สองเราให้รักปฏิวัติ ตอนที่ 7

หลังจากตอบแชทมีนาเสร็จ เตวิชก็รีบเก็บมือถือ ประจวบเหมาะกับที่จิรัสย์เดินมาถึงหน้าห้องพอดีเพราะเพิ่งไปคุยกับท่านประธานมา จึงสะดุ้งจนทำมือถือหลุดมือ โชคดีที่ไล่คว้ามันมาได้ก่อนที่มันจะหล่นลงกระแทกพื้น

"เป็นอะไรของนาย หน้าฉันเหมือนผีรึไง!" จิรัสย์เดินเอามือไพร่หลังมาหยุดอยู่ที่หน้าโต๊ะเลขาพร้อมขมวดคิ้วถาม เตวิชทำตัวลนแบบนี้ทุกครั้งที่มีเรื่องปิดบังเขา เขาถึงไม่ชอบบอกความลับอะไรให้อีกฝ่ายรู้ เผยพิรุธตลอดไง! จี้ถามไม่ถึงนาทีก็คายออกมาหมดเปลือกแล้ว

"มะ..ไม่มีอะไรครับคุณจิ" รีบวางมือถือไว้บนโต๊ะแล้วขยับแว่นตา มือกดเมาส์ให้วุ่นราวกับงานยุ่งมาก สายตานี่ก็นะ...จะเหลือบขึ้นไปมองหน้าเจ้านายเป็นจังหวะถี่ๆ ทำไม เดี๋ยวพ่อก็จกให้มันหลุดออกมาซะเลยหนิ!

จิรัสย์ขยับตัวเข้าไปติดโต๊ะ

ปึก!

แล้วเอามือทั้งสองข้างออกมาตบโต๊ะเสียงดัง จนเจ้าของโต๊ะสะดุ้งเฮือก ไม่ต้องเอ่ยปาก แค่จิรัสย์ใช้ดวงตาแข็งกร้าวจ้องไปที่ดวงตาขี้ขลาดคู่นั้น เตวิชก็หลับตาปี๋คายความลับที่ปกปิดไว้ออกมา

"เอ่อคือ...มะ..แม่บ้านคนใหม่ครับคุณจิ! แม่บ้านคนใหม่มาแล้วคร๊าบ!" เตวิชหลับหูหลับตาพูดพลางทำหน้าจะร้องไห้ กลัวเหลือเกิน กลัวเจ้านายขู่จะหักเงินเดือน ถ้าไม่เคยโดนจะกลัวเหรอ ก็เพราะว่าจิรัสย์เคยหักเงินเดือนเขาจริงๆ เลยต้องกลัวไง

"แม่บ้าน?"

"ก็คุณจิให้ผมหาแม่บ้านให้ไม่ใช่เหรอครับ?" เตวิชลืมตาป๋อ กลับมาทำสีหน้าปกติเมื่อเห็นเจ้านายทำท่าจะลืมเรื่องที่สั่ง

"อ่อ ก็แค่แม่บ้าน ทำตัวมีพิรุธทำไม?"

"เปล๊า! เออะ..ปะ..เปล่านี่ครับ" ประโยคหลังรีบปรับน้ำเสียงแทบไม่ทัน แต่มันก็ไม่ทันจริงๆ นั่นแหละ

"นายอยู่กับฉันมาตั้งแปดปี ทำงานกับฉันมาตั้งแต่ฉันอยู่ปีสอง คิดว่าจะโกหกฉันได้เหรอเตวิช!" หมอนี่ต้องปิดบังอะไรเขาอยู่แน่ๆ หรือรวมหัวทำอะไรกับท่านประธานอยู่?

