06

06

"เจ้านายเธอสั่งให้เคลียร์งานวันเสาร์นี้ใช่ไหม" เดียร์เพียงแค่ยิ้มขบขันออกมา และเอ่ยถามคำถามด้วยจิตใจที่ขุ่นมัว

"...." เคนเงียบและกำลังใช้ความคิดด้วยความวิตกกังวล ถ้าเค้าบอกมันจะเป็นผลเสียกระทบต่อเจ้านายตัวเองรึเปล่า

"ฉันถามว่าใช่ไหม"

"ครับ" แต่สุดท้ายก็ต้องตอบออกมาด้วยแรงกดดัน

"คฑาเทพได้บอกไหมว่าจะไปไหน" เดียร์เมื่อได้รับการยืนยันในคำตอบแล้ว ก็เริ่มที่จะทำหน้าไม่พอใจ

"ไม่ครับ บอกเพียงแค่จะไปทำธุระ" เคนเอ่ยตอบตามตรง ขอบคุณเจ้านายตัวเองที่ไม่บอกมาว่าจะไปไหน

"เธอแน่ใจว่าคฑาเทพบอกว่าแค่ไปทำธุระ"

"ครับ ผมแน่ใจเสียยิ่งกว่าแน่ใจ ต่อให้สาบานกี่วัดกี่ศาลผมก็กล้า"

"หึ ก็ขอให้จริงอย่างที่เธอพูดออกมา" เดียร์ที่ได้ยืนคำก้าวสาบานของเลขาลูกชายตัวเองก็ต้องพ่นลมหายใจออกมา กลายที่เคนนั้นกล้าสาบานมาได้ก็คงจะต้องเป็นแบบนั้นจริงๆ

"ถ้าคุณเดียร์ต้องการทราบเพียงแค่นี้ ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ" เคนเงยหน้าสบตา และเอ่ยขอตัวกลับอย่างสุภาพ ต้องการที่จะออกไปจากห้องที่มีเพียงแค่เค้าและคุณเดียร์แม่ของเจ้านายให้เร็วที่สุด

ผู้หญิงคนนี้ที่เป็นถึงแม่ของเจ้านายตัวเอง และความร้ายกาจน่ากลัวที่ไม่รู้ว่าคนตรงหน้าคิดอะไร ทำไมถึงได้ไล่ลูกสะใภ้ ไล่คนรักของลูกชายนั้นตะเพิดออกไป จนกลายเป็นตอนนี้นั้นลูกชายตัวเองนั่งเศร้าเสียใจที่เสียคนที่ตนรัก

"กลับน่ะกลับได้ แต่เธอต้องทำสิ่งที่ใช้อยากได้เสียก่อน" เดียร์เหยียดยิ้มออกมา ดูท่าลูกชายเธอก็สายตาดีไม่เบา เลือกลูกน้องได้จบรักภักดีเหลือเกิน

"ครับ? สิ่งที่คุณเดียร์อยากได้" เห้ออ แค่เลขาตัวน้อยๆ คนหนึ่ง จะไปหาสิ่งที่คุณเดียร์นั้นอยากได้ ได้อย่างไงกันนะ และถ้าเดาไม่ผิดคงต้องเกี่ยวข้องกับเจ้านายตัวเอง เผลอๆ ลากโยงไปเกี่ยวกันคุณอัญญาอีกแน่ๆ

"เธอต้องไปถามเจ้านายของเธอให้ได้ว่าวันเสาร์นี้จะไปไหน จะไปหาอีเมียเก่าคนนั้นรึเปล่า ซึ่งใช้ให้เวลาเธอสามวันเธอต้องกลับมารายงานให้ฉันฟัง"

"ผมทำสิ่งที่คุณเดียร์ต้องการไม่ได้หรอกครับ"

"ทำไม หรืออยากได้สิ่งตอบแทน ต้องการเท่าไหร่ก็ว่ามาฉันพร้อมที่จะจ่ายตอนนี้" เดียร์ว่าพร้อมกับขว้ากระเป๋าเงินนั้นมาเปิดทันที

"ผมไม่ได้ต้องการครับ เพียงแต่ว่าผมไม่อาจที่จะทรยศหักหลังเจ้านายของผมได้" เคนเอ่ยตอบด้วยท่าทีหนักแน่น แต่ก็ยังคงแสดงความเกรงกลัวต่อคุณเดียร์แม่เจ้านายนั้นออกมาด้วยเช่นกัน

"เป็นคนดีจังเลยนะ"

"...."

