สองเราให้รักปฏิวัติ ตอนที่ 4

จิรัสย์ออกคำสั่งหลังถอดเสื้อตัวนอกออกวางไว้บนโต๊ะกลมเงางิบหรูหรา คนขี้เหนียวอย่างเตวิชพอได้ยินว่าจะถูกหักเงินเดือนจึงรีบรับคำสั่งเสียงฉะฉาน

เมื่อก่อนจิรัสย์จะใช้บริการแม่บ้านของคอนโดให้เข้ามาทำความสะอาด แต่ด้วยเรื่องของโรคประหลาดที่เขาเป็นจึงทำให้แม่บ้านพวกนั้นจัดอยู่ในระดับที่ไม่สะอาดพอ เขาจึงเปลี่ยนมาใช้บริการแม่บ้านออนไลน์

แต่แม่บ้านที่มาใหม่นี้ไม่ได้แตกต่างจากคนเก่าๆ เท่าไหร่นัก เขาไม่สามารถเฉียดตัวเข้าไปใกล้ได้เมื่อเห็นว่าเนื้อตัวของพวกเธอนั้นเลอะไปด้วยคราบสกปรก พอตาเห็น ร่างกายก็เริ่มต่อต้านทันที คนปกติทั่วไปแล้วอาจไม่มีปัญหา แต่เขาคือคนไม่ปกติไง ตอนนี้เลยต้องสั่งเตวิชให้หาแม่บ้านประจำมาทดลองงานสามวัน ถ้าเขาอยู่ด้วยไม่ได้ก็เปลี่ยนไปเรื่อยๆ เปลี่ยนจนกว่าเขาจะเข้ากับแม่บ้านได้ เพราะเขาไม่สะดวกที่จะออกไปรอข้างนอกเพื่อปล่อยให้แม่บ้านเข้ามาทำความสะอาด

"มีอะไรให้ผมรับใช้อีกไหมครับคุณจิ?"

"ไม่ล่ะ ฉันจะพักผ่อนแล้ว"

"งั้นผมกลับไปที่บริษัทเลยนะครับ?"

"อืม"

เตวิชก้มหัวลาเจ้านาย ใช่ว่าจิรัสย์เลิกงานไวแล้วเขาจะได้เลิกไวตาม เขายังต้องกลับไปเคลียร์งานแทนคนป่วย และดูเอกสารเรื่องโปรโมชั่นที่ส่งแก้ไป ก่อนเอาให้จิรัสย์เซ็นพรุ่งนี้ แต่ว่าเขาก็ยังไม่ลืมเรื่องน้องซาลาเปานะ

คล้อยหลังเลขาคนสนิทออกไป จิรัสย์ก็ทิ้งตัวลงนั่งหน้าบาร์ส่วนตัวที่อยู่ใกล้โซนห้องครัว ก่อนเทเหล้าใส่แก้วคริสตัลเรียบหรูค่อนแก้ว แล้วยกขึ้นดื่มรวดเดียวหมด

เห็นไหมว่าจิตใจเขาเริ่มอ่อนแออีกแล้ว เพราะผู้หญิงคนนั้น 'มีนา' ไม่ว่าจะฝันถึงหรือได้เห็นเธอเป็นครั้งแรกในรอบเจ็ดปี ความรู้สึกก็ดำดิ่งหวนคืนอดีตแสนหวานที่เคลือบไปด้วยรถขมฝาดเฝื่อน นึกย้อนไปตั้งแต่จีบเธอสมัยตอนอยู่มอห้า ตอนนั้นเขาแค่ปีหนึ่งเอง พอมีนาเข้ามหาวิทยาลัยเขาก็หลอกล่อเธอให้ไปอยู่ด้วยกันที่คอนโด ทุกๆ วันเราสองคนใช้ชีวิตกันมาอย่างดีมีความสุข ทำอะไรด้วยกันหลายๆ อย่าง แต่พอทุกอย่างกำลังไปได้ดี จู่ๆ เธอก็เก็บเสื้อผ้าหนีเขาไป

