บทที่ 2 จุดกำเนิดของโนแอล ดีน

“บอสครับ อีก 10 นาทีครับ”

“อืม... ทุกอย่างพร้อมนะ”

“พร้อมตามที่ท่านสั่งทุกอย่างครับ”

“เขามากันครบทุกคนแล้วใช่ไหม”

“ครับ รอท่านอยู่ที่ห้องประชุมแล้วครับ”

“โอเค เดี๋ยวฉันไป”

ซีอีโอหนุ่ม บริษัท ดีนไวน์นารี่ ผู้ผลิตไวน์รายใหญ่ทางฝั่งใต้ของประเทศฝรั่งเศส กำลังเตรียมตัวเข้าประชุมประจำปีกับผู้ถือหุ้นรายสำคัญที่บินมาจากประเทศทางฝั่งเหนือของทวีปยุโยป

เก้าอี้ซีอีโอที่โนแอลนั่งหลังจากที่ คูเปอร์ ดีน พ่อบุญธรรมของเขาเสียไปจากอาการเส้นเลือดในสมองแตกเมื่อ 5 ปีก่อน เป็นเก้าอี้ที่ผู้ถือหุ้นทุกคนอยากนั่งมากที่สุด หากมีโอกาสไหนที่พวกเขาจะสามารถใช้ในการเลื่อยขาเก้าอี้นันได้ พวกเขาจะไม่ลังเลเลย การประชุมครั้งนี้ก็เช่นกัน

ผู้ถือหุ้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นคนในครอบครัวดีนที่ประกอบไปด้วย พี่ชายของคูเปอร์ 2 คนที่คลานออกมาจากท้องเดียวกันและพี่สาว 2 คนต่างแม่ รวมไปถึงญาติห่าง ๆ อีก 2 คน

เมื่อ 5 ปีก่อน

“อะไรน่ะ คุณทนาย คุณแน่ใจนะว่าคุณผ่านพินัยกรรมของคูเปอร์ไม่ผิด” นีน่า พี่สาวคนโตต่างแม่ พูดขัดขึ้นในระหว่างที่ทนายของคูเปอร์กำลังอ่านพินัยกรรม

“ไอ้คูเปอร์มันคิดอะไรของมันอยู่ ถึงได้ทำพินัยกรรมบ้า ๆ แบบนี้” วินซ์ พี่ชายคนโตพูดขึ้นด้วยความหัวเสีย

“พวกเราคือคนในครอบครัวของมันแท้ ๆ แต่กลับยกทุกอย่างให้ไอ้เด็กนอกไส้นี่” อเล็ก พี่ชายอีกคนกล่าวเสริม

“ทุกคนฟังไม่ผิดหรอกครับ คุณคูเปอร์ประสงค์ที่จะยกทุกอย่างของดีนไวน์นารี่ให้กับคุณโนแอล” ทนายยืนยันด้วยน้ำสุภาพ “ผมขออนุญาตอ่านต่อนะครับ...[ผมขอยืนยันกับทุกคนอีกครั้งว่า ตำแหน่งซีอีโอของดีนไวน์นารี่เป็นของโนแอล ดีน อย่างชอบธรรม โนแอลมีอำนาจการตัดสินใจทุกอย่างที่เกี่ยวกับดีนไวน์นารี่ โดยผมหวังเป็นอย่างยิ่งว่า ทุกคนจะคอยสนับสนุนและให้คำปรึกษากับเขาเหมือนกับตอนที่ผมยังอยู่]”

“คริสตี้ว่า พี่คูเปอร์ต้องเสียสติไปแล้วแน่เลยค่ะ หรือไม่แก โนแอล แกคงจะเป่าหูพี่คูเปอร์มาตลอดเวลาซินะ เด็กกำพร้าอย่างแกไม่คู่ควรซักนิด” พี่สาวคนเล็กต่างแม่โวยวายเกรี้ยวกราดใส่โนแอลที่นั่งอยู่ตรงข้าม

โนแอลที่นั่งอยู่ข้างเลขาส่วนตัวของคูเปอร์ได้แต่นั่งฟังอยู่เฉย ๆ โดยไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ใด ๆ หน้าตาไร้อารมณ์ของเขายิ่งทำให้ลุงและป้านอกไส้ทั้งเดือดทั้งเคืองกับพินัยกรรมไร้เหตุผลนั้น

“เด็กเมื่อวานซืนอย่างมันจะมีปัญญาบริหารหลักทรัพย์หลักแสนล้านของบริษัทได้ยังไง ให้มันบริหารมีหวังเจ๊งไม่เป็นท่า หรือไม่มันเองนี่แหละที่จะผลานเงินของพวกเราไปจนหมด” เดียร์น่า ลูกพี่ลูกน้องอีกคนกล่าวขึ้น

