บทที่ 3 – ปฏิบัติการตกปลา

หนึ่งทุ่มตรงเป๊ะ รถจาร์กัวสีเงินมุกเข้ามาจอดนิ่งที่หน้าโรงแรม ร่างของหนุ่มเจ้าของรถเดินเข้าไปในโรงแรมด้วยชุดสูทสีดำเงาทั้งตัว เสื้อเชิ้ตสีขาวที่ถูกปลดกระดุมสองเม็ดบนเผยแผ่นอกกว้างกำยำของเรา ผมดำยังคงถูกเซตตั้งขึ้นอวดเบ้าหน้าฟ้าประทานของเขาเหมือนเดิม ออร่าความหล่อของเขาทำให้แขกสาวเล็กสาวใหญ่ที่อยู่ในบริเวณห้องถางนั้นอดมองตาเยิ้มไม่ได้ ธิดาก็ไม่ยกเว้น เธอนั่งรอเขาอยู่ที่โซฟารับแขก พร้อมกับนารินที่ถูกแปลงโฉมด้วยช่างแต่งหน้าทำผมมืออาชีพของร้านเสริมสวยที่ตั้งอยู่ในโรงแรม และผู้จัดการโรงแรมที่ยืนอยู่ข้างโซฟา

นารินเองก็ปฏิเสธไม่ได้ว่านายรังสีอำมหิตคนนี้รูปร่างหน้าตาเหมือนถูกพระเจ้าตั้งใจปั้นมาเกิด แต่เธอก็แค่ชื่นชมรูปลักษณ์ภายนอกของเขาเท่านั้น เพราะเขาคือผู้ชายที่เธอบอกตัวเองไว้ตั้งแต่ต้นแล้วว่า เป็นผู้ชายอันตราย ไม่ควรเข้าใกล้เด็ด

เขาเดินยิ้มมุมปากเข้ามาที่โซฟา โดยได้เหลือบมองโฉมใหม่ของล่ามสาวด้วยหางตาเท่านั้น ผู้จัดการโรงแรมรีบคำนับและกล่าวทักทายผู้กุมชะตากรรมของเขาที่เดินเข้ามาใกล้แล้ว “สวัสดีครับมิสเตอร์ดีน ทุกอย่างพร้อมแล้วครับ”

โนแอลหยุดอยู่ตรงหน้า “ปลาตัวใหญ่” ของเขา พร้อมกับยื่นมือไปเพื่อรอรับมือของแม่สาว สายตาสยบนารีของเขาทำให้ธิดารู้สึกประหม่าอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เธอวางมือลงที่มือของเขา เขาดึงมือเรียวนั้นขึ้นมาจูบเบา ๆ

หน้าของธิดาเริ่มร้อนผ่าว เธอดึงตัวเองขึ้นและพูดว่า

“สวัสดีอีกครั้งค่ะคุณโนแอล”

เขายื่นช่อดอกไม้ในมือให้สาวตรงหน้า

ธิดาถึงกับต้องซื้อชุดใหม่เพราะเธออยากจะดูดีและสง่าที่สุดสำหรับมื้อเย็นนี้กับเขา เธอมาในชุดราตรีสั้นปาดไหล่รัดรูปสีแดงสดอวดผิวขาวเหลืองและทรวดทรงองค์เอวอ้อนแอ้นอรชรของเธอถึงแม้ว่าจะถูกคลุมด้วยเสื้อคลุมสีขาวครึ่งตัวที่ทำจากขนมิ้ง ปากทาด้วยลิปสีแดง ผมสีน้ำตาลเข้มถูกดัดเป็นรอนตรงปลายผม และส้นสูง 5 นิ้วที่เธอใส่ทำให้เมื่อเธอยืนขึ้นอยู่ในระดับไหล่ของผู้ชายสูงโปร่งคนนั้น

สำหรับผู้ชายคนอื่น ธิดาถือว่าเป็นผู้หญิงที่สวยสง่า สูงส่ง เอื้อมไม่ถึง แต่สำหรับโนแอล เขาชินตากับคำว่า “ความสวย” ที่คนอื่น ๆ เห็นกัน เพราะตั้งแต่ที่เขาได้ชื่อว่าเป็นลูกชายคนเดียวของคูเปอร์ ดีน ผู้ผลิตไวน์รายใหญ่ ที่ติด 1 ใน 10 คนที่รวยที่สุดในฝั่งยุโรปใต้ บวกกับรูปร่างหน้าตาเป๊ะปังไม่ต่างจากรูปปั้นของเขาที่เป็นเหมือนแม่เหล็กดึงดูดเพศตรงข้ามเข้ามาหาเขาโดยที่เขาไม่ต้องทำอะไรเลย ดังนั้น สำหรับเขาแล้ว ผู้หญิงตรงหน้าก็แค่หนึ่งในกลุ่มผู้หญิง “ธรรมดา” ที่เขาพบเจอได้ทุกวัน

