ตอนที่ 2. แรกพบสบตา/2

มันคือรถหกล้อคันใหญ่ด้านหลังกระบะตีโครงไม้ดัดแปลงเป็นรถขนของ มีผ้าใบคลุมไว้ด้านบน สภาพกลางเก่ากลางใหม่ไม่มั่นใจในสภาพเครื่องยนต์ ว่าจะพาไปถึงที่หมายโดยไม่ต้องลงมาเข็นไหม

ที่สำคัญท้ายรถมีผู้ชายสองคนนั่งอยู่ คนหนึ่งรูปร่างผอมตัวสูงพอๆ กับเธอ โกรกผมสีทอง ผัดแป้งจนหน้าขาววอกทาปากสีแดงสดราวกับเพิ่งกินลาบเลือดมา สวมเสื้อยืดพอดีตัวกับกางเกงยีนส์ทรงเดฟแทบจะรัดรูปร่างผอมบางให้เห็นทุกอณู อีกคนตัวโตพอๆ กับพี่ทองผิวเข้มเหมือนกาแฟลืมใส่นม ไว้เครายาวถึงอก มีโบเล็กสีแดงผูกไว้ตรงส่วนปลายของเครา ผมยาวถักเป็นเปียยาวถึงเอว ถ้าโกนผมสักครึ่งหัว คงเหมือนดาราหนังจีนย้อนยุคสมัยราชวงศ์แมนจู

“คันนี้รถของคุณ เอ่อ รถของพี่ทองเหรอคะ”

ถามย้ำให้มั่นใจ บางทีเขาอาจยืนรอที่หน้ารถคันนี้เฉยๆ รถของเขาอาจจอดอยู่อีกที่ น้ำผึ้งยังมีความหวัง

“อื้อ รถพี่เอง เพิ่งเอากล้วยไปส่งที่ตลาด วันนี้ราคากล้วยมันเปลี่ยนแปลงจากอาทิตย์ก่อน ต้องต่อรองราคากันใหม่ เลยมารับช้าไปหน่อย ขึ้นไปสิ”

พี่ทองเปิดประตูรถ แล้วโยนกระเป๋าขึ้นไปบนเบาะข้างคนขับ บุ้ยบ้ายให้หญิงสาวขึ้นไปนั่ง

“รถมันสูงหน่อยนะ มามะ จะช่วยพาขึ้น”

พอเห็นเธอยืนนิ่งก็ถือวิสาสะคิดเอาเองว่า เธออาจจะขึ้นไม่ไหวเพราะรถมันค่อนข้างสูง เลยรวบเอวยกร่างเล็กขึ้นไปวางบนเบาะ ทำเอาน้ำผึ้งร้องกรี๊ดด้วยความตกใจ

“ว๊าย ! ฉันขึ้นเองได้”

เธอปัดมือเขาออกจากเอว ขยับถอยห่าง แก้มซับสีเรื่อด้วยความโมโห อีกฝ่ายหัวเราะหึหึ พยักหน้าให้ลูกน้องยกแผงท้ายรถขึ้น ก่อนจะเดินอ้อมไปเปิดประตูฝั่งคนขับบิดกุญแจสตาร์ตเครื่อง

ฉึก ฉึก พะ พะ แพรด แพร๊ด ปรื้นนนน!

รถกระตุกฉึกฉัก อยู่หลายที ส่งเสียงเสียงประหลาดๆ ออกมา ราวกับคนท้องเสีย ทำเอาคนเพิ่งเคยนั่งผวาตัวกระเด้งกระดอนไปตามแรงกระตุก กำลังจะอ้าปากว่าเครื่องรถก็ติด รถกระชากตัวแล่นฉิวออกไป

“ไม่ต้องตกใจ เจ้าบรูชลีมันเป็นแบบนี้แหละ เครื่องร้อนช้า กว่าจะติดต้องวอร์มสักนิด”

เจ้าของรถหมุนพวงมาลัยนำรถแล่นออกจากสถานีรถไฟ ตามองถนนข้างหน้า

“บรูชลี...” น้ำผึ้งยกคิ้วสูง

“ชื่อรถคันนี้ไง อีกคันเป็นรถสิบล้อจอดอยู่ที่บ้าน ชื่อเจ้าเฉินหลง ถ้าไปส่งกล้วยที่ตลาดไทจะใช้เจ้าเฉินหลงขนไป วันนี้มาส่งที่ตลาดในเมืองเลยใช้เจ้าบรูชลี” พี่ทองเล่าด้วยน้ำเสียงรื่นรมย์ ถึงรถคันเก่งของตัวเอง

“มีทั้งบรูชลี ทั้งเฉินหลง แล้วมีคันอื่นอีกไหม”

น้ำผึ้งถามลอยๆ แต่คนฟังคิดเอาเองว่าเธอสนใจ เลยร่ายเรียงชื่อเสียงของบรรดายานพาหนะของบ้านตัวเองให้ฟัง

