ตอนที่ 4 [Z&P] ชีวิตเด็กนักเรียนนอกบ้าน

Zi hao talk

ชีวิตเด็กเรียนในบ้านของผม มันทุเรสสิ้นดี แต่เพราะไอ้ความบัดซบนั่น ทำให้ผมเพิ่มความระมัดระวังให้น้องสาวผมอีกหลายเท่า ผมสั่งให้บอดี้การ์ด ยืนเฝ้าเธอทุกวิชาที่เธอเรียน แม้ซีซวนจะยังเด็ก อายุห่างจากผมเกือบห้าปี ซึ่งตอนนี้เธออายุเพียงแค่เจ็ดขวบ เทียบเท่าได้กับนักเรียนชั้น Primary School 1 แต่ด้วยหน้าตาที่สวยงามน่ารัก มันอาจนำภัยร้ายมาสู่ตัวเธอได้ ผมไม่อยากให้เธอโชคร้ายเหมือนผม ผมจึงป้องกันทุกอย่างไว้

ส่วนความอับอายที่ผมได้รับมานั้น ผมเก็บเงียบไว้ไม่บอกใคร ผมอายเกินกว่าจะพูดมันออกไป แต่ผมแค่ขอป๊ากับม๊าว่า หากผมอายุสิบสามปี ขอให้ผมได้ออกไปใช้ชีวิตในรั้วโรงเรียนเหมือนเด็กคนอื่นๆ บ้าง ผมจะได้มีชีวิตที่กำหนดและเลือกเองได้ ไม่ต้องกลายเป็นวัตถุทางเพศของผู้หญิงอยู่แบบนี้ และเมื่อผมอายุได้สิบสามปี ผมได้เข้าเรียนที่โรงเรียนระดับ Grade 7 ในบ้านเกิดของตัวเองซึ่งเป็นโรงเรียนนานาชาติ มีแต่ลูกหลานเศรษฐีเรียนกันเท่านั้น

ชีวิตของผมเริ่มดีขึ้น ผมมีกลุ่มเพื่อน ได้ใช้ชีวิตวัยเรียนเหมือนเด็กปกติ แต่ผู้หญิงก็ยังไม่หยุดเข้าหาผม ซึ่งผมก็ไม่ได้สนใจใครเป็นพิเศษ โดยเฉพาะหากเป็นเพื่อน ผมจะไม่คิดเกินเลยมากไปกว่านั้นแน่นอน ร่างกายของผมผ่านผู้หญิงมาสามคน ซึ่งเป็นประสบการณ์ที่ผมเองไม่ได้อยากจำ แต่ผมก็ไม่ได้เอาความทรงจำเลวร้ายพวกนั้นมาลงโทษตัวเองหรอกนะ

เมื่อผมขึ้นมัธยมปลาย ผมเริ่มเปิดใจให้ผู้หญิง ผมมีแฟนและก็มีสัมพันธ์ที่ลึกซึ้ง แต่ด้วยที่เรายังเด็ก จึงเปรียบเหมือนรักของวัยรุ่น มันไม่จีรังยั่งยืนเลย ผมรักๆ เลิกๆ กับผู้หญิงไปหลายคนในช่วงชีวิต High School และเมื่อถึงวันที่ผมต้องเข้าเรียนมหาวิทยาลัย ซึ่ง IQ ความฉลาดของผมก็ทำให้ผมสามารถสอบเข้าเรียนที่ University of Hong Kong ได้ มหาวิทยาลัยนี้เป็นมหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งในฮ่องกง และผมก็เข้าเรียนในคณะบริหารธุรกิจ เอกการจัดการทั่วไป

ป๊าและม๊าภูมิใจในตัวผมมากๆ เพราะพวกท่านต้องการให้ผมรับช่วงดูแลธุรกิจของครอบครัวต่อ ซึ่งธุรกิจของครอบครัวผม มีทั้งขาวสะอาดและเทาดำ เราทำคาสิโน ธุรกิจคาสิโนของเราเป็นอันดับหนึ่งในมาเก๊า และเรายังค้าขายอาวุธให้แก่รัฐบาล ส่วนธุรกิจสีขาว เราทำธุรกิจโรงแรม โรงแรมของตระกูลเราขยายไปยังประเทศต่างๆ ในแถบเอเชีย และเรายังทำธุรกิจการท่องเที่ยว ที่เรียกว่าทัวร์ โดยบริษัททัวร์ของเราจะเน้นเที่ยวที่มาเก๊าเป็นหลัก แค่ที่ว่ามาก็ปาไปสี่ธุรกิจแล้ว