"แม่บ้านจริงๆ ครับคุณจิ! ผมเพิ่งคุยกับเธอเมื่อกี้!..นี้เองครับ" ชี้ไปที่โทรศัพท์ ทำหน้าจริงจังสุดๆ แต่ก็ยังแอบไม่เนียนจนจิรัสย์ต้องกอดอกหรี่ตามอง

"นายเรียกมาสัมภาษณ์เหรอ เมื่อไหร่ล่ะ?" จิรัสย์ยอมผ่อนสายตาลงหลังเลขายืนยัน ถ้าเป็นแม่บ้านจริงๆ ล่ะก็... เขาอยากจะสัมภาษณ์ด้วยตัวเอง ในบ้านมีของมีค่ามากมาย ต้องดูประวัติให้ละเอียด ดูหน้าตาด้วยว่าขี้โกงหรือเปล่า แต่บางทีดูคนที่ภายนอกก็ไม่ได้ ดูอย่างเตวิชสิ หน้าตาเจ้าเล่ห์ขี้โกงมาก แต่กลับซื่อสัตย์ทำงานตรงตามเป้าหมายและน่าพอใจในระดับดีทีเดียว

"สัม...ภาษณ์เหรอครับ?" อ่าว จะบอกไงดี พอเห็นว่าเป็นอดีตหวานใจเจ้านาย เขาก็รีบรับเข้าทำงานแถมโอนเงินเดือนล่วงหน้าไปแล้วด้วย ใครจะไปคิดว่าในโลกใบนี้จะมีเรื่องบังเอิญแบบนี้จริงๆ

จะบอกว่าเมื่อวานเตวิชตาแทบถลนออกมาทีเดียว เมื่อจู่ๆ อดีตหวานใจเจ้านายก็ทักแชทมาสมัครงานแม่บ้านที่คุณสมบัติเยอะจนคนหางานอ่านแล้วต้องส่ายหัว ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อล่ะ เขารีบตอบรับทันที และวันนี้ที่โอนเงินเดือนล่วงหน้าไปให้ก็เพราะไม่อยากปล่อยเธอให้หลุดมือ น้องซาลาเปาแก้มกลมนั่น หากเป็นหลานท่านประธานขึ้นมาจริงๆ คิดดูสิว่าเขาจะได้คำชื่นชมขนาดไหน

"เต-วิช!" จิรัสย์เรียกชื่อเลขาที่กำลังนั่งเคลิ้มฝันกลางวันด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและเน้นทีละพยางค์ มันอะไรยังไงกันแน่เรื่องสัมภาษณ์

"อ่าครับคุณจิ! ระ..เรื่องสัมภาษณ์คือว่า...คือว่า..." คือว่าไม่ได้สัมภาษณ์และรับเข้าทำงานแล้ว แถมยังให้คีย์การ์ดเพ้นท์เฮาส์กับเธอไปแล้วด้วย ประโยคนี้ควรเรียบเรียงยังไงให้ไม่ถูกหักเงินเดือน?

"อย่าบอกนะว่านายรับมาแล้ว? ฉันไม่เอา! ไปบอกคนที่นายรับมาว่าไม่ต้องมาทำงาน ฉันจะสัมภาษณ์เอง!"

"ไม่ได้นะครับคุณจิ!"

"ทำไม! นั่นบ้านฉันนายมีปัญหาเหรอ?"

"ปัญหาไม่มีครับ! แต่ว่าตอนนี้เธอน่าจะกำลังทำความสะอาดเพ้นท์เฮาส์คุณจิอยู่" เตวิชลุกขึ้นยืนตัวตรงตอบเจ้านายน้ำเสียงฉะฉาน ทว่าประโยคหลังเบาลงจนเกือบไม่ได้ยิน และตอนนี้เตวิชก็ได้ยืนเอามือกุมเป้ากางเกงนับหนึ่งถึงสิบ ปลอบใจตัวเองว่าอย่าได้หวั่นไหวกับคำว่า...

"ฉันจะหักเงินเดือนนาย!"

น่านนน!! งายยย!!

"คุณจิครับ!..."

"ห้ามตามฉันเข้ามา!" จิรัสย์หันไปเค้นเสียงรอดไรฟันขู่ ก่อนจะเข้าห้องปิดประตู แล้วเดินดุ่มๆ ไปนั่งที่โต๊ะทำงาน หยิบไอแพดมาเปิดดูกล้องที่ติดในบ้าน เตวิชนะเตวิช! ถ้าของเขาหายล่ะก็... จะหักเงินเดือนให้ไม่เหลือสักบาทคอยดู!

