บทที่ 4 - จากเด็กกำพร้าสู่เก้าอี้ซีอีโอ

รถบีเอ็มสีขาวพาซีอีโอหนุ่มมาถึงบ้านอย่างปลอดภัย เขาเดินเข้าบ้านหลังโตที่มีแค่เขาคนเดียวในบ้านอย่างเหนื่อยล้า เขาเดินเข้ามาในห้องนอน ถอดเสื้อคลุมวางที่เตียงนอน และเดินต่อไปที่ห้องอาบน้ำ เขาปลดเปลี้ยงตัวเองออกจากเสื้อผ้าและเดินร่างเปลือยเข้าไปเปิดวาวน้ำให้ไหลอาบร่างของเขา ภาพของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อเช้าวกเวียนมาบอกเหตุของความล้าวันนี้

................................................

“สวัสดีครับทุกคน” โนแอลเดินเข้ามาในห้องประชุมพร้อมกับส่งเสียงทักทายหุ้นส่วนของเขา

ทุกคนมองไปทางเสียงทักทายนั้นเป็นตาเดียวกัน เด็กเมื่อวานซืนอายุ 24 ปีในวันนั้น วันนี้เขาอายุ 29 ย่าง 30 เดินเข้ามาในห้องประชุมด้วยชุดสูทสีน้ำเงินมุก เสื้อเชิ้ตด้านในสีเท่าอ่อน เนคไทสีเดียวกันกับเสื้อสูท พร้อมกับรองเท้าหนังสีน้ำดำที่ถูกสั่งตัดพิเศษสำหรับคนร่างสูงโปร่ง ไหล่กว้าง แผ่นหลังและอกที่แน่นและหนาอย่างเขา ผมดำหยักศกถูกเซ็ตให้ตั้งขึ้น อวดเบ้าหน้าฟ้าประทานที่มาพร้อมกับออร่าความหล่อเหลา และสายตาไร้ความรู้สึกคู่นั้นที่เย็นยะเยือกกว่าอากาศของฤดูหนาวด้านนอกตึก

คนในห้องประชุมสัมผัสได้ถึงรังสีเจ้าพ่อในตัวเด็กชายนอกไส้คนนี้ที่ตอนนี้ไม่ใช่เด็กอีกต่อไป ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้อาศัยอยู่ที่ประเทศฝรั่งเศส แต่ชื่อของโนแอลเป็นที่รู้จักดีในวงสังคมจากเรื่องซุบซิบกับเหล่าหญิงเล็กหญิงใหญ่ระดับไฮโซทั้งในและต่างประเทศ และในวงธุรกิจที่เขาเพิ่งติดโพล์ นักธุรกิจหน้าใหม่ไฟแรงจากความฉลาดเป็นกรดของเขา

โนแอลเดินไปนั่งที่หัวโต๊ะประชุม โดยมีเลขาของเขายืนอยู่ด้านหลัง ส่วนวินซ์ อเล็ก และนีน่า นั่งอยู่ฝั่งซ้ายของโนแอล และที่เหลือนั่งฝั่งขวา ไม่นานคุณทนายก็เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับกระเป๋าเอกสารใบใหญ่สำหรับการปะชุมชี้ชะตาโนแอลในวันนี้

“เชิญครับ คุณทนาย” เลขาหนุ่มกล่าวเชิญคุณทนายมานั่งที่หัวโต๊ะอีกด้านนึง

โนแอลไม่ชอบการเสียเวลาเป็นที่สุด เขาจึงอยากทำให้การประชุมนี้จบลงเร็ว ๆ “เชิญครับคุณทนาย” และเขาก็เชิญคุณทนายให้เริ่มการชี้แจงอย่างสุภาพ

“ครับคุณโนแอล....งั้นผมจะไม่อ้อมค้อมเลยนะครับ จากการตกลงกันเมื่อ 5 ปีก่อน หากดีนไวน์นารี่ไม่ได้ยอดขายเพิ่มขึ้น 30% การเลือกซีอีโอใหม่จะมีผลทันที แต่หาก... ”

“เข้าเรื่องเถอะ..” โนแอลพูดแทรก

“เออ ครับ”.. คุณทนายส่งสัญญาณให้เลขาหนุ่มเปิดจอโปรเจคเตอร์ที่มีข้อมูลของยอดขายเมื่อ 5 ปีที่ผ่านมา ...”จากที่ทุกท่านได้เห็นแล้วว่าสามปีแรก ยอดขายของดีนไวน์นารี่ติดลบ ทำให้ผู้ถือหุ้นรายย่อยถอนหุ้นออกหมด”

เหล่าผู้นั่งฟังหันมายิ้มให้กันเมื่อได้ยินข้อมูลที่น่าพอใจนั้น

คุณทนายพยักหน้าส่งสัญญาณให้กับเลขาหนุ่มเพื่อเปลี่ยนเป็นสไลด์ถัดไป.. ยังไม่ทันที่คุณทนายจะได้พูดต่อ หน้าตาของเหล่าผู้ฟังก็เปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ

“ครับ ก็อย่างที่ทุกคนเห็นว่า สองปีต่อมา บริษัทของเรามียอดขายพุ่งขึ้นถึง 30% ซึ่งทำให้มีผู้ลงทุนแห่กันมาซื้อหุ้นกับบริษัทของเราอีกครั้ง ทำให้มูลค่าของบริษัทในตอนนี้ พุ่งไปถึงหลักล้านล้าน แซงหน้าคู่แข่งรายใหญ่ และตอนนี้ก็มีนักลงทุนจากประเทศฝั่งเอเชียอยากจะมาลงทันกับเรา”

“ขอบคุณครับคุณทนาย” โนแอลยืนขึ้นและผายมือไปทางประตูเพื่อส่งสัญญาณให้แก่คุณทนายว่า หน้าที่ของเขาหมดเลย และพูดว่า “ผมไม่ส่งนะครับ”

คุณทนายคำนับโนแอลและเดินออกประตูไป

โนแอลพูดจบมองนาฬิการาคา 7 หลักของตัวเองและพูดต่อไปว่า “ผมหวังว่าเราจะไม่ต้องมาเจอกันอีก.. ผมไม่ส่งนะครับ”

พูดจบเขาก็หันไปหาเลขาของเขาโดยไม่พูดอะไรแล้วเดินออกจากห้องประชุมโดยไม่ฟังเสียงโวยวายจากอดีตหุ้นส่วนทั้ง 5 คน แต่ดันมีคำพูดหนึ่งที่แว่วเข้าหูเขาก่อนที่ประตูห้องประชุมจะปิดลงข้างหลังเขา

“แกมันก็แค่เด็กกำพร้าที่คูเปอร์เก็บมาเลี้ยง กล้าดียังไงมาตัดพวกฉันออกจากหุ้นของบริษัท ฉันจะรอดูว่าแกจะไปได้ซะกี่น้ำ!!!!!!!!”

โนแอลเดินกลับเข้าไปที่ห้องทำงานของตัวเอง รินวิสกี้ใส่แก้วและยกขึ้นมาดื่มรวดเดียวหมดแก้ว เขาเดินไปที่ลิ้นชักข้างโต๊ะทำงาน ไขกุญแจและดึงเอาจดหมายฉบับนึงออกมา

โนแอลเปิดจดหมายของพ่อบุญธรรมออกมาอ่านเป็นรอบที่ล้าน

“ ถึงโนแอล

เวลาของฉันได้หมดลง แต่เวลาของแกเพิ่งเริ่มต้น ฉันอยากขอบคุณแกอีกครั้งที่ช่วยชีวิตฉันไว้เมื่อ 15 ปีก่อน ฉันขอโทษที่ต้องจากแกไปแบบนี้ แต่ในขณะเดียวกัน ฉันก็รู้ว่าแกดูแลตัวเองได้และฉันไม่ต้องห่วงอะไรแกอีกต่อไป แต่สิ่งที่ฉันหวงคือ ดีนไวน์นารี

ดีนไวน์นารี่ที่ฉันสร้างมากับมือ ฉันฝากให้แกดูแลต่อด้วย อย่าให้มันตกไปอยู่ในมือของพี่น้องของฉัน เพราะฉันคงนอนตายตาไม่หลับถ้ารู้ว่า สิ่งที่ฉันเพียรสร้างมาทั้งชีวิตต้องตกอยู่ในน้ำมือของพวกคนโลภ สัญญากับฉันว่าแกจะทำทุกทางเพื่อที่จะรักษาบริษัทไว้ให้ได้

และไม่ว่าคนอื่นจะพูดว่าอะไรก็ตาม จำไว้เสมอว่า แกคือ โนแอล ดีน ลูกชายคนเดียวของฉัน

รักและหวงใยเสมอ

คูเปอร์ ดีน”

โนแอลพับจดหมายกลับตามเดิมและเดินไปที่หน้าต่าง เขาเอาจดหมายมาแนบที่อกและพูดกับตัวเองว่า ...ผมหวังว่า พ่อจะหมดห่วงแล้วนะ...

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!! เสียงเคาะประตูห้องทำงานของเขาก็ดังขึ้น

“เข้ามา”

นาธานเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับซองเอกสาร 5 หกซอง

“เรียบร้อยครับท่าน”

“อืม.. ขอบใจมาก.. แล้วเรื่องล่ามที่ฉันให้ไปหา ถึงไหนแล้ว”

“ตอนนี้มีผู้สมัครเข้ามาหลายร้อยคนครับ กำลังอยู่ในช่วงการคัดเลือกรอบที่ 3 เพื่อให้เหลือแค่ 3 คน มาให้ท่านเลือกอีกสองวันตามที่ท่านสั่งครับ”

“อืม ดี... ประชุมวันนี้เลื่อนออกไปให้หมด ฉันจะพัก”

“ครับ ท่านจะออกไป “ที่นั่น” หรือกลับบ้านครับ”

“ที่นั่น”

“งั้นเดี่ยวผมเอารถมารอท่านข้างล่างครับ”

“ไม่ต้อง เดี่ยววันนี้ฉันขับเอง”