"แต่เธอนั้นไม่มีทางปฏิเสธฉันได้อยู่แล้วเคน เธอคิดว่าฉันไปเรียกตัวเธอมาเพื่อให้เธอสามารถปฏิเสธฉันได้งั้นหรอ"

"...."

"ถ้าเธอไม่ทำ เจ้านายของเธอได้ตกที่นั่งลำบากแน่ เพราะฉันได้ข่าวว่าจะขยายพื้นที่งั้นหรอ แถมที่ดินตรงนั้นก็ยังซื้อไม่ได้เลยถ้าฉันไปเป็นนายหน้าให้คู่แข่งเจ้านายเธอ เอ๋ มันจะเป็นอย่างไงน้า" เดียร์ยิ้มด้วยท่าทีเหนือกว่า

"คุณเดียร์กล้าหรอครับ!" เคนที่ได้ยินก็ตื่นตัวด้วยความไม่อยากที่จะเชื่อ แม่จะทำร้ายลูกได้เพียงขนาดนี้เลยหรอ คุณเดียร์ไม่รักคุณคฑาเทพเลยใช่ไหม

"คิดว่าฉันพูดเล่นงั้นหรอ หื้ม"

"คุณเดียร์ทำเพื่ออะไรครับ คุณคฑาเทพไปทำอะไรให้คุณเดียร์เกลียด ทำไมถึงทำร้ายเค้าได้มากขนาดนี้" เคนเอ่ยถามแม่เจ้านายด้วยน้ำเสียงที่หวั่นไหว เขาไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ ว่านี่จะเป็นแม่ของเจ้านายตัวเอง

"เธอคิดว่าฉันเกลียดคฑาเทพงั้นหรอ?" เดียร์ที่ได้ยินคำถามของคนตรงหน้าเลขาลูกชายก็เบิกตากว้างทันที

"แล้วที่คุณเดียร์ทำ นี่ทำเพราะรักหรอครับ"

"ใช่สิ! ฉันทำทุกอย่างก็เพื่อคฑาเทพ เพื่อให้คฑาเทพนั้นตาสว่างได้สักทีว่าเอาอีผู้หญิงแพศยาคนนั้นมาทำเมีย ลุ่มหลงมันจนมันพลานเงินเอาอะไรไปหมดแล้ว สักวันเจ้านายเธอก็จะไม่เหลืออะไร"

"ทำไมคุณเดียร์ถึงคิดว่าคุณอัญญานั้นเป็นคนแบบนั้นล่ะครับ ตลอดเวลาที่ผมอยู่กับคุณอัญญาผมไม่เห็นเธอจะทำตัวแบบนั้นเลย ตัวก็ติดดินเสื้อผ้าก็ถูกๆ อาหารการกินก็ธรรมดาพื้นๆ ไม่ใช่ของแพงเลย"

เคนพยายามแก้ต่างให้กับอัญญา แต่มันกลับทำให้เดียร์นั้นเริ่มที่จะอารมณ์เสียขึ้นเรื่อยๆ

"ก็แค่ภาพตอแหลลวงตาเท่านั้น ใครเชื่อมันก็โง่แล้ว!" เดียร์เอ่ยตวาดกลับลั่น หึ ทั้งภาพทั้งเสียงมันชั่งขัดกันสิ่งที่ผู้ชายตรงนี้พูดเสียจริงนะ

หรือว่าผู้ชายตรงหน้านี้ของเธอจะเป็นชู้ของมัน! ดูรักเจ้านาย และไหนจะยังแก้ต่างให้อีผู้หญิงคนนั้นอีก อย่าบอกนะว่ามันสองคน

"ผมไม่รู้นะครับว่าอะไรทำให้คุณเดียร์เกลียดคุณอัญญาขนาดนั้น แต่ผมอยากเตือนสติคุณเดียร์เสียหน่อยว่า คุณคฑาเทพรักคุณอัญญามากการที่คุณอัญญาจากไปครั้งนี้ ทำให้คุณคฑาเทพเสียใจอย่างหนัก"

"...."

