05

05

"ลูกสัญญากับแม่ได้ไหม ถ้าแม่บอกเทพ เทพต้องดูแลอัญญา ปรับความเข้าใจกับอัญญาให้กลับมาอยู่ด้วยกันรักกันเหมือนเดิม และปกป้องจากอันตรายของแม่คฑาเทพ"

"ผมสัญญาครับแม่ ผมจะต้องปกป้องอัญญาได้แน่"

คฑาเทพรีบเอ่ยตอบปลายสายอย่างรวดเร็ว เค้านั้นต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้แม่นั้นเลิกมายุ่งกับอัญญาและเค้า

"งั้นแม่จะบอกนะลูก ลูกก็จำดีๆ ล่ะแม่คงบอกได้รอบเดียว"

มาลัยเอ่ยอบกกับลูกเขยเสียงเบาด้วยกลัวอัญญาได้ยิน และชะเง้อหน้ามองอัญญาเอาไว้

"ครับ ผมเตรียมกระดาษปากกาเรียบร้อย แม่บอกผมได้เลยผมพร้อมเลยครับ"

คฑาเทพเอ่ยตอบปลายสาย ความตื่นเต้นนั้นทำให้คฑาเทพแทบจะหุบยิ้มเอาไว้ไม่อยู่ เมื่อคิดว่าอีกไม่ข้่นี้เค้าจะได้เจอหน้าเมียรักของตัวเอง

"แม่กับอัญญาอยู่จังหวัดสมุทรปราการ บ้านเลขที่xx/x ตำบลxx อำเภอxx ถนนx ซอยx อย่างไงถ้าหาไม่เจอก็เข้าซอนให้ถูกและหาร้านขนมเบเกอรี่เอาไว้ และถามว่าบ้านเลขที่นี้อยู่ไหนเค้าจะรู้นะลูก"

มาลัยเอายบอกกับลูกเขยไว้หมด ไม่มีปิดบังสักอย่าง

"ผมขอบคุณแม่มากครับ ผมจะรีบเคลียร์งานทุกอย่างและรีบขับรถไปหาอัญญานะครับ"

คฑาเทพยิ้มด้วยความดีใจ เมียนะเมียไม่ยอมบอก ดีที่แม่เมียนั้นใจดียอมบอกให้เค้านั้นไปเจอกับเมียรักที่โคตรที่จะคิดถึง อยากกอด อยากหอม อยากฟัดให้หายคิดถึงทั้งคืน

"จ้ะลูก ถ้าลูกเจออัญญาเร็วๆ นี้ลูกคงจะต้องเซอร์ไพรส์ และดีใจมากแน่ๆ เลย"

มาลัยบอกกับปลายสาย แต่ก็ไม่เฉลยหมด

''หืม เซอร์ไพรส์ดีใจหรอครับ มีอะไรหรอ แม่พูดซะให้ผมอยากรู้และขี่รถไปหาซะตอนนี้เลยนะครับ''

คฑาเทพขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัย

''มาถึงก็รู้เองจ้ะ อย่างไงแม่วางสายก่อนนะลูก''

มาลัยยิ้ม เธอแทบจะรอเห็นภาพที่คฑาเทพมสเจออัญญา พร้อมอีกทั้งรู้ว่าอัญญานั้นท้องลูกตัวเองอยู่ คฑาเทพจะต้องทำหน้าและดีใจขนาดไหน

''ครับแม่ ดูแลสุขภาพด้วยนะครับ สวัสดีครับ''

คฑาเทพที่คุยสนทนากับแม่เมียจบก็วางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะทำงาน และหยิบกระดาษที่จดที่อยู่ของเมียนั้นมาถือดู ยิ้มจนแก้มปริ

อีกไม่นานแล้วที่เค้านั้นจะได้เจอเมีย แม้สถานะจริงตอนนี้เธอจะคือเมียเก่าก็เถอะ แต่ก็เป็น 'เมียเก่าที่โปรดปราน' มากๆ และเชื่อว่าอีกไม่นานเธอก็จะกลับมาในสถานะ 'เมีย' ของเค้าอีกครั้ง