“คุณทนายคะ พวกเราทำอะไรไม่ได้เลยหรอคะ ไม่มีใครเห็นด้วยกับการตัดสินใจของคูเปอร์เลย นี่มันไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ นะ” วินซ์ไม่อ้อมค้อม ถามทนายตรงหน้าเพื่อหาทางแก้พินัยกรรมนั้นทันที

“ผมขออนุญาตอ่านต่อนะครับ.... [ผมรู้ดีว่าพวกพี่ ๆ คงไม่เห็นด้วยกับการตัดสินใจครั้งนี้ของผม ผมขอเวลา 5 ปีให้โนแอลได้พิสูจน์ตัวเองกับพี่ ๆ ถ้าเขาไม่สามารถทำให้ดีนไวน์นารี่มีกำไรเพิ่มขึ้น 30 % ผมอนุญาตให้พี่ ๆ เลือกซีอีโอคนใหม่ได้เลย แต่ถ้าเขาทำได้ พวกพี่ต้องโอนหุ้นของพี่คนละ 5% ให้กับโนแอล ผมได้ให้ทนายเตรียมสัญญาอีก 1 ฉบับแยกมาให้สำหรับพี่คนไหนที่สนใจในข้อเสนอนี้]”

คุณทนายแจกเอกสารสัญญาฉบับแยกนี้ให้กับทุกคนอ่าน ทุกคนอ่านไปมองหน้ากันไปราวกับกำลังปรึกษากันว่าจะยังไงดี

“เดียร์น่ากับแอนขอไม่ร่วมนะคะ เพราะเราสองคนมีหุ้นอยู่แค่ 5 % อยู่แล้ว ถ้าคูเปอร์อยากให้ใครนั่งเก้าอี้เขา เราสองคนก็ไม่ขัดค่ะ”

“แหมะ เปลี่ยนสีเร็วเหลือเกินนะแม่คุณ” นีน่ากัดสองพี่น้องและพูดต่อไปว่า “นี่ค่ะ ของนีน่า” เธอพูดพร้อมกับเซ็นลายเซ็นของเธอลงสัญญาและยื่นให้คุณทนาย

“นี่ของผมครับ” วินซ์และอเล็กยื่นเอกสารในมือให้ทนายพร้อมกัน “ขนาดตอนไอ้คูเปอร์ยังอยู่ มันเองยังใช้เวลา 5 ปี กว่ามันจะดึงยอดขายขึ้นได้ 30% ไอ้เด็กเมื่อวานซืนคนนี้ เบอร์กระดูกมันเทียบไม่ได้เลยกับของไอ้คูเปอร์”

“แล้วคุณหล่ะครับ คุณคริสตี้” คุณทนายหันไปถามผู้คัดค้านคนสุดท้ายที่ยังจับเอกสารและยังเอาแต่นั่งนิ่งใช้ความคิดอยู่

“แกจะป้อดเหมือนเดียร์น่ากับแอนก็ตามสบายนะ แต่ก็อย่ามาเสียใจทีหลังก็แล้วกัน” อเล็กพูดขึ้น

“นี่มันข้อเสนอบ้าบออะไรกัน บ้าทั้งพินัยกรรมและข้อเสนอเลย พวกพี่ ๆ กำลังเล่นเกมส์อะไรกัน” พูดจบเธอก็หันหน้าไปหาคุณทนายและพูดว่า “คริสตี้ขอขายหุ้นของตัวเองค่ะ.... พี่ ๆ คนไหนอยากซื้อหุ้น 15% ในส่วนของคริสตี้ไหมคะ”

“ฉันเอง” วินซ์และอเล็กพูดพร้อมกันทันทีที่คริสตี้ยื่นข้อเสนอนี้ ทั้งคู่มองหน้ากันในฐานะนักลงทุน ความเป็นพี่น้องท้องเดียวกันถูกพับเก็บไว้ทันที

“คนละครึ่งกับผมละกันนะพี่” อเล็กชิงเสนอทางออกที่เขารู้ว่าวินซ์จะปฏิเสธได้ยาก

วินซ์เงียบไปซักพักและหันไปพูดกับคุณทนายว่า “เอาตามนั้นเลยครับ ยังไงพวกผมฝากด้วย”

“ไม่ต้องห่วงครับ เดี่ยวผมจะร่างสัญญาฉบับใหม่มาให้ทุกท่านเซ็นอาทิตย์หน้า.... และอีก 5 ปี เรามาพบกันอีกครั้งครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”