"ผมไม่รู้หรอกว่าคุณเดียร์จะเห็นกับตา หรือโดนใครเป่าหูมา หรือจะอะไรก็ตามแต่ แต่สิ่งที่คุณเดียร์รับรู้เลยก็คือ คุณคฑาเทพเสียใจมาก บางครั้งผมก็เห็นคุณคฑาเทพนั่งร้องไห้ ผมสงสารเจ้านายผม ถ้าคุณเดียร์ได้เห็นคุณเดียร์จะรู้ครับว่าคุณคฑาเทพนั้นน่าสงสารขนาดไหน"

"หุบปากของเธอซะ! อย่ามาพยายามแก้ต่างให้กับมัน เพราะสิ่งที่ฉันรับรู้มาตลอดมันเป็นอย่างไงฉันรู้ดี และรู้ด้วยว่าตัวเองทำอะไรอยู่"

"คุณเดียร์ก็คงยืนยันว่าสิ่งที่คุณเดียร์ทำถูก และที่ทำไปก็เพราะรักคุณคฑาเทพสินะครับ" เคนเอ่ยถามเสียแผ่วเบา

"ทุกสิ่งที่ฉันทำก็เพื่อคฑาเทพ"

"...."

"ทำตามที่ฉันบอกให้สำเร็จ ถ้าเลยว่าเวลาแม้แต่วินาทีเดียวสิ่งที่ฉันได้บอกเธอไปจะไม่ใช่แค่ขู่ แต่ฉันจะทำจริงไม่เชื่อก็ลองดูได้" เดียร์เดินเข้าไปหยิบกระเป๋าสะพายใบหรูตัวเองขึ้ยมาถือ และเดินออกไปทันที

"ครับ"

"อ้อ และที่สำคัญอย่าบอกเรื่องนี้ให้ใครรู้ โดยเฉพาะคฑาเทพ ไม่งั้นครอบครัวของเธอจะลำบาก" เดียร์หยุดเท้าที่ก้าวเตรียมที่จะออกจากห้องลง และปากสีแดงฉาดเอ่ยบอกเตือนด้วยน้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยความร้ายกาจ

"ครับ คุณเดียร์" เหลือไว้เพียงร่างสูงใหญ่ และดวงตาที่จ้องมองไปยังร่างบางระหง ผู้หญิงคนนี้ร้ายกาจกว่าที่เค้าคิดเอาไว้มาก

สุดท้ายนี้ก็เหลือไว้เพียงความลำบากใจของเขา คำพูดของผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่เพียงแค่ขู่ แต่เค้านั้นต้องทำจริงแน่ๆ น้ำเสียงที่พูดออกมาไม่ได้หวั่นไหว ที่สำคัญความแน่วแน่ของเธอนั้นเต็มไปด้วยความน่ากลัว

บ้านขนาดกลาง มีห้องนอนสามห้อง ห้องน้ำภายในตัว หัองครัว ห้องนั่งเล่น และห้องรับแขก ไหนจะบริเวณข้่งบ้านที่มีสวนหย่อมไว้สำหรับพักผ่อนที่ถูกแบ่งจัดสรรอย่างดีโดยสถาปนิกชื่อดัง

ทุกที่ของที่นี่ล้วนแล้วแต่มีความทรงจำมากมายเกี่ยวกับอัญญา เมียรักและสถานะในตอนนี้คือเมียเก่า ทุกสิ่งทุกอย่างในอดีตล้วนแต่มีความสุข

คฑาเทพเคยจินตนาการถึงว่าถ้าสักวันหนึ่งมีเด็กตัวน้อยๆ ผู้ที่เป็นแก้วตาดวงใจของทั้งคฑาเทพและอัญญา ชายหญิงทั้งสองคนนี้จะมีความสุขขนาดไหนกันนะ

แต่ทุกอย่างก็พังลงด้วยฝีมือที่ขึ้นชื่อว่า 'แม่' ความทุกข์ทรมานเสียใจที่เสียคนรักไป หัวใจที่เคยฟูฟ่องเพราะถูดให้ความรักที่แสนบริสุทธิ์ของเมีย แต่ตอนนี้เต็มไปด้วยความปวดร้าว คล้ายกับว่าหัวใจดวงนี้นั้นจะขาดออกจากกัน

ดีที่ยังมีเสียง มีรูป มีวิดีโอให้เห็นทุกวัน มันก็เหมือนกับมีอะไรมายืดติดหัวใจดวงนี้ให้ยังอยู่ด้วยกันดี แต่ก็ยังคงเต็มไปด้วยความปวดร้าวที่แสนเจ็บปวด

