สองเราให้รักปฏิวัติ ตอนที่ 2

ทั้งชื่อจริงและชื่อเล่นของเด็กชายตัวน้อยทำเอาจิรัสย์ชะงักไปครู่หนึ่ง อยู่ดีๆ เสียงสดใสของผู้หญิงคนนั้นก็แว่วเข้ามาในหัว

'ถ้าวันนึงเรามีลูกชาย ให้ชื่ออคิราห์ ชื่อเล่นชื่อปกป้อง พี่จิว่าดีไหมคะ?'

พอประโยคนี้แว่วเข้ามาในหัว ใบหน้าของเจ้าของคำพูดนั้นไหนเลยจะไม่ฉายชัดเข้ามาด้วย ทำเอาจิรัสย์ต้องรีบส่ายหน้า เป็นไปไม่ได้ มีนาจะมีลูกโตขนาดนี้ได้อย่างไร

ว่าแล้วจิรัสย์ก็ขอลอบสังเกตใบหน้าของเด็กหนุ่มตรงหน้าเขา ใบหน้าที่กลมอย่างกับซาลาเปานี้ มีดวงตากลมโตขนตายาวเป็นแพราวกับผู้หญิง จมูกสโลปปลายพุ่งออกมาเชียว ไหนจะริมฝีปากหยักลึกเป็นกระจับน่าหยิกนั่นอีก หน้าคุ้นๆ แฮะ ทรงผมก็...เส้นเบาบาง แถมยังตรงเหมือนกับเขาเลย

โอเคหล่อ! ถ้ามีบางส่วนที่คล้ายเขาเด็กคนนี้ย่อมมีแนวโน้มว่าหล่อแน่นอน หน้าตาหวานไปนิดแต่นั่นไม่ใช่ปัญหา รูปปากคล้ายเขาทรงผมคล้ายเขาแค่นี้ก็ตีว่าหล่อดูดีได้แล้ว

"เอ่อ...ปกป้อง แล้วตอนนี้มามี๊ของปกป้องไปไหนเหรอครับ?" ปากบอกว่าไม่ใช่ ในใจก็แอบลุ้น เด็กคนนี้จะใช่ลูกมีนาหรือเปล่านะ

"คุณลุงเช็ดให้หน่อยสิครับ ผมก็ไม่ชอบสกปรก" ปกป้องยื่นแขนที่ถือโกโก้ให้จิรัสย์เช็ด ทำเอาชายหนุ่มต้องสะเดิดถอยออกไปก้าวนึง ก่อนรีบควัดสายตามองเลขา เตวิชก็ไม่รอช้ารีบรับหน้าที่เช็ดมือให้หนุ่มน้อยแทนทันที

"มาๆๆ ให้ตาเช็ดให้นะ สะอาดแล้วเย้!" ต้องแทนตัวเองว่าตาเสียหน่อย เดี๋ยวเจ้านายจะโกรธเอา ว่าแต่...ทำไมใบหน้านี้มันช่างคุ้นๆ เหลือเกินนะ เหมือนเป็นใบหน้าที่เห็นทุกวัน ว่าแล้วเตวิชก็ลองมองหน้าจิรัสย์สลับกับเด็กชายที่เขายังถือแขนกลมเล็กนี้ไว้อยู่

...ตาสวยเหมือนกัน รูปปากพิมพ์เดียวกันเป๊ะ! ถึงจมูกจะไม่เหมือนเพราะจิรัสย์มีจมูกที่โด่งคมแต่รวมๆ แล้วเครื่องหน้าใกล้เคียงกันเลย ส่วนโครงหน้าแม้ตอนนี้จิรัสย์จะมีใบหน้าที่เรียวเห็นสันกรามคมชัดทว่าเตวิชก็มองทะลุปรุโปร่งว่าจิรัสย์เคยหน้าเหมือนซาลาเปามาก่อน แปลกดีเนอะ บนโลกใบนี้ยังมีคนที่หน้าตาละม้ายคล้ายคลึงกันทั้งๆ ที่ไม่ใช่สายเลือดเดียวกันด้วย

"มองหน้าฉันแบบนี้อยากตายรึไงเตวิช?" คิ้วเข้มเลิกขึ้นถามเลขาคนสนิท คิดว่าไม่รู้เหรอว่าเตวิชกำลังคิดอะไรอยู่

"แหะๆๆ เอ่อ...เจ้าหนู หลงกับแม่ใช่รึเปล่า ให้ตาพาไปที่ประชาสัมพันธ์ดีไหม?" เตวิชยิ้มแฉ่งรีบหันหน้าไปคุยกับหนุ่มน้อยหลีกเลี่ยงการตายก่อนแต่งงาน ดีนะแค่คิด ถ้าพูดออกไปได้ตายจริงๆ แน่