จิรัสย์จำวันนั้นได้ไม่เคยลืม วันที่เขากลับมาพบกับความว่างเปล่าภายในห้อง เขาตามหาเธอไปทั่ว อาทิตย์นึงแทบไม่ได้กินไม่ได้นอน พอเห็นเธอติดต่อเข้ามา ร่างที่เกือบไร้วิญญาณของเขาก็ผุดลุกขึ้นนั่งจากพื้นห้องเย็นเยียบรีบรับสาย เขาถามเธอด้วยความร้อนใจหลายคำถาม แต่ผู้หญิงคนนั้น...คนที่เขารักมาก รักยิ่งกว่าชีวิตตัวเองกลับตอบเสียงเรียบเรื่อยว่า

'พี่จิเราเลิกกันเถอะ ฉันกำลังเตรียมตัวไปเรียนต่อที่ฝรั่งเศษ ฉันอยากเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับตัวเอง อนาคตของฉันมันสามารถไปได้ไกลกว่านี้'

เหอะ! น่าขำนัก ไปได้ไกลกว่านี้งั้นเหรอ? ไกลยังไงถึงได้มาจบที่พนักงานพาร์ทไทม์ขายน้ำในเดอะแลนด์ออฟฟันของเขา แถมมีเจ้าซาลาเปาตัวเตี้ยโผล่มาอีก! ความจริงเธอก็แค่มีคนใหม่เท่านั้นเองมีนา!

ร่างสูงสะบัดก้นออกจากเก้าอี้ ก่อนไปหาอาบน้ำแล้วนอนพักผ่อน ตื่นมาคาดว่าอาการหวัดคงจะหายพอดี

อีกด้าน

19:30 น.

"ปกป้องมากินข้าวครับ!"

'เฮือก! มามี๊เรียกแล้ว!' หนุ่มน้อยห่อไหล่สะดุ้งแล้วรีบเก็บรูปใส่คืนกล่องลึกลับของมามี๊ แต่แอบเอามาพับเก็บใส่กระเป๋าเสื้อหนึ่งใบ ก่อนรีบยัดมันเข้าไปใต้เสื้อผ้าเก่าๆ ที่เดิม หนุ่มน้อยแสนรู้ไม่ลืมจัดระเบียบเสื้อผ้าให้ดูปกติเหมือนเก่า แล้วย่องไปเปิดประตูดูลาดเลา เมื่อเห็นว่าทางสะดวก ปกป้องจึงย่องออกมาจากห้องนอนมารดาที่อยู่ติดกับห้องนอนตัวเอง แล้วรีบวิ่งเข้าไปในครัวปีนขึ้นเก้าอี้นั่งรออาหารมื้อค่ำมาเสิร์ฟ

"ไปเล่นอะไรมา มามี๊เรียกสามครั้งแล้วไม่ได้ยินเหรอครับ?" มีนาบ่นลูกชายไม่จริงจังนักขณะตักข้าวต้มกุ้งยกมาเสิร์ฟให้ลูก

"ก็เล่นกับเพื่อนๆ ของผมนั่นล่ะฮะมามี๊" เพื่อนที่ว่าไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นบรรดาตุ๊กตาพี่หมูพี่หมีพี่จระเข้พี่ไดโนเสาร์และอีกมากมาย ซึ่งมีนารู้จักดี

"กินข้าวได้แล้ว กินเสร็จจะได้แปรงฟันแล้วรีบเข้านอน ห้ามเล่นกับเพื่อนๆ แล้วนะ"

"อาเคฮะ"

ได้ยินลูกชายรับปาก มีนาก็คลี่ยิ้มเอ็นดู แต่ไม่อาจเอามือไปหยิกแก้มซาลาเปานั่นได้เพราะเพิ่งทำกับข้าวเสร็จ

มีนาถอดผ้ากันเปื้อนแขวนไว้ที่ประจำแล้วขยับไปล้างมือมานั่งทานข้าวต้มกุ้งกับลูก ปกป้องทานไปพลาง ดูการ์ตูนในไอแพดไปพลาง ส่วนมีนาก็ทานไปไถมือถือหางานพาร์ทไทม์ไปด้วยเช่นกัน ต่างคนต่างเป็นสังคมก้มหน้า

"เอ๊ะ! แม่บ้านเหรอ?"

