได้ยินนะไม่งั้นโกรธแน่ๆ ว่าแต่พี่จำไมไ่ด้เหรอว่าพี่เคยให้มันกับยัยเนยอ่ะพี่วาตะ"

"อืมมม จำไมไ่ด้หรอกคงนานแล้วมั้ง"

"แม่บอกตอนนั้นพี่สามขวบส่วนยัยเนยได้ขวบเดียวอยู่มั้ง"

"โอ้โหหห เฮียเราสายเปย์ตั้งแต่เด็ก"

เขามองของที่อยู่ในมือ ถามว่าเขาจำได้ไหมใครจะไปจำได้กันผ่านมาจะยี่สิบปี เขาเอามันใส่กระเป๋ากางเกงไว้ก่อนจะเดินเข้าบ้านพร้อมกับสองคนนี้เพราะได้เวลาทานอาหารค่ำแล้ว

น้องเนย.....

"น้องเนยไม่ลงไปได้มั้ยคะแม่"

"ไม่ได้ค่ะ มันจะเป็นการเสียมารยาทนะคะน้องเนย ลงไปนะคะ"

"แต่...น้องเนยไม่อยากเจอคนใจร้ายคนนั้นนี่คะ"

"ไม่อยากเจอก็ไม่ต้องมองสิคะ"

"แม่พูดง่ายอ่ะ นั่งอยู่โต๊ะเดียวกันไม่มองหน้ากันยังไงไหวคะ"

"แม่ลงไปรอข้างล่างนะคะรีบตามลงไปนะคะ"

สุดท้ายเราก็ต้องลงมาอยู่ดี แล้วเก้าอี้ที่ว่างมันก็เหลือแค่ตัวเดียวซึ่งติดกับเขาด้วย ต้องมีคนแกล้งเราแน่ๆเพราะปกติที่นั่งเราไม่ใช่ตรงนี้ เห้อออ

"นั่งสิยัยเนยทุกคนรอเราอยู่คนเดียวเลยนะ"

"มึงจะดุน้องเนยทำไมวะไอ้คีย์"

"ขอโทษค่ะ น้องเนยปวดหัวเลยนอนพัก"

"เป็นอะไรมากมั้ยลูก ไปหาหมอมั้ยลุงกับมี๊จะได้พาไป"

"ไอ้นาย สรุปน้องเนยนี่ลูกกูหรือลูกมึง"

"มึงยกให้เป็นลูกกูๆก็พร้อมนะ ส่วนมึงกูยกวาตะให้ เพราะนิสัยแม่งเหมือนก๊อปปี้มึงมาเลย"

"มึงชมกูใช่ไหมไอ้นาย"

"แล้วแต่มึงจะคิด"

"พอค่ะพอ หวานว่าเราทานข้าวกันเลยดีกว่านะคะอากงอาม่าคงจะหิวแล้ว"

"เอ้ออ น้องเนยอาลืมบอก อาได้สูตรเค้กมาใหม่ว่างๆลองไปชิมให้อาหน่อยนะลูก"

"ได้เลยค่ะ งั้นน้องเนยขอไปพรุ่งนี้เลยนะคะ พอดีพรุ่งนี้น้องเนยมีนัดกับออกัสพอทำธุระเสร็จจะได้ไปหาอาที่ร้านเลย"

"มีนัดอะไร ไปไหนทำไมไม่บอกป๊า"

"ก็น้องเนยกำลังจะบอกนี่ไงคะ คืองี้ค่ะ พี่แอลลี่พี่สาวของออกัสเปิดฟิตเนสใหม่แล้วเค้าก็ให้บัตรวีไอพีน้องเนยมาด้วย น้องเนยเลยอยากไปลองเล่นดู"

"จะผอมก็คราวนี้ล่ะมั้งพี่สาวผม55555"

"เจแปน แซวพี่นะเราน่ะ"

"ก็จริงนี่ครับแม่ ร้อยวันพันปีไม่เคยจะไป"

"คนเราก็ต้องเปลียนแปลงบ้างสิเจแปน" เราพูดกับเจแปนแต่สายตาเรามองไปที่ใครบางคนที่ตอนนี้กำลังก้มพิมพ์อะไรยุกยิกยุกยิกกับมือถือ คงแชทคุยกับสาวๆล่ะสิ หึ

วาตะ.....

ตอนนี้เขากำลังคุยกับผู้หญิงคนนึงอยู่ เราเพิ่งเจอกันที่ผับเมื่อสองวันก่อน เธอเดินมาทักเขาก่อน เธอชื่อนีน่าเราแลกเบอร์แลกไลน์แล้วก็คุยๆกันมาสองวันแล้ว พรุ่งนี้เขานัดเธอที่ผับเดิมที่เราเจอกัน พอคุยจบเขาก็เก็บมือถือเข้ากระเป๋ากางเกงตามเดิม แต่เหมือนมือจะไปโดนอะไรสักอย่าง เขาเลยหยิบมันออกมาปรากฎว่ามันคือพวงกุญแจที่เขาเก็บมาซึ่งมันคือพวงกุญแจมิคกี้เม้าส์ที่เขาเคยให้ยัยเนยสมัยยังเป็นเด็ก เขากำลังคิดว่าจะเอามันไปทิ้ง ในเมื่อยัยนี่ไม่ต้องการเขาจะเก็บมันไว้ทำไมอีก แต่....