"อืม..." ทว่าเด็กชายกลับทำท่าครุ่นคิดมองหน้าจิรัสย์ไม่ได้ตอบคำถามของเตวิช ไหล่เล็กข้างขวากดลงพร้อมกับเอียงหัวมาทางขวา ผ่านไปสามวินาทีก็เปลี่ยนเป็นกดไหล่เล็กข้างซ้ายลงแล้วเอียงหัวมาทางซ้าย

ผู้ใหญ่สองคนมองหน้ากันพลางขมวดคิ้ว ลำพังแค่จิรัสย์กับเตวิชนั่งยองๆ กอดอกค้ำหัวเข่าไว้ก็แปลกจนคนที่เดินผ่านไปผ่านมาอดมองไม่ได้อยู่แล้ว นี่เด็กหนุ่มที่ชื่อปกป้องยังจะมาทำท่าทางแปลกๆ มองจิรัสย์อีก

"หน้าคุณลุงเหมือนแดดดี๊ผมเลย!" นิ้วชี้เรียวจิ๋วชี้หน้าจิรัสย์

เตวิชเอามือปิดปากพลางทำหน้าตะลึงใส่เจ้านายหนุ่ม ไม่พอยังหลุดปากถามเขาอีกว่า "นี่คุณจิไปไข่ทิ้งไว้จริงๆ เหรอครับ?"

"บ้านนายสิ!" จิรัสย์ผุดลุกขึ้นยืนเต็มความสูง พยายามประคับประคองลมหายใจถี่กระชั้นให้กลับมาปกติ แม้ไม่อยากยอมรับว่าตัวเองกำลังใจเต้นแรงแทนที่จะโกรธเจ้าหน้าซาลาเปาไส้หวานนี่ที่มาพูดจามั่วซั่วก็เถอะ

"แดดดี๊แน่ๆ! หน้าเหมือนแดดดี๊เลย!" ปกป้องยังไม่ยอมหยุดชี้นิ้วตะโกนใส่ร่างสูงที่ยืนหล่ออยู่ตรงหน้า แม้เขาจะแค่เด็กหกขวบแต่เขาก็จำรูปผู้ชายที่ถ่ายคู่กับมามี๊ในกล่องลึกลับที่หมกอยู่ชั้นล่างของตู้เสื้อผ้าได้ดี

เมื่อเห็นเจ้านายหนุ่มเริ่มหายใจเข้าปอดลึกๆ เตวิชก็รีบใช้ปลายนิ้วมือกดแขนเรียวเล็กลง "ตาพาปกป้องไปหามามี๊ดีกว่านะครับ"

"เดี๋ยว! นายซาลาเปาไส้หวาน ฉันขอถามอะไรนายหน่อย" จิรัสย์เรียกหนุ่มน้อยที่กำลังถูกเลขาของเขาบังคับจูงไป แล้วหนุ่มน้อยก็หันหน้ากลมๆ เล็กๆ มาหาพลางจ้องตาเขาปริบๆ

"แหะๆ คุณจิก็คิดว่าหน้าน้องปกป้องเหมือนซาลาเปาเหรอครับ?" เตวิชยิ้มกริ่ม ไม่คิดว่าเจ้านายจะใจตรงกับเขา แต่แล้วก็ต้องรีบกระตุกมุมปากลงเมื่อโดนถลึงตาแข็งๆ ใส่

"อายุเท่าไหร่แล้วเราอ่ะ?"

"หกขวบครับ"

"มามี๊ชื่ออะไร?" ถามออกไปจนได้สินะ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตัวเองจะมีความคิดเพี้ยนๆ แบบนี้ ความคิดเพี้ยนๆ ที่ว่าก็คือปกป้องอาจเป็นลูกของมีนา ผู้หญิงที่ทิ้งเขาไปเมื่อเจ็ดปีก่อน เจ็ดปี เจ็ดปีเหรอวะ? เจ้าซาลาเปานี่หกขวบ หรือว่า?

"ว่าไง! มามี๊ชื่ออะไร?" คราวนี้จิรัสย์เดินไปนั่งลงตรงหน้าหนุ่มน้อย จ้องหน้าเจ้าซาลาเปาด้วยสายตาลุ้นระทึก

"มามี๊ชื่อ...."

"ปกป้อง! ปกป้อง! ปกป้องอยู่ไหนลูก?"