นิ้วชี้แกร่งจิ้มๆ อยู่สองสามครั้ง ภาพภายในบ้านก็ปรากฏขึ้นมา สิ่งแรกที่เขาเห็นคือตัวอะไรกลมๆ วิ่งดุ๊กดิ๊กเข้าห้องนู้นออกห้องนี้ หน้าตาคุ้นมาก ขมวดคิ้วสงสัยได้ไม่ถึงนาทีก็ถึงบางอ้อ นี่มันเจ้าซาลาเปาไส้หวานหนิ!

"อย่าบอกว่าแม่บ้าน!..." ยังไม่ทันพูดจบ ร่างบางคุ้นตาของใครบางคนที่กำลังทำความสะอาดครัวก็ปรากฏขึ้น นั่นมีนาจริงๆ ด้วย!

ทำไมมีนาถึงมารับงานแม่บ้านที่เพ้นท์เฮาส์ของเขา? แล้วงานที่เดอะแลนด์ออฟฟันล่ะ?

ร่างสูงผุดลุกขึ้นยืนกระทันหันแล้วเปิดลิ้นชักหยิบกุญแจรถ ก่อนเดินออกไปเปิดประตูห้องทำงานออกไปด้านนอก เตวิชเห็นเจ้านายออกมาก็รีบลุกขึ้นยืนตรง หากแต่เจ้านายกลับเดินผ่านหน้าเขาออกไป ทิ้งแค่ลมพัดผ่านกับกลิ่นน้ำหอมราคาแพงไว้ให้ดมต่างหน้า

"คุณ...คุณจิ!..." จะเอ่ยปากถามว่าเจ้านายจะไปไหน แต่เกริ่นเสียงออกมาได้แค่นั้นเพราะตอนนี้จิรัสย์ลงลิฟท์ไปแล้ว ถ้าให้เดาเอาเองคงไม่ยาก จิรัสย์ต้องกลับเพ้นท์เฮาส์แน่ๆ

อีกด้าน

"ว๊าว!! เจอแล้ว ใช่จริงๆ ด้วย!" หนุ่มน้อยร้องเสียงแหบแห้งคุยกับตัวเองเบาๆ หลังเดินมาเจอรูปภาพใบใหญ่ที่แปะอยู่บนกำแพงทางหัวเตียงภายในห้องนอนใหญ่หรูหรา

ปกป้องวิ่งดุ๊กๆ เข้าไปยืนปลายเตียง หัวกลมเล็กเอียงซ้ายทีขวาที ยื่นมือออกไปข้างหน้าแล้วดีดนิ้วโป้งกับนิ้วชี้ขึ้นมาต่อกันเป็นรูปสี่เหลี่ยมคล้ายกล้องถ่ายรูป เล็งไปที่รูปบนฝาผนังอย่างพินิจพิจารณา ก่อนจะหยิบรูปที่พับไว้ในกระเป๋าเสื้อออกมาเปรียบเทียบกัน

"ใช่แล้ว! คุณลุงไม่ชอบสกปรกก็คือแดดดี๊ แดดดี๊ก็คือผู้ชายที่มามี๊รัก" ปกป้องฉีกยิ้มกว้างมองรูปในมือสลับกับรูปบนฝาผนัง เขารู้สึกถึงจิรัสย์ได้ตั้งแต่ก้าวเข้ามาในที่แห่งนี้แล้ว

หนุ่มน้อยไม่เคยลืมกลิ่นตัวของจิรัสย์ที่ได้เจอกันเมื่อวาน ก้าวแรกที่เข้ามาเขาก็ได้กลิ่นหอมเดียวกัน เพราะงั้นจึงเดาได้ว่าที่นี่ต้องเป็นบ้านของคุณลุงที่หน้าตาเหมือนแดดดี๊แน่ๆ แล้วก็ใช่

คิดได้ดังนั้น หนุ่มน้อยจึงเอามือกอดอก เอียงหัวครุ่นคิดถึงความตื่นตระหนกรีบร้อนจะกลับของมามี๊เมื่อครู่

อ้อ! ที่แท้มามี๊ก็รู้แล้วนี่เองว่านี่บ้านแดดดี๊