บทที่8

"เป็นบ้าหรือเปล่ายัยพิณ! ฉันถามก็ไม่ตอบเอาแต่นั่งยิ้ม"

เกสราว่าเพื่อนสาวที่เอาแต่นั่งยิ้มหล่อนถามอะไรก็ไม่ยอมตอบ

"ห้ะ! ว่าไงนะเกด"

"นี่แกไม่ได้ยินที่ฉันถามเลยหรอยัยพิณ!!"

เกสรามีท่าทางหงุดหงิดสรุปที่พูดที่ถามมานี่หล่อนพูดคนเดียวเหรอ

"ฉันถามว่าเมื่อไหร่แกจะยอมมีมีลูกให้คุณวัฒน์สักที"

"แกก็รู้เกด ฉันกลัว..."

หล่อนตอบเสียงเศร้า

"กะอีแค่คลอดลูกมันไม่ตายหรอกนะเว้ย ดูฉันยังไม่เห็นจะตายเลย หุ่นกลับมาเพรียวอีกครั้ง"

คุณแม่เลี้ยงเดี่ยวบอกเพื่อนสาว

"แล้วถ้าเป็นเรื่องคุณวัฒน์แกเชื่อฉันสิเขาไม่มีทางทิ้งแกหรอกพิณ แต่ถ้ามันจะเกิดขึ้นจริงมันไม่ได้อยู่ที่ตัวเราเว้ยพิณ ผู้ชายมันจะเหี้ยก็เหี้ย คนดีๆก็มีเยอะ สำหรับฉันน่ะถึงแม้จะไม่เหลือใครในชีวิตนี้ แต่แค่ยังมีลูกแค่นี้ก็ถือว่าเป็นของขวัญสุดวิเศษของฉันแล้วล่ะ"

พิณนารายังนิ่งเงียบ

"ฉันพูดเผื่อแกจะเก็บไปคิด อย่าเอาครอบครัวและอนาคตของแกมาทิ้งเพียงเพราะตัวอย่างผู้ชายเลวๆครอบครัวอื่น อะไรที่ยังไม่เกิดอย่าคิดมาก ทำวันนี้ให้ดีที่สุดถ้าวันนึงแกไม่เหลือใครอย่างน้อยแกยังมีฉันพิณ ฉันไปล่ะฝากลูกไว้กับป้าหมอนเสียนานเกรงใจท่าน"

เกสราพูดก่อนจะเดินหยิบกระเป๋าออกไป

หล่อนนับถือใจเกสราจริงๆ ใช่!!เพื่อนสาวคนนี้ของหล่อนเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวมาปีกว่าๆแล้ว เพื่อนคนนี้ไม่เคยแสดงท่าทีเสียใจเลยที่ถูกสามีนอกใจ เธอบอกกับหล่อนแค่ว่า

"บางคนผ่านเข้ามาเพื่อเป็นบทเรียนเป็นแค่ความทรงจำ" ขนาดสามีเทียวง้อมาเป็นปีก็ยังไม่มีว่าเพื่อนสาวจะใจอ่อนเลย หล่อนอยากให้หลานอยู่พร้อมหน้ากันเป็นครอบครัวเสียทีแต่เรื่องนี้คนที่จะตัดสินใจได้คือเกสรา

กระเป๋าเดินทางสองใบถูกขนขึ้นรถเป็นที่เรียบร้อยเหลือก็แต่เจ้าของกระเป๋าที่ยังไม่มาสักที พิณนาราหยิบโทรศัพท์โทรหาสามีอีกครั้งแต่ไร้การตอบรับจากปลายสาย

ทางด้านศิวัฒน์ที่กำลังนั่งเครียดอยู่หน้าห้องฉุกเฉินในโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง เหลือเวลาอีกสามสิบนาทีเขาต้องไปถึงสนามบินแต่จะให้เขาทิ้งหญิงสาวไว้ที่นี่คนเดียวได้ยังไง เขาพยายามติดต่อนุชนารถแต่ทางนั้นก็ไม่มีท่าทีว่าจะรับสายแต่อย่างใด ทันใดนั้นเบอร์ของภรรยาสาวก็ปรากฏขึ้นบนสมาร์ทโฟนเครื่องหรูของชายหนุ่มทันที

"ครับพิณ"

"ยังไม่ถึงอีกเหรอคะ"

"พอดีผมมีงานด่วนเข้าน่ะพิณ ผม…"

ไม่ทันที่ชายหนุ่มจะพูดจบ ภรรยาสาวก็พูดขึ้นมาเสียก่อน

"งั้นไม่เป็นไรค่ะ อีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงไม่น่าจะทันแล้ว"

พิณนาราพยายามพูดด้วยน้ำเสียงปกติแต่หารู้ไม่ว่าคนฟังนั้นรับรู้ถึงน้ำเสียงปนเศร้าของหล่อน

"ทันสิครับ ผมกำลังจะออกไป"

ชายหนุ่มวางสายภรรยาก่อนจะเตรียมหันหลังเดินออกไปส่วนคนที่อยู่ในห้องฉุกเฉินตอนนี้เขาค่อยติดต่อหานุชนารถอีกทีแล้วกัน ยังไม่ทันที่ศิวัฒณ์จะเดินพ้นจากหน้าห้องฉุกเฉินเสียงผลักประตูก็ดังขึ้นมา

"ญาติคุณเกวลินหรือเปล่าคะ"

นางพยาบาลเอ่ยถามขึ้น

"อ..เอ่อครับ แล้ว..."

"คนไข้ปลอดภัยแล้วค่ะ แต่คุณหมอให้นอนพักฟื้นดูอาการอีกสองสามคืนนะคะ"

"ครับ"

"รบกวนเชิญญาติข้างในหน่อยนะคะ"

นางพยาบาลผายมือเชิญ

"อ่า...ครับ"