6| มัดใจ

“กลับมาแล้วเหรอคะ” เสียงใสที่ผมจำได้ดีดังมาจากในครัว กลิ่นหอมของอาหารโชยออกมา เป็นครั้งแรกที่กลับบ้านแล้วไม่เงียบเหมือนทุกวัน

“อืม ทำอะไร ไฟจะไหม้ห้องพี่หรือเปล่า”

“รู้น่ะว่าซื้อมาแพง ณิทำอาหารเป็นค่ะ พี่เต้ต้องหลงเสน่ห์ปลายจวักณิ” เธอพูดออกมาด้วยความมั่นใจ

ชุดกันเปื้อนที่แขวนเอาไว้ตั้งแต่ครัวสร้างเสร็จแต่ไม่เคยถูกนำมาใช้วันนี้ถูกใช้งานโดยว่าที่เมียของผม

“รู้หรือไงว่าพี่ชอบกินอะไร” ผมถอดสูทโยนลงโซฟาแล้วเดินเข้ามาใกล้เธอที่ยืนอยู่หน้าเตาร้อนๆ

“ไม่รู้หรอกค่ะ” เธอหันไปคนหม้อซุปที่กำลังเดือดปุดๆ ต่อ

“อะไรก็ได้ที่เธอทำ” มือเล็กที่กำลังจับทัพพีหยุดชะงักแล้วหันหน้ามามองผม เลือดฝาดเริ่มกระจายตัวทั่วแก้มป่องๆ นั่น รู้ตัวไหมว่าน่าหยิกชะมัด

“จริงเหรอคะ ถ้าใส่ยาพิษให้กินจะกินหรือเปล่า”

“อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ยาเสน่ห์”

“กลัวหลงมากหรือไง”

“รอวันนั้น”

“เตรียมตัวคลานเข่าได้เลยค่ะ ดูพี่ตฤณไว้เป็นตัวอย่างนะคะ ดูไว้เลย” ผมกระตุกยิ้มให้ณิชา เด็กบ้า ไม่มีวันที่ผมจะเป็นเหมือนไอ้ตฤณหรอก ไอ้นั่นมันรักจนคลั่ง ยอมเมียทุกอย่างจนไม่หลงเหลือบทบาทผู้นำครอบครัวเลย

“พี่จะเข้าไปทำงานต่อสักหน่อย”

“ได้ค่ะ ณิจะตั้งโต๊ะรอนะ”

“อืม” เป็นวันแรกที่นั่งกินมื้อเย็นบนโต๊ะอาหารของบ้านตัวเอง แล้วก็เป็นครั้งแรกที่มีคนอื่นมาร่วมโต๊ะ เธอกำลังจะเข้ามาเป็นคนในครอบครัว เป็นเมีย คู่นอน เพื่อน ทุกอย่าง

ผมกำลังทำใจและเปิดโอกาสให้ตัวเองได้รับสิ่งเหล่านี้เข้ามา ขอเวลาปรับตัว ผมเชื่อมั่นว่าต้องทำได้และจะคุ้นชินกับมันเข้าสักวัน

จากที่เคยซื้อกินเสร็จกิจแล้วแยกย้าย นับจากวันนี้ไปผมจะซื่อสัตย์และมั่นคงกับว่าที่ภรรยาตรงหน้าเพียงผู้เดียว ถ้าเธอให้สัญญาว่าจะคว้าใจผมให้ได้ ผมก็ให้สัญญากับเธอเช่นกัน นับจากนี้ผมจะมีแค่เธอคนเดียว จากวันนี้และตลอดไป

ข้อมูลส่วนตัว

ผมเปิดแฟ้มประวัติของว่าที่ภรรยาเพื่อศึกษาข้อมูลเชิงลึกเหมือนกับการลงทุนที่เราต้องศึกษาอย่างละเอียดและถี่ถ้วน แต่สำหรับเธอผมได้ตัดสินใจไปแล้ว

พออ่านทุกอย่างละเอียดถึงกับถอนหายใจและครุ่นคิดนั่งมองแฟ้มอยู่พักใหญ่ ผมเพิ่งรู้ว่าณิชาเป็นลูกของอัศดิษฐ์ นักลงทุนตัวพ่อที่กำลังเติบโตและเป็นคู่แข่งกับ TS Monster มาอย่างยาวนาน เรื่องนั้นไม่สำคัญนักผมคิดว่ารับมือได้

ผมเป็นห่วงความรู้สึกว่าที่ภรรยาของตัวมากกว่า เธอเป็นลูกเมียรองของคุณอัศดิษฐ์ เติบโตมากับครอบครัวของบ้านใหญ่ ไม่มีเลยสักครั้งที่เห็นพ่อของเธอพาออกงานสังคมและแนะนำให้คู่ธุรกิจรู้จัก

มีเพียงลูกสาวคนโตเท่านั้นที่คุณอัศดิษฐ์พาออกงานจนเป็นที่รู้จัก เฮ้อ ไม่ยอมรับลูกตัวเองขนาดนี้เลยเหรอวะ ยิ่งอ่านก็ยิ่งหงุดหงิด

ผมเก็บเอกสารทุกอย่างเข้าลิ้นชักแล้วเดินออกมาข้างนอกเพื่อกินมื้อเย็น

“งานเสร็จแล้วหรือคะ เชิญค่ะ” เธอมีท่าทีกระตือรือร้น ชุดกันเปื้อนที่ตัวยังไม่ถอดออกอีกหรือไง

