สองเราให้รักปฏิวัติ ตอนที่ 6

หลังจากส่งลูกขึ้นนั่งบนโซฟาตัวแปลกๆ นั่นแล้ว มีนาก็ถอยออกมากดมือถือ สายตายังคงตวัดคอยมองเด็กดื้ออยู่ตลอด ก่อนรีบพิมพ์ข้อความหาคนที่เธอคิดว่าเป็นเจ้าของเพ้นท์เฮาส์สุดหรูนี้

มีนาส่งแชทถามอีกฝ่ายว่าจะให้เริ่มทำอะไรเป็นอย่างแรก เพราะเธอทำอะไรไม่ถูกจริงๆ เพ้นท์เฮาส์แห่งนี้กว้างใหญ่กว่าบ้านเธอหลายเท่า นี่ถ้าเจ้าลิงน้อยของเธอวิ่งซุกซนไปทั่วคาดว่าคงใช้เวลาหลายนาทีในการตามหา

หลังจากส่งแชทไปไม่นาน มีนาก็ได้รับคำตอบกลับมา อีกฝ่ายให้เธอเริ่มทำความสะอาดโดยวางแผนเอาเองว่าจะทำอะไรก่อน บอกที่เก็บอุปกรณ์อย่างละเอียดว่าอยู่ส่วนไหนของบ้าน ส่วนข้อความสุดท้ายเป็นสลิปโอนเงินซึ่งนั่นทำมีนาต้องเบิกตาโพลง

"เงินเดือนล่วงหน้าอย่างนั้นเหรอ?"

"มีอะไรฮะมามี๊!" คนที่ลอบสังเกตมามี๊อยู่ตลอดรีบถามขึ้นเมื่อเห็นมีนามีปฏิกิริยาโต้ตอบหลังยืนนิ่งจ้องมือถือมาสามนาที

"อ๋อไม่มีอะไรครับ ลูกดูการ์ตูนต่อเถอะ!" เธอตะโกนตอบกลับไป ปกป้องจึงหันกลับไปสนใจไอแพดต่อ

ไม่มัวแต่ยืนอึ้งกับเงินเดือนล่วงหน้าที่ได้รับ มีนารีบเก็บมือถือหันซ้ายหันขวาหาห้องเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาด ยิ่งได้รับเงินอีกฝ่ายมาแล้ว มีนาก็ยิ่งต้องทำงานให้เสร็จลุล่วงโดยเร็ว แต่ในขณะที่เดินหาห้องเก็บอุปกรณ์ ดวงตาคู่สวยดันเหลือบไปเห็นรูปถ่ายในตู้กระจกพอดี แข้งขาอ่อนก็คราวนี้เนี่ยแหละ คนในรูปทำเธอก้าวเท้าต่อไปไม่ได้เลยจริงๆ

"พี่จิ!" มือบางยกขึ้นปิดปาก มองคนในรูปที่กำลังจับมือกับใครบางคนที่น่าจะเป็นคนใหญ่คนโตในกลุ่มนักธุรกิจ ทรงผมที่เปลี่ยนไปไม่ได้ทำให้มีนาจำเขาไม่ได้เลยสักนิด เพราะว่าเขายังอยู่ในใจเธอเสมอ และนี่คือเพ้นท์เฮาส์ของเขาอย่างนั้นเหรอ?

ซวยแล้ว!

เท้าเล็กกลับหลังหันรีบจ้ำกลับไปทางเดิม เธอตรงเข้าหาลูกชายที่กำลังนั่งหัวเราะคิกคัก ตอนแรกคิดว่าขำการ์ตูนในไอแพด ที่ไหนได้ เจ้าลิงตัวน้อยจอมรู้มากนั่งกดปุ่มตรงพนักพิงแขนแล้วโซฟามันก็ทำตามคำสั่งปุ่มกด นวดแขน นวดขา นวดคอให้เด็กที่ไม่เคยรู้จักคำว่าปวดเมื่อยเพราะตั้งแต่เกิดมาเพิ่งทำเป็นแค่กินกับนอน ยังไม่เคยทำงานใช้แรงเหมือนผู้ใหญ่หลายๆ คนเลย