ไม่ว่าจะใครเค้าก็ไม่ยอมให้มาทำลายความรักของเค้าและอัญญาได้อีก เค้าจะต้องปกป้องเธอ และไม่ยอมให้ความเดิมนั้นมันมาซ้ำรอยเก่า

"เคน จัดการเคลียร์งานทุกอย่างวันเสาร์นี้ฉันจะไม่อยู่ มีธุระต้องไปทำ"

ผมรีบต่อโทรศัพท์ที่ใช้คุยกับพนักงานนั้นโทรเข้าหาเลขาทันที เสาร์ที่จะถึงนี้เค้าจะต้องไปหาอัญญาให้ได้

ซึ่งเหลือเวลาอีกสี่วันเค้านั้นจะต้องรีบเคลียร์งานจัดการเอกสาร และอะไต่างๆ ให้เสร็จเรียบร้อย เพื่อที่วันเสาร์นั้นจะได้ว่างทั้งวัน และขี่รถเล่นไปหาเมียสุดที่รักของตัวเอง

"แค่คิดว่าจะได้กอดอัญญา คฑาเทพก็ตื่นเต้นจนแทบหัวใจจะหลุดออกมาแล้ว นี่ถ้าคฑาเทพไปเจอหน้าอัญญาทร์จริงๆ หัวใจคฑาเทพจะไม่เต้นสนั่นหวั่นไหวเลยหรอ"

คฑาเทพกำกระดาษที่อยู่ที่จดมาไว้แน่น

พร้อมกับเอนตัวลงที่เก้าอี้ หลับตาเพ้อพูดถึงอัญญา ใครจะมารับรู้ได้ว่าแปดเดือนมานี้ที่ขาดอัญญาไปเค้าใช้ชีวิตยากขนาดไหน ไม่มีใครรู้เลย

ถึงแม้จะได้คุย ได้พิมพ์ แต่มันก็เพียงแค่เสียงและรูปภาพวิดีโอเท่านั้น มันไม่สามารถมาทดแทนคนจริงๆ ได้เลยสักนิด บางคืนเค้าร้องไห้ด้วยซ้ำ

ในเมื่อก่อนเค้าฝันร้านอัญญานั้นก็จะกอดเค้าไว้แน่น พร้อมกับบอกว่า

''ไม่เป็นอะไรนะไม่ต้องกลัว อัญญาอยู่ตรงนี้ อัญญาอยู่ข้างคฑาเทพเสมอ''

แต่เมื่อมาในปัจจุบันเค้ากลับต้องตื่นขึ้นมา ลูบหน้าตัวเองและรีบเดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตา และพอมองไปด้านข้างเตียงนอนนั้นก็กลับว่างเปล่า เหลือไว้เพียงหมอนข้างสีชมพูที่อัญญานั้นซื้อมาไว้

ในตอนนี้ให้เลือกระหว่างงานและครอบครัว เมื่อก่อนเค้ายังคงลังเล แต่ถ้าในตอนนี้เค้าสามารถตอบได้เลยว่า เค้านั้นเลือก 'ครอบครัว'

ต่อให้แม่จะขู่อะไรกับเค้าที่เกี่ยวกับงานอีก เค้าก็คงปล่อยให้แม่ทำตามสบาย เพราะอย่างไงในตอนนี้เค้าก็มีเงินมากมายเยอะแยะแล้วที่ทั้งชีวิตจะเพียงพอและสามารถสร้างครอบครัวได้

พอมีให้เมียให้ลูกในอนาคตนั้นใช้ เมียอยากกินอยากได้อะไรเค้าก็จะซื้อให้ และก็มีอีกส่วนที่เค้าเก็บตั้งแต่ที่คบกับอัญญาในช่วงปีแรกๆ แล้ว เปิดบัญชีเฉพาะเลยนั่นก็คือบัญชีของลูกเค้าและอัญญา