“คุณสวยมากครับ” เขากล่าวตามบท

นารินเริ่มหน้าที่ล่ามของเธอด้วยความกระอักกระอ่วนใจ เธอพยายามสะกดจิตตัวเองให้คิดแต่เรื่องงานและเงินเพื่อเธอจะได้ผ่านค่ำคืนนี้ไปได้ด้วยดี .... นายนี่เห็นฉันเป็นแค่มดตัวนึงแหละ ดูออก... ทำหน้าที่เธอให้ดีที่สุดนาริน เดี๋ยวมันก็ผ่านไป...

โนแอลยื่นแขนให้กับธิดาควง และทั้งคู่ก็เดินขึ้นลิฟต์ นำโดยผู้จัดการ ตามมาด้วยนาริน ไปที่ชั้นดาดฟ้าของโรงแรมซึ่งเป็นที่ตั้งของภัตตาคารริช ภัตตาคารที่รวมเชฟมือหนึ่งของประเทศฝรั่งเศสเอาไว้ ดังนั้นเรื่องคุณภาพและรสชาติของอาหารไม่ต้องพูดถึง โดยเฉพาะไวน์ ซึ่งเป็นใครไปไม่ได้นอกจากดีนไวน์นารี่

ลิฟต์ชั้น 69 ถูกเปิดออก ผู้จัดการเดินนำแขกวีไอพีทั้งสองคนไปที่ห้องอาหารส่วนตัวที่ตั้งอยู่มุมขวาสุดของภัตตาคาร ซึ่งทั้งห้องเป็นประจกที่สามารถมองเห็นวิวทะเลเมดิเตอร์เรเนียนได้อย่างชัดเจน

ผู้จัดการนำทุกคนมาที่โต๊ะอาหาร โนแอลส่งสัญญาณมือไล่ให้เขาออกไปจากห้องทันที .. เหมือนกำลังพูดว่า ...หน้าที่ของนายหมดแล้ว ออกไปให้พ้นจากหน้าฉัน...

โนแอลดึงเก้าอี้ให้กับธิดานั่งก่อนที่ตัวเองจะนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้าม นารินยืนทื่ออยู่ ไม่รู้ว่าจะเอาตัวเองไปไว้ส่วนไหนของห้องดี

คืนนี้นารินถูกแปลงโฉมด้วยเดรสยาวสีดำแขนกุด คลุมด้วยเสื้อสูทสีขาว รองเท้าคัดชูส้นเตารีดสีขาวมีส้นเล็กน้อย ผมหน้าม้าดำยาวปะบ่าถูกไดร์เข้าทรง รับหน้าเล็ก ๆ ของเธอพอดี ใบหน้าของเธอถูกแต่งเบา ๆ พร้อมกับปากที่ถูกทาด้วยลิปสีชมพูอ่อน ๆ เท่านั้นเพราะเธอบอกช่างว่าเธอหนักหน้า ไม่ต้องแต่งเยอะ

โนแอลเห็นนารินยืนทื่อเป็นท่อนไม้อยู่ตรงหน้า เขาจึงมองไปที่เธอและพูดเป็นภาษาฝรั่งเศสด้วยเสียงเข้มว่า “มานั่งตรงนี้”

นารินรีบหยิบเก้าอี้มานั่งระหว่างเขาและเธอ ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับบริการหนุ่มที่เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับเข็นรถที่มีขวดแชมเปญและถังน้ำแข็ง เขาเริ่มรินแชมเปญใส่แก้วที่ตั้งอยู่หน้าธิดาก่อน และค่อยย้ายไปรินใส่แก้วของเจ้าของแชมเปญและไวน์ทุกขวดในภัตตาคาร

“เชียร์ส” เขายกแก้วขึ้นเพื่อส่งสัญญาณให้ธิดาหยิบแก้วของเธอมาชนกับเขา

“เชียร์ส” ธิดาพูด

“ขอบคุณนะครับที่มาทานข้าวเย็นกับผม ถือว่าเป็นเกียรติกับผมมาก ที่ลูกสาวรัฐมนตรีสละเวลามาทานข้าวด้วย”

หน้าที่ล่ามของนารินได้เริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ

“ยินดีค่ะ” เธอตอบเขาด้วยท่าทางเขินอายเล็ก ๆ

“คุณธิดามาเที่ยวหรอครับ”