“ก็มี นังกระแตรถกระบะของพ่อผู้ใหญ่วรรณ นังสายหยุดรถมอเตอร์ไซค์ของไอ้ทัย กับพี่โฉมตรูจักรยานของแม่หอมนวล”

ชื่อแต่ละชื่อ ทำเอาคนได้ยินอยากขำ แต่กลั้นเอาไว้ ได้แต่อมยิ้มจนแก้มป่อง

“แล้วอีกไกลไหมคะ กว่าจะถึงบ้านยายบัวคลี่”

น้ำผึ้งชวนคุยฆ่าเวลา ท้องไส้ก็เริ่มส่งเสียงประท้วงดังโครกคราก ทั้งที่เจ้าตัวพยายามไม่ให้มันส่งเสียงแต่ห้ามไม่ได้

“กว่าจะถึงบ้านก็ชั่วโมงกว่าๆ หิวเหรอ มีแต่กล้วยกินไหม”

พี่ทองชะลอรถจอดข้างทาง ชะโงกหน้าตะโกนบอกลูกน้องที่นั่งอยู่หลังกระบะ

“ไอ้คิดเว้ย! เอากล้วยมาให้หวีหนึ่ง เอาลูกโตๆ หน่อยนะ”

“ได้แล้วคร๊าบลูกพี่”

ร่างเล็กๆ ผมสีทองกระโดดลงจากท้ายรถพร้อมกล้วยหอมสีทองอร่ามหวีหนึ่ง มายื่นส่งให้ลูกพี่ของตัวเอง อีกฝ่ายโบกมือให้กลับขึ้นรถ แล้วส่งกล้วยให้หญิงสาว

“อ๊ะ กล้วยหอมทอง มันเหลืออยู่สองหวี ว่าจะเอาไปฝากครูบุญแต่แกไม่อยู่”

“ขอบคุณค่ะ”

น้ำผึ้งรับของโปรดมาวางบนตัก ปลิดกล้วยผลยาวลูกอวบใหญ่มาปอกเปลือก เธอหันไปมองเจ้าของกล้วยเห็นเขามองอยู่ จะอ้าปากงับก็เกรงจะไม่งาม เลยใช้มืออีกข้างหักกล้วยขนาดพอคำปากมาเคี้ยวแทน บิดตัวหันหลังให้จะได้ไม่ต้องเห็นว่าเขามอง โดยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายแย้มริมฝีปากกว้างยกยิ้ม มองคนตัวเล็กที่กำลังเคี้ยวกล้วยตุ้ยๆ ด้วยสายตาเอ็นดู ก่อนจะนำรถเคลื่อนตัวออกไป

น้ำผึ้งกินกล้วยหมดไปสามลูก แล้วหันกลับมานั่งตัวตรง มองดูวิวทิวทัศน์ที่รถวิ่งผ่าน ปากเริ่มว่างเลยชวนคนขับคุย

“กล้วยอร่อยดีนะคะ เนื้อแน่น หวานด้วย ไม่เคยกินกล้วยอร่อยๆ แบบนี้มาก่อนเลย”

เธอมองกล้วยบนตัก เอามือจับไว้อย่างหวงแหน ตั้งใจไว้ว่าไปถึงบ้านยายจะเอากล้วยหวีนี้ไปกินต่อ สามลูกนี่แค่รองท้อง หากเป็นยามปกติ เธอจะกินมันสักครึ่งหวีถึงจะอิ่มหนำพออกพอใจ แต่ตอนนี้สงวนท่าทีไว้ก่อนเมื่อมีสายตาวิบวับของหนุ่มตัวดำหน้าคมเข้มแอบลอบมองอยู่ กล้วยแสนอร่อยจึงฝืดคอไปนิดหนึ่ง

“กล้วยหอมทองสวนของพี่เอง กล้วยที่พี่ปลูกการันตีได้เลยว่ารสชาติอร่อยที่สุดในประเทศไทย” เจ้าของกล้วยมั่นใจในรสชาติกล้วยของตัวเอง

“แหม กล้วยมันก็คล้ายกันแหละ แค่เนื้อแน่นกว่า หวานกว่าที่เคยกินมาแค่นั้นเอง” น้ำผึ้งเบรกความมั่นใจของอีกฝ่าย

“อร่อยกว่าด้วย” เขาหันมามองหน้า เน้นเสียง

“อร่อยกว่านิดหน่อยเอง” เธอตอบกลับ

“อร่อยกว่ามากมาย” เขามั่นใจ

“ว๊าย หันไปมองถนนเลยนะ เดี๋ยวได้ตายพร้อมกล้วยหรอก”

น้ำผึ้งอุทานเมื่อเห็นเขาไม่ยอมมองถนน เพราะมัวแต่ถกเถียงเรื่องกล้วยกับเธอ มือน้อยจับปลายคางที่มีไรหนวดสากคาย ให้หันไปมองถนน หวาดเสียวว่าจะพากันไปนอนเล่นข้างทาง

