พี่วาตะช่วยด้วย

น้องเนย.....

แบตหมด?? เห้ออออ แล้วเราจะทำไงดีล่ะ เราเก็บมือถือเข้ากระเป๋าก่อนจะเดินไปหาพี่วาตะใกล้ๆ จนผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆ มองมาที่เราด้วยความสงสัย

"มีอะไรคะน้อง"

"มีไรยัยหมูอ้วน" ดูพี่วาตะจะมึนๆ แล้วนะคะเพราะตั้งแต่มาถึงเห็นดื่มเอาดื่มเอาไม่รู้กี่แก้วต่อกี่แก้ว

"พี่วาตะน้องเนยอยากกลับบ้าน" แต่ดูเหมือนคำพูดของเราจะไม่ได้รับความสนใจจากพี่วาตะเลย เพราะเอาแต่คลอเคลียตรงซอกคอผู้หญิงคนที่ชื่อนีน่าที่กำลังนั่งตักพร้อมกับโอบกอดกันอยู่

"น้องคะ น้องไม่เห็นเหรอว่าพวกพี่กำลังสนุกกันอยู่ ถ้าอยากกลับก็กลับไปก่อนก็ได้นะ" เพื่อนของนีน่าหันมาพูดกับเรา

"กลับเองไม่ได้หรอกค่ะ พี่วาตะต้องไปส่งเพราะพี่วาตะพาน้องเนยมาที่นี่"

"ตัวโตยังกะช้างทำไมจะกลับเองไม่ได้ยะ อายุกี่ขวบละ เข้าผับได้แต่กลับเองไม่ได้"

เราไม่อยากสนใจคำพูดของคนอื่นเราสนใจแค่คนที่พาเรามา

"หรือไม่มีเงินค่าแท็กซี่ อ่ะพี่ให้แล้วพอถึงบ้านก็อาบน้ำกินนมนอนซะนะคะคุณน้อง"

พอผู้หญิงคนนี้พูดจบคนอื่นๆ ก็พากันหัวเราะใส่เรา ทำเหมือนเราเป็นตัวตลก เราชักจะโมโหแล้วนะทำไมผู้หญิงพวกนี้ถึงมารุมว่าเราด้วย

"พี่วาตะ ลุกขึ้นไปส่งน้องเนยเดี๋ยวนี้เลย" เราเดินแทรกเข้าไปยังโซฟาที่พี่วาตะกับผู้หญิงของเขานั่งโอบกอดกันอยู่ เราพยายามดึงแขนพี่วาตะให้ลุก แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะลุกออกมา จู่ๆ พี่วาตะก็สะบัดแขนเราออก

"อะไรนักหนาวะ แม่งสร้างแต่ปัญหาน่าเบื่อว่ะ"

"ใครสร้างปัญหากันแน่ ถ้าพี่วาตะไปส่งน้องเนยที่บ้านก่อนน้องเนยก็ไม่ต้องมายืนอยู่ตรงนี้ให้เป็นปัญหาหรอก ถ้าไม่อยากไปส่งงั้นน้องเนยขอยืมมือถือหน่อยจะโทรให้พี่อคินหรือไม่ก็ให้ออกัสมารับ"

พี่วาตะก็คงจะรำคาญเลยรีบควานหามือถือแต่...

"มือถือมีไหนวะ?? " ดูเหมือนพี่วาตะจะหามือถือไม่เจอ อย่าบอกนะว่าหายน่ะ

"มือถือหายเหรอคะพี่วาตะ"

"อืมมไม่แน่ใจ"

พี่วาตะหันซ้ายหันขวาลุกขึ้นยืนเพื่อก้มหามือถือของตัวเองแต่ก็ไม่เจอ

"สรุปไม่มีให้น้องเนยยืมใช่ไหม"

"ก็มันหาไม่เจอให้ทำไงวะ แม่งอยู่ไหนวะ" คนเมาก็ยังคงวุ่นวายกับการหามือถือที่ไม่รู้เอาไปไว้ที่ไหน

"งั้นน้องเนยออกไปโทรที่ตู้ก็ได้ค่ะ"