"หยุดเล่นได้แล้วปกป้อง!" ก้มๆ เงยๆ มองหาปุ่มหยุด พอเจอก็กดมันทันทีแล้วรีบอุ้มลูกชายลงจากโซฟานวด หยิบกระเป๋าจระเข้มาสะพายเข้าที่แผ่นหลังเล็ก

"มีอะไรเหรอฮะมามี๊ ทำไมเรากลับไวจัง" เขายังไม่ได้หาเวลาตอนมามี๊เผลอไปสำรวจแดนสวรรค์แห่งนี้เลย สระน้ำที่อยู่นอกกระจกเบื้องหน้าคือสถานที่แรกที่เล็งเอาไว้ โถ่! อดเลย

"มามี๊ไม่ทำที่นี่แล้วครับ"

"ทำไมล่ะฮะ ผมเห็นมามี๊ดูดีใจมากที่ได้มาที่นี่" หนุ่มน้อยถามตาแป๋ว ไม่เข้าใจผู้ใหญ่จริงจริ๊ง! เดี๋ยวหัวเราะคนเดียว เดี๋ยวก็ตื่นตระหนกเร่งรีบอยู่คนเดียวเหมือนตอนเนี๊ยะ

"เป็นเด็กเป็นเล็กหัดรู้มาก หยิบไอแพดมาเราจะไปกันแล้ว" สั่งลูกชายให้หันไปหยิบไอแพดที่เปิดการ์ตูนค้างไว้บนโซฟานวดหน้าตาประหลาด โดยที่เธอเดินเร็วกลับไปหยิบกระเป๋าสะพายข้างบนเก้าอี้สูงหน้าบาร์

"แต่มามี๊รับเงินเดือนล่วงหน้ามาแล้วไม่ใช่เหรอฮะ?" หนุ่มน้อยยังไม่ยอมแพ้ที่จะสรรหาข้ออ้างมาฉุดรั้งมามี๊เอาไว้ อย่าคิดนะว่าเขาไม่ได้ยินประโยคที่มามี๊อุทานก่อนหน้านั้น ไม่คิดล่ะสิว่าเด็กหกขวบอย่างเขาจะแอบถามอากู๋แล้วอากู๋ก็อธิบายให้ฟังถึงคำว่า 'เงินเดือนล่วงหน้า' มาพอสังเขป

ได้ผล มีนาชะงักกึก ยืนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เอาอย่างไรดี โอนเงินคืนไปได้หรือเปล่านะ? เดาว่าคนที่ติดต่อกับเธอไม่ใช่จิรัสย์อย่างแน่นอน

".....!" มีนายืนคิดไม่ตก ก่อนจะส่ายหัวไล่ความยุ่งยากทุกสิ่งทุกอย่างออกไป เอาตอนนี้ให้รอดก่อน เธอต้องพาปกป้องออกไปจากที่นี่!

"ไว้เราค่อยโอนคืนเขาตอนถึงบ้านก็ได้!"

มือแผ่นเล็กถูกคนเป็นแม่ดึงขึ้นไปจับไว้แน่น แต่ก้าวไปได้แค่สองก้าวเสียงมือถือก็ดังขึ้น

มีนาใช้อีกมือที่ว่างจกโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าตูดกางเกงยีนส์ พอเห็นว่าเป็นเบอร์ครูที่ปรึกษาของลูกชายมีนาจึงรีบรับสาย

"ค่ะครูแพน"

(คุณแม่น้องปกป้องใช่ไหมคะ?)

"ค่ะๆ ใช่ค่ะ มีอะไรรึเปล่าคะ?" ปิดเทอมอยู่นี่นา ทำไมครูแพนถึงโทรมาหาเธอ ทั้งๆ ที่เจ้าลิงซนก็อยู่กับเธอตรงนี้

(เอ่อ...คือว่าทางโรงเรียนยังไม่ได้รับค่าเทอมของน้องปกป้องเลยน่ะค่ะ ไม่ทราบว่าคุณแม่น้องปกป้อง...ติดปัญหาอะไรรึเปล่าคะ? เดี๋ยวอีกสองอาทิตย์โรงเรียนก็จะเปิดแล้ว ทางผู้อำนวยการเร่งให้รีบชำระค่าเทอมแล้วค่ะเพราะเราต้องนับยอดเด็กเพื่อที่จะได้เตรียมการเรียนการสอนให้พร้อมและเพียงพอต่อเด็กทั้งโรงเรียนน่ะค่ะ)