“ใช่ค่ะ ธิดาเบื่อประเทศไทย ทั้งร้อน ทั้งชื้น ปลายปีแบบนี้ ถึงจะกำลังเข้าหน้าหนาว แต่ก็ยัง 30 องศา อยู่ ธิดาไม่ชอบเหงื่อออก... อีกอย่างช่วงนี้เป็นช่วงที่ชาเนล หลุยส์ ดีออร์ กำลังออกคอลเลคชั่นใหม่ด้วย อิอิ”

“อ่า เห็นว่าอีกไม่กี่วันก็จะมีแฟชั่นวีคที่โรงแรมหนิครับ”

“ใช่ค่ะ... คุยกันมาตั้งนาน ธิดายังไม่ทราบเลยว่าคุณโนแอล เออ.. เป็นเจ้าของโรงแรมนี้หรอคะ”

“ฮ่า เอิ่ม จะพูดแบบนั้นก็ไม่ถูกซะทีเดียว ผมแค่ถือหุ้นหลักของโรงแรมนี้ และโรงแรมในเครือครับ”

ธิดาตาเบิกกว้างเมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด “ไม่ “แค่” มั้งคะ อิอิ”

โนแอลเริ่มปฏิบัติการตกลูกปลาด้วยความจริงของตัวเองเพราะเขารู้ดีว่า ผู้หญิงทุกคน ร้อยทั้งร้อย ชอบผู้ชายที่มีทั้งเงินและอำนาจที่สามารถเสกนกเป็นนก เสกไม้เป็นไม้ให้เธอได้ตามที่เธอต้องการ ถึงธิดาจะไม่ใช่คนที่ฉลาดทางวิชาการเป็นทุน แต่เธอรู้ทันทีว่าเขาคนนี้ไม่ใช่นักธุรกิจธรรมดาแน่นอน เธอสัมผัสได้เพราะฟ้าได้ประทานพรสวรรค์เรื่องนี้ให้แก่เธอ และเธอก็ตัดสินใจแล้วว่าเธอต้องตกปลาตัวนี้ให้ได้

นารินที่นั่งทำตัวเล็กเหมือนมดตัวนึงที่ได้รับข้อมูลเดียวกันเกี่ยวกับเขา ได้แต่กรีดร้องในใจว่า ... ผู้ชายอันตราย!!! หนีไป!!!...

“คุณชอบแชมเปญขวดนี้ไหมครับ” โนแอลรีบดึงเธอเข้าประเด็นหลัก

“ชอบค่ะ รสชาติติดลิ้นมาก” พูดจบเธอก็ยกแชมแปญขึ้นจิบอีกครั้ง

เขาจิบตามและพูดต่อว่า “ผมดีใจที่คุณชอบ” เขายิ้มมุมปาก

เมื่อเมนคอร์สมาเสิร์ฟ

“ลองชิมสเต็กปลาแซลม่อนจากทะเลเมดิเตอร์เลเนียนของเราดูนะครับ” เมนูประจำสำหรับสาว ๆ ของเขา เขารู้ดีว่าสาวชนชั้นสูงจะละเอียดอ่อนเรื่องอาหารมากเพราะพวกเธอดูแลร่างกายตัวเองไม่ให้อ้วน เมนูปลาจึงเป็นเมนูที่ถูกใจสาว ๆ พวกนี้มาก

“เชฟที่นี่มือไม่เคยตกเลยนะคะ ธิดาพักทีนี่มาสองสามครั้งแล้ว อาหารที่นี่ไม่เคยทำให้ธิดาผิดหวังเลย”

“ลองจิบไวน์ขาวไปด้วยซิครับ” เขาลุกขึ้นไปรินไวน์ขาวด้วยตัวเอง ระยะที่ใกล้มากทำให้ธิดารู้สึกใจสั่น กลิ่นน้ำหอมของเขายิ่งทำให้เขาคนนี้มีเสน่ห์มากยิ่งขึ้น

“ค่ะ.. ขอบคุณค่ะ.... หวานนุ่มลิ้นดีค่ะ... ดูท่าทางคุณโนแอลจะรู้เรื่องไวน์ดีนะคะเนี่ย”

เขาหัวเราะในลำคอและหยิบขวดไวน์ขาวขวดนั้น

“ดีนไวน์นารี่” นารินเอ่ยชื่อนี้ขึ้นและพูดออกมาโดยไม่รู้ตัวเป็นภาษาฝรั่งเศสว่า... โนแอล ดีน.. ดีนไวน์นารี่ ไม่น่าหละทำไมคุ้นหน้ามาก...