และผมซึ่งเป็นพี่ชายคนโต ผมควรรับดูแลธุรกิจสีเทาดำ ส่วนน้องสาวผมควรรับช่วงดูแลธุรกิจสีขาวจะเหมาะกว่า ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยของผม เป็นไปอย่างปกติ แต่ก็ยังไม่พ้นเรื่องผู้หญิงที่ยังคงมีเข้ามาตลอด ผมก็ยังมาเร็ว เคลมเร็วเหมือนเดิม ผมมีแฟนและรักๆ เลิกๆ ไปอีกหลายคน และเมื่อผมขึ้นปีสาม ผมก็ได้รู้จักกับเฟยหลง ลูกชายคนเล็กของตระกูลเฉิน เราคุยกันถูกคอและสุดท้ายเราก็สนิทจนเป็นเพื่อนกัน ผมไม่ได้มองแค่ว่าเฟยหลงจะเป็นพันธมิตรทางธุรกิจเท่านั้น แต่ผมมองว่าเราสองคนเปรียบเสมือนครอบครัว เพราะผมถูกชะตากับมันมาก แม้มันจะอายุน้อยกว่าผมถึงสองปี แต่ผมกับมันคุยกันแบบเพื่อนไปแล้ว ไม่มีสรรพนามว่าพี่หรือน้องอะไรทั้งนั้น มีเพียงแค่มึงกับกู

อยู่มาวันหนึ่ง เฟยหลงมีปัญหาเรื่องแฟน ซึ่งแฟนของมันก็คือเพื่อนของผมที่ชื่อว่าหวังเยี่ยน ผมเป็นเพื่อนกับหวังเยี่ยนมาสามปี ผมมองออกเลยว่าเธอเคยชอบผม และถ้าผมมองไม่ผิด ตอนนี้เธอก็ยังชอบผมอยู่ แต่นิสัยจริงๆ ของเธอ ค่อนข้างเป็นคนขี้อิจฉา และไม่รู้ว่าเฟยหลงกับหวังเยี่ยนไปผิดใจกันยังไง หวังเยี่ยนถึงทำเรื่องที่รุนแรงและไร้ความปราณีต่อผู้หญิงด้วยกัน ดีที่ผมเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง จึงให้ลูกน้องเข้าช่วยเด็กผู้หญิงที่ชื่อเอวารีนไว้ได้ทัน แต่สุดท้ายเฟยหลงเสือกชวนผมทรีซั่มกับหวังเยี่ยนซะงั้น แล้วผมจะไปปฏิเสธยังไง

แต่สิ่งที่ผมทำในครั้งนี้ มันมีบทสรุปในตอนท้าย ผมได้ตัดสินโทษให้ลูกน้องของหวังเยี่ยนด้วยความตาย และสั่งสอนให้เธอเลิกนิสัยเลวๆ ไปได้ตลอดชีวิต ผมเองไม่ใช่คนดี ผมเป็นลูกมาเฟีย ความรุนแรงมันอยู่กับผมตั้งแต่เด็กแล้ว ป๊าผมสอนเสมอว่า "อย่าไว้ชีวิตพวกชั่ว เพราะมันอาจกลับมาทำร้ายเราอีก เราต้องกำจัดพวกมันให้สิ้นซาก" และคำสอนนี้ ผมก็นำมาปฏิบัติอยู่เสมอ ทั้งหมดนี้หล่อหลอมให้ผมเป็นคนที่ไร้ความปรานี เด็ดขาด และไม่เกรงกลัวใครหน้าไหนทั้งนั้น และแน่นอนป๊าก็ยังคาดหวังไปถึงคู่ชีวิตของผม ว่าจะต้องเหมาะสมกับผมมากแค่ไหน เธอจะต้องเป็นผู้หญิงที่ทั้งอ่อนหวานและเข้มแข็ง ต้องสามารถเป็นนายหญิงมาเฟียได้ และต้องทำให้ทุกคนเคารพและเกรงกลัว ผมเองก็ยังไม่เคยเจอผู้หญิงแบบนั้นสักที แม้ป๊าผมจะพยายามหาผู้หญิงมาให้ ป๊าให้ผมไปดูตัวอยู่หลายครั้ง แต่ผมก็ยังไม่เจอใครที่ใช่สำหรับผมสักคน ผมจึงขอป๊าไปตรงๆ ว่าเรื่องคู่ชีวิต ผมขอเป็นคนเลือกเอง

_______________________