"นั่นไงมามี๊มาแล้ว...อ่าว!" ปกป้องยืนแก้มป่องชะเง้อคอมองหาผู้ใหญ่สองคนที่ยืนอยู่ด้วยกันเมื่อครู่ เขาแค่หันไปมองมามี๊แป๊บเดียวเอง หันกลับมาคุณตากับคุณลุงก็หายไปกันแล้ว

"ปกป้อง! อยู่นี่เองมามี๊ตกใจหมด!" ร่างบางทรุดตัวลงกอดลูกชายพลางน้ำตาซึม อกคนเป็นแม่แทบแหลกสลายตั้งแต่หันหลังมาแล้วไม่เจอลูก กว่าจะเจอเธอก็วิ่งตะโกนชื่อลูกโหวกเหวกจนเกือบทั่วโซนเครื่องเล่น เด็กดื้อน่าจับตีก้นเสียให้เข็ด!

"ผมเห็นน้องสาวคนนึงร้องไห้ อยากเอาโกโก้ที่มามี๊ให้ผมแบ่งให้เธอ แต่ว่าเธอหายไปแล้วฮะมามี๊"

"ทำอย่างนี้ไม่ได้นะปกป้อง! มามี๊เคยบอกแล้วว่าห้ามเดินตามคนแปลกหน้า ทีหลังอย่าทำอย่างนี้อีก" เธอว่าลูกอย่างตักเตือน ก่อนหลุบตามองหาแก้วโกโก้ที่กดให้ลูกชายก่อนหน้านี้ "ไหนโกโก้ของลูกล่ะ?"

"ผมทำมันหกใส่คุณลุงครับ เป็นคุณลุงไม่ชอบสกปรกเหมือนผมเลยฮะมามี๊ แล้วก็คุณตาก็เอาผ้าเช็ดให้ผม แต่ผมเหนียวมากๆ เลย มามี๊เช็ดให้ผมอีกได้ไหมฮะ?" ว่าพลางทำท่าแขยงขนยื่นแขนข้างที่เปื้อนให้มามี๊

มีนาเห็นแบบนั้นก็รีบดึงทิชชู่เปียกออกจากกระเป๋าเอี๊ยมที่มีโลโก้ของร้านน้ำแห่งหนึ่งออกมาลูบแขนให้ลูกชายอย่างทนุถนอม ทำไงได้ ปกป้องดันได้เชื้อความเกลียดเชื้อโรคมาจากพ่อของเขา ผู้ชายคนนั้น ผู้ชายที่เป็นรักแรกและรักเดียวของเธอ 'พี่จิ'

"โอเคมามี๊เช็ดให้แล้ว เราไปกันเถอะ มามี๊ยังทำงานไม่เสร็จ ปกป้องต้องตัวติดกับมามี๊เข้าใจไหมครับ?"

"เข้าใจครับ!" หนุ่มน้อยขานรับเสียงขันแข็งพลันฉีกยิ้มหล่อให้คนเป็นแม่ ขณะนั้นสองแม่ลูกก็เดินจูงมือกันกลับไป

อีกด้าน

จิรัสย์โผล่หน้าออกมาจากหลังป้ายแผนที่ มองสองแม่ลูกที่กำลังเดินจากไป และเขาดูอยู่นานแล้ว ดูตั้งแต่เข้ามาแอบอยู่ตรงนี้ในช่วงวินาทีแรกแล้ว

เตวิชยืนคอตกกลอกตามองบนอย่างจนหนทาง จะอะไรเสียอีกเล่า! ก็ตั้งแต่ได้ยินเสียงผู้หญิงคนนึงเรียกชื่อน้องซาลาเปา ตัวเขาก็ถูกกระชากเนคไทให้วิ่งมาที่หลังป้ายตรงนี้ หนำซ้ำยังถูกกดให้แผ่นหลังติดป้าย ถูกมือนุ่มสะอาดทาบปิดปากมิดสนิท ดิ้นเท่าไหร่ก็ดิ้นไม่หลุด ส่วนเจ้าของการกระทำได้แต่ชะโงกหน้าแอบมองน้องซาลาเปาคุยกับแม่ แอบลอบสังเกตสีหน้าเจ้านายหนุ่มก็เห็นว่าเขาทำท่าทีตกตะลึง ดวงตาคมเขม่นมองเหมือนเจ็บแค้นใครสักคน ทว่าแววตากลับแฝงไปด้วยความเจ็บปวด

ใครน้อ? ทำให้คนรักสะอาดอย่างจิรัสย์กล้าที่จะเอามือมาสัมผัสน้ำลายเขา เล่นตะปบเข้ามาเลยแบบนี้ใครจะไปเก็บทัน