Chapter 5 ทวงหนี้

PART ROME

วันต่อมา

@RM CAR

นักธุรกิจหนุ่มหล่อผู้บริหารสูงสุด RM CAR นั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้พนักสูงสีดำ เขาทอดสายตาคมกริบมองผ่านกระจกหนาทึบออกไปนอกตัวอาคาร สายตาของเขาไม่ได้ดูทิวทัศน์บริเวณรอบนอกแต่อย่างใด เพราะตอนนี้ในใจของชายหนุ่มกำลังคิดถึงแต่นิลิน หญิงสาวที่เขาไม่เคยลืมเธอได้เลย

ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น พร้อมร่างหนาสูงใหญ่ของลูกน้องคนสนิทที่เดินเข้ามาพร้อมเอกสารสำคัญ

"นี่ครับคุณโรม ประวัติของคุณนิลิน” ลูกน้องคนสนิทยื่นซองสีน้ำตาลให้เจ้านายหนุ่มของเขา

"ตอนนี้คุณนิลินเธอเช่าซื้อห้องที่คอนโดของคุณภาคินครับ" ลูกน้องคนสนิทอีกคนพูดรายงานเรื่องที่เขาไปสืบมาให้เจ้านายหนุ่มของเขาได้รับทราบทันที

"อืม" จากนั้นชายหนุ่มก็หยิบเอกสารในซองสีน้ำตาลขึ้นมาอ่านอย่างละเอียด

"คุณลุงคนนี้ เป็นพ่อของนิลินงั้นเหรอ?" ชายสูงวัยที่ชายหนุ่มกล่าวถึงตอนนี้คือพ่อของนิลิน ซึ่งเป็นหนี้การพนันที่บ่อนของเขาจำนวนเงินห้าล้านบาท ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปากขึ้นทันที เมื่อคิดแผนการออกว่าควรทำอย่างไรให้นิลินกลับมาเป็นของเขาอีกครั้ง

"ใช่ครับ…นายสมชาย เข้ามาเล่นพนันในบ่อนได้หนึ่งเดือนแล้วครับ แต่ช่วงสองอาทิตย์ที่ผ่านมานี้ ผมยังไม่เห็นนายสมชายเข้ามาบ่อนอีกเลยครับ"

"งั้นพรุ่งนี้ พวกมึงก็ไปจัดการตามหนี้พ่อของนิลินซะ แต่ห้ามทำรุนแรงกับคนในครอบครัวของเธอเด็ดขาด แค่ขู่ให้กลัวก็พอ พวกมึงเข้าใจที่กูพูดใช่ไหมไอ้เดย์ไอ้ไนท์" ชายหนุ่มกำชับลูกน้องคนสนิทของเขา

"เข้าใจครับนาย "

PART NILIN

วันรุ่งขึ้น

@ บ้านนิลิน

“อื้อ...ใครมาโหวกเหวกโวยวายตั้งแต่เช้าล่ะเนี่ย” ฉันบ่นพึมพำก่อนที่จะดีดตัวลุกจากที่นอนทันที เมื่อได้ยินเสียงคนมาโวยวายหน้าบ้านของฉันตั้งแต่เช้า จากนั้นฉันก็เดินลงจากชั้นสองออกไปที่หน้าบ้าน

“พ่อ! เกิดอะไรขึ้นคะ” ฉันรีบเดินปรี่เข้าไปหาพ่อของฉันทันที เมื่อเห็นชายชุดดำนับสิบรูปร่างสูงใหญ่ยืนประจันหน้ากับพ่อของฉันอยู่หน้าบ้าน

“เอ่อ คือ พ่อ...” พ่อของฉันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเหมือนรู้สึกผิดอะไรบางอย่าง

“ผมให้เวลาพวกคุณหนึ่งเดือน รีบหาเงินมาใช้หนี้เจ้านายของผมซะ ถ้าภายในหนึ่งเดือนไม่มีเงินมาจ่ายหนี้คืน…ก็เตรียมตัวย้ายออกจากบ้านหลังนี้ไปได้เลย” ชายชุดดำรูปร่างสูงใหญ่คนหนึ่งกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงน่ากลัว ก่อนที่ชายชุดดำคนนั้นจะเอามือของเขาไปจับปืนที่เหน็บไว้ตรงเอว

“พวกคุณพูดถึงหนี้อะไรกัน ฉันไม่เข้าใจ” ฉันถามออกไปด้วยความสงสัย เขาพูดถึงหนี้อะไรกัน

“ถามพ่อของคุณเองก็แล้วกัน” จากนั้นชายชุดดำนับสิบก็เดินออกจากหน้าบ้านของฉัน แล้วขึ้นรถตู้สีดำขับรถออกไปด้วยความเร็ว

“พะ…พ่อมันเกิดอะไรขึ้นคะ” เมื่อฉันกับพ่อเดินเข้ามาภายในบ้าน ฉันก็ถามพ่อด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“พ่อเป็นหนี้พนันลูก... พ่อไม่ดีเองที่หาเรื่องเดือดร้อนมาให้กับครอบครัวของเรา” พ่อของฉันเอ่ยด้วยน้ำเสียงสลดรู้สึกผิด

“พะ…พ่อเป็นหนี้พวกเขาเท่าไรคะ”

“5 ล้าน”

“ฮะ! 5 ล้าน...” นี่คือเสียงแม่ของฉัน ฉันและพ่อรีบหันไปมองแม่ทันที เพราะฉันไม่รู้ว่าแม่เข้ามาตั้งแต่ตอนไหน และเมื่อท่านได้ยินเช่นนั้นท่านก็ล้มพับลงไปที่พื้นทันที

“แม่ๆ อย่าเป็นอะไรนะคะ” ฉันร้องเสียงดังตกใจ เมื่อเห็นแม่มีอาการชักเกร็งกระตุกไปทั้งตัว

"พี่ลิน! แม่เป็นไรครับ" อคินที่พึ่งตื่นนอน เอ่ยถามเสียงตกใจ เมื่อออกมาเห็นแม่มีอาการชักเกร็ง

“ลินไปเอารถออกมาลูก...จะได้พาแม่ไปส่งที่โรงพยาบาล” พ่อเอ่ยบอกฉันทันที เพราะตอนนี้ฉันตกใจจนทำอะไรไม่ถูก

"ค่ะพ่อ” จากนั้นฉันก็รีบวิ่งไปหยิบกุญแจรถและนำแม่ของฉันไปส่งที่โรงพยาบาลทันที