“ทำอะไรอีก”

“ทำซุปเอาไว้เช้าค่ะ แล้วก็ยังมีของหวานอีกนิดหน่อย”

“อืม พรุ่งนี้พี่จะพาเธอไปทำความรู้จักกับที่บ้าน” อย่างน้อยๆ พ่อกับแม่เลี้ยงก็ควรรู้จักกับว่าที่ลูกสะใภ้ก่อนไปสู่ขอ พวกท่านเคยเจอณิชาผ่านๆ บ้างแล้ว คงไม่ยากอะไรกับเรื่องสู่ขอ

“งั้นณิทำขนมเพิ่มนะคะจะได้ไปฝากคุณพ่อพี่เต้ด้วย”

“ไม่ต้องเยอะหรอก ที่บ้านพี่มีแม่บ้าน”

“ณิทำขนมอร่อยนะ” อยากยื่นมือไปหยิกแก้มคนขี้อวดจัง ทำได้แค่แอบยิ้มแล้วขยับเก้าอี้นั่งลงเตรียมกินมื้อเย็น

“หิวแล้ว”

“ออ ขอโทษทีมัวพูดมาก ไม่รู้พี่เต้จะกินได้หรือเปล่า อาหารไทยธรรมดาๆ”

“พี่ก็คนธรรมดาทำไมจะกินอาหารธรรมดาไม่ได้” อาหารตรงหน้าทำให้ผมนึกถึงใครบางคนขึ้นมา แม้จะธรรมดาแต่ก็มีคุณค่าเพราะคนทำ ทำด้วยใจ ใส่ใจทุกรายละเอียดจนเกิดอาหารหน้าตาน่ากินขึ้นมา

นอกจากแม่บ้านก็ไม่มีใครที่ทำแบบนี้

“ติได้นะคะ แต่ห้ามแรง ใจบางกลัวรับไม่ได้”

“ยังไงเนี่ยเรา” ผมขมวดคิ้วแล้วยื่นมือไปหยิบช้อนกลางตักแกงจืดใส่ถ้วยแบ่งเพื่อชิมรส ตรงข้ามกับนิสัยใจคอของตัวเองมาก แต่ก็ชอบเมนูนี้มากเช่นกัน

“ณิกลัวไม่อร่อยนี่คะ พอทำได้แต่ก็ไม่เก่ง หลังแต่งงานณิจะไปเรียนเพิ่มนะคะ” ผมไม่เคยซีเรียสเรื่องพวกนี้สักนิด สิ่งที่ผมกลัวคือเธอจะรับผมไม่ได้ต่างหาก เรื่องพวกนั้นตัดทิ้งไปได้เลย เงินผมมีจ้างแม่บ้านได้ ทำไมต้องเหนื่อยไปเรียน งานบ้านงานเรือนอย่าทำให้มือด้านเลย นอนรอใช้เงินจากผมดีกว่า

“ไม่ต้องหรอก”

“ได้ไงคะ อาหารก็ถือเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งของผู้หญิง ไม่ได้หรอกค่ะณิต้องพัฒนาตัวเอง” เธอตอบอย่างมุ่งมั่น

“แล้วงานผู้ช่วยเลขาล่ะ”

“หาเวลาว่างไปก็ได้นี่คะ แต่งงานไปแล้วพี่เต้ก็อย่าใช้งานณิหนักนักสิคะ” ที่จริงก็ไม่อยากใช้เลย อยากให้ลาออกอยู่บ้านมากกว่า แต่เกรงว่าจะฟุ้งซ่านแล้วบ่นเบื่อ เรื่องงานอดทนทำไปก่อน ใจผมก็อยากให้เธอเรียนรู้งานที่บริษัทไปด้วย คุณอัศดิษฐ์จะได้พอใจและไม่ต่อว่าเรื่องเลี้ยงลูกสาวเขาไม่ดี

“เป็นเมียพี่ต้องอดทนนะรู้ไหม” อยู่ๆ หน้าก็เริ่มแดง ผมพูดผิดตรงไหน

“รู้ค่ะ อดทนมาแล้วตั้งสองปี อดทนอีกตลอดชีวิตจะเป็นอะไรไป”

“อะไรนะ”

“เปล่าค่ะ ไม่มีอะไรค่ะ” เอาเป็นว่าจะแกล้งไม่ได้ยินก็แล้วกัน

“นั่งสิ จะปล่อยให้พี่นั่งกินคนเดียวหรือไง”

“ค่ะ”

รู้สึกอิ่มแล้วก็แอบยิ้มอยู่บ่อยๆ อาหารอร่อยมาก รสชาติธรรมดาแต่ผมรู้สึกว่ามันมีเสน่ห์จนต้องเบิ้ลข้าวสองจาน ถ้าเป็นแบบนี้ทุกวันต้องอ้วนลงพุงแน่ๆ

“พี่เต้ไปอาบน้ำก่อนนะคะ”

“ทำอะไร”

“จัดที่นอนไงคะ พี่เต้นอนบนเตียงก็ได้ณินอนโซฟาเอง”

“ไม่ หลังแต่งงานพี่จะได้ชินเวลามีเธอมานอนร่วมเตียง ส่วนโซฟานั่นพรุ่งนี้พี่จะให้คนมายกไปเก็บ” จะเป็นผัวเมียกันแล้วต้องอายอะไรอีก ผมไม่แคร์อะไรทั้งนั้น

“ก็ได้ค่ะ”

“ไม่ดื้อแบบนี้ พี่ชอบ”