เราเดินลงมาจากชั้นสอง ตอนนี้เกือบตีหนึ่งแล้วแต่คนที่มาเที่ยวก็ยังเยอะอยู่ไม่มีทีท่าว่าจะกลับกันง่ายๆ เพลงก็ดังคนก็เยอะควันบุหรี่อีกคละคลุ้งไปหมด จากตอนแรกที่คิดว่ามันจะสนุกแต่ตอนนี้ชักไม่แน่ใจ แต่ทำไมคนถึงชอบมาเที่ยวแบบนี้กันนักนะไม่เข้าใจเหมือนกัน หรืออาจเป็นเพราะเราไม่ดื่มด้วยมั้งเลยไม่รู้ว่าจะมาทำไม

"น้องครับ" เหมือนมีคนมาพูดอยู่ใกล้ๆ หูพร้อมกับสะกิดที่ไหล่ทำให้เรารีบหันไปมองทันทีแล้วถอยหลังออกมาหนึ่งก้าว

"เอ่อเรียกเราเหรอคะ" ผู้ชายคนนี้ที่ีเดินมาทักเราเขาแต่งตัวดูดีมากหน้าตาก็พอใช้ได้ แต่เราไม่ได้รู้จักเขานะเขามาทักเราทำไมกัน

"ครับ พี่เห็นเรายืนงงอยู่ตรงนี้เลยคิดว่าคงมีปัญหา"

"เอ่อออ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ คือกำลังจะกลับบ้านน่ะค่ะ"

"แล้วนีี่มากับใครครับ เพื่อนเหรอ"

"มากับพี่ชายค่ะแต่พี่ชายยังไม่กลับเราเลยจะกลับก่อน"

"พี่ชาย...วาตะเหรอ"

"พี่รู้จักพ่ี่วาตะด้วยเหรอคะ"

"อื้มมมม รู้จักสิก็เป็นเพื่อนๆ กันน่ะ"

"แล้วทำไมไม่ขึ้นไปหาพี่วาตะคะนั่งอยู่ชั้นบน"

"ไม่ล่ะข้างบนมันเงียบเกินไปพี่ชอบนั่งชิวๆ อยู่ข้างล่างมากกว่า ว่าแต่เราเหอะดึกขนาดนี้จะกลับคนเดียวไม่กลัวเหรอ"

"อ๋อ คือจะออกไปโทรศัทพ์ให้เพื่อนมารับน่ะค่ะ พอดีแบตมือถือหมดพอดี"

"ยืมของพี่ก่อนก็ได้นะเพราะตู้โทรศัพท์สาธารณะมันไกล"

"ขอบคุณนะคะพี่ี เอ่อ พี่ชื่ออะไรคะ"

"พี่ชื่ออาร์ทน่ะ"

"อ่อพี่อาร์ท ขอบคุณนะคะที่จะให้ยืมมือถือ"

"พี่เอาวางไว้ที่โต๊ะ เราเดินตามพี่มา" เราเดินตามพี่อาร์ทไปที่โต๊ะซึ่งก็อยู่ไม่ไกลจากตรงที่เรายืน

"ใครวะไอ้อาร์ท"

"น้องไอ้วาตะ"

"ห๊า!!! อ่ะ เอ่ออแล้วมึงพาน้องมันมาทำไมวะ" ทำไมพี่คนนี้ถึงทำหน้าตกใจด้วยเมื่อได้ยินชื่อพี่วาตะ

"พอดีน้องเค้าจะขอยืมมือถือกูเลยจะให้น้องเขายืม น้องเอ่อน้องชื่อไรพี่ก็ลืมถาม"

"เนยค่ะ"

"อ่อน้องเนย" พี่อาร์ทเดินอ้อมไปอีกฝั่งของโซฟาคงไปหยิบมือถือ

"เห้ยพวกมึงเห็นมือถือกูป่าววะ" นี่อย่าบอกนะว่าพี่อาร์ทก็มือถือหายอีกคน ผับนี้มีขโมยรึไง

"กูจะไปรู้กับมึงมั้ยล่ะ"