"อัญญารอคินอีกไม่นานนะคะ คฑาเทพจะรีบไปหาอัญญานะ" คฑาเทพจับไปที่ดอกมะลิ ต้นมะลิต้นหนึ่งที่แตกพุ่มใหญ่ และออกดอกสีขาวผสมกับสีเขียวขจีของใบมัน

ทุกเช้าเค้ามักจะได้กินชามะลิเสมอ ด้วยเมียเก่าที่โปรดปรานนักชอบเก็บนำดอกหอมๆ นั้รไปชงมาเป็นชามะลิ เสิร์ฟให้กับเค้าในทุกๆ เช้า

เหนื่อยจากที่ทำงานกลับบ้านมาหาเมียความเหนื่อยก็หายไปโดนปริยาย ใครก็คงคิดว่าแค่คำโม้โออวด แยากที่ตะเอาใจเมียและโขว์พล่ามใส่คตที่อยู่อย่างโสดๆ

แต่ถ้าใครมีโอกาสที่จะสัมผัสมันจริงๆ ก็คงบอกว่าที่กล่าวมานั้นไม่มีผิดเพี้ยนเลย โดยเฉพาะคฑาเทพที่กลับบ้านมา บ้านก็เหมือนกับสถานที่แห่งความสุข เครียดมาทั้งวันหน้านิ่วคิ้วขมวดพอกลับบ้านมาก็สามารถยิ้มออกมาได้เฉยเลย

ความรัก ความใส่ใจในตัวของคนรักนั้นมันชั่ววิเศษมากๆ มันเต็มไปด้วยความบริสุทธิ์ และเต็มไปด้วยความอบอุ่น แม้จะมีบ้างที่เราอาจจะเข้าใจผิดกันนิดหน่อย ความคิดไม่ตรงกันจนเกิดเป็นการทะเลาะ

ง้องอนกันหน่อย ปรับความเข้าใจกันก็สามารถดีกันได้แล้ว ขอแค่คนสองคนใจเย็นๆ พยายามพูดคุยกันและแก้ปัญหา ชีวิตก็สามารถราบรื่นได้โดยที่แต่จะความสุข ไม่ใช่เอาแต่จะหนีปัญหากันอย่างเดียว

"เห้อออ เมื่อไหร่จะวันเสาร์นะ คิดถึงหน้าเมียอยากจะเจอแล้วโว้ย" คฑาเทพเด็ดเอาดอกมะลิมาดอกนึง ก่อนที่จะเดินไผนั่งยังเก้าอี้สีขาวมองดูสวนดอกไม้ที่อัญญานั้นปลูก

ตื่นเช้ามาเค้าก็จะคอยรดน้ำมันด้วยความใส่ใจ เย็นถ้าไม่เหนื่อยจากการทำงานก็จะมายืนรดคนเดียว วันไหนเหนื่อยก็จะดรียกคนสวนมา

ซึ่งวันนี้เค้านั้นว่างและไม่เหนื่อย จึงได้ออกมานั่งเล่นที่สวนหย่อมแห่งนี้ ที่ก่อนจะไม่กี่วันที่เลิกกันกับอัญญานั้น เราสองคนได้ใช้เวลาว่างกันทั้งวันเพื่อมาจัดสวนหย่อมแห่งนี้

แต่พอเลิกกันไปเค้าก็ไม่ขยับเคลื่อนย้ายอะไรออกไปไหนเลยแม้แต่น้อย เป็นอย่างไงก็เป็นอย่างงั้น ด้วยทักอย่างนัเนอัญญาเป็นคนออกแบบซะส่วนใหญ่ เค้าก็มีเพียงหน้าที่ทำตาม ที่นี่ก็เปรียบเสมือนตัวอัญญาเวลาเหนื่อยล้าก็มานั่งมองดูสวนที่อัญญานั้นจัด

แม้สวนหย่อมแห่งนี้จะแทนที่อัญญาไม่ได้จริงๆ ก็เถอะ แต่ก็เหมือนตัวแทนส่วนหนึ่งที่รู้ว่าเมื่อก่อนอัญญานั้นก็อยู่กับเค้าเสมอ เพียงแค่ที่ผ่านมานี้เราสองคนออกไปเผชิญชีวิตข้่งนอกกัน ทำหน้าที่จองใครของมัน

และคิดในทางที่ดีเสมอว่า สักวันหนึ่งเราจะกลับมาอยู่ด้วยกัน และรักกันอีกครั้งหนึ่ง โดยที่ครั้งนี้จะไม่แยกจากกันไปไหน