หมับ!! พวงกุญแจถูกคว้าไปจากมือ เขารีบเงยหน้ามอง ปรากฎว่าเป็นยัยเนยที่เอามันไป ยัยนั่นทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แล้วก็ลงมือทานข้าวต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หึ หึ หึ ยัยหมูอ้วนเอ้ยยยยคงเสียดายสิท่า

วันต่อมา......

น้องเนย....

"โหฟิตเนสพี่แอลลี่ใหญ่โตจัง" เราเดินตามออกัสเข้ามาในฟิตเนส เครื่องออกกำลังต่างๆถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ เห็นแล้วก็อยากลองเล่นบ้าง

"น้องเนยยยย" พี่แอลลี่เรียกเราทันทีที่เราเข้ามาข้างใน

"พี่แอลลี่ ไม่เจอพี่แอลลี่ตั้งนานเลยคิดถึงจังค่า" เราวิ่งเข้าไปกอดพีี่แอลลี่ทันที

"พี่ก็คิดถึงเรา นี่ผอมลงรึเปล่า"

"อย่าพูดเอาใจยัยนี่สิแอลลี่"

"ผอมลงค่ะ น้ำหนักลงไปสองขีด อิอิ"

"โหเยอะมากกกก 55555"

พี่แอลลี่หัวเราะได้สดใสมากค่ะ เธอสวยหุ่นดีเพรา่ะรักษาสุขภาพมากๆเวลาเราไปที่บ้านออกัสพี่แอลลี่มักจะชวนเราทำน้ำเพื่อสุขภาพทานตลอดแต่เราไม่ค่อยชอบเพราะมันไม่อร่อย55555

เราใช้เวลาอยู่ในฟิตเนสทั้งวันเสียเหงื่อไปเยอะเหมือนกัน จนรู้สึกหิวขึ้นมา

"ออกัส เราหิวแล้วอ่ะ"

"อยากกินไร"

"เอออ อานัตตี้ชวนไปชิมขนมสูตรใหม่ เราบอกวันนี้จะชวนนายไปด้วย ไปด้วยกันนะ"

"ได้ดิ"

หนึ่งชั่วโมงต่อมาเราก็มาถึงร้านขนมของอานัตตี้

"สวัสดีค่ะอานัตตี้น้องเนยมาตามสัญญาแล้วค่าาา"

"สวัสดีครับอานัตตี้"

"มากันแล้วเหรอจ๊ะเด็กๆ มาๆ มานั่งรอตรงนี้เลยเดี๋ยวอาไปเอาขนมมาให้ชิม อร่อยไม่อร่อยต้องพูดความจริงนะจ๊ะ"

อานัตตี้ให้เรามานั่งโซนข้างในที่เป็นส่วนตัวหน่อยเพราะขนมที่เอามาให้ชิมยังไม่ได้วางขายเพราะต้องรอคิวซีน้องเนยมาตรวจสอบก่อน 

"เป็นไงอร่อยมั้ย"

"อร่อยค่ะอร่อยสุดๆไปเลยน้องเนยชอบสตรอเบอรี่"

"ออกัสล่ะว่าไง"

"อืมมผมว่ามันหวานไปนะครับอา ถ้าลดหวานลงอีกหน่อยจะดีมากเลย"

"อืมมม งั้นเหรออเดี๋ยวอาลองปรับลดน้ำตาลลงอีกหน่อยดีกว่า"

"แต่น้องเนยว่าอร่อยแล้วนะออกัส"

"เธอชอบกินหวานไงยัยหมูตอน"

"ง่ะ ทำไมต้องว่าเราด้วย"

"เราสองคนนี้ถ้าไม่บอกว่าเป็นเพื่อนกันอาจะคิดว่าเป็นแฟนกันนะเนี๊ย"

"5555อานัตตี้ก็พูดไปเรื่อยอย่างออกัสน่ะไม่มาชอบน้องเนยหรอกค่ะอ้วนอย่างกะหมูกินก็เยอะ"

"ถ้าบอกว่าชอบจริงๆจะเชื่อมั้ยล่ะ"

"..............."

"นี่ออกัสชอบหลานสาวอาจริงๆเหรอจ๊ะ"

"ครับ."

ออกัสมองมาที่เราด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดาว่าที่พูดเมื่อกี้คือพูดจริงหรือพูดเล่น

"อย่ามาแกล้งเราแบบนี้นะออกัส"

"แกล้งอะไร พูดจริงทำไมไม่เชื่อ"

"แต่เราเป็นเพื่อนกันนะออกัส"

"เพื่อนแล้วไง"

"เอ่อออ อาว่าอาขอตัวออกไปดูลูกค้าก่อนนะจ๊ะ"