เอาไว้เป็นค่าเทอม ค่ากิน ค่าอะไรมากมายในตอนที่เค้านั้นยังต้องพึ่งพาพ่อแม่ และพอหลังจากนั้นเค้าก็ยังคงแย่งเงินอีกสักก้อนเอาไว้ให้ลูกนั้นไปตั้งตัว ให้ลูกเอาไปใช้มันให้ต่อยอดเกิดเป็นเงินได้อีก

เค้าฝันไว้มากมายว่าครอบครัวเค้าจะต้องสมบูรณ์แบบขนาดไหน ไม่แน่ถ้าตอนนี้เค้ากับเธออยู่ด้วยกันเธออาจะตั้งท้องลูกของเค้าแล้วก็ได้ ถ้าไม่ใช่เพราะแม่ที่ไล่อัญญานั้นออกไปจากชีวิตเขา ดีเท่าไหร่ที่อัญญายังใจดีไม่ได้เลิกแล้วขาดกัน

"เอ่อ คุณเดียร์เรียกผมมามีธุระอะไรหรอครับ"

เคนเลขาของคฑาเทพเดินเข้ามาในโรงแรมแห่งหนึ่ง คนที่เค้านั้นเรียกว่า 'คุณเดียร์' นั่นก็คือแม่ของเจ้านายเค้า ที่อยู่ๆ ก็ส่งคนไปรับและพามาส่งยังที่นี่

"นายเธอสั่งให้ไปทำอะไรมาล่ะ" เดียร์หญิงสาววัยกลางคน แม้เธอจะมีลูกแล้วสองคนแต่ก็ยังหุ่นเพียว สวย

"...."

"หึ คงจะรีบกลับไปหาอีเด็กคนนั้นอีกแล้วสินะ เจ้านายเธอนี่มันดื้อด้านได้ใจฉันจริงๆ เคน" เดียร์กัดฟันกรอดด้วยความไม่พอใจในตัวของลูกชายเธอ ที่กล้าแจ็งข้ออกจากบ้านไป และยังจะขัดคำสั่งของเธออีก

อีเด็กนั่นมีอะไรดี เป็นเมียเก่าแล้วยังจะเอามันมาเป็นเมียอีก คิดว่าเธอนั้นจะยอมง่ายๆ งั้นหรอ ไล่มันไปแล้วครั้งหนึ่งคิดว่าเธอจะไล่มันอีกไม่ได้รึไง

เป็นแค่ลูกของแม่ค้ากับข้าว และก็ลูกจ้างคนสวน หึ อยากจะรวยคิดที่จะจับลูกชายของเธอ สุขสบายพแเห็นว่าคฑาเทพนั้นหลงก็ออกจากที่ทำงานไปนอนสบายเล่นในบ้าน ที่คฑาเทพนั้นสร้างไม่ต้องทำอะไร นั่งนอนเป็นนายหญิง

"ผมคงไม่ขอยุ่งเรื่องของคุณคฑาเทพและคุณอัญญาหรอกครับ ถ้าจะมาคุยกับผมเรื่องนี้ผมไม่รู้เรื่องอะไร"

เคนก้มหัวลงบอกแม่เจ้านายตัวเอง

จะหยัดการยืนกรานว่าจะไม่มาด้วย แต่เมื่อเห็นชายฉกรรจ์ร่างใหญ่หลายคนรุมล้อมใครบ้างที่จะไม่รักชีวิตตัวเอง และก็ต้องยอมมา

ค่ะ ตั้งแต่เจอกันวันแรกจนถึงวันนี้ มีแต่คุณที่เข้ามาหาเรื่องแพร คนที่ไม่สนใจ ไม่อยากมีตัวตนในสายตาของอีกคน เขาไม่ทำกันแบบนี้หรอกนะคะ ยกเว้น คุณอยากให้แพรสนใจคุณ และอยากได้แพรคืนไป คุณถึงทำแบบนั้น”

“ฉันไม่เก็บของเก่าที่คายทิ้งแล้วขึ้นมากินหรอกแพรวา เธออย่าสำคัญตัวเองให้มันมากนัก”

*****************