ปกป้องเหลือบมองหน้ามามี๊ที่พูดอะไรคนเดียวก็ไม่รู้ ก่อนหลุบตาลงมาดูการ์ตูนต่อ

ส่วนมีนา เธอกำลังไล่อ่านคุณสมบัติของพนักงานทำความสะอาด อาจเรื่องเยอะไปหน่อยแต่มันน่าสนใจตรงเงินเดือนสามหมื่นห้านี่แหละ แถมทำงานแค่สามวันต่ออาทิตย์ หรืออาจมากกว่านั้นในบางครั้ง ถ้าเธอได้งานนี้ล่ะก็...เลี้ยงปกป้องเสาร์อาทิตย์ได้สบายๆ เลย

"คิกๆๆ" มีนาหลุดขำดีใจออกมาราวกับตัวเองได้งานนี้แล้วเรียบร้อย ทั้งๆ ที่เพิ่งจะทักแชทเจ้าของโพสไปเมื่อสองวินาทีเท่านั้น

ปกป้องเหลือบตามองมามี๊อีกครั้ง คนอะไร อยู่ๆ ก็ขำให้มือถือ เฮ้อ! ลูกอย่างเขาปวดหัว ส่ายหน้าแล้วดึงสายตากลับมาดูการ์ตูนต่อ

20:10 น.

"นอนหลับฝันดีนะคะคนเก่งของมามี๊" มีนาก้มลงไปหอมแก้มยุ้ยของลูกชายหลังห่มผ้าให้

มีนามักจะต้องทานข้าวเสร็จก่อนลูกเสมอ เพราะเธอต้องรีบลุกจากโต๊ะอาหารไปเคลียร์เคาน์เตอร์ครัว จากนั้นก็รีบไปอาบน้ำให้เนื้อตัวสะอาดแล้วกลับมาพาลูกเข้านอน เธอจะนอนอ่านนิทานให้ปกป้องฟังก่อนนอนทุกคืน ปกติปกป้องฟังได้ไม่ถึงสิบห้านาทีก็หลับปุ๋ยแล้ว แต่วันนี้เนี่ยสิ คนเก่งของเธอฟังไปจะครึ่งชั่วโมงก็ยังไม่ยอมหลับ เธอเองก็ลอบมองดวงตากลมโตสีดำสนิทเป็นระยะ ไม่มีวี่แววว่าจะเคลิ้มเลย

"มามี๊ฮะ" ในที่สุดปกป้องก็เอ่ยปากเรียกมามี๊หลังจากนอนคิดมานาน เด็กอย่างเขาก็มีเรื่องให้คิดนะ ถึงจะมีไม่มากเท่ามามี๊ก็เถอะ นิทานที่ฟังมาครึ่งชั่วโมงเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา เป็นเพราะคุณลุงไม่ชอบสกปรกคนนั้นแท้ๆ เป็นเหตุให้เด็กอย่างเขาต้องคิดมาก ก็หน้าตาเหมือนแดดดี๊ไม่มีผิด ยืนยันจากรูปในกล่องลึกลับได้ทุกใบ!

"ว่าไงครับคนเก่งของมามี๊?" ถามแล้วก็ช้อนแก้มยุ้ยขึ้นมาหอมหนึ่งฟอด

"แดดดี๊ของผมอยู่ที่ไหนเหรอฮะมามี๊?" เงยหน้ามองมามี๊ตาแป๋ว กลั่นความน่าสงสารเห็นใจออกมาทางแววตา เผื่อมามี๊จะใจอ่อนพูดเรื่องของแดดดี๊ให้ฟัง