“มือนิ่มๆ สงสัยไม่เคยทำงานหนัก”

เขาเบี่ยงประเด็น ส่งสายตาวิบวับจนเจ้าของมือรีบเอามือออกจากคางแทบไม่ทัน

“หาว่าฉันเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อหรือไง”

น้ำผึ้งปัดมือไปมา รู้สึกขนลุกแปลกๆ พยายามไม่สบตาคมวาวคู่นั้น หวังว่าตาพี่ทองจะไว้ใจได้นะ ยายบัวคลี่คงไม่ส่งคนไม่ดีมารับเธอหรอกนะ เจ้าตัวขยับถอยมาจนชิดประตูรถนั่งตัวเกร็ง หวาดระแวง

“ชมว่ามือนิ่มเฉยๆ ไม่ได้กล่าวหาว่าขี้เกียจสักหน่อยนี่”

พี่ทองพูดไปตาก็กลับไปมองถนนตรงหน้า ไม่ได้ทำตาวิบวับใส่เธออีก เหมือนจะรู้ว่าน้ำผึ้งกำลังระแวงพฤติกรรมของเขาอยู่ ทำให้หญิงสาวค่อยผ่อนคลายความเกร็งลง รถแล่นไปตามถนนคนขับเงียบเสียง ลมพัดผ่านหน้าต่างที่เปิดกระจกไว้แทนการเปิดแอร์ ดวงตากลมโตค่อยๆ หรี่ปรือ กล้วยสามลูกเริ่มออกฤทธิ์กล่อมให้ง่วง

“งีบนิดเดียว คงไม่เป็นไรมั้ง”

น้ำผึ้งฝืนถ่างตาอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะพ่ายแพ้ต่อความง่วงตาปิดสนิทเอนซบประตูรถหลับไป ปล่อยให้สารถีพาไปยังจุดหมายปลายทางบ้านสวนของยายบัวคลี่...

บ้านไม้สองชั้นหลังใหญ่ของคุณยายบัวคลี่ปรากฎต่อสายตา คนขับชะลอความเร็วเอารถเข้าจอดตรงลานโล่งหน้าบ้าน เขาดับเครื่องหันมามองคนร่วมทางที่ยังนอนคู้ตัวอิงซบขอบประตูรถ บนตักมีกล้วยหอมที่แหว่งไปสามลูกมือน้อยจับมันไว้แน่นราวกับกลัวมันจะหาย ริมฝีปากหยักแย้มกว้างทอดสายตาคมมองด้วยแววตาเอ็นดู ขยับตัวยื่นหน้าไปชะโงกมองใบหน้าเนียนใสนั้นใกล้ๆ พบว่าเจ้าตัวยังหลับสนิทปากอิ่มสีแดงเรื่อตามธรรมชาติขยับเคี้ยวน้ำลายจั๊บๆ เหมือนเจ้าของกำลังฝันว่ากินอะไรสักอย่าง

“ถึงแล้ว” เขาส่งเสียงเรียก เอานิ้วสะกิดไหล่เบาๆ

“อื้อ จั๊บ จั๊บ...”

มือน้อยปัดนิ้วที่สะกิดออก เบี่ยงตัวหนีไม่ยอมตื่น แถมยังเคี้ยวปากจั๊บๆ หลับตาพริ้มเข้าสู่ห้วงนิทรารมย์อันแสนสุข ไม่สนใจอะไรอีก แบบนี้มันอาการของคนขี้เซาชัดๆ ปลายนิ้วสะกิดอีกรอบ ผลยังคงเดิมคนนอนยังไม่ยอมลืมตาตื่น

“ขี้เซา...”

เสียงทุ้มว่า แต่นัยน์ตากับปากพราวด้วยรอยยิ้ม หันไปมองด้านหลังลูกน้องสองคนกระโดดลงมายืนข้างรถแล้ว มองไปทางบ้านไม้ของคุณยายบัวคลี่ก็เห็นน้าปทุมทิพย์เดินมาเกาะหน้าต่างชั้นสองส่องดู คงแปลกใจว่าทำไมรถจอดตั้งนานแต่ไม่ยอมเข้าบ้าน

“ลูกเพ่...”

สมคิดเกาะประตูฝั่งคนขับ ยื่นหน้าชะโงกเรียกลูกพี่ตัวเอง แต่อีกฝ่ายย่นคิ้วเอามือแตะปากให้เงียบเสียง บุ้ยบ้ายให้ดูว่ามีคนกำลังนอนไม่ยอมลุก ลูกสมุนคู่ใจยักคิ้วแผล็บพยักหน้ารับรู้ลากแขนประเคนเพื่อนคู่หูให้เดินไปบอกคนในบ้าน ปล่อยให้พี่ทองเฝ้าน้องน้ำผึ้งอยู่ในรถ