เขาและเธอมองมาทางเจ้าของเสียงที่เพิ่งพูดแทรก เขาหันควับและขึงตาใส่นารินทำให้เธอรู้สึกตัว และเอามือปิดปากตัวเองทันที ส่วนธิดาผู้ไม่เข้าใจสิ่งที่นารินพูด ก็พูดขึ้นว่า “กล้าดียังไงมาพูดแทรกห๊ะ”

“ขอโทษค่ะ ดิฉันไม่ได้ตั้งใจ” นารินลุกขึ้นจากเก้าอี้ คำนับขอโทษทั้งคู่อย่างสำนึกผิด “ดิฉันจะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีกค่ะ”

โนแอลจ้องล่ามสาวที่ยืนก้มหัวด้วยสายตาที่แสดงให้เห็นถึงความรำคาญใจ นารินสัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิตนั้นจึงคำนับขอโทษเขาอีกที เขาสูดลมหายใจเข้ายาวๆ และออกเพื่อเรียกสติ และหันไปทางธิดาและพูดด้วยน้ำเสียงปกติว่า “ผมต้องรู้เรื่องไวน์ซิครับถึงจะทำธุรกิจเกี่ยวกับไวน์ได้”

เขายิ้มอ่อน ๆ ให้กับธิดา เมื่อเขาหยุดพูดไปซักพักเพื่อให้ล่ามทำหน้าที่ต่อ แต่ล่ามดันยังยืนก้มหน้าสำนึกผิดอยู่ที่เดิม

เขาเริ่มทนไม่ไหวจึงพูดสั้น ๆ ตามสไตล์การพูดของเขากับล่ามสาวแบบไม่มองหน้าเธอว่า “นั่งลงและแปล”

... ทำไมยายธิดานี่ถึงอยากได้ผู้ชายคนนี้นักน่ะ ทั้งมารยาททราม บ้าอำนาจ เอาแต่ใจ เห้อ..น่าหงุดหงิดชะมัด..ท่องไว้นาริน งาน เงิน งาน เงิน... เธอข่มใจและอารมณ์ตัวเอง แล้วนั่งลงทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป

“เดี๋ยวนะคะ หรือว่า โนแอล ดีน.. คุณคือเจ้าของดีนไวน์นารี่”

นารินแปลไปคิดในใจไปว่า ... กว่าจะเกท ...

เขาหัวเราะในลำคออย่างเคย และพูดว่า “ผมดีใจนะครับที่ไวน์ของผมถูกปากเจ้าหญิงช่างเลือกอย่างคุณ”

“คุณ...”

“เอิ่ม ขอโทษครับที่เสียมารยาท คือผมแค่พอทราบมาว่าฉายาของคุณคือ เจ้าหญิงช่างเลือก”

ธิดาเริ่มทำตัวไม่ถูกเพราะไม่แน่ใจว่าเขารู้เรื่องราวของเธอที่ประเทศไทยมากน้อยแค่ไหน เขาอ่านท่าทางเธอออกจึงยื่นมือของเขาทับลงที่มือของเธอที่วางอยู่บนโต๊ะอาหารและพูดว่า

“คนสวย ๆ อย่างคุณเหมาะกับสิ่งที่ดีที่สุดเท่านั้นอยู่แล้วครับ ผมถึงไม่แปลกใจเลยและรู้สึกเป็นเกียรติมากที่คุณชอบไวน์ของผม” เขาส่งยิ้มหวานให้กับหญิงต้องหน้าพร้อมกับบีบมือเธอแน่นขึ้นเพื่อทำให้เธอรู้สึกว่าสิ่งที่เขาพูดไปเมื่อกี้ เขาหมายความอย่างนั้นจริง ๆ

“คุณโนแอลก็ชมธิดามากไปค่ะ ไวน์ของคุณดีอยู่แล้วด้วยค่ะ”

“เวลาคุณเขิน คุณน่ารักมากเลยครับ”

นารินเริ่มรู้สึกเลี่ยนกับคำพูดของเขามากขึ้นเรื่อย ๆ เธอแปลไปมองหน้าคนพูดภาษาฝรั่งเศสไปเหมือนจะสื่อทางสายตาว่า ... เบาได้เบาก่อนพ่อ ฉันจะอ้วกแล้ว.. ในขณะที่ผู้หญิงอีกคนกำลังนั่งม้วนเขินอายและเคลิ้มไปกับคำพูดหวานหูนั้น

เมื่ออาหารมื้อเย็นก็กำลังจะจบลง เขานำธิดาเดินออกมาจากห้องอาหารเพื่อเดินไปส่งเธอที่หน้าห้องสวีท ห้องอันคุ้นเคย โดยมีนารินเดินตามหลังติด ๆ