"เอ่อน้องเนยนั่งรอพี่แป๊บนะเดี๋ยวพี่ไปถามเพื่อนพี่อีกโต๊ะก่อนเผื่อพี่เอาไปวางท้ิงไว้"

"เอ่อ ค่ะๆ " เราจำใจต้องนั่งรอขณะที่พี่อาร์ทไปหาเพื่อนเขาอีกโต๊ะโดยการปล่อยให้เรานั่งกับเพื่อนของเขาอีกสองสามคนที่ีโต๊ะนี้ซึ่งเราไม่รู้จักใครเลย เราทำตัวไม่ถูกเพราะไม่ได้รู้จัก เราก็เลยทำทีมองไปรอบๆ แต่จู่ๆ พี่ผู้ชายคนเดิมที่ถามพี่อาร์ทว่าเราเป็นใครก็ยื่นน้ำส้มมาวางตรงหน้าของเรา

"ทานน้ำส้มก่อนสิครับน้องเนยไอ้อาร์ทมันสั่งมาให้"

"เอ่อไม่เป็นไรค่ะน้องเนยไม่หิว" เราตอบพร้อมกับยิ้มขอบคุณเพราะตอนนี้เราอยากกลับบ้านแล้ว

เรานั่งรอพี่อาร์ทประมาณเกือบสิบนาทีพี่เขาก็เดินกลับมาที่โต๊ะ

"โทษทีนะครับพอดีเจอเพื่อนอีกกลุ่มน่ะเลยคุยกันนานไปหน่อยว่าแต่น้องเนยอยากกินอะไรมั้ยสั่งได้นะ"

"ไม่เป็นไรค่ะน้องเนยไม่หิวเท่าไหร่"

"เอ้ออเมื่อกี้พี่เจอไอ้วาตะที่ห้องน้ำ พี่บอกมันว่าน้องเนยอยู่ที่โต๊ะพี่ มันเลยฝากมาบอกว่าเดี๋ยวมันก็จะกลับละให้น้องเนยนั่งรอมันตรงนี้เดี๋ยวมันมาแล้วจะไปส่งน้องเนยที่บ้านเอง"

"จริงเหรอคะ"

"ครับ งั้นน้องเนยก็นั่งรอมันตรงนี้นะเดี๋ยวมันมาก็กลับกะมันเลยจะได้ไม่ต้องรบดวนให้เพื่อนมารับ"

"งั้นก็ได้ค่ะ"

ระหว่างที่เรานั่งรอพี่วาตะที่โต๊ะพี่อาร์ทก็สั่งอาหารมาทานด้วยซึ่งก็จะเป็นพวกยำต่างๆ เราเห็นพี่ๆ เขากินมันก็ทำให้เราอดไม่ได้ที่จะตักมันเข้าปาก

"อร่อยมั้ย"

"อร่อยค่ะแต่เผ็ดไปหน่อย" รสชาติมันเผ็ดมากเลยค่ะไม่รู้ทานกันเข้าไปได้ไงเราเลยหยิบน้ำส้มขึ้นมาดื่มแก้เผ็ด

แต่สักพักเรารู้สึกเหมือนตัวเองจะหนาวๆ ร้อนๆ แบบแปลกๆ เราพยายามบังคับฝืนตัวเองให้มีสติ ตอนนี้รู้สึกร้อนมาก ทำไมมันร้อนแบบนี้

"น้องเนยเป็นอะไรครับ" พี่อาร์ทจู่ๆ ก็มานั่งลงข้างๆ ก่อนจะเอามือมาลูบที่แขนแล้วก็ต้นขาของเราช้าๆ เราไม่รู้เป็นอะไรพอพี่อาร์ทมาสัมผัสตัว ตรงส่วนนั้นของเราก็รู้สึกแปลกๆ ทั้งที่ไม่เคยมีอาการแบบนี้เลยสักครั้ง

"พะ พี่อาร์ทอย่าใกล้น้องเนย ถอย อะ ออกไปค่ะ" เราพยายามกระเถิบตัวออกห่า่งจากพี่อาร์ทแต่เหมือนมันจะไมไ่ด้ผล