"เอ่อคือว่า...." ให้ตาย! เธอลืมจ่ายค่าเทอมให้ปกป้อง "....ได้ค่ะครูแพน พอดีเอ่อ...ช่วงนี้ยุ่งมากเลยลืมไปเลย ขอโทษด้วยนะคะจะจ่ายตอนนี้เลยค่ะ"

(ไม่เป็นไรค่ะคุณแม่น้องปกป้อง ขอบคุณมากๆ นะคะ)

"ค่ะสวัสดีค่ะ"

หลังจากวางสายครูแพนไป รอยยิ้มขื่นฝืดเฝื่อนก็ค่อยๆ จางหายไปด้วย มีนายกมือขึ้นกุมหน้าผากอย่างคิดไม่ตก ทำไมซวยอะไรอย่างนี้! เธอลืมค่าเทอมลูกไปได้อย่างไร งั้นเงินเดือนล่วงหน้านี้....เฮ้อ! เธอต้องทำงานที่นี่จริงๆ เหรอ? ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ

ตกลงว่าจะโอนตอนนี้ก็ต้องโอนตอนนี้เลย ค่าเทอมปกป้องสองหมื่นเก้า เหลือเงินอีกหกพัน บวกเงินเก็บอีกเกือบสองหมื่นก็ยังไม่พอคืน เพราะเพิ่งจ่ายค่าเช่าบ้านให้พี่คินไป แน่นอนว่าเธอไม่คิดจะโทรไปรบกวนพี่ชายและไม่มีทางที่จะโทรไปขอบิดา เหลือทางรอดทางเดียวคือ...รับงานแม่บ้านที่นี่ซะ!

กึกๆ!

"สรุปเราจะไปหรือเราจะยืนกันอยู่อย่างนี้ฮะมามี๊?" ปกป้องกระตุกมือที่ถูกมือนุ่มจับไว้สองที แล้วเอ่ยถามมามี๊ที่ยืนทำหน้าลำบากใจ ดูสีหน้าก็รู้ว่าเขาจะได้อยู่ที่นี่ต่อ

"โอเค" มีนาย่อตัวลงจับไหล่เล็กทั้งสองข้างไว้มั่น "ลูกกลับไปนั่งที่เดิม ห้าม! กดปุ่มพวกนั้น นั่งดูการ์ตูนเฉยๆ นิ่งๆ เข้าใจที่มามี๊พูดใช่ไหมครับ?"

ใบหน้ากลมเล็กพยักรับสองครั้งเป็นจังหวะ รับปากไปก่อน ไม่อย่างนั้นมามี๊จะโกรธแล้วก็จับตามองเขาเป็นพิเศษ

"ดีมาก ไป ไปนั่งเป็นเด็กดีของมามี๊นะครับ" เธอบอกกับลูกด้วยอารมณ์ที่ผ่อนคลายลง ทำใจยอมรับไปแล้วว่ายังไงก็ต้องอยู่ทำความสะอาดให้ครบหนึ่งเดือน หลังจากนั้นค่อยหาทางออกไป

"ฮะมามี๊"

สองแม่ลูกผลัดกันหอมแก้มอย่างรักใคร่และเป็นกำลังใจให้กันและกัน จากนั้นเด็กชายก็หันกลับไปปีนขึ้นบนโซฟาแล้วนั่งนิ่งตามที่แม่บอก

ส่วนมีนาครั้นเห็นลูกเชื่อฟังเป็นอย่างดี เธอจึงรีบถอดกระเป๋าสะพายข้างวางไว้ที่เดิม แล้วเริ่มลงมือทำความสะอาดเพ้นท์เฮาส์หลังใหญ่หลังนี้ต่อ ไม่รู้ว่ากี่ชั่วโมงจะเสร็จ แต่เธอจะทำให้มันเสร็จก่อนจิรัสย์จะโผล่มาแน่นอน!