เขาถือวิสาสะจับมือเธอขึ้นมา มองตาเธอ และบรรจงจูบแน่น ๆ ไปที่หลังมือของเธอและพูดว่า

“ผมหวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะครับ”

นารินเห็นภาพนั้นถึงกับขนลุกซู่ แต่ธิดาเสียอาการมากตอนนี้ เธอยิ้มหน้าบานให้กับผู้ชายตรงหน้าและพูดกลับไปว่า “ถ้าคุณโนแอลว่าง ไปงานแฟชั่นวีคกับธิดาไหมคะ”

“ได้ซิครับ” เข้าแผนเขาหล่ะ ซึ่งพอดีเป็นแผนเดียวกับเธอ

“ธิดาว่าเราไม่จำเป็นต้องใช้ล่ามหรอกค่ะ ธิดารู้สึกเหมือนว่ารู้จักคุณมานาน อีกอย่างธิดาจะได้ฝึกภาษาฝรั่งเศสกับคุณด้วย หรือเราจะคุยภาษาอื่นกันก็ได้นะคะ” เธอพูดไปกำมือเขาไป เขาเข้าใจดีว่าเธอกำลังสื่ออะไร

“คุณธิดาว่าไง ผมก็ว่าตามครับ”

เขาเริ่มเหนื่อยกับค่ำคืนนี้เต็มที เขาโน้มตัวเข้าไปจูบแก้มสองข้างของธิดาเพื่อบอกลาในแบบของชาวฝรั่งเศส ทำให้หน้าของธิดาเริ่มมีเลือดฝาด

“กู๊ดไนท์ครับ และอีกสามวันพบกัน”

“กู๊ดไนท์ค่ะ”

เขายิ้มหวานส่งท้ายให้เธอและหันหลังเดินไปทางลิฟต์โดยมีนารินเดินตามหลังอยู่ เขาไม่พูดอะไรซักคำ ออกจากลิฟต์ได้ก็เดินดุ่ม ๆ ออกไปจากโรงแรม

นารินถอนหายใจเฮือก.. “จบซักทีวันนี้ เหนื่อยเป็นบ้าเลย” .. เธอมองดูนาฬิกาข้อมือตัวเอง “เฮ๊ย อีก 10 นาที รถเมย์คันสุดท้ายจะออก” เธอถอดรองเท้าส้นเตี้ยสีขาวออกและเปลี่ยนมาใส่รองเท้าผ้าใบที่เธอพกมาด้วย และใส่เกียร์หมาวิ่งไปที่ป้ายรถเมย์อย่างไม่คิดชีวิต

เอี๊ยด!! เสียงเบรกของรถจาร์กัวสีเงินมุกดังลั่น เขาลงจากรถมาดูสิ่งมีชีวิตที่เกือบจะไม่มีชีวิตแล้วที่เพิ่งวิ่งตัดหน้ารถเขาอย่างไม่ดูตาม้าตาเรือ

“อยากตายหรือไงห๊า”

ภาพของผู้หญิงหน้าคุ้น ๆ ผมดำหน้าม้านั่งปิดตาตัวเองอยู่ที่พื้น ตัวของเธอสั่นระริกเพราะความตกใจ

“นี่เธอเองหรอเนี่ย” เขาเดินเข้าไปใกล้เธอ เธอค่อย ๆ เอามือที่ปิดตาเธอออก เพราะแสงหน้ารถราคาแพงของเขาส่องเข้าที่ตาของเธอ บวกกับอาการช็อคตกใจ ในขณะที่เธอเปิดตาและพยายามยืนขึ้น อยู่ดี ๆ เธอก็เป็นลมล้มพับลงไปกองที่พื้น

“นี่เธอ ปักโถ่โว๊ย” เขาสบถเสียงดัง เขายกมือถือมาต่อสายหานาธาน

“มาหาฉันด่วน”

10 นาทีผ่านไป นาธานขับรถเขาอีกคันมาจอดเทียบจาร์กัวและรีบวิ่งลงไปหานายเขาที่เพิ่งเปิดประตูออกมาจากจาร์กัวของเขา

“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ ขอโทษครับที่มาช้า”

โนแอลไม่พูดอะไรมากเหมือนเคย “จัดการต่อด้วย”

นาธานหันไปดูร่างของ “เธอ” ที่นอนหมดสติอยู่ฝั่งข้างคนขับในรถจาร์กัวและพยักหน้ารับคำสั่ง

โนแอลเดินไปที่รถอีกคันและขับบึ่งออกไปด้วยความเร็วสูง