"เฮ้ยยยไอ้อาร์ทมึงแน่ใจเหรอวะ ยัยนี่ไม่ใช่สเป๊กมึงนี่หว่า"

"กูอยากลองของแปลกว่ะ กูเคยเอาแต่ผู้หญิงสวยๆ หุ่นดีๆ แต่ไม่เคยลองผู้หญิงแบบน้องไอ้วาตะกูอยากรู้มันจะรู้สึกยังไง"

"อ้วนขนาดนี้มึงยังมีอารมณ์อยู่อีีกเหรอวะ5555"

"มึงหุบปากไปเลยไอ้แทค"

จากคำพูดของผู้ชายพวกนี้ตอนนี้เราพอจะรู้แล้วว่าตัวเองเป็นอะไร เราไม่น่าไว้ใจใครเลย แล้วตอนนี้เราจะต้องทำยังไง

"ป๊าขาแม่ขาช่วยน้องเนยด้วย ฮืออออ" ในตอนนี้เราคิดถึงป๊ากับแม่ ท่านจะรู้สึกยังไงถ้ารู้ว่าเราจะต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ เราไม่อยากโทษพี่วาตะที่พาเราเข้ามาเราโทษตัวเองที่เดินเข้ามาข้างในนี้ทั้งที่พี่วาตะบอกให้เรารออยู่ที่รถแต่เราไม่เชื่อเอง ใช่ พี่วาตะ เราต้องรีบไปหาพี่วาตะ เราพยายามที่จะลุกออกจากโต๊ะแต่มันลุกไม่ไหว

"น้องเนยจะไปไหนเดี๋ยวพี่พาไป" พี่อาร์ทขยับเข้ามาใกล้เรามากกว่าเดิม

"ออกไปนะไอ้คนเลว แกวางยาฉันใช่ไหม"

"ทำไมพูดไม่เพราะกับพี่ล่ะครับ พี่อุส่าห์จะพาน้องเนยไปมีความสุขในแบบที่น้องเนยคงไม่มีโอกาสได้ลอง"

"ออกไปนะ ไม่งั้นฉันจะฟ้องพี่วาตะ"

"5555ไอ้วาตะน่ะเหรอ ป่านนี้คงกำลังมีความสุขกับนังนีน่าอยู่ในห้องน้ำนั่นแล่ะ มันคงไม่มาสนใจเธอหรอก"

ห้องน้ำงั้นเหรอ พี่วาตะอยู่ในห้องน้ำ เราต้องไปหาพี่วาตะ คิดได้แบบนั้น เราพยุงตัวเองและฝืนเดินไปยังห้องน้ำ พี่อาร์ทพยายามจะเข้ามาดึงเราให้เราให้นั่งลงแต่เราขืนตัวเองและผลักพี่อาร์ทให้ล้มลงไปนั่งที่เดิมแล้วรีบพาตัวเองเดินมายังห้องน้ำ เราฝืนเดินจนมาถึงห้องน้ำ ระหว่างทางเดินมาก็มีคนมองมาที่เรานะแต่ไม่มีใครเข้ามาถามหรือมาช่วยอะไรเราเลย เราไล่เคาะห้องน้ำทุกห้องที่คิดว่าพี่วาตะจะอยู่ จนมาถึงห้องสุดท้าย

วาตะ.....

ตอนนี้เขาอยู่ในห้องน้ำของผับกับนีน่า เราสองคนทำภาระกิจแบบเร่งด่วนเพราะถ้าให้รอจนถึงคอนโดคงไม่ทัน ขณะทีี่เขากำลังนัวเนียอยู่ที่ซอกคอและกำลังจะสัมผัสหน้าอกของนีน่าเขาก็ได้ยินเสียงใครเรียกชื่อเขา มันคุ้นมาก

"พี่วาตะ พี่อยู่ในนี้มั้ย พี่อยู่ไหนคะ ชะ ช่วยน้องเนยด้วย" เสียงเริ่มใกล้เข้ามาเรื่อยๆ พร้อมกับเสียงตบประตูรัวๆ